Η Εισβολή του Σύγχρονου «King Leonidas» και των Πολεμιστών του στη Ρουμανία

Αν είσαι φαν της μουσικής στην Ευρώπη, τότε ονειρεύεσαι κάποια στιγμή να επισκεφθείς το Primavera, το Sonar ή το Tomorrowland Festival. Αντίστοιχα, αν είσαι λάτρης των μαχητικών σπορ -πυγμαχία, MMA, kickboxing- τότε ονειρεύεσαι κάποια στιγμή να δεις από κοντά το Glory, το UFC ή το Superkombat.

Όταν, λοιπόν, πριν λίγες ημέρες, ο Χρήστος Παπαναγιώτου -ένας από τους κορυφαίους promoter και manager μαχητικών σπορ στην Ευρώπη κι ένας διοργανωτής/οραματιστής επί ελληνικού εδάφους, ο οποίος έχει δώσει πάνω από 60 αγώνες σε Έλληνες fighters σε διοργανώσεις του εξωτερικού- με κάλεσε στο Superkombat, δεν μου πήρε πάνω από πέντε λεπτά να πω το «ναι».

Το Superkombat είναι μία από τις πιο αναγνωρίσιμες διοργανώσεις kickboxing της Ευρώπης, που έχει κερδίσει το βραβείο «Best Promotion Of The Year Award (2011)», δηλαδή της κορυφαίας διοργάνωσης μαχητικών σπορ. Με βάση του τη Ρουμανία, έχει φιλοξενήσει μερικούς από τους κορυφαίους αθλητές μαχητικών σπορ παγκοσμίως, μεταξύ των οποίων και ο πλέον γνωστός Έλληνας kickboxer, Μιχάλης Ζαμπίδης.

Φέτος, ο Χρήστος Παπαναγιώτου -εκλέκτορας του Superkombat στην Ελλάδα- κατάφερε να εξασφαλίσει για πρώτη φορά τη συμμετοχή τεσσάρων αθλητών από την Ελλάδα – Αλέξανδρος Παπαδημητρίου, Κλεάνθης Μαυρόπουλος, Μανώλης Ρουσάκης, Λεβάν Γκουρούλι. Μπορεί η φήμη των παραπάνω παιδιών να μην είναι αντίστοιχη αθλητών όπως ο Μιχάλης Ζαμπίδης, ωστόσο το event της 25ης Ιουνίου ήταν αφιερωμένο στους «New Heroes», όπως ονομάστηκε η διοργάνωση της 25ης Ιουνίου.

Η πραγματικότητα όπως είναι, μέσα από το Newsletter του VICE Greece

«Πέμπτη 23 Ιουνίου, ώρα 17:10» έγραφε το αεροπορικό εισιτήριό μου από Αθήνα προς Βουκουρέστι. Αρκετή ώρα πριν από την επιβίβαση βρισκόμουν στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», μιας και δεν θα ρίσκαρα με τίποτα να χάσω ένα «μαχητικό» ταξίδι και μια διοργάνωση που μέχρι πριν από λίγο καιρό παρακολουθούσα μόνο από τη συχνότητα του Eurosport.

Η αποστολή μας ήταν εννεαμελής: εγώ, ο αρχηγός της αποστολής Χρήστος Παπαναγιώτου, οι αθλητές Αλέξανδρος Παπαδημητρίου, Μανώλης Ρουσάκης, Κλεάνθης Μαυρόπουλος, Λεβάν Γκουρούλι και οι προπονητές Γιάννης Παπαϊωάννου, Γιώργος Σενεκίδης και Σταύρος Μητσκολάβας. Οι αποσκευές μας ήταν κυρίως επίδεσμοι, αθλητικά σορτς και ξυλοκαΐνη (αναισθητική ουσία που χρησιμοποιείται στα πόδια, ώστε να νιώθουν λιγότερο πόνο σε κάποιο γερό χτύπημα).

Μιάμιση ώρα μετά την απογείωση είχαμε φθάσει στο Otopeni, το αεροδρόμιο της ρουμανικής πρωτεύουσας. Εκεί μας περίμενε ο Andrei, από τη διοργάνωση, ο οποίος αφού χαιρετήθηκε εγκάρδια με τον Χρήστο, μας οδήγησε στα δύο αυτοκίνητα τα οποία θα μας μετέφεραν στο Brasov, όπου θα γίνονταν οι αγώνες. Λίγο έξω από το κέντρο του Brasov, ανάμεσα σε δάση και γύρω από μια λίμνη, βρισκόταν το ξενοδοχείο μας – θα το έλεγες ιδανικό περιβάλλον για αθλητική αποστολή.

Έπειτα από αρκετή ώρα οδήγησης στο ομιχλώδες τοπίο, περνώντας από νεκροταφεία και εκκλησίες, η πρώτη νύχτα στη χώρα του Δράκουλα μας βρήκε περιπλανώμενους, ψάχνοντας για κάποιο εστιατόριο, μιας και 11 το βράδυ είχαν κλείσει σχεδόν όλες οι κουζίνες.

Η επόμενη μέρα, 25η Ιουνίου, ήταν η μέρα του stare down -η διαδικασία όπου οι δύο αντίπαλοι διασταυρώνουν τα βλέμματά τους για πρώτη φορά πριν βρεθούν αντιμέτωποι στο ρινγκ- και της ζύγισης. Επομένως, οι αθλητές έπρεπε να κάνουν υπομονή και σχεδόν αφαγία έως τις 5 το απόγευμα, οπότε θα έπρεπε να βρίσκονται στα κιλά τους.

Για τους μη μυημένους, όλοι οι αγώνες μαχητικών σπορ χωρίζονται σε κατηγορίες με βάση τα κιλά. Αν ζυγιστείς και είσαι εκτός ορίου, έχεις περίπου μία ώρα στη διάθεσή σου για να ζυγιστείς ξανά –όπως έγινε με τον αντίπαλο του Λεβάν Γκουρούλι– αλλιώς δεν παίζεις. Οι Έλληνες αθλητές θα αγωνίζονταν συγκεκριμένα στις κατηγορίες -71 kg (Παπαδημητρίου), -77 kg (Γκουρούλι), -81 kg (Μαυρόπουλος) και -86 kg (Ρουσάκης).

Όλοι ήταν στα κιλά τους και η διαδικασία της ζύγισης κύλησε σχετικά ομαλά, αν σκεφτείς ότι αρκετές φορές στα stare down οι αθλητές πιάνονται στα χέρια, διότι είναι η πρώτη «κόντρα» πριν από το αληθινό ξύλο στο ρινγκ. Ένα από τα highlights της ζύγισης ήταν το πάθος ενός δημοσιογράφου για τον Μανώλη Ρουσάκη, απ' τον οποίο δεν ξεκολλούσε λεπτό, αποκαλώντας τον «King Leonidas» λόγω της ομοιότητάς του με τον Gerard Butler στον ρόλο του Σπαρτιάτη βασιλιά, στην ταινία «300».

Απ' την άλλη, στη διάρκεια του stare down, ο «Μοϊκανός» (Αλέξανδρος Παπαδημητρίου) φάνηκε να «ψαρώνει» κάθε κύτταρο του Ρουμάνου αντιπάλου του, Cristian Milea, κοιτώντας τον με ένα εκνευριστικό χαμόγελο που είχε «κολλημένο» στο πρόσωπό του.

Αναλυτικά τα ζευγάρια, κατά σειρά εμφάνισής τους στο ρινγκ, ήταν:

Κλεάνθης Μαυρόπουλος VS Cristian Rotar (Ρουμανία)
Μανώλης Ρουσάκης VS Dimitru Topai (Ρουμανία)
Αλέξανδρος Παπαδημητρίου VS Cristian Milea (Ρουμανία)
Λεβάν Γκουρούλι VS Alex Filip (Ρουμανία)

Οι Ρουμάνοι χαρακτήρισαν τους αγώνες αρκετές φορές ως «μάχη μεταξύ Ελλάδας και Ρουμανίας», στη συνέντευξη Τύπου που προηγήθηκε της ζύγισης, ξεκαθαρίζοντας όμως το αθλητικό πλαίσιο αυτής της φράσης.

Ο καφές που ακολούθησε για την ελληνική αποστολή, πέρα από ένα μπέρδεμα στην πληρωμή με το νόμισμα της Ρουμανίας (lei), ήταν μια καλή ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα την παρέα μου. Χρήστος Παπαναγιώτου: ο αιώνιος έφηβος, πλην απόλυτος επαγγελματίας, που δεν σταματά λεπτό να βιντεοσκοπεί με την go pro κάμερά του. Γιάννης Παπαϊωάνου: ο άνθρωπος που πάντα θα πει την άποψή του και δεν χορταίνει να πίνει καφέδες. Αλέξανδρος Παπαδημητρίου: ακούει trap όλη την ημέρα και δεν αφήνει θηλυκή παρουσία ασχολίαστη. Γιώργος Σενεκίδης: έχει το πιο μαύρο χιούμορ που έχω συναντήσει, αλλά δεν θες να τσαντιστεί με κάτι. Μανώλης Ρουσάκης: όταν δεν μιλάει με τη γυναίκα και την κόρη του, πέφτει θύμα τρολαρίσματος από τους υπόλοιπους, που τον αποκαλούν επανειλημμένα «Λεωνίδα». Κλεάνθης Μαυρόπουλος: ορίστε ένα νορμάλ παιδί της παρέας και επιδέξιος χειριστής του Tinder. Λεβάν Γκουρούλι: από τους πιο ζεν τύπους που έχω γνωρίσει ποτέ. Στράτος Μητσκολάβας: η βορειοελλαδίτικη πινελιά στην παρέα ή αλλιώς, ο μοναδικός που πήγαινε κόντρα στο πνεύμα αντιλογίας του Γ. Παπαϊωάννου.

Το ίδιο βράδυ μάς βρήκε όλους σε ένα δωμάτιο να βλέπουμε αγώνες kickboxing στην τηλεόραση, ενώ παράλληλα μοντάραμε με τον Χρήστο τα βίντεο από τη ζύγιση που είχε προηγηθεί.

Mέρα τρίτη, μέρα αγώνων. Αμέσως μετά το πρωινό, οι Έλληνες αθλητές πήγαν ξανά στα δωμάτιά τους ώστε να ξεκουραστούν. Γύρω στις 5 το απόγευμα θα φεύγαμε από το ξενοδοχείο για το Patinoarul Olimpic, όπου θα γίνονταν οι αγώνες.

Μπαίνοντας στο Patinoarul Olimpi, η μυρωδιά ξυλοκαΐνης ήταν διάχυτη στην ατμόσφαιρα και άκουγες από τα αποδυτήρια να πέφτει «ξύλο». Η ελληνική αποστολή μοιραζόταν τα αποδυτήρια με τον αθλητή από το Σουρινάμ, Clyde Brunswijk, ο οποίος στη συνέχεια ήταν ο μεγάλος νικητής της βραδιάς, κερδίζοντας τη ζώνη του Superkombat.

Το πρώτο πράγμα που έκαναν οι Έλληνες αθλητές, αφού πραγματοποίησαν κάποιες δηλώσεις στην κάμερα της διοργάνωσης, ήταν να δέσουν τα χέρια τους. Δηλαδή να φορέσουν τις απαραίτητες γάζες, τύπου μπαντάζ. Έπειτα έκαναν λίγο ζέσταμα και, κυρίως, προετοιμάστηκαν ψυχολογικά για την είσοδό τους σε ένα στάδιο γεμάτο Ρουμάνους.

Ο πρώτος αγώνας ήταν για τον Κλεάνθη Μαυρόπουλο, αθλητή του Γιάννη Θεοφάνους, που όμως εδώ θα αγωνιζόταν υπό τις οδηγίες του Γιώργου Σενεκίδη. Ο Κλεάνθης έπαιξε όπως ακριβώς έπρεπε και κέρδισε καθαρά τον αντίπαλό του. Δεύτερος αγώνας ήταν αυτός μεταξύ του Μανώλη Ρουσάκη και του Dimitru Topai, με τον δεύτερο να κερδίζει τελικά. Τρίτος κατά σειρά εμφανίστηκε ο Αλέξανδρος «The Mohican» Παπαδημητρίου, ο οποίος αν και φάνηκε να υπερτερεί στους τρεις τρίλεπτους γύρους που διήρκεσε ο αγώνας του, τελικά έχασε, μιας και οι κριτές αποφάσισαν πως νικητής ήταν ο Ρουμάνος. Τέλος, ο Λεβάν Γκουρούλι δεν κατάφερε να ξεπεράσει το εμπόδιο του δυνατού Alex Filip, αφήνοντας στην ελληνική αποστολή κυρίως την πικρία για το παιχνίδι του «Μοϊκανού» που χάθηκε εντελώς άδικα.

Μετά τα απαραίτητα τσιγάρα για τους καπνίζοντες, ώστε να φύγει το άγχος ή η όποια πικρία, όλη η ελληνική αποστολή παρακολούθησε τα δύο παιχνίδια του event που είχαν απομείνει. Ενώ, με τη λήξη του, το Superkombat -αθλητές, προπονητές, διοργανωτές- μεταφέρθηκε σε ένα ιταλικό εστιατόριο για φαγητό, με τους αθλητές να ζουν για τη στιγμή που θα έτρωγαν ύστερα από ώρες.

Μετά το φαγητό και τις μπίρες, ακολούθησε παρακολούθηση και ανάλυση των παιχνιδιών στο ξενοδοχείο. Την επόμενη ημέρα θα φεύγαμε νωρίς το πρωί.

Η επιστροφή στο αεροδρόμιο και πάλι πίσω προς την Αθήνα δεν είχε καμία σχέση με το «πήγαινε». Η παρέα είχε γνωριστεί για τα καλά και η φάση θύμιζε περισσότερο μετα-εφηβική πενταήμερη ή, μάλλον, μια λεγεώνα Σπαρτιατών με αρχηγό τον «King Leonidas».

Παρακάτω ακολουθούν περισσότερες φωτογραφίες.

Περισσότερα από το VICE

Οι Ισλανδοί Εκτός από Μπάλα Ξέρουν κι από Μουσική

Το 2002 Ήταν Πιθανότατα η πιο Σημαντική Χρονιά στην Ιστορία των Video Games

Μιλήσαμε με τον Διαβόητο Τρόφιμο των Φυλακών που Έκλεψε Ολόκληρους Συρμούς του Μετρό