Πέρασα τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια στην Ελλάδα, αλλά την υπόλοιπη ενήλικη ζωή μου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Βλέπω τον κόσμο γύρω μου μέσα από δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες - πολιτισμικά και κοινωνικά. Στην καλύτερη περίπτωση, αυτό αυξάνει την ευαισθησία μου και, στη χειρότερη, δημιουργεί αβεβαιότητα και κρίση ταυτότητας. Οι πολιτιστικές και κοινωνικές αξίες μου δοκιμάζονται διαρκώς και τα συναισθήματα αποξένωσης, που συχνά εμφανίζονται, με οδηγούν σε μια διαρκή προσπάθεια αξιολόγησης και ανάκτησης του εαυτού μου. Με την τρέχουσα φωτογραφική μου «γλώσσα» προσπαθώ να αντιμετωπίσω την πολιτισμική μου διχοτόμηση. Η απόφαση της χρήσης του χρώματος, του φωτός και της μορφής, στη δουλειά μου, παίζει σημαντικό ρόλο στην εξωτερίκευση του εαυτού μου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Στο πρόσφατο και εν εξελίξει project, με τίτλο «Motherland», επιχειρώ να παρουσιάσω προσωπικές εμπειρίες από τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, απόψεις και ερωτήματα που με βασανίζουν. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, καθώς η κρίση (οικονομική και κοινωνική) στην Ελλάδα εντάθηκε, δημοφιλείς πλατφόρμες ενημέρωσης μας βομβαρδίζουν καθημερινά με εικόνες αναταραχής, απόγνωσης και απελπισίας. Μερικές από αυτές τις εικόνες είναι ιδιαίτερα σκληρές για κάποιον σαν εμένα που έζησε τη μισή του ζωή στην Αθήνα και την αναπολεί με νοσταλγία και αγάπη. Ωστόσο, αυτές οι εικόνες με ιντριγκάρουν ως άτομο που μοιράζεται το ίδιο πολιτισμικό υπόβαθρο με τους εικονιζόμενους σε αυτές. Αυτή είναι η σημερινή Ελλάδα; Η Αθήνα που ήταν κάποτε το κέντρο της δημοκρατίας, του πολιτισμού και των τεχνών, τώρα αναγκάζει ηλικιωμένους να στέκονται στην ουρά για ένα πρόχειρο γεύμα; Μήπως οι εικόνες που προβάλλονται στα μέσα ενημέρωσης -παρά τη δύναμή τους- παρουσιάζουν ένα μόνο μέρος της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας; Πιστεύω πως ναι. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που ενισχύει την απόφασή μου να παρουσιάσω και την άλλη όψη του νομίσματος, αποφεύγοντας προφανείς και επαναλαμβανόμενες εικόνες που επικεντρώνονται σε καταστροφολογικές καταστάσεις.
Στόχος μου είναι να απεικονίσω την τρέχουσα κοινωνική κατάσταση εστιάζοντας στην ελπίδα, το χιούμορ, την περηφάνεια και την αξιοπρέπεια που χαρακτηρίζουν τους Έλληνες. Ο τρόπος που έχω επιλέξει να πετύχω κάτι τέτοιο, είναι να αφήσω τον εαυτό μου να «βυθιστεί» σε μια κοινωνία που κάποτε ήταν μέρος της. Άλλωστε, η βιωματική και αντι-κατασκευαστική προσέγγιση των θεμάτων μου είναι, σε γενικές γραμμές, αυτή που προτιμώ. Περπατώντας ξανά στους δρόμους που θυμάμαι από τα νεανικά μου χρόνια, νιώθω άλλοτε οικειότητα και άλλοτε αποξένωση. Δεν μπορώ, όμως, να μη δω την προσπάθεια των ανθρώπων να επιβιώσουν απέναντι σε ένα διεφθαρμένο σύστημα κρατώντας το κεφάλι ψηλά. Είναι μάταιο να υπονομεύεται αυτή τους η προσπάθεια μέσα από μία εικονογραφία που εξυπηρετεί συγκεκριμένες ανάγκες και συμφέροντα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η Ελλάδα αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό μέρος της ταυτότητάς μου. Κάποιοι μπορεί να περιγράψουν το project ως μεροληπτικό - ίσως να είναι εν μέρει. Αλλά, δεν μπορώ να σταματήσω να ψάχνω την ταυτότητά μου και έναν σκοπό. Ίσως πάλι να αναζητώ κι έναν λόγο για να επιστρέψω στην Ελλάδα τον ερχόμενο Δεκέμβριο.Δείτε κι άλλες φωτογραφίες του Νίκου Καλλιανιώτη εδώ.Βρείτε τον επίσης στο Facebook, το Instagram και το Linked In.Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.
