«Μα καλά, κι αν είμαι κανένας κυανοπώγωνας;» μου είπε την ώρα που κατέβασε το τζάμι του αυτοκινήτου του όταν σταμάτησε μπροστά μου, πριν από δύο καλοκαίρια στη Σαμοθράκη. «Τότε, τι να πω; Ίσως γραφτεί κάποια στιγμή ένα παρόμοιο σκοτεινό παραμύθι ίδιο με εκείνο του Charles Perrault για εσάς και ίσως κι εγώ γίνω μέρος του», είπα με περισσότερη ευκολία απ' όση θα περίμενα κι εγώ η ίδια και ρώτησα αν πηγαίνει προς το λιμάνι. Χαμογελώντας, μου άνοιξε την πόρτα, με ρώτησε αν χρειάζομαι βοήθεια με το backpack και μου είπε να περάσω μέσα στο αμάξι. Λίγο πριν, είχε σταματήσει ακόμη ένας άντρας για να με μαζέψει. Αρχικά μου είχε πει πως δεν ήξερε πού είναι το λιμάνι(!) αλλά θα το ψάχναμε, οπότε απέφυγα να μπω για να μην το ψάξουμε σε κάποια ερημική τοποθεσία. Αυτό είναι νόμος στα οτοστόπ. Προσέχεις πάντα πού θα μπεις.

Πέρα από το ότι γλιτώνεις χρήματα –τουλάχιστον εμένα μου έχει εξασφαλίσει περισσότερες μέρες διακοπών, μιας και τα μεταφορικά για τα λεωφορεία στα νησιά κοστίζουν 3 με 5 ευρώ ανά διαδρομή–, το να κάνεις οτοστόπ έχει ίσως κάτι το κινηματογραφικό και είναι απ' τις στιγμές της ζωής που δεν θέλεις να προσγειώσεις τις πιθανότητες να σου συμβεί κάτι κακό στην πραγματικότητα. Ίσως φταίει το καλοκαίρι, αλλά όσοι έχουμε σταματήσει έναν άγνωστο για να μας πάει κάπου, ας παραδεχτούμε πως υπήρχαν στιγμές που νιώσαμε πως γυρνάμε την Αμερική με ένα σακίδιο και πως είμαστε στον διαπολιτειακό αυτοκινητόδρομο Route 66, ίσως κάπου ανάμεσα στο Ιλινόις και την Καλιφόρνια.

Άλλοι ταξιδεύουν έτσι συνεχώς, άλλοι το κάνουν μόνο στις διακοπές και άλλοι μόνο υπό συγκεκριμένες συνθηκες. Το σίγουρο είναι πως σε αυτές τις φάσεις θέλεις να σκέφτεσαι πως πρωταγωνιστείς σε ταινία του Almodóvar και παίζεις σε κάποια σκηνή που σταματάει ένας τύπος με αμάξι αντίκα, ακούει Lou Reed, είναι γαμώ τα παιδιά και έχετε πράγματα να πείτε, και όχι σε κάποια σκηνή που ξυπνάς σε μια μπανιέρα γεμάτη πάγο, με την απορία «πού στο διάολο πήγαν τα νεφρά μου;» Οι διακοπές είναι πιο κοντά απ' όσο φανταζόμαστε και το οτοστόπ πάντα μπορεί να δημιουργήσει μια ιστορία για να διηγηθείς όταν επιστρέψεις στην Αθήνα από τα ελληνικά νησιά. Προς το παρόν ρωτήσαμε πέντε Αθηναίους να μας πουν τα πιο κουλά που τους συνέβησαν σε οτοστόπ για να πάρουμε μια γεύση απ' το τι θα γίνει το καλοκαίρι που έρχεται.

Γενικά δεν κάνω οτοστόπ γιατί φοβάμαι. Οι μοναδικές περιπτώσεις που έχω κάνει, αν αυτό μπορεί να θεωρηθεί οτοστόπ, είναι όταν είμαι σε κάποιο κάμπινγκ και βγαίνω στην είσοδό του για να με πάρει κάποιος από τους κατασκηνωτές μαζί του. Τη μοναδική φορά που κάναμε κανονικό οτοστόπ με μια φίλη, πριν από τρία καλοκαίρια στην Ίο, μάλλον ήμουν τυχερή γιατί γνώρισα γκόμενο. Στην αρχή κάναμε πλάκα, αλλά στο τέλος απλώς σήκωσα το χέρι μου και σταμάτησε ένα αμάξι με δυο αγόρια. Μπήκαμε μέσα και αρχικά νιώθαμε άσχημα γιατί εκείνοι έμεναν σε ξενοδοχείο και εμείς ήμασταν λίγο λέτσοι. Μας πήγαν να ψωνίσουμε αυτά που θέλαμε, κάναμε βόλτα και μετά μας γύρισαν πίσω. Τους δείξαμε τη σκηνή μας και την επόμενη μέρα ήρθε ο ένας και μου ζήτησε να βγούμε ραντεβού. Από τότε είμαστε μαζί, αν και πάντα αγχώνομαι μήπως του κάνει κάποια οτοστόπ. -Ελένη

Στην Ευρώπη θεωρώ πως το οτοστόπ είναι πολύ πιο συχνό απ' ό,τι στην Ελλάδα. Έχω φτάσει μέχρι τη Σερβία και θα ήθελα, αν είχα παρέα, να γύριζα και την Ευρώπη με τον ίδιο τρόπο. Πέρα από το οικονομικό, που είναι πάντα ένας παράγοντας, αφού τα μεταφορικά για να ταξιδέψεις είναι ανυπολόγιστα, το να μην έχεις πρόγραμμα στο ταξίδι σου και να μην ξέρεις τι θα σου συμβεί και ποιον θα γνωρίσεις είναι ένα συναίσθημα που δεν σου γεννιέται εύκολα. Δεν φοβάμαι γενικά, όμως πάντα έχω πάνω μου κάτι που θα μπορώ να χρησιμοποιήσω για να προστατευτώ. Κάνω οτοστόπ καμιά δεκαριά χρόνια, αλλά το μοναδικό κουλό που μου συνέβη είναι ότι με κατέβασε ένας νταλικέρης κάπου στα Τέμπη γιατί του είπα πως είμαι Παναθηναικός. Από εκεί συνέχισα με λεωφορείο μέχρι τη Θεσσαλονίκη γιατί δεν σταματούσε κανείς. -Τάσος

Τη φορά που θυμάμαι περισσότερο από οτοστόπ ήταν πέρυσι στη Σύρο. Ήμουν με την κοπέλα μου διακοπές και κάποια στιγμή αφού είχαμε πιει δέκα καραφάκια ούζο αποφασίσαμε να κάνουμε οτοστόπ. Επειδή η Σύρος είναι φοιτητόνησο, οι κάτοικοι εκεί έχουν συνηθίσει να παίρνουν με το αμάξι τους νέο κόσμο και δεν δυσκολευτήκαμε πολύ να βρούμε ένα ζευγάρι να μας μεταφέρει προς το ξενοδοχείο που μέναμε. Είχαμε μαζί τον σκύλο μου τότε, ο οποίος με το που μπήκαμε στο αμάξι πήγε και χώθηκε στην αγκαλιά της συνοδηγού και έμεινε εκεί, γιατί ήταν κι αυτός κουρασμένος και στον ήλιο συνεχώς. Όταν κατεβήκαμε και αρχίσαμε να περπατάμε συνειδητοποιήσαμε ότι ξεχάσαμε τον σκύλο και αρχίσαμε να τους ψάχνουμε σε όλο το νησί. Πήγαμε στο κεντρικότερο σημείο και περιμέναμε μήπως ξαναπεράσουν. Τελικά τους βρήκαμε ύστερα από μερικές ώρες σε ένα τσιπουράδικο να ταΐζουν τον σκύλο λουκάνικα. -Γιώργος

To κακό με το οτοστόπ στην Ελλάδα είναι ότι δύσκολα παίρνουν άντρες μόνους τους, και αν το κάνουν είναι σχετικά επιφυλακτικοί μαζί σου. Απ' τη μία καλά κάνουν, αλλά από την άλλη αυτό δείχνει και πόση έλλειψη εμπιστοσύνης έχουμε στους ανθρώπους. Περίεργα πράγματα δεν μου έχουν συμβεί, αν εξαιρέσεις μια φορά στο Αγκίστρι που με μάζεψε ένας τύπος και μου είπε στη διαδρομή πως θα πάμε πρώτα στο βουνό να μαζέψει φασκόμηλο. Στην αρχή νόμιζα ότι μου έκανε πλάκα και άρχισα να γελάω, αλλά μετά από λίγο είδα πως όντως το αμάξι κατευθυνόταν προς το βουνό. Καταλήξαμε να περιμένω μια ώρα στο αυτοκίνητο γιατί δεν ήξερα καν πώς να φύγω από εκεί, μέχρι που βγήκα και τον βοήθησα για να τελειώνει. Κόντεψα να χάσω το καράβι, αλλά ο τύπος δεν μάσαγε όσο κι αν έλεγα πως βιάζομαι. Φεύγοντας και ενώ ήμουν τίγκα στα νεύρα γιατί αν είχα πάει περπατώντας θα είχα κάνει γρηγορότερα, μου είπε «πάρε κι εσύ ένα ματσάκι για το σπίτι», σαν να μην τρέχει τίποτα. -Παναγιώτης

Κάνω συχνά οτοστόπ. Δεν ντρέπομαι να πω σε κάποιον το αυτονόητο «αφού πηγαίνεις προς τα εκεί, πάρε κι εμάς». Πάντα προσέχεις πού θα μπεις όμως και ποτέ μόνος σου, γιατί κυριολεκτικά δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί με έναν άγνωστο. Η μοναδική φορά που έχω τρομάξει είναι όταν βρέθηκα να κάνω οτοστόπ στην Αίγινα με μια φίλη. Μπήκαμε στο αμάξι κάποιου και όταν του είπαμε να σταματήσει στο σημείο που θέλαμε, έκλεισε τις ασφάλειες και μας είπε: «Θα πάμε κάπου αλλού πρώτα». Είχαμε κάτσει με τη φίλη μου στο πίσω κάθισμα και του ξαναείπαμε να μας αφήσει εκεί που είμαστε, αλλά προσπαθήσαμε να μη δείξουμε τρομοκρατημένες. Μετά από 5 λεπτά φτάσαμε έξω από ένα φαγάδικο. Ο τύπος –που δεν ρωτήσαμε ποτέ το όνομά του– νόμιζε πως για να κάνουμε οτοστόπ δεν έχουμε καθόλου χρήματα και σταμάτησε να μας αγοράσει φαγητό. Γύρισε μετά από λίγο με σουβλάκια, μας τα έδωσε και μας πήγε εκεί που του ζητήσαμε. Αυτή η νύχτα μας έμεινε ως η «Νύχτα με τα σουβλάκια του τρόμου». -Ματίνα

Περισσότερα από το VICE

Ένας Μουσουλμάνος Γράφει για Όλες τις Καθημερινές Μαλακίες που Ζεις στο Ραμαζάνι

Ο Ρακέτας, ο Κλαρινογαμπρός και όλοι οι Υπόλοιποι Τύποι Ανθρώπων που Μισούμε στην Παραλία

Oι Αθηναίοι με τα Πραγματικά Old School Κουρέματα