Μια Βόλτα στα πιο Ανατριχιαστικά Μοτέλ της Αμερικής

Αυτό το άρθρο αρχικά εμφανίστηκε στο VICE US.

Το Λος Άντζελες είναι μια πόλη με πολλά στοιχειωμένα αξιοθέατα. Όμως συγχρόνως είναι και πάρα πολύ δύσκολο να βρεις ιστορίες με φαντάσματα στα μοτέλ του ΛΑ. Και να σκεφτείς ότι εκεί γίνονται πολλά περίεργα εγκλήματα. Για να πάρεις μια γεύση. Το 2007, ένα άστεγο έφηβο κορίτσι δολοφονήθηκε στο Olive Motel στο Silverlake. Φέτος το καλοκαίρι, μέσα στο μοτέλ Rosemead μια μητέρα πυροβόλησε τον έφηβο γιο της τα ξημερώματα και δεν τηλεφώνησε στην αστυνομία παρά στις 10:00 π.μ. Ένας νεαρός ταξιδιώτης βρέθηκε νεκρός σε μοτέλ στο Νότιο Λος Άντζελες πέρυσι, με το αίμα του να καλύπτει παντού τους τοίχους.

Εάν τα φαντάσματα έκαναν βόλτα στα μοτέλ, θα το έκαναν στην περιοχή του Χόλιγουντ - άλλωστε πολλά από αυτά τα μέρη είναι τόσο άθλια, σαν να έχουν δημιουργηθεί για να γίνουν το κατάλληλο σκηνικό ενός εγκλήματος. Άραγε υπήρχαν λαϊκές παραδόσεις για αυτά τα κτήρια; Τι είχαν δει οι υπάλληλοι του μοτέλ αργά τη νύχτα; Γιατί οι άνθρωποι επιλέγουν να περάσουν τη νύχτα σε αυτά τα αναμφισβήτητα ανατριχιαστικά μέρη; Η φωτογράφος Michelle Groskopf και εγώ αποφασίσαμε να κάνουμε μια έρευνα και να δούμε εάν μπορούμε να αποκαλύψουμε κάτι το υπερφυσικό στα μοτέλ του Χόλιγουντ.

Ο Simon εργάζεται νύχτα 10 μήνες εδώ. Είναι χαρούμενος και καθόλου κυνικός, κάτι που προκαλεί έκπληξη δεδομένου ότι το μεγαλύτερο κομμάτι των συναλλαγών του το κάνει πίσω από ένα χοντρό, αλεξίσφαιρο τζάμι. Επίσης πίσω από το τζάμι υπάρχει μια μεγάλη συλλογή αναμνηστικών του Ρόναλντ Ρέιγκαν και ένα γραμμένο στο χέρι χαρτάκι με αριθμό τηλεφώνου που είναι στερεωμένο στον τοίχο πάνω σε σημείωμα το οποίο λέει «coke».

Η νυχτερινή βάρδια είναι μοναχική και ο Simon χαίρεται που μιλάει. Σε γενικές γραμμές του αρέσει η δουλειά του - ειδικά όταν μικρότερης εμβέλειας διασημότητες έρχονται εκεί, όπως ένα μοντέλο από την Αυστραλία που έμεινε εκεί μια φορά και φωτογραφήθηκε με τον ιδιοκτήτη. Μερικές φορές μεθυσμένοι του δημιουργούν προβλήματα, ιδιαιτέρως όταν έρχονται στο μοτέλ για να «κάνουν δουλειά» (όταν το λέει αυτό, μου ρίχνει ένα βλέμμα γεμάτο νόημα). Προσφάτως, ένα ζευγάρι μεθυσμένων ντόπιων έσπασαν το παράθυρο του μοτέλ τους, γεγονός που φαίνεται να τάραξε τον Simon - τηλεφώνησε στην αστυνομία αλλά το ανησυχητικό ήταν πως δεν ήρθαν αρκετά γρήγορα. Κάποια στιγμή, στη διάρκεια κάθε βάρδιας, ο Simon πάει γύρω-γύρω από το μοτέλ, ελέγχει κάθε δωμάτιο από την εξωτερική πλευρά για να βεβαιωθεί ότι όλα είναι ήρεμα και ασφαλή. Τον ρωτάω εάν υπάρχουν φαντάσματα τριγύρω. «Όχι» λέει και γελά.

Ένα κορίτσι που λέγεται Augusta, η οποία έμεινε εκεί το 2008, πιστεύει στα φαντάσματα. Ή στην αρνητική αύρα. Εκείνη και ο τότε φίλος της έμειναν στο Hollywood La Brea ενόψει ενός άγριου, πνιγμένου στο ποτό σαββατοκύριακου στη Hollywood Boulevard. Περνούσαν φανταστικά καταναλώνοντας υπερτιμημένα ποτά και απολαμβάνοντας το γενικότερο θέαμα, αλλά οποτεδήποτε ήταν μέσα στο δωμάτιο -το οποίο περιγράφει ως «άθλιο, βρώμικο»- τα πράγματα πήγαιναν πολύ στραβά. Κάθε φορά που έκλεινε η πόρτα πίσω τους, τσακώνονταν. Και αυτοί δεν ήταν απλά καυγάδες εραστών, αλλά εξαντλητικά ματς ουρλιαχτών και απειλών μίσους «για πάντα». Τα πράγματα κλιμακώνονταν και κλιμακώνονταν, μέχρι που την τελευταία τους νύχτα εκεί, το αγόρι της κατέληξε να κοιμηθεί στο πάτωμα απλά για να την αποφύγει. Η Augusta κοιμήθηκε μόνη στο κρεβάτι και ξύπνησε με τα σκεπάσματα ανάστατα, και μια περίεργη, μεταλλική μυρωδιά να έρχεται από το στρώμα. Ανοίγοντας τα μάτια της, παρατήρησε ότι το γυμνό στρώμα κάτω από το σώμα της ήταν λεκιασμένο με παλιό αίμα. Σκούρο καφέ αίμα. Κατά τη γνώμη της, αυτό εξηγούσε τους παράξενους καυγάδες τους. Κοιμήθηκαν πάνω στο αίμα του πεθαμένου και η κακή ενέργεια μπήκε στα οστά τους.

«Συγκεντρωμένη ανατριχίλα» μου είπε ο P.A., ο οποίος έμεινε σε αυτό το μοτέλ το 2014. «Σίγουρα μπαίνει στη λίστα με τους προορισμούς για αυτοκτονία».

Το Alta Cienega είναι «διάσημο», γιατί ο Jim Morrison συνήθιζε να μένει στο δωμάτιο 32, όταν παράπαιε από τα ναρκωτικά που είχε πάρει ή είχε τσακωθεί με την κοπέλα του. Δίπλα, υπάρχει ένα εγκαταλελειμμένο ανθοπωλείο που στο παρελθόν ήταν το στριπτιζάδικο «Phone Booth», το οποίο άρεσε στον Morrison να το επισκέπτεται. Το δωμάτιο είναι κατά κάποιο τρόπο ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο ιερό· οι φαν αφήνουν γκράφιτι παντού, στους τοίχους, την οροφή, την πόρτα, στο σύστημα θέρμανσης και τα παράθυρα. Η διεύθυνση περιστασιακά το βάφει έτσι ώστε να μπορεί να ξεκινήσει εκ νέου η διαδικασία της δημιουργίας του ιερού. Η βρώμικη, κλειστοφοβική εμπειρία μπορεί να γίνει δική σου για 120 δολάρια τη βραδιά. Δεν θέλεις να ξαπλώσεις στο στρώμα και να σκεφτείς τον Morrison εκεί που τόσοι άλλοι έχουν ξαπλώσει και σκεφτεί τον Morrison; Μια γρήγορη ματιά στο δωμάτιο, θα σου στοιχίσει 20 δολάρια. Όπως τραγουδούσε κάποτε ο Morrison «Motel, money, murder, madness» («μοτέλ, χρήμα, φόνος, τρέλα»).

Ο νυν ιδιοκτήτης απεχθάνεται να μιλάει για οτιδήποτε άλλο πέρα από τις τιμές συγκεκριμένων δωματίων και η σύζυγός του με στραβοκοιτάζει πάνω από τον ώμο του. Περιγράφουν τη νυχτερινή βάρδια ως «τίποτα το ιδιαίτερο». Δεν υπάρχουν μεθυσμένοι; Ούτε τρελοί φαν του Morrison που να απαιτούν να το δουν τα μεσάνυχτα; Το δωμάτιο 32 είναι ελαφρά φωτισμένο, ενώ το υπόλοιπο μοτέλ είναι σκοτεινό και σιωπηλό. Είναι αδύνατο να συμπεράνεις πόσοι άνθρωποι μένουν εδώ και τι κάνουν. Μετά από ένα επιτηδευμένο πινγκ πονγκ τσιτάτων, η σύζυγος παίρνει ένα κλειδί που γράφει «Δωμάτιο Jim Morrison». Είναι ένα πλαστικό μπρελόκ που πουλούν έναντι 10 δολαρίων.

Η μπίζνα της προώθησης καυτών, νεαρών, νεκρών διασημοτήτων είναι γενικά φρικιαστική και αυτό το αγέλαστο ζευγάρι που πουλάει αναμνηστικά του Morrison κάτω από την ασθενική πράσινη λάμψη του φωτισμού του μοτέλ, μας κάνει να νιώθουμε άβολα. Παρόλα αυτά ο κόσμος εξακολουθεί να έρχεται. Στο ίντερνετ, κορίτσια βλέπουν το δωμάτιο 32 και βγάζουν selfies γυμνές στο κρεβάτι του Morrison. Υποθέτω ότι όλοι έχουμε τον δικό μας τρόπο να αποτίσουμε φόρο τιμής σε συγκεκριμένα φαντάσματα και θεούς μας.

Όπως η μητέρα στο Psycho, το Holloway Motel φαίνεται ωραίο από την πίσω πλευρά, αλλά είναι απόκοσμο από μπροστά. Εάν οδηγείς πάνω από το βόρειο άκρο, μπορεί να παρατηρήσεις την ευχάριστη ησυχία του χώρου στάθμευσης και την απαλή λάμψη που προέρχεται από το γραφείο. Εάν οδηγείς πάνω από το νότιο άκρο, θα δεις μερικά σκούρα παράθυρα που μοιάζουν με άδεια μάτια. Κανένα από αυτά δεν ταιριάζει με κάποιο άλλο. Αυτά είναι τα δωμάτια του μάνατζερ. Ένα από τα παράθυρά του φωτίζεται από την απαλή λάμψη ενός κόκκινου λαμπτήρα.

Η γυναίκα, η οποία εργάζεται στη ρεσεψιόν ονομάζεται America και η αμερικανική σημαία κυματίζει ελαφρά έξω από το γραφείο της. Η America έχει μακριά κόκκινα νύχια και μακριά μαύρα μαλλιά. Το γραφείο της είναι χαρούμενο και οργανωμένο· φωτίζεται από μια κλασσική νέον πινακίδα που λέει «Γραφείο». Στο επάνω μπαλκόνι, ένα κορίτσι με στενό ροζ παντελόνι πέφτει στο έδαφος έξω από την πόρτα της, ψαρεύει κάτι κάτω από το χαλάκι και έπειτα γλιστράει μέσα.

«Το τηλέφωνο χτυπάει όλη νύχτα» λέει η America. «Πάντα υπάρχουν πράγματα να κάνεις. Πλένουμε ρούχα. Κάνουμε συντήρηση. Ο κόσμος κλείνεται έξω από το δωμάτιο του και τους αφήνουμε να μπουν».

Σε αντίθεση με άλλα μοτέλ, η ρεσεψιόν του Holloway δεν είναι ανοιχτή όλη τη νύχτα, αλλά ο μάνατζερ μένει εκεί. Ο ύπνος του συχνά διακόπτεται από ανθρώπους που χτυπούν το κουδούνι στις 2,3 ή 4 τα ξημερώματα, απαιτώντας δωμάτιο. Σ' αυτούς τους ανθρώπους σχεδόν πάντα λέει όχι. «Δεν ενδιαφερόμαστε να δουλέψουμε εκείνη την ώρα» λέει η America. «Είναι κυρίως ναρκομανείς, προσωρινοί πελάτες και μπαρόβιοι».

Το κτίριο υπάρχει εδώ και δεκαετίες, αν και ένα καρτ ποστάλ από τη δεκαετία του '20 δείχνει ότι το μοτέλ παρέμεινε ανέγγιχτο από το πέρασμα του χρόνου. «Αυτό το μέρος είναι παλιό, οπότε κάποιες ψυχές πρέπει να έχουν μείνει εδώ, εάν καταλαβαίνεις τι εννοώ» λέει η America. Με διαβεβαιώνει, ωστόσο, πως τα πνεύματά τους δεν είναι εκεί παγιδευμένα.

Στο παρελθόν, όταν αυτό το μέρος ήταν απλά ένα ταπεινό μοτέλ, η Janis Joplin έμενε στο δωμάτιο 105. Κι εκεί πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης. Βρέθηκε μπρούμυτα στο κρεβάτι να κρατάει ακόμα στο χέρι της τα ψιλά από το μηχάνημα πώλησης τσιγάρων.

Όμως δεν υπάρχει τίποτα ροκ σήμερα, για το πρώην μοτέλ. Το λόμπι είναι αστραφτερό και αποστειρωμένο. Είναι πολύ ήσυχα. Εν μέρει αυτό οφείλεται στο ότι το Highland Gardens βρίσκεται στο ομορφότερο μέρος της πόλης και εν μέρει γιατί πολλοί από τους ενοίκους στην πραγματικότητα ζουν εκεί, όπως και η Janis. Μετακόμισαν πριν από δεκαετίες, πήραν μια γαμάτη εβδομαδιαία χρέωση και ποτέ δεν μετακόμισαν. Σήμερα, ζουν σε μια πολυτελή γωνιά του Χόλιγουντ δίνοντας λιγότερα χρήματα από όσα χρειάζοντα για ένα κανονικό διαμέρισμα.

Αυτός ο υπάλληλος, όπως πολλοί από τους συναδέλφους του στη νυχτερινή βάρδια, δεν θέλει να μιλήσει. Δεν θέλει να συζητήσει για αναστατωμένους πελάτες, ή τους θαυμαστές της Joplin που εκτελούν τρελή αποστολή ή φαντάσματα. Στην πραγματικότητα, την ώρα που λέει «είναι ήσυχα και όλοι κοιτάνε τη δουλειά τους» δύο μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες, ντυμένες φανταχτερά μπουκάρουν από την αυλή. Μια από αυτές φοράει ένα γυαλιστερό μαύρο καπέλο. Φωνάζει «υπάρχει κάποιος κλειδωμένος στην περιοχή της πισίνας με σκυλιά!» και εξαφανίζεται μέσα στη νύχτα. Ο υπάλληλος δεν μετακινείται για να πάει να βγάλει τον άνθρωπο που είναι κλειδωμένος στο χώρο της πισίνας με σκυλιά. Αυτό το άτομο είναι τακτικός πελάτης, λέει ο υπάλληλος, και θα είναι μια χαρά.

Αλλά κάτι σχετικό με αυτή την αναταραχή ζέστανε τον υπάλληλο, ο οποίος στράφηκε προς το μέρος μας με μια λάμψη στα μάτια του. Αποφάσισε να μας πει ένα καλό μυστικό.

Υπάρχει ένας άνδρας ο οποίος κάνει κράτηση στο δωμάτιο της Janis Joplin, δύο με τρεις φορές το χρόνο για αρκετούς μήνες. Γνωρίζει τους υπαλλήλους με τα ονόματά τους. «Είναι ένας ήρεμος τύπος, δεν ενοχλεί κανέναν». Κάνει κράτηση το δωμάτιο 105 γιατί έχει «σύνδεση» με την Janis Joplin και μένει εκεί για μεγάλα, γεμάτα σιωπή, χρονικά διαστήματα. Παρακαλάμε για λεπτομέρειες -πρώην εραστής ή κάποιος πιστός φίλος άραγε;- αλλά ο υπάλληλος δεν μας λέει κάτι περισσότερο.

Πολλά από τα δωμάτια στο Highland Gardens έχουν ανακαινιστεί στη διάρκεια των χρόνων, αλλά το δωμάτιο 105 έχει παραμείνει βασικά ανέγγιχτο. «Κάποια από αυτά τα δωμάτια είναι κολλημένα στο χρόνο» λέει ο υπάλληλος. Σχολάει στις 23:30, οπότε δεν είναι τριγύρω για να δει ποια φαντάσματα βγαίνουν μετά τα μεσάνυχτα.

Το εξωτερικό είναι ροζ. Το λόμπι έχει καθρέφτες. Το μαύρο χαλί στο πάτωμα αφαιρεί την πρώην ταυτότητα του Inn. Υποτίθεται πως η πόρτα είναι κλειδωμένη το βράδυ, αλλά η Michelle και εγώ μπαίνουμε μέσα.

Μετά από μερικά λεπτά, ο Farhad αναδύεται από το πίσω μέρος του κτιρίου. Μιλάμε μέσω του αλεξίσφαιρου γυαλιού, και οι δυο μας σκύβουμε πάνω στον ροζουλί πάγκο. Μου λέει ότι όταν άρχισε να εργάζεται εδώ, πριν από ένα χρόνο, ανησυχούσε για την ασφάλεια της νυχτερινής βάρδιας. Εξάλλου, το μοτέλ βρίσκεται στο πιο σκληρό μέρος του Χόλιγουντ και η παρουσία του αλεξίσφαιρου τζαμιού τον έκανε να νιώθει νευρικός.

«Είμαι ο μόνος άνθρωπος που εργάζεται εδώ» λέει ο Farhad. Δεν είναι κανένας μαζί του, εκτός των επισκεπτών. Και αυτές τις ώρες, οι επισκέπτες είναι κυρίως αόρατοι, εκτός από έναν άνδρα με μια πικρή έκφραση στο πρόσωπο ο οποίος φεύγει και έπειτα επιστρέφει 20 λεπτά αργότερα, με άδεια χέρια.

Ο A.G., στον οποίο αρέσει να ζει σε φτωχικά μοτέλ, κοιμήθηκε εδώ το 2014. Άφησε στο Yelp, μια αινιγματική κριτική για αρουραίους, ζωύφια, υπερχρεωμένες κάρτες, εμετό, ούρα και μούχλα, προσθέτοντας ότι το συγκεκριμένο Rodeway Inn «μπορεί να είναι τρομακτική εμπειρία για εκείνους που διαφέρουν από μένα».

Ο Farhad λέει ότι πιο σημαντικό πράγμα είναι να είσαι προσεκτικός· «Να προσέχεις τις δυο εισόδους. Να προσέχεις τις κάμερες ασφαλείας». Λέει ότι οι μεθυσμένοι θα περιπλανηθούν γύρω από το Rodeway τη νύχτα και βλέποντας την πινακίδα για μπαρ πρωινού, θα χτυπήσουν τις κλειδωμένες πόρτες, απελπισμένοι για φαγητό. Επίσης μου λέει ότι έχει κουραστεί. Ότι βαριέται. Για να είσαι ένας καλός νυχτερινός υπάλληλος, πρέπει να αρνηθείς ορισμένα κομμάτια της ανθρώπινης υπόστασής σου· την επιθυμία σου για ύπνο ή για παρέα. Πρέπει να αντιμετωπίσεις τη νύχτα μόνος.

Είναι δύσκολο να ξέρεις ποιον να εμπιστευτείς στο μοτέλ Saharan Motor Hotel. Η διακόσμηση είναι συνεπής με το αόριστο θέμα «έρημος»· φοίνικες τυλιγμένοι με φώτα, μια πισίνα, πολύ μπλε και πορτοκαλί, λίγα λευκά τριαντάφυλλα. Στο χώρο στάθμευσης, ένας οδηγός περιμένει σ'ένα λαμπερό μαύρο SUV. Μου λέει ότι δεν έχει καμία σχέση με το ξενοδοχείο, παρόλο που είναι σαφές ότι περιμένει κάποιον που είναι μέσα. Απέναντι, στο Tobacco Grand, μπορείς να ψωνίσεις τσιγάρα με έκπτωση - όσο τραβάει η όρεξή σου.

Δεν θα το καταλάβαινες όντας στο λόμπι, αλλά το Saharan έχει εμφανιστεί σε πολλές ταινίες, όπως το δράμα Cop του '88 και η ταινία Species του ΄95 αλλά και πιο πρόσφατα σ' ένα επεισόδιο της σειράς Southland. Ο Patrick Swayze είχε θεωρήσει το μοτέλ ως το πρώτο του σπίτι στο Λος Άντζελες. Όταν μετακόμισε στην πόλη το 1978, άγνωστος και χωρίς ατζέντη, αυτός και η σύζυγός του έμειναν στο ξενοδοχείο για μια εβδομάδα.

Μοτέλ σαν κι αυτό έχουν δύο πρόσωπα· το ένα είναι οι γυαλιστερές μπροσούρες, η καλοδιατηρημένη πισίνα και οι ελαφρώς επιθετικές πινακίδες πάρκινγκ και η ζωηρή διεύθυνση. Το άλλο είναι οι online κριτικές, όπου οι επισκέπτες ποστάρουν φωτογραφίες με κατσαρίδες και παραπονιούνται για την άκαρδη διαχείριση. Ποιο πρόσωπο είναι αληθινό; Είναι πιθανό να συνυπάρχουν και τα δύο;

Τα μοτέλ σαν το Saharan είναι παιδική χαρά συγκρινόμενα με άλλα, σύμφωνα με τον A.G. Σίγουρα, αυτά τα μοτέλ μπορεί να είναι ανατριχιαστικά και παράξενα, αλλά δεν είναι γεμάτα με μπάτσους. Ο A.G. επικαλείται το Olive Motel στο Silverlake, το East West Hotel στο Koreatown, και το Snooty Fox Inn στην πλατεία Vermont Square ως πραγματικά hotspot. Τόπους με «συνεχή ήχο από τις σειρήνες των ασθενοφόρων», τόπους όπου «μπορείς να σκοτωθείς εάν δεν κοιτάς τη δουλειά σου».

Περισσότερα από το VICE

Τα Social Media των Συμμοριών στη Βραζιλία Αποθεώνουν τη Βία

Γιατί «Κολλάμε» Μετά το Πρώτο μας Tατουάζ;

Τα Χειρότερα Τραγούδια της Δεκαετίας του '90