Ο Lateef στη διάρκεια της απεργίας πείνας. Η φωτογραφία αποτελεί ευγενική παραχώρηση του Lateef Johar Baloch.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο VICE UK.Οι απεργίες πείνας είναι ένα θέμα που απασχολεί συχνά τις ειδήσεις το 2017. Μεταξύ των γνωστών υποθέσεων, ίσως η πιο αξιοσημείωτη να είναι η συνεχιζόμενη απεργία πείνας των κρατουμένων του Γκουαντάναμο, Khalid Qasim και Ahmed Rabbini. Οι δύο φυλακισμένοι αρνούνται να φάνε από τις 20 Σεπτεμβρίου. Βρίσκονται στη φυλακή τα τελευταία 15 χρόνια, χωρίς να τους έχουν απαγγελθεί κατηγορίες.
Lateef Johar Baloch: Ξεκίνησα την απεργία πείνας στις 22 Απριλίου του 2014. Ήθελα να γνωστοποιήσω το ζήτημα της βίαιης εξαφάνισης του φίλου μου Zahid Baloch, ο οποίος απήχθη από τις πακιστανικές δυνάμεις ασφαλείας στην Κουέτα του Μπαλουχιστάν. Ο Zahid, ένας από τους αρχηγούς των φοιτητών, απήχθη στις 18 Μαρτίου του 2014, μπροστά σε δεκάδες αυτόπτες μάρτυρες. Εξακολουθεί να «αγνοείται».Επομένως, ήθελες να υπάρξει ευαισθητοποίηση γύρω από το ζήτημα;
Ο σκοπός της απεργίας πείνας ήταν να τραβήξω την προσοχή των μέσων ενημέρωσης –τόσο των τοπικών όσο και των διεθνών– και να καταδείξω την ανησυχητική κατάσταση των βίαιων εξαφανίσεων και των δολοφονιών φοιτητών, υπέρμαχων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πολιτικών ακτιβιστών στο Μπαλουχιστάν, οι οποίοι πέφτουν θύματα απαγωγής των πακιστανικών δυνάμεων ασφαλείας. Η ανθρωπιστική κρίση στο Μπαλουχιστάν είναι φριχτή. Τα στοιχεία που έχουν επιβεβαιωθεί από το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τη Διεθνή Αμνηστία και άλλους οργανισμούς είναι ιδιαίτερα ανησυχητικά.Γιατί επέλεξες την απεργία πείνας, ως μορφή διαμαρτυρίας;
Κατάγομαι από το Αουαράν, μία από τις φτωχότερες και πιο απομακρυσμένες περιοχές του Μπαλουχιστάν, όπου τα ποσοστά αναλφαβητισμού και υποσιτισμού είναι πολύ υψηλά. Η περιοχή έχει δεχθεί μεγάλο πλήγμα από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις που διεξάγονται από πακιστανικές παραστρατιωτικές ομάδες που βάζουν πολίτες στο στόχαστρο. Κυριαρχεί συσκότιση των μέσων ενημέρωσης στο Μπαλουχιστάν. Ο Πακιστανικός Στρατός δεν επιτρέπει την πρόσβαση σε κανένα διεθνές μέσο ενημέρωσης, ώστε να κάνει αναφορές στο Μπαλουχιστάν. Οι Αρχές ζήτησαν από τον δημοσιογράφο των New York Times, Declan Walsh, να εγκαταλείψει τη χώρα, επειδή κατέγραφε γεγονότα που αφορούσαν το Μπαλουχιστάν.
Από πλευράς μας, είχαμε δοκιμάσει πολλές μορφές διαμαρτυρίας, όπως σύντομες απεργίες πείνας, γενικές απεργίες, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις και μεγάλες πορείες που απαιτούσαν την άμεση διακοπή της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν βοήθησε τίποτα από αυτά και το Πακιστάν συνέχισε να βάζει στο στόχαστρο δασκάλους, καθηγητές, ακαδημαϊκούς και δικηγόρους του Μπαλουχιστάν. Εγώ και οι συνάδελφοί μου είχαμε πειστεί ότι μια ακραία απόφαση, όπως η απεργία πείνας μέχρι θανάτου, ήταν ο μοναδικός τρόπος να καταδειχτεί αυτή η κακοποίηση.Τι έπαθες, λοιπόν, όταν ξεκίνησες την απεργία πείνας;
Τις πρώτες μέρες, πεινούσα απίστευτα και είχα φρικτούς πόνους στο στομάχι. Σε κάποια στιγμή, μέσα στη δεύτερη εβδομάδα, υποχώρησε το αίσθημα της πείνας, αλλά πονούσα αφόρητα σε όλο μου το σώμα. Ο πιο δυνατός και αβάσταχτος πόνος που ένιωθα ήταν στα κόκαλά μου. Δεν μπορούσα να καθίσω ίσια. Επίσης, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ και αγχωνόμουν όταν κάποιος προσπαθούσε να συζητήσει μαζί μου. Μετά από τρεις εβδομάδες, έχανα τις αισθήσεις μου ανά τρεις με τέσσερις ώρες και αντιδρούσα πολύ επιθετικά σε όποιον μου μιλούσε. Δυσκολευόμουν πολύ να ανασάνω τις τελευταίες μέρες. Έχανα πολύ αίμα, όταν πήγαινα στην τουαλέτα. Δεν είχα καθόλου ενέργεια στο σώμα μου. Δεν άκουγα καλά. Συνεχώς υπέφερα από φρικτούς πονοκεφάλους. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ. Το μόνο πράγμα που δεν φοβόμουν ήταν ο θάνατος. Έχασα πάνω από 24 κιλά. Δεν είχα μύες. Είχε μείνει μόνο ο σκελετός μου.
Σταμάτησα την απεργία πείνας μετά από 46 μέρες χωρίς φαγητό, στις 6 Ιουνίου του 2014, μετά από αίτημα συγγενών των θυμάτων, υπέρμαχων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, φίλων και πολιτικών από το Μπαλουχιστάν. Παρενέβησαν, ώστε να μη με «σκοτώσει» αυτό το βάναυσο και κωφό κράτος που λέγεται Πακιστάν.Έχουν υπάρξει παρενέργειες στην υγεία σου, μετά την απεργία πείνας;
Ναι, η απεργία πείνας δεν μου δημιούργησε απλώς χρόνια προβλήματα στο σώμα, αλλά και διανοητικά προβλήματα. Επηρέασε το στομάχι μου, τη μνήμη μου, την ανεκτικότητά μου. Δεν μπορούσα να φάω τίποτα άλλο πέρα από ελαφρύ φαγητό για δύο μήνες, μετά την απεργία πείνας. Αν έτρωγα μια μικρή φέτα ψωμιού μια μέρα, είχα αφόρητους πόνους για πολλές μέρες στη συνέχεια. Εξακολουθώ να μην μπορώ να συγκεντρωθώ και να αφοσιωθώ στις σπουδές μου. Κουράζομαι πολύ εύκολα. Ξεχνάω πράγματα και δεν μπορώ να αποστηθίσω.
[VICE Video] Μπήκαμε στην «Κιβωτό» που Έχει Σχεδιαστεί για να Σώσει την Ανθρωπότητα στην Αρκτική
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
Πώς αντέδρασαν τα Μέσα στην απεργία πείνας;
Η ανταπόκριση των Μέσων ήταν εκπληκτική. Το θέμα καλύφθηκε από πολλά τοπικά και διεθνή ΜΜΕ, συμπεριλαμβανομένου του AFP, του BBC World, του Al Jazeera News, του πακιστανικού Dawn News και πολλών άλλων. Ωστόσο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έπαιξαν τον σημαντικότερο ρόλο στην ανάδειξη της απεργίας πείνας που έκανα. Το θέμα είχε απασχολήσει το Twitter, το Facebook και άλλες ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Στη διάρκεια της απεργίας πείνας, μάθαινα ότι υπήρχαν άνθρωποι σε διαφορετικά μέρη του κόσμου που αναρτούσαν μηνύματα υποστήριξης στο Twitter, πρωί-βράδυ. Ήταν πολύ ενθαρρυντικό.Πόσο επιτυχημένη νιώθεις ότι ήταν η απεργία πείνας;
Τράβηξε την προσοχή του κόσμου και υπήρξε διεθνής αναγνώριση του ζητήματος των βίαιων εξαφανίσεων στο Μπαλουχιστάν. Πολλοί διεθνείς οργανισμοί εξέφρασαν τις ανησυχίες τους σχετικά με τα γεγονότα αυτά στο Μπαλουχιστάν. Όμως η πρακτική των βίαιων εξαφανίσεων και των δολοφονιών από τις δυνάμεις ασφαλείας του Πακιστάν συνεχίζεται και πολλοί εξακολουθούν να σιωπούν. Τα πιο πρόσφατα περιστατικά βίαιων εξαφανίσεων ήταν η απαγωγή γυναικών από το Μπαλουχιστάν και παιδιών από την Κουέτα και το Καράτσι. Ο Πακιστανικός Στρατός εισέβαλε σε ένα σπίτι στην Κουέτα και απήγαγε τρεις γυναίκες με τα παιδιά τους. Το άλλο πρόσφατο συμβάν ήταν στο Καράτσι. Οι Πακιστανοί Ρέιντζερς (σ.σ. παραστρατιωτική οργάνωση) εισέβαλαν σε τρία διαμερίσματα και απήγαγαν έναν γνωστό ακτιβιστή ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τον Nawaz Atta, καθώς και οκτώ ακόμη έφηβους μαθητές – όλοι τους εξακολουθούν να αγνοούνται. Ο αγώνας μας ενάντια αυτών των βιαιοτήτων συνεχίζεται. Όσο ζω, δεν πρόκειται να σταματήσω να αγωνίζομαι για αυτό.Περισσότερα από το VICEΜιλήσαμε με τους Έλληνες που Υποστηρίζουν ότι ο Σπύρος Λούης Ίσως να Έκλεψε την Πρωτιά του Μαραθωνίου το 1896Σας Παρουσιάζουμε τον Άνδρα που Έχει 7.000 Match στο TinderΗ Ζωή Πάνω σε Ένα Πετρελαιοφόρο Πλοίο Mέσα από τον Φακό Ενός Ναυτικού
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η μη βίαιη διαμαρτυρία της αποχής από το φαγητό έχει τις ρίζες της στην προχριστιανική Ιρλανδία –υπάρχουν θρύλοι που θέλουν τον Άγιο Πατρίκιο να έχει κάνει πολλές απεργίες πείνας–, καθώς και την αρχαία Ινδία, με τις αναφορές να χρονολογούνται ανάμεσα στο 400 και το 750 π.Χ. Πρόκειται για μια μορφή διαμαρτυρίας που έχει χρησιμοποιηθεί από τις σουφραζέτες, τους Ιρλανδούς ρεπουμπλικάνους, τον Mahatma Gandhi και τους Κουβανούς αντιφρονούντες. Πώς είναι όμως να απέχεις από το φαγητό στο όνομα ενός σκοπού, με κίνδυνο τη ζωή σου;Μίλησα για αυτό με τον φοιτητή και ακτιβιστή υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Lateef Johar Baloch.Διαβάστε ακόμη: Απεργία Πείνας: Το Σώμα ως «Οδόφραγμα»
VICE: Γιατί έκανες απεργία πείνας;Τις πρώτες μέρες, πεινούσα απίστευτα και είχα φρικτούς πόνους στο στομάχι.
Lateef Johar Baloch: Ξεκίνησα την απεργία πείνας στις 22 Απριλίου του 2014. Ήθελα να γνωστοποιήσω το ζήτημα της βίαιης εξαφάνισης του φίλου μου Zahid Baloch, ο οποίος απήχθη από τις πακιστανικές δυνάμεις ασφαλείας στην Κουέτα του Μπαλουχιστάν. Ο Zahid, ένας από τους αρχηγούς των φοιτητών, απήχθη στις 18 Μαρτίου του 2014, μπροστά σε δεκάδες αυτόπτες μάρτυρες. Εξακολουθεί να «αγνοείται».Επομένως, ήθελες να υπάρξει ευαισθητοποίηση γύρω από το ζήτημα;
Ο σκοπός της απεργίας πείνας ήταν να τραβήξω την προσοχή των μέσων ενημέρωσης –τόσο των τοπικών όσο και των διεθνών– και να καταδείξω την ανησυχητική κατάσταση των βίαιων εξαφανίσεων και των δολοφονιών φοιτητών, υπέρμαχων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πολιτικών ακτιβιστών στο Μπαλουχιστάν, οι οποίοι πέφτουν θύματα απαγωγής των πακιστανικών δυνάμεων ασφαλείας. Η ανθρωπιστική κρίση στο Μπαλουχιστάν είναι φριχτή. Τα στοιχεία που έχουν επιβεβαιωθεί από το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τη Διεθνή Αμνηστία και άλλους οργανισμούς είναι ιδιαίτερα ανησυχητικά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Κατάγομαι από το Αουαράν, μία από τις φτωχότερες και πιο απομακρυσμένες περιοχές του Μπαλουχιστάν, όπου τα ποσοστά αναλφαβητισμού και υποσιτισμού είναι πολύ υψηλά. Η περιοχή έχει δεχθεί μεγάλο πλήγμα από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις που διεξάγονται από πακιστανικές παραστρατιωτικές ομάδες που βάζουν πολίτες στο στόχαστρο. Κυριαρχεί συσκότιση των μέσων ενημέρωσης στο Μπαλουχιστάν. Ο Πακιστανικός Στρατός δεν επιτρέπει την πρόσβαση σε κανένα διεθνές μέσο ενημέρωσης, ώστε να κάνει αναφορές στο Μπαλουχιστάν. Οι Αρχές ζήτησαν από τον δημοσιογράφο των New York Times, Declan Walsh, να εγκαταλείψει τη χώρα, επειδή κατέγραφε γεγονότα που αφορούσαν το Μπαλουχιστάν.
Επομένως, χρειαζόσουν κάτι για να τραβήξεις την προσοχή;Τη δεύτερη εβδομάδα, υποχώρησε το αίσθημα της πείνας, αλλά πονούσα αφόρητα σε όλο μου το σώμα. Ο πιο δυνατός και αβάσταχτος πόνος που ένιωθα ήταν στα κόκαλά μου.
Από πλευράς μας, είχαμε δοκιμάσει πολλές μορφές διαμαρτυρίας, όπως σύντομες απεργίες πείνας, γενικές απεργίες, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις και μεγάλες πορείες που απαιτούσαν την άμεση διακοπή της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν βοήθησε τίποτα από αυτά και το Πακιστάν συνέχισε να βάζει στο στόχαστρο δασκάλους, καθηγητές, ακαδημαϊκούς και δικηγόρους του Μπαλουχιστάν. Εγώ και οι συνάδελφοί μου είχαμε πειστεί ότι μια ακραία απόφαση, όπως η απεργία πείνας μέχρι θανάτου, ήταν ο μοναδικός τρόπος να καταδειχτεί αυτή η κακοποίηση.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τις πρώτες μέρες, πεινούσα απίστευτα και είχα φρικτούς πόνους στο στομάχι. Σε κάποια στιγμή, μέσα στη δεύτερη εβδομάδα, υποχώρησε το αίσθημα της πείνας, αλλά πονούσα αφόρητα σε όλο μου το σώμα. Ο πιο δυνατός και αβάσταχτος πόνος που ένιωθα ήταν στα κόκαλά μου. Δεν μπορούσα να καθίσω ίσια. Επίσης, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ και αγχωνόμουν όταν κάποιος προσπαθούσε να συζητήσει μαζί μου. Μετά από τρεις εβδομάδες, έχανα τις αισθήσεις μου ανά τρεις με τέσσερις ώρες και αντιδρούσα πολύ επιθετικά σε όποιον μου μιλούσε. Δυσκολευόμουν πολύ να ανασάνω τις τελευταίες μέρες. Έχανα πολύ αίμα, όταν πήγαινα στην τουαλέτα. Δεν είχα καθόλου ενέργεια στο σώμα μου. Δεν άκουγα καλά. Συνεχώς υπέφερα από φρικτούς πονοκεφάλους. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ. Το μόνο πράγμα που δεν φοβόμουν ήταν ο θάνατος. Έχασα πάνω από 24 κιλά. Δεν είχα μύες. Είχε μείνει μόνο ο σκελετός μου.
Χαίρομαι που σταμάτησες.Η απεργία πείνας δεν μου δημιούργησε απλώς χρόνια προβλήματα στο σώμα, αλλά και διανοητικά προβλήματα.
Σταμάτησα την απεργία πείνας μετά από 46 μέρες χωρίς φαγητό, στις 6 Ιουνίου του 2014, μετά από αίτημα συγγενών των θυμάτων, υπέρμαχων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, φίλων και πολιτικών από το Μπαλουχιστάν. Παρενέβησαν, ώστε να μη με «σκοτώσει» αυτό το βάναυσο και κωφό κράτος που λέγεται Πακιστάν.Έχουν υπάρξει παρενέργειες στην υγεία σου, μετά την απεργία πείνας;
Ναι, η απεργία πείνας δεν μου δημιούργησε απλώς χρόνια προβλήματα στο σώμα, αλλά και διανοητικά προβλήματα. Επηρέασε το στομάχι μου, τη μνήμη μου, την ανεκτικότητά μου. Δεν μπορούσα να φάω τίποτα άλλο πέρα από ελαφρύ φαγητό για δύο μήνες, μετά την απεργία πείνας. Αν έτρωγα μια μικρή φέτα ψωμιού μια μέρα, είχα αφόρητους πόνους για πολλές μέρες στη συνέχεια. Εξακολουθώ να μην μπορώ να συγκεντρωθώ και να αφοσιωθώ στις σπουδές μου. Κουράζομαι πολύ εύκολα. Ξεχνάω πράγματα και δεν μπορώ να αποστηθίσω.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
[VICE Video] Μπήκαμε στην «Κιβωτό» που Έχει Σχεδιαστεί για να Σώσει την Ανθρωπότητα στην Αρκτική
Πώς αντέδρασαν τα Μέσα στην απεργία πείνας;
Η ανταπόκριση των Μέσων ήταν εκπληκτική. Το θέμα καλύφθηκε από πολλά τοπικά και διεθνή ΜΜΕ, συμπεριλαμβανομένου του AFP, του BBC World, του Al Jazeera News, του πακιστανικού Dawn News και πολλών άλλων. Ωστόσο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έπαιξαν τον σημαντικότερο ρόλο στην ανάδειξη της απεργίας πείνας που έκανα. Το θέμα είχε απασχολήσει το Twitter, το Facebook και άλλες ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Στη διάρκεια της απεργίας πείνας, μάθαινα ότι υπήρχαν άνθρωποι σε διαφορετικά μέρη του κόσμου που αναρτούσαν μηνύματα υποστήριξης στο Twitter, πρωί-βράδυ. Ήταν πολύ ενθαρρυντικό.Πόσο επιτυχημένη νιώθεις ότι ήταν η απεργία πείνας;
Τράβηξε την προσοχή του κόσμου και υπήρξε διεθνής αναγνώριση του ζητήματος των βίαιων εξαφανίσεων στο Μπαλουχιστάν. Πολλοί διεθνείς οργανισμοί εξέφρασαν τις ανησυχίες τους σχετικά με τα γεγονότα αυτά στο Μπαλουχιστάν. Όμως η πρακτική των βίαιων εξαφανίσεων και των δολοφονιών από τις δυνάμεις ασφαλείας του Πακιστάν συνεχίζεται και πολλοί εξακολουθούν να σιωπούν. Τα πιο πρόσφατα περιστατικά βίαιων εξαφανίσεων ήταν η απαγωγή γυναικών από το Μπαλουχιστάν και παιδιών από την Κουέτα και το Καράτσι. Ο Πακιστανικός Στρατός εισέβαλε σε ένα σπίτι στην Κουέτα και απήγαγε τρεις γυναίκες με τα παιδιά τους. Το άλλο πρόσφατο συμβάν ήταν στο Καράτσι. Οι Πακιστανοί Ρέιντζερς (σ.σ. παραστρατιωτική οργάνωση) εισέβαλαν σε τρία διαμερίσματα και απήγαγαν έναν γνωστό ακτιβιστή ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τον Nawaz Atta, καθώς και οκτώ ακόμη έφηβους μαθητές – όλοι τους εξακολουθούν να αγνοούνται. Ο αγώνας μας ενάντια αυτών των βιαιοτήτων συνεχίζεται. Όσο ζω, δεν πρόκειται να σταματήσω να αγωνίζομαι για αυτό.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ