«Το Πρώτο Χαστούκι Έφερε το Δεύτερο» - Η Ελένη Δεχόταν Βία από τον Σύντροφό της για Δύο Χρόνια και Δεν Είναι η Μόνη

Ένα απόγευμα Σαββάτου συναντήθηκα με την Ελένη, μια γυναίκα 30 ετών. Μου διηγήθηκε πώς έζησε στο ίδιο σπίτι με τον άνθρωπο που την κακοποιούσε για δύο ολόκληρα χρόνια. Αποφάσισε να μοιραστεί την εμπειρία της, επειδή, όπως είπε, «καμιά γυναίκα δεν πρέπει να επιτρέψει σε κανέναν να κακοποιεί το σώμα και την ψυχή της». Δημοσιεύουμε την ιστορία της σε πρώτο πρόσωπο, με αφορμή την αυριανή 25η Νοεμβρίου, την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών.

Με τον Μάριο, γνωριστήκαμε όταν ήμασταν 21 ετών. Πηγαίναμε σε διαφορετικές σχολές, όμως πρωτομιλήσαμε στο φοιτητικό αναγνωστήριο της Ιπποκράτους, στην Αθήνα. Ήταν ιδιαίτερο παιδί. Καθόταν στο τραπέζι με τα βιβλία του και δεν σηκωνόταν για ώρες. Μου έκανε εντύπωση η αφοσίωσή του, η πειθαρχία του. Μου φαινόταν λίγο μοναχικός. Πιάσαμε την κουβέντα, όταν μια μέρα έτυχε να διαβάζουμε ο ένας απέναντι από τον άλλον. Του άρεσε η ποίηση, το θέατρο, το σινεμά, οι τέχνες. Ήταν καλλιεργημένος και μου έδωσε την εντύπωση ότι πασχίζει να χτίσει μία αυτόνομη προσωπικότητα. Αυτό με έκανε να τον ερωτευτώ. Βγήκαμε, φιληθήκαμε και έτσι ξεκίνησε η σχέση μας.

Στην αρχή, με παραξένεψε το γεγονός ότι ο Μάριος δεν ήθελε να μιλάει πολύ για την οικογένειά του. Κατάλαβα ότι είχε μία αρκετά δύσκολη παιδική ηλικία. Ο πατέρας του τον χτυπούσε άσχημα, προτού καλά-καλά προλάβει να κάνει τα πρώτα του βήματα. Απέφευγε τις αναφορές στη σχέση τους. Τον πονούσε. Με τη μητέρα του δεν διατηρούσε πολύ καλές σχέσεις -«δεν ενδιαφέρεται για μένα», έλεγε συχνά- και σπάνια έβλεπε τα αδέλφια του. Ήταν πληγωμένος. Παρόλη την αστάθεια στο οικογενειακό του περιβάλλον, ήταν πολύ τρυφερός μαζί μου και υπήρχε κατανόηση μεταξύ μας. Για αρκετό καιρό, όλα πήγαιναν καλά.

Με την πάροδο του χρόνου, ήρθαν οι πρώτοι τσακωμοί. Σκέφτηκα ότι ήταν στο πλαίσιο της τριβής που βασανίζει όλες τις σχέσεις. Όμως σταδιακά, οι συγκρούσεις έγιναν πιο έντονες. Φώναζε, πετούσε πράγματα, ήταν οξύθυμος με το παραμικρό. Τα νεύρα δεν κατευθύνονταν τόσο προς εμένα, όσο στα πράγματα που έβρισκε γύρω του. Ήταν λες και υπήρχε μια γραμμή, την οποία δεν ήθελε να περάσει. Ένιωθα ότι αυτό ήταν κάτι που μπορούσα να διαχειριστώ και όταν το συζητήσαμε, μου είπε κι εκείνος ότι ήθελε να το σταματήσει.

Παρόλα τα προβλήματα, τα πρώτα χρόνια της σχέσης μας ήταν πολύ όμορφα. Ήμασταν φοιτητές, περνούσαμε χρόνο μαζί, όλα κυλούσαν κανονικά. Όταν τελείωσε το πανεπιστήμιο, αποφάσισε να πιάσει δουλειά, για να ξεφύγει από τον πατέρα του. «Πρέπει να πληρώσει για όσα μου έκανε», μου έλεγε. Έπιασε ένα μικρό σπίτι στους Αμπελόκηπους και μου πρότεινε να μετακομίσω μαζί του. Αποφασίσαμε να συζήσουμε, αν και ήμασταν αρκετά μικροί για κάτι τέτοιο.

Οι δυσκολίες της δουλειάς και η διάψευση των προσδοκιών του, τον έκαναν σκληρό και απότομο. Η μεταμόρφωσή του ήταν ραγδαία. Οι τσακωμοί μας έγιναν πιο συχνοί και για καθετί που συνέβαινε, έριχνε το φταίξιμο πάνω μου. Σύντομα, ξεκίνησε να μου ασκεί λεκτική βία. Μου έκανε bullying, μου φώναζε, με έβριζε -πολλές φορές με χυδαίο τρόπο- και μου έλεγε ότι το άξιζα, επειδή δεν καταλάβαινα και δεν τον βοηθούσα να αντιμετωπίσει να προβλήματά του.

«Γίνομαι σαν τον πατέρα μου», έλεγε αργότερα, όταν μου ζητούσε να τον συγχωρήσω. Εγώ το έκανα - νόμιζα ότι ήταν κάποια κακή περίοδος που θα περνούσε.

Τα πράγματα χειροτέρεψαν. Σε κάποιον τσακωμό μας, μου έδωσε ένα δυνατό χαστούκι. Έπαθα σοκ και ντράπηκα. Τον κοίταξα στα μάτια και ήταν κι εκείνος σοκαρισμένος με τον πάτο που είχε πιάσει. Σκέφτηκα να φύγω, όμως ήλπιζα ακόμη ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να φτιάξουν. Τότε κατάλαβα ότι δεν είναι τόσο εύκολο να εγκαταλείψεις τον σύντροφό σου - όσο τουλάχιστον φαίνεται, όταν είσαι απ’ έξω.

Οι ελπίδες μου διαψεύστηκαν, καθώς αυτή ήταν η αρχή ενός κύκλου ατέρμονης βίας, που κράτησε δύο χρόνια. Το πρώτο χαστούκι έφερε το δεύτερο, το δεύτερο έφερε το τρίτο, το τρίτο έφερε το τέταρτο. Γινόταν όλο και πιο εύκολο, όλο και πιο συχνό. Είναι φοβερό το πόσο εύκολα συνηθίσαμε την ασχήμια της βίας.

«Έχω γίνει ένα τέρας», μου έλεγε συχνά κλαίγοντας, αφού με είχε χτυπήσει, «βοήθησέ με να μην το κάνω ξανά». Πολλές φορές, μετά από πολύ ξύλο, ερχόταν στο κρεβάτι και με αγκάλιαζε, λέγοντάς μου ότι με αγαπάει.

Ξεκίνησα να κατηγορώ τον εαυτό μου, να νιώθω ότι εγώ είμαι υπεύθυνη για όλο αυτό. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ, έβλεπα εφιάλτες ότι με χτυπούσε, έκλαιγα στην τουαλέτα του γραφείου. «Μήπως δεν είμαι καλή σύντροφος; Μήπως δεν τον στηρίζω; Μήπως κάνω εγώ κάποιο λάθος;», αναρωτιόμουν. Προτού σκεφτώ ότι με απογοήτευσε, αισθανόμουν ένοχή ότι εγώ τον είχα απογοητεύσει.

Το ξύλο έγινε ο κανόνας της σχέσης μας. Τσακωνόμασταν σχεδόν κάθε μέρα και κάθε τσακωμός τελείωνε με αίματα και μώλωπες. Με κυρίευσε μια παθητικότητα σε αυτό που περνούσα. Ένιωθα μουδιασμένη. Μέχρι χθες, η βία ήταν για μένα ένα άσχημο, αλλά μακρινό πράγμα που είχαν υποστεί άλλες γυναίκες. Μέσα σε λίγους μήνες, κατέληξα εγώ σε αυτή τη θέση και δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω πόσο εύκολα είχε γίνει όλο αυτό. Πώς γίνεται ο άνθρωπος που ερωτεύτηκα να με σαπίζει στο ξύλο;

[VICE Video] Στο Νυφοπάζαρο της Βουλγαρίας οι Γυναίκες Πωλούν την Παρθενιά τους

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Κάποια πρωινά που έφευγα από το σπίτι, οι γείτονες με ρωτούσαν -με ένα σπασμένο χαμόγελο- τι κάνω. Ήξεραν τι είχε συμβεί, είχαν ακούσει τα ουρλιαχτά μου το προηγούμενο βράδυ. Ένιωσα μόνη μου. Με φόβισε το γεγονός ότι κανείς δεν μου είπε ποτέ, «μήπως χρειάζεσαι κάποια βοήθεια;». Πόσες άλλες γυναίκες υπήρχαν εκεί έξω αβοήθητες;

Κάποια στιγμή, η κατάσταση ξέφυγε. Έτρωγα μπουνιές και κλωτσιές. Με χτυπούσε στο κεφάλι και το πρόσωπο. Μου ξερίζωνε τα μαλλιά και με έφτυνε. Σε μια λογομαχία, με έπιασε από τον λαιμό και με έσφιξε τόσο δυνατά που νόμιζα ότι θα με πνίξει. Φώναξα τόσο, που οι γείτονες ακούστηκαν έξω από την πόρτα. «Σταμάτα να φωνάζεις, θα καλέσουν την Αστυνομία», μου είπε ξαφνικά ψύχραιμος.

Τα χτυπήματα στο κεφάλι έγιναν τόσο δυνατά που πολλές φορές έχανα τις αισθήσεις μου και λιποθυμούσα. Μου έριχνε κρύο νερό στο κεφάλι, για να επανακτήσω τις αισθήσεις μου και να με χτυπήσει ξανά, με περισσότερη βία. Έχασα τρία δόντια και για κάποιο διάστημα δεν άκουγα καλά από το ένα αυτί μου. Μια φορά, με είχε χτυπήσει τόσο πολύ στα πλευρά, που για εβδομάδες δεν μπορούσα να περπατήσω χωρίς να πονάω. Κούτσαινα. Θυμάμαι ότι μετά από ισχυρά χτυπήματα δεν μπορούσα να μιλήσω από το σοκ, απλώς τον κοιτούσα απελπισμένη, βγάζοντας άναρθρους ήχους.

Ξεκίνησα να βάφω το πρόσωπό μου, όχι για να αισθανθώ πιο όμορφη, αλλά για να κρύψω το πρησμένο και γεμάτο μελανιές πρόσωπό μου. Πήγαινα στο γραφείο ελπίζοντας ότι δεν θα παρατηρήσουν τίποτα. Όταν οι φίλοι μου με ρωτούσαν με ανησυχία, «πού χτύπησες στο πρόσωπο;», σκαρφιζόμουν δικαιολογίες, για να τον καλύψω: χτύπησα στο ντουλάπι της κουζίνας, έπεσα κάτω, τραυματίστηκα στο γυμναστήριο. Το φοβερό είναι ότι ο Μάριος ήταν αυτό που λέμε «άνδρας υπεράνω πάσης υποψίας», το καλό παιδί που θα σηκωθεί ευγενικά, για να δώσει τη θέση του σε μια ηλικιωμένη κυρία στο λεωφορείο. Ακόμη αναρωτιέμαι αν αυτά τα δύο πρόσωπα ήταν το καμουφλάζ ενός καθικιού ή το αποτέλεσμα ενός δυστυχισμένου ανθρώπου, με καλά ένστικτα.

Μέχρι σήμερα, δεν έχω καταλάβει πλήρως πώς του επέτρεψα να χαλάσει το σώμα και την ψυχή μου. Τον αγαπούσα πολύ και δεν μπορούσα να αποδεχτώ ότι ο άνθρωπος που είχα ερωτευτεί δεν υπήρχε πια. Στενοχωριόμουν και για εκείνον, καθώς ένιωθα ότι είχε μπλεχτεί και αυτός σε ένα κύκλο βίας, από τον οποίο δεν μπορούσε να ξεφύγει.

«Αυτό που συνέβη δεν πρέπει να συμβεί ξανά», μου έλεγε μετά από το ξύλο. Όμως ξαναγινόταν. Όταν έχασα πλήρως την αυτοεκτίμηση και τον αυτοσεβασμό μου, η βία του με έκανε βίαιη. Ξεκίνησα να γίνομαι και εγώ τέρας. Θύμωνα και αντιδρούσα υπερβολικά με το παραμικρό. Προκαλούσα εντάσεις από το πουθενά. Ξεκίνησα να τον χτυπάω πρώτη, επειδή έτσι ένιωθα ότι έπαιρνα το αίμα μου πίσω. Φώναζα και ούρλιαζα σε κάθε τσακωμό μας. Έσπαγα πράγματα, όπως έκανε εκείνος, τον έβριζα, όπως με έβριζε εκείνος, τον έφτυνα, όπως με έφτυνε εκείνος, του έλεγα κατάμουτρα όλα όσα μου είχε κάνει, για να τον πονέσω. «Έχεις γίνει ίδιος ο πατέρας σου, είσαι αυτό που λες ότι απεχθάνεσαι», του φώναζα ξανά και ξανά.

Τελικά, σιχάθηκα τον εαυτό μου. Όταν μία μέρα κοίταξα στον καθρέφτη τους μώλωπες που είχα στο πρόσωπό μου, συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να μπει ένα τέλος σε όλο αυτό - και το επέβαλα και σε μένα και σε αυτόν. Μάζεψα τα πράγματά μου και έφυγα. Δεν προσπάθησε να με κρατήσει. Το τελειώσαμε ήρεμα. Ήταν πολύ μεγάλη η πίκρα. Ενάμιση χρόνο μετά, κάνω ακόμη ψυχοθεραπεία και είμαι πολύ προσεκτική, όταν ακούω φωνές στην πολυκατοικία όπου μένω. Ίσως κάποια άλλη γυναίκα περνάει τα ίδια. Αν το έχεις περάσει, δεν μπορείς να το ξεχάσεις.

Περισσότερα από το VICE

Ένας Φωτογραφικός Οδηγός για το πώς να Μεγαλώνεις

Πόσο Εθισμένος Είσαι στο Ελληνικό Ίντερνετ; Κάνε το Τεστ του VICE για να Μάθεις

Πέρασα μια Εβδομάδα σαν Ένας Επαγγελματίας Instagrammer