Το Εmo Ήταν η Τελευταία Αληθινή Υποκουλτούρα

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο i-D.

Αν το διαβάζεις αυτό και είσαι millennial, πάω στοίχημα ότι κάποτε είχες έναν καλό φίλο ονόματι Tom. Εκατομμύρια άνθρωποι είχαν έναν φίλο ονόματι Tom. Μάλιστα, όλοι είχαμε τον ίδιο. Το πλήρες όνομά του ήταν Thomas Anderson (γνωστός ως Myspace Tom) και αυτόματα ήταν ο πρώτος σου φίλος στο Myspace, όταν έφτιαχνες το προφίλ σου. Ήταν ο nerd που έφτιαξε ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης που βοήθησε να δημιουργηθεί και να τροφοδοτηθεί μια ολόκληρη υποκουλτούρα στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Εκτός από τη νεανική κουλτούρα γύρω από το grime και το garage, το emo ήταν αναμφίβολα η τελευταία αληθινή νεανική υποκουλτούρα. Οι νεανικές τάσεις έρχονται και φεύγουν. Η μόδα μπορεί να φαίνεται πρωτοποριακή, αλλά αναπόφευκτα είναι εφήμερη. Αλλά κάποια στιγμή ανάμεσα στο 2003 και το 2008, το emo βγήκε από τις οθόνες των υπολογιστών, άρπαξε τους έφηβους από τα ξέφτια της ανασφάλειας, πυροδότησε επαναστατικό άγχος και διαπότισε τις ζωές τους με κάθε πιθανό τρόπο. Για πολύ κόσμο που ήταν 20κάτι, το emo δεν σήμαινε απλώς ζώνες με καρφιά, στίχους τύπου «κόβω τους καρπούς μου και βάφω μαύρα τα μάτια μου» ή μαύρη και κόκκινη αισθητική. Έφερνε στον νου δυνατές αναμνήσεις ενός ξεχωριστού lifestyle. Από τότε, δεν έχει υπάρξει άλλο κίνημα τόσο εντυπωσιακό και εκτεταμένο που να αφήσει το σημάδι του στη νεανική κουλτούρα.

Ξεκίνησε με τη μουσική. Το είδος γεννήθηκε από τη hardcore punk σκηνή της Ουάσινγκτον των μέσων της δεκαετίας του ’80. Αλλά μόνο στις αρχές του 2000 η pop ενώθηκε με αυτό το emotional hardcore, για να δημιουργήσει μια εμπορεύσιμη μουσική, φιλική προς το MTV που έδωσε στην υποκουλτούρα ένα soundtrack: Taking Back Sunday, Brand New, Hawthorne Heights, My Chemical Romance, Fall Out Boy και άλλοι. Όμως, παρόλο που είχε να κάνει με τη μουσική, ήταν μια υποκουλτούρα που την καθοδηγούσε η τεχνολογία. Υπήρχαν οι τέλειες συνθήκες, την τέλεια στιγμή, για να αναπτυχθεί το φαινόμενο. Η αυτοκρατορία των social media δημιουργούνταν. Για πρώτη φορά, χωρίς να βγουν καν από το σπίτι τους, οι νέοι μπορούσαν να έχουν επαφή με τις μπάντες. Οι καλλιτέχνες είχαν τη δική τους κοινωνική παρουσία, έμοιαζαν πιο ανθρώπινοι και προσιτοί από ποτέ. Στο μεταξύ, η πολύ εξομολογητική, συναισθηματική μουσική, μα με αρκετή δύναμη να ενθαρρύνει μια ολόκληρη γενιά αφοσιωμένων οπαδών, βρισκόταν σε άνοδο. Δημιουργήθηκε μια νέα σοδειά εφήβων των προαστίων που ήταν έτοιμοι να καταβροχθίσουν ό,τι μπορούσε να παρέχει το Ίντερνετ και να δημιουργήσουν με ό,τι τους προσέφερε.

Μέσα από αυτήν την τεχνολογία βρήκαμε ήχο, στιλ, νόημα και έναν τρόπο ένταξης χωρίς ένταξη. Ήταν πολύ σημαντικό ότι το Myspace μας επέτρεπε να φτιάξουμε τις online ταυτότητές μας. Ήταν αρκετά απλό να μάθεις τα βασικά της HTML και να κάνεις custom το προφίλ σου. Γεννήθηκε η selfie, όπως και το να της περνάς ένα σωρό φίλτρα. Το όνομά σου μπορούσε να είναι ό,τι ήθελες. Σε μια ηλικία που παλεύαμε με ιδέες αυτοπροσδιορισμού και ταυτότητας, το emo ήταν εκεί, όπως και εκατομμύρια virtual φίλοι που έκαναν ακριβώς το ίδιο.

Το look ήταν μοναδικό. Θυσίαζες τα περισσότερα μαλλιά για μια φράντζα στο πλάι και ξύριζες τα υπόλοιπα, μέχρι που κατέληγες να μοιάζεις με εκείνον τον τύπο από τους Horrors. Το μακιγιάζ δεν ήταν πια προνόμιο των κοριτσιών, όταν ο Pete Wentz έβαζε μια μεγάλη γραμμή eyeliner και ο Gerard Way είχε τα κόκκινα μάτια κάποιου που καθόταν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο εισπνέοντας κόλλα. Το φύλο δεν είχε σημασία, επειδή όλοι φορούσαν τα ίδια: κοριτσίστικα skinny jeans, βερνίκι νυχιών, βαμμένα μαλλιά, μπλουζάκια από συγκροτήματα τόσο στενά που σου έκοβαν την κυκλοφορία και ονόματα συγκροτημάτων γραμμένα στα παπούτσια σου με στυλό.

Σε τρομερή αντίθεση με οποιαδήποτε άλλη υποκουλτούρα που είχε προηγηθεί, το emo ήταν εσωστρεφές και επιφυλακτικό. Αυτό οφειλόταν εν μέρει στο ότι ήταν η πρώτη υποκουλτούρα που γεννήθηκε online. Αντί να είναι θυμωμένη με τον κόσμο, έστρεφε τη φωτιά προς τα μέσα. Όπως έλεγαν οι στίχοι, οι σχέσεις ήταν σημαντικές, αλλά αδύνατες, ήταν τα πάντα, μόνο και μόνο για να γίνουν τίποτα. Οι άνθρωποι ήταν λίγο παραπάνω από μελλοντική προσωποποιημένη προδοσία και ήταν εξίσου πιθανό να προδώσεις τον εαυτό σου. Το emo ήταν ενάντια στις ταμπέλες και τα άτομα ήταν έτοιμα να αρνηθούν αυτήν την ταμπέλα. Αλλά στην πραγματικότητα, μέρος του στόχου ήταν να αναγνωρίζεσαι ως μέλος της φυλής.

Στις δόξες του το emo απέκτησε τέτοια έκταση που αυτοκαταστρεφόταν. Φιόγκοι, ζακέτες με φερμουάρ και skinny jeans ήταν διαθέσιμα για όλους και όχι μόνο για όσους ήταν πρόθυμοι να τα ψάξουν στο Ίντερνετ. Για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό, η κυριλέ αγορά ήταν ανοιχτή σε προκλητικά νεανικά στιλ. Αυτοί οι έφηβοι που προηγουμένως βρίσκονταν στην άκρη, αγόραζαν την αισθητική.

[VICE Video] Η Βιομηχανία της Ραπ στην Ελλάδα - Hawk και Smuggler

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Έτσι, με κάποιον τρόπο, το emo πέθανε στα τέλη της δεκαετίας του 2000 με τον φυσικό τρόπο που πεθαίνουν πάντα οι υποκουλτούρες – τις καταπίνει το mainstream. Πιο σημαντική για τη διάλυσή του, όμως, ήταν η μαζική μετανάστευση στο Facebook. Στο τέλος, ακόμη και το soundtrack έσβησε, καθώς μπάντες όπως οι My Chemical Romance και οι Fall Out Boy πήγαν προς έναν πιο σύγχρονο ήχο.

Αλλά ως τότε, η υποκουλτούρα είχε γίνει τόσο mainstream και τόσο στενά συνδεδεμένη με την τεχνολογία με την οποία άκμασε, που το Myspace και το emo ήταν τα πρότυπα για το πώς αλληλεπιδρούμε μεταξύ μας σήμερα στα 20κάτι μας.

Ήταν η αρχή της κουλτούρας των social media υπερβολικού διαμοιρασμού. Οι ενημερώσεις ήταν ένας τρόπος να εκφράσεις το άγχος σου και οι σχέσεις υπήρχαν για να πλασαριστούν καλογυαλισμένες σε μια φωτογραφία με υψηλό κοντράστ και μια online επίδειξη αγάπης. Ήταν προπόνηση για το σημερινό προσωπικό branding. Μάθαμε να διψάμε για την αποδοχή του κοινού. Το PC4PC αντικαταστάθηκε από ανάγκη για καρδιές και like σε στάτους, που δείχνουν την εκτίμηση για τους άλλους και το πόσο μας ενδιαφέρει να γίνουμε αρεστοί. Ήταν και η αρχή των meme, των motivational μηνυμάτων και της κουλτούρας του Tumblr. Έδειξε πόσο τα social media μπορούσαν να συνδέσουν τις ομάδες των νέων με business executives και τον κόσμο της τεχνολογίας, θέτοντας τις βάσεις για το Twitter και άλλα social media. Επίσης, έμαθε στους κατέχοντας εξουσία τη σημασία της αλληλεπίδρασης καλλιτέχνη-οπαδού και του να έχουν οι καλλιτέχνες τη δική τους κοινωνική παρουσία.

Από άποψη στιλ, πολλά έχουν παραμείνει δημοφιλή και θα ήταν εύκολο να ισχυριστούμε ότι εκείνη η περίοδος δημιούργησε μια γενιά πιο ανοιχτή στο alternative. Πολλά αντικείμενα έμειναν ως mainstream αξεσουάρ, όπως τα γυαλιά με χοντρό σκελετό, τα δερμάτινα μπουφάν, τα skinny jean και τα Vans. Τάσεις του Ίντερνετ, όπως το cyberpunk και η μόδα στο Tumblr ανακαλούσαν εμφανώς το emo και την αισθητική του, ενώ πήγαιναν μπροστά. Το emo επίσης έπαιξε ρόλο στην αρχή του Etsy, του Depop και της ελεύθερης οικονομίας για online δημιουργία, κατανάλωση και πώληση μόδας. Ενώ η αρχική έκρηξη του Ίντερνετ βοήθησε το emo να εμφανιστεί και να διαδοθεί, το Διαδίκτυο έχει διασφαλίσει ότι οι υποκουλτούρες δεν θα υπάρξουν ποτέ ξανά με τον ίδιο τρόπο. Η ευρυζωνικότητα συνεχώς μεταδίδει κάθε νέα νεανική κουλτούρα στα σπίτια σε όλο τον κόσμο και καμία δεν μεγαλώνει ή δεν μεταφράζεται στην πραγματική ζωή. Αυτό, σε συνδυασμό με την καταστολή της Αστυνομίας, την υπερέκθεση των media και την έλλειψη διάθεσης ρίσκου από τα μεγάλα label, σημαίνει ότι το emo θα μπορούσε να είναι το τελευταίο του είδους του. Αλλά αν δούμε πώς επηρέασε τη ζωή μας, βλέπουμε ότι άφησε ένα μαύρο σημάδι που δεν θα ξεχαστεί σύντομα.

Περισσότερα από το VICE

Οι Λαχανόκηποι Είναι η Ξεχασμένη «Ζούγκλα» της Θεσσαλονίκης

Έχω την Υποψία ότι το Facebook Ακούει τι Λέω για να μου Πουλάει Πράγματα

Πέρασα μια Εβδομάδα σαν Ένας Επαγγελματίας Instagrammer