Κείμενο: Ανδρέας Αξιώτης

Η ύπαρξη τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τους δίσκους βινυλίου. Δεν δίνουν δεκάρα για όσα συμβαίνουν γύρω τους και δεν διαπραγματεύονται την καψούρα τους για κανένα λόγο. Πλήρως εξαρτημένοι από το άσβεστο πάθος τους για τις «μαύρες πλάκες» των 33 και 45 στροφών, είναι ικανοί ακόμα και να φτάσουν στα άκρα προκειμένου να πάρουν τη «δόση» τους. Όταν τα καταφέρνουν, παίρνουν στιγμιαία ανάσα ζωής. Μέχρι την επόμενη φορά που θα βγουν ξανά στη γύρα, ψάχνοντας για έναν ακόμη δίσκο, όχι για να ακούσουν μουσική αλλά για να νιώσουν καλά και να διατηρήσουν την ψυχική τους ισορροπία. Τα vinyl junkies ζουν ανάμεσα μας και τραβάνε χοντρά ζόρια.

«Το βινύλιο είναι πολύ σκληρό ναρκωτικό. Δημιουργεί εθισμό που μπορεί να οδηγήσει σε οικονομική και ψυχολογική κατάρρευση. Σου ακούγεται τραβηγμένο; Κι όμως, έτσι είναι! Όταν είσαι Vinyl Junkie οι δίσκοι αποτελούν τη μοναδική σου προτεραιότητα. Το μυαλό σου είναι κολλημένο σε αυτούς, μέρα νύχτα. Δε σε ενδιαφέρουν ούτε οι γυναίκες, ούτε οι φίλοι, ούτε το φαγητό. Πρώτα θα πάρεις δίσκους και μετά όλα τα άλλα. Πως να στο εξηγήσω, είναι το Α και το Ω της ζωής σου» λέει ο Γιάννης Αλεξίου, φανατικός συλλέκτης βινυλίων και διοργανωτής του Vinyl Is Back που φέτος προσέλκυσε περισσότερους από 10.000 επισκέπτες.

Τριγυρίζουμε στο Μοναστηράκι, μια ανάσα από τα δισκοπωλεία όπου έχει περάσει αμέτρητες ώρες ψάχνοντας να εντοπίσει μουσικούς θησαυρούς μέσα σε ξύλινα ράφια και σκονισμένες κούτες. Ο ίδιος, παραδέχεται πως έχει υπάρξει vinyl junkie αλλά τονίζει πως μετά το γάμο του έχει περάσει σε φάση απεξάρτησης και πλέον αγοράζει με το σταγονόμετρο!

«Υπήρξε μια περίοδος που το μόνο μου ενδιαφέρον ήταν οι δίσκοι. Δεν ήθελα τίποτα άλλο. Είχα πιάσει δεύτερη δουλειά ως πορτιέρης μόνο και μόνο για να αγοράζω βινύλια. Τότε, τα έπαιρνα με τις κούτες! Tο θέμα είναι καθαρά ψυχολογικό. Η αγορά ενός δίσκου προκαλεί τεράστια ευφορία και σε κάνει να ξεχνάς την σκληρή καθημερινότητα. Μπορεί να είσαι νηστικός για μέρες αλλά όταν αποκτάς το άλμπουμ που ποθείς, νιώθεις πλήρης και δυνατός, ξέρεις πως είσαι ακόμα μέσα στο παιχνίδι. Όμως, αυτό το συναίσθημα δεν διαρκεί πολύ. Η επιθυμία για νέα αγορά έρχεται σχεδόν άμεσα! Τότε νιώθεις σαν φτερό στον άνεμο! Δε μπορείς να πεις «τέλος». Τα θες όλα αλλά δε γίνεται να τα έχεις όλα. Είναι άπειρα! Δεν γίνεται!».

Πρώτη στάση στο «Δισκάδικο» του Ιωσήφ Αγγελίδη, που ασχολείται με το εμπόριο βινυλίων από το 1980 και γνωρίζει από πρώτο χέρι την ψυχολογία των «εξαρτημένων» του χώρου.

«Το 80% των vinyl junkies δεν έχουν γυναίκα και όσοι βρήκαν, δεν κατάφεραν να την κρατήσουν κοντά τους. Υπάρχουν άτομα που έχουν σπίτια 80τμ και ζουν στα 20τμ αφού τα υπόλοιπα είναι κατειλημμένα με δίσκους. Ποια να αντέξει μια τέτοια κατάσταση; Βλέπεις, είναι ερωτευμένοι μόνο με μια τρύπα. Αυτή του βινυλίου. Από την άλλη, υπάρχουν κάποιοι που έχουν σύντροφο και αναγκάζονται να κρύβουν τους δίσκους που αγοράζουν για να μην έρχονται σε κόντρα μαζί τους. Τους βάζουν ακόμα και ανάμεσα στα ρούχα τους. Να φανταστείς πως ορισμένοι πιάνουν τα δισκάκια με ειδικά γάντια για να μην έχουν δαχτυλιές» λέει ο ίδιος και συμπληρώνει: «Μπροστά τους, εγώ δεν ξέρω τίποτα από μουσική. Στα ίσα. Οι τύποι είναι ταγμένοι, ζωντανές μουσικές εγκυκλοπαίδειες. Να φανταστείς πως λόγω οικονομικής κρίσης, πολλοί από αυτούς δεν έχουν χρήματα για αγορές αλλά περνάνε από το δισκάδικο μόνο και μόνο για να ξεδώσουν εξασκώντας την άσκηση των δαχτύλων στο ψάξιμο».

Την ώρα της κουβέντας, ο Ιωσήφ βάζει τα γέλια και μας λέει μια απίστευτη ιστορία που έβαλε φωτιά στον κόσμο των vinyl junkies. Όλα ξεκίνησαν όταν κάτι τύποι κυκλοφόρησαν τη φήμη πως έπεσε στα χέρια τους μια παρτίδα με ελάχιστα δισκάκια που υποτίθεται πως είχαν ηχογραφηθεί από αντικαθεστωτικούς Τούρκους μέσα στις φυλακές και οι οποίοι έπαιζαν ψυχεδελικό progressive. «Όσοι το είχαν μάθει, ζητούσαν το δίσκο σαν τρελοί! Αν αύριο βγάλεις μια βρώμα πως έχεις δέκα κόπιες ενός δίσκου κάποιων Σκανδιναβών που ηχογράφησαν πάνω σε βουνά και μέσα σε σπηλιές, τα junkies θα δώσουν μάχη για να το βρουν και να το πάρουν! Χαμός θα γίνει, ακόμα και αν μάθουν πως είναι fake! Από τη στιγμή που θα μπει στο μυαλό τους, θα το θέλουν!»

Συνεχίζουμε τη βόλτα μας σε ένα από τα πλέον γνωστά δισκάδικα στο Μοναστηράκι, το Mr. Vinylios, όπου συναντάμε τον Δημήτρη Ψυχογιό, συλλέκτη με 18.000 βινύλια και γνώστη της φάσης από πρώτο χέρι.

«Το 1999 όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός στην Αθήνα, το στενό που βρισκόμαστε κόντεψε να εξαφανιστεί από το χάρτη. Έπεφταν τοίχοι και τζαμαρίες, ο κόσμος έτρεχε να σωθεί. Την ώρα του σεισμού, κάποιοι άκουγαν δίσκους μέσα στο μαγαζί. Όταν ηρέμησε η κατάσταση και ενώ δεν είχαμε συνέλθει ακόμα από το σοκ, εκείνοι επέμεναν να επιστρέψουν στο μαγαζί για να αγοράσουν το άλμπουμ που άκουγαν. Δεν τους ενδιέφερε η σωματική τους ακεραιότητα, δεν έφευγαν με τίποτα» λέει ο ίδιος και σκιαγραφεί το προφίλ των άρρωστων βινυλιάδων.

«Ορισμένοι από αυτούς έχουν παγιδεύσει τη ζωή τους και είναι εξαρτημένοι από τους δίσκους. Κάποια από αυτά τα άτομα δεν έχουν κανένα άλλο ενδιαφέρον πέρα από τη συλλογή βινυλίων. Αυτοί, δεν παντρεύονται, δεν κάνουν παιδιά, δεν τους ενδιαφέρει τίποτα από τον έξω κόσμο. Ένα ποσοστό από αυτούς ενδιαφέρονται για ψυχεδελικά άλμπουμ της δεκαετίας του '60 και του '70, τα οποία κυκλοφόρησαν σε μικρές εταιρίες και σε πολύ λίγες κόπιες. Κάποια είναι εξαιρετικά σπάνια και φυσικά, πανάκριβα».

Υπάλληλος στο δισκάδικο «Ζαχαρίας» εδώ και 15 χρόνια, ο Μανώλης Καρπαθάκης, μας λέει ένα σκηνικό με δυο φίλους που τσακώθηκαν άσχημα μέσα στο κατάστημα για το ποιος θα πάρει ένα σπάνιο άλμπουμ. «Τελικά, ο ένας πήρε το εξώφυλλο και ο άλλος τον δίσκο». Όσο για τα άλμπουμ που έχουν πουληθεί σε δυνατές τιμές.

«Το Δυο Μικρά Γαλάζια Άλογα του Ρωμανού, γνήσια έκδοση του 1971, έχει πουληθεί 1000 ευρώ. Επίσης, το άλμπουμ των Velvet Underground σε stereo έκδοση και με τη μπανάνα του Andy Warhol στο εξώφυλλο, πιάνει γύρω στα 400 ευρώ. Φυσικά, εννοείται πως όλα τα αυθεντικά του Elvis που είναι σε καλή κατάσταση είναι πολύ ακριβά. Τη δεκαετία του '90 είχαμε δώσει μια πρώτη έκδοση του Ζωντανοί στο Κύτταρο για 300.000 δρχ. Πάντως τα junkies δεν ενδιαφέρονται μόνο για ακριβά κομμάτια. Το θέμα τους είναι να πάρουν κάτι, οτιδήποτε, αρκεί να μην φύγουν με άδεια χέρια».

Όσοι ανήκουν στον σκληρό πυρήνα των vinyl junkies ακολουθούν πιστά άγραφους νόμους και κανόνες που όταν παραβιάζονται μπορεί να οδηγήσουν σε χοντρές παρεξηγήσεις και καυγάδες. Στο παρελθόν άλλωστε, έχουν καταγραφεί ακόμα και ξυλοδαρμοί, με σοβαρούς τραυματισμούς και μαχαιρώματα! Ο δανεισμός ενός βινυλίου από μια προσωπική συλλογή αποτελεί μέγα παράπτωμα που μπορεί να καταλήξει σε μακελειό αφού ο δίσκος ενδέχεται να πέσει σε λάθος χέρια και να μην επιστραφεί ποτέ.

Παράλληλα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που προκειμένου να μην εμφανίζονται στα δισκάδικα και στα παζάρια δίσκων, δουλεύουν με… «κατασκόπους» και «ρουφιάνους».

Οι «κατάσκοποι» αναλαμβάνουν να εντοπίσουν τα βινύλια για λογαριασμό του συλλέκτη- εντολοδόχου και προκειμένου να πετύχουν τον στόχο τους, αντλούν πληροφορίες από τους «ρουφιάνους» που είτε εργάζονται σε δισκάδικα είτε γνωρίζουν καλά τι παίζει στην πιάτσα. Όταν το πολυπόθητο άλμπουμ εντοπιστεί, ο «ρουφιάνος» ενημερώνει τον «κατάσκοπο» και εκείνος με τη σειρά του τον συλλέκτη προκειμένου να πάρει το τελικό ΟΚ για την αγορά του δίσκου που μπορεί να κοστίζει 500 ευρώ έως και πολλές χιλιάδες.

Το «παιχνίδι» είναι σκληρό και ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος, τόσο μεταξύ των φανατικών συλλεκτών όσο και μεταξύ των «κατασκόπων», που αποκομίζουν σημαντικά πόσα από αυτές τις αγοραπωλησίες. Έτσι, αν ένας «ρουφιάνος» πάρει εντολή από έναν «κατάσκοπο» αλλά στη συνέχεια ενημερώσει κάποιον άλλο ανταγωνιστή «κατάσκοπο», τότε η πράξη θεωρείται προδοσία και μπορεί να καταλήξει σε απρόβλεπτες καταστάσεις.

Για το λόγο αυτό και προκειμένου να μην μπλέκουν σε περίεργες ιστορίες, οι εντολοδόχοι που καταφέρνουν να πάρουν το δίσκο που ψάχνουν, κρατάνε την ανωνυμία τους και δεν βγαίνουν να το πουν σαν καύχημα. «Καλύτερα να μην το ξέρει κανείς, παρά να ψάχνεις να κρυφτείς».

Περισσότερα από το VICE

Η Ζωή μου με τα Τέρατα

Σε Αυτό το Νησί οι Νέοι του Ιράν Είναι Ελεύθεροι

Το MDMA και η Εξέλιξη του Εcstasy στον 21ο Αιώνα