Το Καλοκαίρι του Νέου Έλληνα Μετανάστη

Κάποιοι δουλεύουν, άλλοι πάλι δεν βρίσκουν πλέον τίποτα να τους ελκύει στα καταγάλανα νερά και τον ήλιο που υπόσχεται το ελληνικό καλοκαίρι –μεταξύ μας ο καιρός με τέτοιες βροχές δεν έχει διαφορά από εκείνο της κεντρικής Ευρώπης. Αρκετοί τις λίγες μέρες που θα ξεκλέψουν για να χαλαρώσουν θα προτιμήσουν να μπουν σε μία φτηνή πτήση για να ανακαλύψουν νέους προορισμούς κάπου στο εξωτερικό. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο. Πολλά νέα παιδιά που ζουν πλέον στα ξένα δεν επιστρέφουν στη χώρα ούτε για διακοπές. Έγιναν οι τύποι που κάνουν ηλιοθεραπεία στα γρασίδια ενός πάρκου, σταματούν σε ένα συντριβάνι για να δροσιστούν από τη ζέστη και ξαπλώνουν στην άμμο από τις τεχνικές παραλίες που χτίζουν στις όχθες του Σηκουάνα ή του Τάμεση. Tο συνειδητοποίησα πριν από λίγο καιρό, όταν επιμένοντας σχεδόν εμμονικά στο ερώτημα «θα έρθεις για τις διακοπές;» έπαιρνα σχεδόν απ' όλους αρνητική απάντηση. Ας μας εξηγήσουν καλύτερα οι ίδιοι γιατί έριξαν μαύρη πέτρα…

Η φωτογραφία με την παραλία του Portobello είναι ευγενική παραχώρηση του Παναγιώτη

Παναγιώτης, Εδιμβούργο

Κάθε φορά μου με ρωτάνε πότε σκοπεύω να γυρίσω για διακοπές στην Ελλάδα συνήθως θέτω ένα απροσδιόριστο χρονικό σημείο στο μέλλον. H δικαιολογία για το καλοκαίρι είναι αρκετά εύκολη μιας και τα εισιτήρια είναι πάντα πιο ακριβά. Από Σεπτέμβρη και βλέπουμε.

Όταν έφυγα για πρώτη φορά προορισμός ήταν το Παρίσι και δεν ένιωσα στιγμή ότι μεταναστεύω. Παρόλο που αγάπησα την πόλη και την έζησα έντονα δεν θεώρησα ποτέ τον εαυτό μου κάτοικο παρά ταξιδιώτη μακράς διάρκειας. Ούτως ή άλλως ήταν προσχεδιασμένο να μείνω για έξι μήνες.

Την ίδια ζωή συνέχισα και εδώ στο Εδιμβούργο. Μπορεί το σώμα μου και η δουλειά μου να βρίσκονταν εδώ, στην πραγματικότητα όμως ζούσα στην Ελλάδα. Κάθε πρωί έπινα καφέ διαβάζοντας αθηναϊκές εφημερίδες, ακούγοντας ελληνικό ραδιόφωνο και σκρολάροντας το ταιμλάιν μου που συζητούσε για το πόσο καλός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ή ο Σαμαράς . Υποθέτω πως αν συνέχιζα με την ίδια νοοτροπία για καιρό θα καταντούσα σαν τον μίστερ Πορτοκάλος από το Γάμος αλά ελληνικά, να επιχειρηματολογώ σχεδόν εμμονικά πως το κιμονό προκύπτει από την ελληνική λέξη χειμώνας. Μετά από κάποιο διάστημα κατάλαβα πως θέλω το μυαλό μου και η καρδιά μου να συμβαδίζουν με το χωροχρόνο γύρω μου διαφορετικά θα υπέφερα. Η μνήμη άλλωστε, ανήκει στις φωτογραφίες.

Μέχρι να τον πετύχω τελειωτικά θα αποφεύγω την Ελλάδα όπως ο διάολος το λιβάνι. Στο κάτω κάτω της γραφής δεν φοβάμαι μην ξεχαστώ και δεν γυρίσω αλλά μην ξεχαστώ και δεν ζήσω.

Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση της Ελένης

Ελένη, Παρίσι

Γιατί δεν πάω διακοπές στην Ελλάδα ΚΑΙ φέτος το καλοκαίρι; Ο πατέρας μου με παίρνει συχνά τηλέφωνο ρωτώντας αν θα έρθω σύντομα. Του απαντάω πάντα το ίδιο πράγμα. «Μπαμπά, αν δεν έρχομαι σημαίνει ότι έχω δουλειά. Τη στιγμή που θα έρθω να φοβάσαι». Τι κάνω πάλι καλοκαιριάτικα στο Παρίσι; Δουλεύω. Πέρυσι δούλευα για να μαζέψω λεφτά και να κάνω το μεταπτυχιακό μου, σε fashion job κτλ. Δεν κατάλαβα πώς πέρασε το καλοκαίρι κυρίως επειδή έκανα τα λεφτά μου μπύρες. Φέτος δουλεύω στον τομέα μου, αλλά έλα που αν πω ότι θα βγω για ξενύχτι μου παίρνει τρεις μέρες για να έρθω στα ίσια μου. Τι κάνω για να αντέξω; Εκμεταλλεύομαι τα Σαββατοκύριακα και ταξιδεύω σε φίλους σε κοντινά μέρη με φτηνές αεροπορικές πτήσεις, τρένο και λεωφορείο, πάω σε συναυλίες, γράφω ακόμα μία πτυχιακή στο πάρκο φορώντας το μαγιό μου, χαλαρώνω σε μπαράκια δίπλα στο Σηκουάνα και βλέπω ξανά όλες τις μόνιμες συλλογές των μουσείων. Το Παρίσι δεν είναι ανυπόφορο το καλοκαίρι. Είναι όμορφο, λίγο πιο ήσυχο και υπάρχουν πάντα festival, party και δρώμενα. Αλλά σίγουρα νιώθω σαν τον επιστάτη στην τελευταία ταινία «Οι διακοπές του μικρού Νικόλα». Θέλω να βγω και να φωνάξω είναι κανείς εδώ; Γιατί είναι όλοι, εκτός από τους φίλους μου…

Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση του Άκη

Άκης, Άμστερνταμ

Εδώ και ένα χρόνο ζω και εργάζομαι στο Άμστερνταμ. Από που να ξεκινήσει κανείς τη σύγκριση; Απ' τα όμορφα καταπράσινα πάρκα; Τα ανύπαρκτα ποσοστά καυσαερίου; Τα ποδήλατα στην πόλη; Τα κανάλια και τις βαρκάδες; Τα μουσικά φεστιβάλ; Την εξωστρέφεια των Ολλανδών; Την κοινωνική αποδοχή; Το χαμόγελο στον δρόμο; Το μωσαϊκό εθνοτήτων και θρησκειών που ζουν αρμονικά; Τους μετανάστες που γίνονται ενεργό γρανάζι της οικονομίας; Τους ανθρώπους με ειδικές ικανότητες που μπορούν να βολτάρουν και να χαμογελούν; Έχουμε κάτι από αυτά στην Ελλάδα; Και βασικότερα υπάρχει κάποιος που να τα οραματίζεται;

Στην Ελλάδα δεν γυρνώ ούτε για διακοπές πια, και αυτό όχι επειδή δε μου λείπουν οι φίλοι μου, το φαγητό της μαμάς, ή τα καταγάλανα νερά. Δεν γυρνώ επειδή μια τόσο όμορφη χώρα, με τόσο όμορφους ανθρώπους, καταφέρνει να με πληγώνει – επειδή αυτό που κυριαρχεί είναι τα κλειστά μυαλά, τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντα και η κουτοπονηριά των ολίγων. Δε θα πω ότι οι Ολλανδοί τα κάνουν όλα σωστά, ενώ οι Έλληνες όλα λάθος, αλλά θα πω πως στην Ελλάδα μου λείπει το χαμόγελο στο δρόμο, η κοινωνική αποδοχή, η εξωστρέφεια και το νεανικό πνεύμα. Με ενοχλούν τα επικριτικά κοιτάγματα, η ξενοφοβία, οι ατελείωτες θεωρίες συνωμοσιολογίας, ο εκφασισμός της κοινωνίας και η αδράνεια των ανθρώπων να τα αλλάξουν όλα. Αυτή η μιζέρια και η μαυρίλα υπήρχε προ κρίσης, και όσο οι άνθρωποι παραμένουν αδρανείς, θα υπάρχει για πάντα. Όχι λοιπόν, δε μου λείπει η Ελλάδα. Δε μου λείπουν οι θειάδες που θα πάνε στην εκκλησία για να σχολιάσουν την αστεφάνωτη απ' τη διπλανή πολυκατοικία. Δε μου λείπει η φάτσα του Κασιδιάρη, ούτε οι διθυραμβικές δηλώσεις της κυβέρνησης περί νεανικής επιχειρηματικότητας (άκα σουβλατζίδικα και καφέ). Σίγουρα δε μου λείπει και ο ταρίφας που θα με κόψει γύρους στην Αθήνα επειδή κρατάω βαλίτσα. Δε μου λείπει ούτε το νέο σουξέ του Παντελίδη, ούτε τα πάρτυ 'Απλά Ελληνικά'. Ένα χρόνο μακριά απ' όλα αυτά και νιώθω ευτυχισμένος ακόμα κι αν δε γυρίσω ούτε για διακοπές. Αναμφισβήτητα στην Ελλάδα μπορείς να ευτυχίσεις… απλά πρέπει να 'σαι άντρας, χριστιανός ορθόδοξος, γενετικά καθαρός Έλληνας και λευκός, λίγο δεξιός, με θείο σε κόμμα, στρέιτ, αρτιμελής, με εξοχικό και αυτοκίνητο. Έτσι μετριέται η επιτυχία και η ευτυχία τους, εγώ όμως έτσι δε θέλω να ζω.

Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση του Κωνσταντίνου

Κωνσταντίνος, Κάννες

Το ταξίδι ξεκίνησε πριν ένα χρόνο, δε χρειάστηκε να το σκεφτώ πολύ, αφού από μικρός πάντα ήθελα να ταξιδεύω και να γνωρίζω καινούριους πολιτισμούς κι ανθρώπους. Βρίσκομαι εδώ κι εργάζομαι ως διδακτορικός φοιτητής, μηχανικός και ερευνητής στη περιοχή των τηλεπικοινωνιών σε ερευνητικό ινστιτούτο. Κυρίως αποφάσισα να φύγω, γιατί είδα περισσότερες προοπτικές στην ειδικότητά μου πέραν των συνόρων. Στην Ελλάδα πολλές φορές αναγκάζεσαι να δουλέψεις σε κάτι εκτός της ειδικότητας σου για να έχεις κάποια απασχόληση. Η βαριά βιομηχανία της Κεντρικής Ευρώπης συνδέεται άμεσα με το πανεπιστήμιο αποτελώντας γέφυρα με την αγορά εργασίας και προσφέροντας άμεση απορρόφηση στους φοιτητές. Για να μη τα μηδενίζουμε όλα όμως, τα τελευταία χρόνια έχει γίνει μεγάλη προσπάθεια σε ελληνικά ιδρύματα να εξοπλιστούν κατάλληλα για να λειτουργήσουν ως θερμοκοιτίδες, καθώς και κάποιες νεοϊδρυθείσες επιχειρήσεις (startups) είναι σε συνεργασία με αυτά. Στο μέλλον πιστεύω ότι θα υπάρξει μεγαλύτερη ωρίμανση στο τομέα αυτό, ώστε να επιτευχθεί γενικότερη ανάπτυξη της ελληνικής βιομηχανίας δημιουργώντας καινούργιες θέσεις εργασίας. Φέτος, δε θα βρίσκομαι Ελλάδα για διακοπές λόγω δουλειάς. Έτσι κι αλλιώς η Ελλάδα δε σου λείπει και τόσο όταν είσαι έξω, γιατί όλο και κάποιον Έλληνα θα βρεις να μοιραστείς τις σκέψεις σου και τα οράματα σου με σκοπό κάποια στιγμή να επιστρέψεις και να βάλεις και εσύ το λιθαράκι σου στην ανάπτυξη της χώρας.

Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση του Παναγιώτη

Παναγιώτης, Μάλτα

Αρχικά ας πούμε ότι είμαι από τα παιδιά που ήθελαν να φύγουν από τη χώρα τους πριν τελειώσει το σχολείο. Σπουδές στη Γερμανία, δουλειά πλέον στη Μάλτα. Γενικά η Ελλάδα δεν με ελκύει τόσο πολύ και επειδή μου αρέσουν τα ταξίδια και προσπαθώ να πάω σε όσες περισσότερες χώρες μπορώ η Ελλάδα είναι τελευταία επιλογή κυρίως για κάποιον γάμο ή βάφτιση. Δεν νιώθω πως υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να με φέρει πίσω ούτε καν για διακοπές. Αν υπάρχει κάτι που μου λείπει αυτό είναι το φαγητό της γιαγιάς. Βασικά λόγω δουλειάς ειδικά φέτος δεν μπόρεσα να φύγω για διακοπές, εργάζομαι σε εταιρία στοιχήματος, οπότε λόγω παγκοσμίου ποδοσφαίρου και τώρα μπάσκετ έχω αρκετή δουλίτσα, και τις τέσσερις μερούλες που κατάφερα αποσπάσω είπα να ξεφύγω στην Ιταλία. Ετοιμάζω κι ένα μεγάλο ταξίδι όπως κάνω κάθε χρόνο εκτός Ευρώπης, στην Αργεντινή και όσο να 'ναι έχει έξοδα. Πάντως η Μάλτα δεν διαφέρει και πολύ από κάποιο ελληνικό νησί. Μεσόγειος…

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.