VICE GR - ΔικαιώματαRSS feed for https://www.vice.com/el/section/rightshttps://www.vice.com/el%2Fsection%2Frights%3Flocale%3DgrelTue, 31 Oct 2023 05:50:47 GMT<![CDATA[Μετά την Εργασία στο Σεξ: Όταν μια Άθλια Νομοθεσία Καταδικάζει σε Οριακή Ζωή με (Συχνά) Δραματικό Φινάλε]]>https://www.vice.com/gr/article/v7bx3m/meta-thn-ergasia-sto-se3-otan-mia-a8lia-nomo8esia-katadikazei-se-oriakh-zwh-me-syxna-dramatiko-finaleTue, 31 Oct 2023 05:50:47 GMT«Πολλές φίλες μου ζουν σαν “clochard” (στα γαλλικά: αυτός/ ή που περιφέρεται χωρίς κατοικία και δουλειά). Ζούνε σε υπόγεια χωρίς ρεύμα και νερό. Πεθαίνουν μόνες τους και τις βρίσκουν από τη μυρωδιά». Έτσι περιέγραψε η Ραφαέλα Μουζακίτη την κατάσταση πλήρους ένδειας και το θλιβερό, απάνθρωπο τέλος κάποιων εργαζομένων στο σεξ- η ζωή πολλών γίνεται πράγματι δραματική στο τέλος της εργασίας τους.

Η συντριπτική τους πλειοψηφία δεν έχει να ελπίζει σε καμία πρόνοια από το ελληνικό κράτος. Ανέκαθεν η εργασία τους ήταν εγκλωβισμένη από το ελληνικό κράτος σε ένα καθεστώς (ημί)παρανομίας. Και, ακόμα, ελάχιστα άτομα, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού, εργάζονται (τυπικά) νόμιμα: με άδεια (εκδιδόμενου προσώπου), χωρίς το φόβο της αστυνομίας, του αυτόφωρου, της διαπόμπευσης, των κυκλωμάτων και της μαφίας, της φυλακής.

«Ο νόμος του 1999 για την εργασία στο σεξ είναι τόσο ασφυκτικός, τόσο στρυφνός που καθίσταται ανεφάρμοστος», είπε η Άννα Κουρουπού στη συνάντησή μας. Στο προβληματικό περιβάλλον που διαμορφώνει η ελληνική νομοθεσία, η θέση των τρανς εργαζόμενων στο σεξ είναι εξόχως ευάλωτη, αποκαρδιωτικά επισφαλής. Για να έχεις άδεια εργασίας (και ασφάλιση), πρέπει να εργάζεσαι σε οίκο ανοχής. Τρανς γυναίκες, όμως, σπάνια εργάζονται σε οίκους ανοχής.

Ο κοινωνικός ρατσισμός που αντιμετωπίζουν είναι, ακόμα, μεγαλύτερος: δεν είναι και σήμερα απλό- και μέχρι πρόσφατα ήταν πρακτικά αδύνατο- να βρουν άλλη εργασία, έξω απο το πεδίο του σεξ. Και στο παρελθόν ειδικά, όχι πριν πολλά χρόνια… η γενιά που σήμερα “συνταξιοδοτείται”, δυσκολευόταν να ασφαλιστεί και στον ιδιωτικό τομέα. Θεωρούνταν άτομα “υψηλού κινδύνου”. Και πολύ συχνά, ακόμη και σήμερα, το “υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον” δεν υπάρχει. Αρνείται την αποδοχή.

Στο ίδιο δυστοπικό πεδίο, οι cis γυναίκες σεξεργαζόμενες είναι- πολύ συχνά- εγκλωβισμένες στην εκμετάλλευση της μαφίας και των νταβατζήδων. Ζουν σε έναν “κόσμο” που το ελληνικό κράτος έχει συσκοτίσει, όπου τα δικαιώματα μοιάζουν κακό αστείο. «Γνώρισα γυναίκες που ήταν δυστυχισμένα πλάσματα, γυναίκες που αφέθηκαν στη μοίρα τους», λέει η Ελένη Κ..

Το VICE Greece συνάντησε την Άννα Κουρουπού, τη Ραφαέλα Μουζακίτη, τη Μίνα, την Ελένη: η ζωή τους ως εργαζόμενες στο σεξ- όπως οι ίδιες ανοιχτά τη διηγήθηκαν, με ντόμπρα ειλικρίνεια, ακόμα και αυτοκριτική σκληρή- οι εμπειρίες τους, ως εργασιακό “χρονογράφημα” μιας δουλειάς που σαν σάκος του μποξ (από αρχαιοτάτων χρόνων) απορροφά τους κοινωνικούς κραδασμούς, σε ένα συμπέρασμα συντείνουν.

Ο νόμος πρέπει να αλλάξει. Για να εφαρμοστεί υπέρ των εργαζομένων, για να τους προστατεύσει αντί να τους περιθωριοποιεί και να τους παραδίδει βορά. Είναι καθολικό αίτημα όλων των εργαζομένων στο σεξ, πρώην και νυν, cis και trans (γυναικών), ανδρών- όλων.

kouroupou_1.jpg

Άννα Κουρουπού: Ο νόμος του 1999 είναι ένα αίσχος που πρέπει να αλλάξει

Όταν το επάγγελμά σου είναι διωκόμενο, πως να είσαι ασφαλισμένος; Σήμερα δεν υπάρχει κίνητρο για να βγάλεις άδεια εργασίας, άρα και να ασφαλιστείς ως εκδιδόμενο πρόσωπο- αν μπούνε (η αστυνομία) στον οικο ανοχής στην Αθηνα, σε πάνε αυτόφωρο. Αυτό συμβαίνει επειδή στην Αθήνα κανένας οίκος ανοχής δεν είναι νόμιμος, οι προϋποθέσεις του νόμου είναι ασφυκτικές (αποστάσεις από εκκλησίες, σχολεία κ.α.). Στην επαρχία είναι περισσότερα “σπίτια” νόμιμα γιατί η χωροταξία εκεί το επιτρέπει (να τηρούνται οι προϋποθέσεις του νόμου).

Βάσει του νόμου, το εκδιδόμενο πρόσωπο δεν μπορεί να δουλεύει σπίτι του λ.χ., παρά μόνο σε οίκο ανοχής. Και οι δύο άδειες (εκδιδόμενο πρόσωπο και οίκος ανοχής) εκδίδονται από την Περιφέρεια κάθε περιοχής. Και κάθε άδεια ισχύει μόνο για την περιοχή που την βγάζεις. Αν ο/η εργαζόμενος/η αλλάξει περιοχή πρέπει να ξανακάνει αίτηση για άδεια εργασίας, για τη συγκεκριμένη περιοχή.  Και η άδεια- αν βγει ποτέ- ισχύει μόνο για 3 χρόνια.

Αυτός ο νόμος του 1999 είναι ένα αίσχος, είναι τόσο στρυφνός που έχει καταλήξει ανεφάρμοστος. Χρόνια μετά μας κάλεσε πολλούς ανθρώπους που εμπλεκόμαστε με την σεξεργασία ο Χρυσοχοϊδης , ως Υπουργός Προστασίας του Πολίτη (τότε) και έγιναν πολλές συζητήσεις με υψηλόβαθμους αξιωματικούς της αστυνομίας, δικηγόρους, στελέχη από τα Υπουργεία Υγείας και Εργασίας.

Είχα την αίσθηση πως θα γινόταν ένα “άνοιγμα” για να αλλάξουμε τη νομοθεσία και να μπορέσουμε να εργαζόμαστε νόμιμα: να πληρώνουμε εφορία, να καταβάλλουμε ασφαλιστικές εισφορές, να έχουμε ένσημα, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και σύνταξη. Κράτησαν ένα μήνα οι συζητήσεις, ως Red Umbrella προσήλθαμε δύο φορές. Νομίζω και ο ίδιος ο Χρυσοχοϊδης ήθελε να το αλλάξει αυτό το αίσχος. Ίσως ήθελε να εξιλεωθεί. Βγήκε ένα πόρισμα, μας το δώσανε κιόλας, τελικά δεν άλλαξε τίποτα. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το έκαναν.

Εμείς ως εργαζόμενοι στο σεξ έχουμε προτείνει συγκεκριμένες αλλαγές. Πρώτη αλλαγή είναι οι αποστάσεις: δεν μπορείς να βρεις οίκημα που να απέχει 200 μ. από τις εκκλησίες, τα ΚΑΠΗ, τα φροντιστήρια. Ταυτόχρονα, από όλα αυτά. Και ξέρεις, αν είμαι νόμιμη και έρθει ένα φροντιστήριο (για παράδειγμα) μετά από μένα στη γειτονιά, θα πρέπει εγώ να φύγω. Εμείς ζητήσαμε η απόσταση να οριοθετηθεί στα 100 μ.- να ισχύει μόνο για σχολεία και εκκλησίες, εκεί “χτυπάει” ο ηθικός πανικός.

Δεύτερο αίτημά μας: να εκδίδεται και να ισχύει η άδεια εργασίας στο σεξ για όλη την επικράτεια. Επόμενο: να “βγει”από τις προϋποθέσεις του νόμου η αγαμία- σήμερα δεν επιτρέπεται να είσαι παντρεμένη και πουτάνα. Είναι φοβερά ρατσιστικό αυτό, αν αποφασίσεις να κάνεις αυτή τη δουλειά και είσαι σε έγγαμη σχέση, πρέπει να χωρίσεις δηλαδή;

Άλλο σημείο, οι ιατρικές εξετάσεις- δεν υπάρχουν άλλες εργασίες υγειονομικού ενδιαφέροντος όπου οι εξετάσεις είναι απαραίτητες; Ένας χειρούργος αναγκάζεται από το νόμο να κάνει εξετάσεις κάθε δεκαπέντε μέρες; Εμείς ζητάμε να κάνουμε εξετάσεις υποχρεωτικά όταν βγάζουμε την άδεια εργασίας, για να μπούμε στη δουλειά αυτή- και μετά κάθε έξι μήνες. Με το σημερινό καθεστώς γιατί να βγάλει ένα σεξεργαζόμενο άτομο σε οίκο ανοχής άδεια εργασία και να κάνει κάθε δεκαπέντε μέρες εξετάσεις, όταν γνωρίζει πως αν μπει αστυνομία στον χώρο εργασίας του, στο αυτόφωρο θα καταλήξει και πάλι. Γιατί να μπει σε αυτή τη διαδικασία; Να πηγαίνει σε δημόσιο νοσοκομείο και να φωνάζουν οι νοσηλευτές μπροστά σε όλο τον κόσμο “η/ ο τάδε (το πλήρες όνομα) να έρθει για (εξέταση) aids!.

Και πολύ σημαντικό: να μπορεί κάποιος να βγάλει άδεια εκτός οίκου ανοχής. Έχουν αλλάξει τα πράγματα, πρέπει το σεξεργαζόμενο άτομο να μπορεί να εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας. Οι οίκοι ανοχής φθίνουν, επικρατούν οι αγγελίες και το διαδίκτυο, οι πλατφόρμες, το OnlyFans. Το πιο ασφαλές μέρος για σεξεργασία είναι το σπίτι σου, όχι ο οίκος ανοχής και ο δρόμος. Ούτε οι χώροι των πελατών. Μεγαλύτερη προστασία νιώθεις και έχεις στο σπίτι σου. Έχω δουλέψει στο σπίτι μου και ήταν η καλύτερη απόφαση της ζωής μου πάνω σε αυτή τη δουλειά. Αν δεις σε κάποιον ότι κάτι δεν πάει καλά, του λες “δεν μπορώ” και νιώθεις πιο ασφαλής, ότι θα κολώσει να σου κάνει μαλακία, έχεις μια αίσθηση υπεροχής στον χώρο σου. Πρέπει να μπορείς να εργάζεσαι νόμιμα και εκεί.

Αν αλλάξει ο νόμος, καταρχήν σε αυτά τα σημεία, πολλοί άνθρωποι θα βγάλουν άδεια εργασίας (στο σεξ). Θα πληρώνουν τον ΕΦΚΑ τους, πάνω από πάνω από 300 ευρώ/ μήνα με τα σημερινά δεδομένα. Θα εργάζονται νόμιμα, με ότι αυτό συνεπάγεται σε κάθε επίπεδο.

Εγώ πληρώνω τα ένσημά μου ως εργαζόμενη στο σεξ από το 1999- και έχω κάποια ένσημα κι από τη Θετική Φωνή, συνολικά κοντά στα τέσσερις χιλιάδες πρέπει να έχω μαζέψει. Κάποια στιγμή θα πάρω την μικρότερη σύνταξη, μάλλον. Κάποιες άλλες θα πάρουν (ή έχουν πάρει) σύνταξη βάσει του νόμου του ‘99 αλλά και γιατί έχουν ένσημα από άλλες δουλειές. Γνώριζα μία που εργαζόταν και ως τσαγκάρισα- και συμπλήρωσε ένσημα από την σεξεργασία. Προσωπικά πληρώνω και ιδιωτική ασφάλεια υγείας- δυσκολεύομαι να ανταπεξέλθω αλλά προτιμώ να μην φάω, παρά να την κόψω.

Όταν άνοιξα ένα στούντιο, θέλησα να αλλάξω τον τρόπο ζωής και δουλειάς μου, αλλά τα έχασα όλα. Το αγόρασα το 2008 και αμέσως έσκασε η κρίση: δεν υπήρχαν λεφτά στον κόσμο, δεν είχε δουλειά για εμάς. Τα έχασα όλα και ακόμα χρωστάω. Όταν φοβήθηκα ότι δεν θα πάρω ποτέ ούτε σύνταξη, έπαθα κατάθλιψη, έφτασα στο νοσοκομείο με κρίση πανικού. Δεν είχα χρήματα για τις πάγιες ανάγκες μου, να βγει ο μήνας. Μετά από κανά χρόνο, ισορρόπησα. Ναι, μου έφυγαν πολλά χρήματα μέσα από τα χέρια αλλά συνέβη, τέλος.

Δύο χιλιάδες το μήνα πλήρωνα σε μπάτσους για να μην με μαζεύουνε (όταν άνοιξε το στούντιο). Έχω περάσει 194 αυτόφωρα στη ζωή μου. Η νομοθεσία φταίει: γιατί να δίνεις δυο χιλιάρικα στην αστυνομία; Γιατί να πληρώνεις ενοίκιο δύο χιλιάρικα/ μήνα για ένα στούντιο στο κέντρο; Γιατί ο ιδιοκτήτης ξέρει ότι τον έχεις ανάγκη, το στούντιο είναι παράνομο και ποτέ δεν θα γίνει νόμιμο.

Και το τράφικινγκ ευνοείται από τον νόμο. Πηγαίνει ένας δικηγόρος και βγάζει άδειες εργασίας για δέκα κοπέλες, χωρίς να είναι παρών το εκδιδόμενο πρόσωπο, μόνο με τα τυπικά έγγραφα. Και πως ξέρει η υπηρεσία αν είναι επιλογή του καθενός από αυτά τα άτομα να εργαστεί στο σεξ ή εξαναγκάζεται; Κανονικά θα έπρεπε να παρίσταται το κάθε φυσικό πρόσωπο αλλά και ένας ψυχολόγος, που, καταρχήν, θα κρίνει αν η εργασία στο σεξ είναι ελεύθερη επιλογή ή όχι. Η κακή νομοθεσία φτιάχνει ένα μπάχαλο που ευνοεί μόνο την μαφία. Και το κράτος ακόμα, χαμένο βγαίνει.

Λοιπόν, εγώ νιώθω ότι κάτι μου χρωστάει αυτή πολιτεία- τόσα αυτόφωρα, νύχτες μεσα στα κρατητήρια με ότι “καρυδιας καρυδι”, που ζητούσαμε να κατουρήσουμε και μας απαντούσαν να τους πάρουμε τσιμπούκι, με χειροπέδες στα δικαστήρια και έξοδα σε δικηγόρους, πεντακόσια, εξακόσια ευρώ κάθε φορά.

kouroupou_3.jpg

Σε αυτή τη δουλειά, ειδικά, είσαι έρμαιο της ζωής. Όσο γερνάς χάνεται και η σταθερά της ομορφιάς, της εντύπωσης. Και γερνάμε και μέσα μας, πιο γρήγορα ακόμα. Πρέπει να είσαι survivor. Δεν είναι ευκολο, όμως, όταν σταματάς να εργάζεσαι.

Υπάρχουν κάποια προνοιακά επιδόματα, η ελεημοσύνη ακόμα. Άλλοι τρόποι δεν υπάρχουν για να επιβιώσει κανένας. Οι δυνατότητες να έχεις ένα εισόδημα είναι σχεδόν εκμδενισμένες. Πολλές πρώην σεξεργάτριες γίνονται υπηρετικό προσωπικό (τσατσάδες) σε οίκους ανοχής.

Λόγω του Red Umbrella με πλησιάζουν άνθρωποι, πολλοί έρχονται απλώς για να μιλήσουν, να αισθανθούν ότι εξακολουθούν να ανήκουν κάπου- όμως δεν δέχονται εύκολα βοήθεια. Δεν μιλάνε σε δημοσιογράφους, δεν κινητοποιούνται έναντι του κράτους γιατί δεν αισθάνονται ότι έχουν να κερδίσουν κάτι, θεωρούν ότι δεν θα αλλάξει τίποτα. Έχουν απελπιστεί.

Γενικά επιβιώνουν με επιδόματα, με ρούχα και τρόφιμα από δομές, ενώ κάποιοι μένουν στο δρόμο και μας ρωτάνε αν υπάρχει κάποιος ξενώνας. Αλλά για τα τρανς άτομα και αυτό ακόμα είναι πιο δύσκολο- δεν μας βάζουν σε δομές φιλοξενίας, ούτε με γυναίκες ούτε με άντρες.

Γνώριζα τρανς γυναίκα που πέθανε και έμεινε είκοσι μέρες στα αζήτητα στο νεκροτομείο. Γιατί στα τρανς άτομα υπάρχει και η παράμετρος της οικογένειας, που συχνά οι σχέσεις δεν είναι καλές. Αυτό αλλάζει σταδιακά, αλλά ακόμα συμβαίνει.

Από την άλλη υπάρχει και μια αλληλεγγύη- από άγνωστους κιόλας ανθρώπους, που δεν το περιμένεις. Έχω βρει σπίτια σε γυναίκες που ήταν άστεγες για μεγάλες περιόδους, αφιλοκερδώς από τους ιδιοκτήτες.  Έχουμε κάνει crowd funding την περίοδο του covid και συγκεντρώσαμε μέσα σε λίγες μέρες επτά χιλιάδες ευρώ- βγάλαμε επιταγές για σούπερ μάρκετ και τις μοιράσαμε στην Ομόνοια. Και άλλες φορές έχω προσπαθήσει ανάλογες δράσεις. Βγαίνω εγώ μπροστά, αλλά υπάρχουν δομές πίσω μου, όπως η Θετική Φωνή και το Red Umbrella.

Αν η νομοθεσία ήταν σωστή, δεν θα σε άφηνε το κράτος να φτάσεις σε αυτό το σημείο. Δεν υπάρχει καμία κρατική μέριμνα, κανένα αποκούμπι.

Εγώ τα τελευταία χρόνια έχω μεγάλη ανασφάλεια. Αναπαλαιώνω έπιπλα-και υπάρχει και το Red Umbrella. Αν “τρέχει” μια  χρηματοδότηση για  πρότζεκτ μας, μπορεί να μου βγαίνει ένα μικρό ποσό/ μήνα και κάποια ένσημα ανά περιόδους.

Σταμάτησα τη σεξεργασία το 2018. Δεν είχα σκοπό να σταματήσω, πήγαινα πολύ καλά, δούλευα στο σπίτι μου, όποτε ήθελα- όχι όπως στο μπουρδέλο που πρέπει να πάρεις κάθε πελάτη. Και ένιωθα ασφαλής.

Πέθανε, όμως, ο μπαμπάς μου τότε, στενοχωρήθηκα πάρα πολύ και όλη η ενέργεια μου διοχετεύτηκε στη μάνα μου, να μην πάθει κι αυτή κάτι. Είχα και έναν άνθρωπο στη ζωή μου να με υποστηρίζει- χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσα να τα βγάλω πέρα, θα είχα επιστρέψει στην σεξεργασία.

Αφορμή για να σταματήσω ήταν ο θάνατος του μπαμπά, αιτία ήταν ότι έγκωσα. Πλέον έχει φύγει το “κλικ” από μέσα μου, ότι θα πάω με κάποιον για τα λεφτά. Είναι ρόλος αυτή η δουλειά. Για μένα τελείωσε. Ακόμα και μικρότερη, εκτός δουλειάς, δεν πήγαινα με κάποιον για τα χρήματα. Τώρα, το έχω κάνει και ρίμα, “δεν είμαι πουτάνα, είμαι η Άννα”.

Οικονομικά δυσκολεύτηκα- και εξακολουθώ, στα είπα. Αλλά το παλεύω. Πήγα σε ψυχίατρο, πήρα και αγωγή. Και είμαι καλύτερα. Μην φανταστείς καμιά ευτυχία, αλλά έφυγε αυτό το μαύρο σύννεφο από πάνω μου.

Rafaela Mouzakiti_1.jpg

Ραφαελα Μουζακίτη: Δεν μας το επέτρεψαν να δουλέψουμε και να ασφαλιστούμε

Η δουλειά η δική μας δεν αναγνωρίζεται σαν εργασία- κι εκείνα τα χρόνια δεν μας ασφάλιζε καμιά ασφάλεια, ούτε ιδιωτική, επειδή ήμασταν τρανς. Ακόμα και όταν άλλαξε ο νόμος (το 1999), εμείς δε μπορούσαμε να ασφαλιστούμε γιατί δουλεύαμε στο δρόμο. Εγώ όλα αυτά τα χρόνια ως εργαζόμενη στο σεξ δεν ήμουν ποτέ ασφαλισμένη. Μηδέν ένσημα. Ασφαλίστηκα  πρώτη φορά στη ζωή μου 01/01/2023, όχι ως εργαζόμενη στο σεξ, αλλά γιατί εργάζομαι μέσω ενός προγράμματος του ΟΑΕΔ που συμπεριλαμβάνει τα τρανς άτομα. Εργάζομαι σε ηλεκτρολογείο όπου κάνω τις εξωτερικές δουλειές. Το πρόγραμμα θα διαρκέσει δύο χρόνια, μετά… δύσκολα τα πράγματα.

Τα τελευταία δύο χρόνια εργάζομαι και στο Red Umbrella, μια φορά τη βδομάδα στη γραμματεία της οργάνωσης. Ήμουν δύο χρόνια εθελόντρια (streetworker), πλέον έχω έναν μικρό μισθό κι από εκεί, μικροποσό αλλά είναι κι αυτό ένα βοήθημα. Συμπληρώνω και “περνάω”. Αλλά κι αυτό κάποια στιγμή θα τελειώσει. Τι θα γίνει μετά; Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι.

Θα βγάλω κι ένα βιβλίο κάποια στιγμή, έχω ηχογραφήσει τη ζωή μου, 25 ώρες διάρκεια. Βρήκαμε μια μικρή χρηματοδότηση μέσω του Red Umbrella, το δουλεύουμε για να γινει κόμιξ και ψάχνουμε εκδοτικό οίκο.

Αν καταλήξω να μην έχω απολαβές από αλλού, θα προσπαθήσω να πάρω χαρτί ψυχίατρου και ένα επίδομα (αναπηρία 67%).  Κάνω συνεδρίες την τελευταία πενταετία και παίρνω φαρμακευτική αγωγή, αντικαταθλιπτικά. Εχω και ΧΑΠ και ευτυχώς που τώρα είμαι στο ΙΚΑ- έβγαλα μια μαγνητική και πλήρωσα μόνο τη συμμετοχή μου.  Θα προσπαθήσω να λάβω το επίδομα όταν δεν θα έχω άλλες επιλογές- για να μην ζήσω στο δρόμο, να μην γίνω clochard κι εγώ.

Το έχω “ζήσει αυτό το έργο” όταν ήμουνα παιδί και δεν θέλω να το ξαναζήσω. Μεγάλωσα σε ιδρύματα και όταν στα δεκαπέντε μου με διώξανε- οικογένεια δεν είχα, η μάνα μου δεν ενδιαφερόταν- βρέθηκα στην Ομόνοια να κοιμάμαι στα παγκάκια. Clochard δηλαδή, κυριολεκτικά για κανά δυο χρόνια. Τώρα στα στερνά μου, θα είναι πιο δύσκολο. Έχω τις φοβίες αυτές, δεν θέλω να το ξαναζήσω.

Υπάρχουν άλλες που δεν το “παλεύουνε” καθόλου το ψυχολογικό κομμάτι. Εγώ όταν έφτασα να θέλω να κρεμαστώ, κατάλαβα ότι δεν μπορώ να αντιμετωπίσω μόνη μου αυτή την κατάσταση. Βρήκα το κουράγιο και μέσω της δομής απευθύνθηκα σε ψυχίατρο που έχει ασχοληθεί με  τις τρανς και έχει εξειδικευτεί στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα.

Η κατάθλιψη έχει προκύψει από την οικονομική αδυναμία. Δεν έχω άλλες απολαβές από πουθενά και δεν περιμένω τίποτα από κανέναν, όπως και τα περισσότερα παιδιά σαν εμένα. Εγώ δεν είχα και οικογένεια, αλλά και οι άλλες που είχαν, διωγμένες είναι από τις οικογένειές τους και ξεχασμένες. Είμαστε μοναχικά άτομα- ζούμε μόνα μας, πεθαίνουμε μόνα μας. Οι περισσότερες πεθαίνουνε και τις βρίσκουνε από τη μυρωδιά. Σαν τη φίλη μου- αλλά δεν είναι η μόνη. Και ‘δω πιο πάνω πριν κάποια χρόνια βρήκανε τη Ρόζα από τη μυρωδιά- και είχε φάει και ο σκύλος της ένα κομμάτι της… Θλιβερές  καταστάσεις.

rafaela mouzakiti_2.jpg

Ανέκαθεν έβλεπα τα μεγαλύτερα κορίτσια από μένα να ταλαιπωρούνται- τριάντα, σαράντα χρονών εγώ τότε, δεν το αντιμετώπιζα η ίδια, αλλά το έβλεπα το πρόβλημα. Και με χάλαγε, στενοχωριόμουν πολύ. Δεν άλλαξε ποτέ κάτι. Υπάρχουν σήμερα τρανς που έχουν πάψει πια να εργάζονται, με προβλήματα υγείας συχνά- ζούνε μόνες τους, είναι κουρασμένες και έχουν εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια, αφέθηκαν. “Άντε να φύγω να ησυχάσω”, έτσι το σκέφτονται. Το θεωρούν σαν λύτρωση- είναι σε βαριά κατάθλιψη. Η αξιοπρέπειά τους ρημάχτηκε. Μια τρανς που ζούσε αξιοπρεπώς για πενήντα χρόνια και ξαφνικά μένει στον άσο, δεν μπορεί να πληρώσει το νερό και το νοίκι και γίνεται δυσάρεστη στην πολυκατοικία ενώ ήτανε κυρία… Αυτό την παίρνει πολύ από κάτω. Κάποιες φίλες μου έχουν αυτοκτονήσει, άλλες ζούνε σε άθλιες συνθήκες, καρτερώντας (τις έχω ακούσει να το λένε) να “φύγουνε”, να ησυχάσουνε.

Κι εγώ έχω κάνει δυο απόπειρες. Είναι μαλακία αυτό. Η ζωή είναι ωραία και μια φορά ζούμε. Αλλά δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξη.

Θα έπρεπε να υπάρχει μια πρόνοια. Έχουμε ευθύνη κι εμείς γιατί δεν κάναμε αυτά που έπρεπε όταν μπορούσαμε. Αλλά λοιδορηθήκαμε τόσο πολύ, από τα παιδικά μας χρόνια, από όλους: κράτος, κοινωνία, Εκκλησία. Και δεν μας έδωσαν ευκαιρίες να δουλέψουμε, να ασφαλιστούμε. Δεν μας το επέτρεψαν. Εγώ αστροφυσικός ήθελα να γίνω, κοίτα τη βιβλιοθήκη μου, γεμάτη βιβλία για το διάστημα.

Μια ζωή στο πεζοδρόμιο δούλευα. Αυτόφωρα πολλά, ξύλο πολύ από τους μπάτσους. Κακοποίηση, φυλακή, ένα “τρέξιμο” συνέχεια. “Φυλακή πέρασα γιατί σπάσαμε τα δικαστήρια- κάναμε ντου σε τμήματα, ήμασταν και αντάρτες. Έρχονταν οι κλούβες, “μπουρδέλο” γινότανε. Στην κακοποίηση απαντάγαμε με κακοποίηση. Αλλά ήμασταν η γενιά που βγήκαμε έξω, γίναμε ορατοί. Κάναμε πορείες, φτάσαμε μέχρι μέσα στο σπίτι του Παπανδρέου- για να κάνουν πρωτοσέλιδα οι εφημερίδες και να μάθει ο κόσμος την κατάστασή μας. Τότε σταμάτησε η πολύ βία- φοβόταν η αστυνομία μην τους κάνουμε καμιά ζημιά, μην αυτοκτονήσει καμιά από μας μέσα στο τμήμα, μην τους κάψουμε, όπως πήγε να συμβεί στην ασφάλεια μια φορά.

Και μια ζωή ανασφάλιστη. Πήγα σε ιδιωτικές ασφάλειες, κάποτε έδωσα και προκαταβολή και μου τα φάγανε. Εβδομήντα χιλιάδες δραχμές, το ‘87. Δεν με ασφάλιζαν εύκολα γιατί είμαι τρανς και είναι η ζωή μου επικίνδυνη.  Έβρισκαν προφάσεις. Μετά δεν ξαναπροσπάθησα. Τόσα χρόνια μετά, θα μπορούσαμε να έχουμε ένα επίδομα, τουλάχιστον να μην πεθαίνουμε στο δρομο.

Για αυτό και βλέπεις παιδιά μεγάλα σε ηλικία, όπως εμένα, να αναγκάζομαι να βγαίνω στη Συγγρού, ελπίζοντας ότι θα με πάρει καποιος. Και τι καταφέρνω; Τρεις πελάτες τη βδομάδα; Οπότε κι εγώ κάνω live κάνα δύωρο το βράδυ στο Tik Tok μέσ από το αυτκινητό μου, στη Συγγρού: διαδικτυακά “μαζεύω” δυο- τρεις χιλιάδες κόσμο, κουτσομπολεύουμε, λέμε διάφορα για την τρανς κοινότητα, για τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, βρίζω τις θρησκείες, τους λέω για το διάστημα… Περνάμε ωραία, συζητάμε ενδιαφέροντα θέματα. Θέλω να επικοινωνήσω τις εμπειρίες από τη ζωή μου.

Δεν πρέπει να την κάνω αυτή τη δουλειά (σεξεργασία) πια. Αν μπορούσα θα είχα σταματήσει εδώ και καιρό. Τόσα χρόνια, νισάφι πια. Πέρασα ωραία, πέρασα και άσχημα. Και κινδύνευσα και “πανεπιστήμιο” ήτανε για μένα. Αλλά έχει ημερομηνία λήξης. Και αυτή είναι τώρα. Ξεκίνησα στα 17 μου, το ‘80- ‘81. Φτάνει.

Σήμερα αν θέλει μια νέα κοπέλα να εργαστεί στο σεξ, είναι και επιλογή της. Τα νέα τρανς κορίτσια είναι αποδεκτά από τις οικογένειές τους, η πλειοψηφία τους έστω- δεν τα διώχνουν από τα σχολεία, πολλές συνεχίζουν στα πανεπιστήμια. Στη δική μας γενιά ούτε σχολείο δεν μπορούσες να πας- ήσουν εξαναγκασμένη να κάνεις σεξεργασία για να ζήσεις. Δεν είχες επιλογή, ήσουν ένα άτομο μόνο του σε μια ζούγκλα- ή θα έκανες σεξεργασία ή θα πέθαινες από την πείνα.

Η σεξεργασία έφερνε και λεφτά βέβαια-  και γινόταν δεύτερη φύση σου: ένας φαύλος κύκλος τελικά. Βγάζαμε λεφτά, κάναμε την καβλάντα μας και τη ντόλτσε βίτα μας, η αλήθεια είναι αυτή. Αλλά τελικά χρησιμοποιούσαμε τα χρήματα για να εκτονώσουμε  την τοξικότητα που “τρώγαμε”. Κάναμε ταξίδια, πίναμε ναρκωτικά, αγοράζαμε ακριβά πράγματα. Για δυο τρία χρόνια εγώ “ήμουνα” και στις κόκες- εκεί να δεις λεφτά που έφυγαν. Ευτυχώς μπόρεσα και ξέφυγα γιατί ήταν πολύ άσχημη κατάσταση.

Θα μπορούσα να έχω πάρει τρία σπίτια, να μένω στο ένα και να νοικιάζω τα άλλα. Αλλά πήγαινα στη Σαμοθράκη και χάλαγα δέκα χιλιάδες ευρώ σε τρεις μέρες. Ή, μιλούσαμε όπως τώρα και μου ‘λεγε η φίλη μου: “πάμε αύριο στην Ίμπιζα που έχει ένα πάρτι;” Έβγαζα εισιτήρια την ίδια στιγμή, πηγαίναμε μια βδομάδα και χαλάγαμε δεκαπέντε χιλιάδες ευρώ. Βλακείες πολλές. Ωραία κιόλας, δε λέω, έχω αναμνήσεις και στα πολλά και στα λίγα, όλα τα κάναμε. Αλλά το αποτέλεσμα είναι αυτό που είναι: δύσκολα τα πράγματα σήμερα για τα “μεγάλα παιδιά”, για όσες δεν είχαν το μυαλό να καταλάβουν ότι δεν θα μπορούν για πάντα να κάνουν αυτή τη δουλειά. Και είναι πολλές αυτές.

Οι περισσότερες δε θέλουν επαφές- κρύβονται στα καβούκια τους και για αυτό τις βρίσκουμε πεθαμένες. Αποτραβιούνται γιατί δεν θέλουν να ζητάνε βοήθεια. Το βιώνω αυτό και ως εργαζόμενη στο Red Umbrella- οι περισσότερες τρανς δε δέχονται βοήθεια. Έχω προσπαθήσει με την οργάνωση και κάποιες παλιές τρανς που έχουν οικονομική άνεση να βοηθήσουμε άστεγη τρανς και μας το ξέκοψε,  “κορίτσια, δεν θέλω τίποτα”. Είναι εγωίστριες, έχουν αυτή τη νοοτροπία. Έτσι είμαι κι εγώ.

eleni.jpg

Ελένη Κ.: Γνώρισα γυναίκες που αφέθηκαν στη μοίρα τους.

Συγκρούστηκα με τον πατέρα μου, βρέθηκα στο Παρίσι για πανεπιστημιακές σπουδές και, εκεί, στράφηκα στο τραγούδι. Έχω είκοσι πέντε χρόνια καριέρας στο λαϊκό τραγούδι στο εξωτερικό, Γερμανία και ΗΠΑ. Σε ένα μικρό “διάλειμμα” που εργάστηκα στο τραγούδι στην Ελλάδα, κάποια χρόνια στη δεκαετία του ‘70, έκανα και κονσομασιόν. Ένα ποτό και παρέα με τους πελάτες, όχι βίζιτα. Όταν σε ένα μαγαζί κάποτε μου είπαν “θα φύγεις με αυτόν”- και, πράγματι, με περίμενε ο φορτηγατζής απέξω, έφυγα από την Καστοριά με ταξί για τη Θεσσαλονίκη. Υπήρχαν, όμως, πολλές σαν εμένα που έκαναν βίζιτα καθημερινά, δύο πελάτες το βράδυ για δεκαπέντε χιλιάρικα (δραχμές). Σεξεργασία είναι κι αυτό.

Επέστρεψα στην Ελλάδα με προβλήματα υγείας στα τέλη της δεκαετίας του ‘90. Βρήκα μια δουλειά αλλιώτικη” (εννοεί το τραγούδι). Έμεινα στην επαρχία, δεν ήθελα καν να είμαι στην Αθήνα. Το σπίτι μου το πούλησε ο πατέρας, δεν ήμουν καλά οικονομικά. Γνώρισα μια κυρία που φαινόταν- και ήταν- πολύ άνετη με τα χρήματα. Αυτή δήλωνε εισοδηματίας. Το ένστικτό μου έλεγε ότι δεν είναι από real estate ή άλλα “εισοδήματα” τα λεφτά της. “Έλα, πες μου αλήθεια, τι δουλειά κάνεις;”, τη ρώτησα. Απέφευγε να απαντήσει αλλά την δεύτερη, τρίτη φορά που επέμεινα κάπως, μου είπε. “Έχω ένα μπουρδέλο στην Πάτρα και επειδή σε βλέπω ότι υποφέρεις (οικονομικά), δεν έρχεσαι να δουλέψεις σε μένα, σαν υπηρεσία (τσατσά);”. Λοιπόν, πήγα- κι έπιασα σφουγγαρόπανο αγαπητέ, στης Β. το μαγαζί.

Σε “παίρνει” η ζωή μετά, σε παίρνει η ζωή από κάτω… Την έκανα αρκετά χρόνια αυτή τη δουλειά, από το 2000 μέχρι το 2009. Στην Πάτρα, στην Κρήτη, σε μαγαζί της ίδιας κυρίας. Μετά, πήρα την άδεια οίκου ανοχής στο Άργος στο όνομά μου. Για να πάρεις “μαγαζί” (άδεια οίκου ανοχής) πρέπει να δηλωθείς ιερόδουλη η ίδια, εργαζόμενη στο σεξ. Έβγαλα κι εγώ λοιπόν άδεια (εργασίας εκδιδόμενου προσώπου). Η φωτογραφία μου ήταν φάτσα- κάρτα στην άδεια. Ο (πραγματικός) ιδιοκτήτης έπαιρνε 150 ευρώ/ μέρα από μένα, δουλέψει δεν δουλέψει το μαγαζί. Και τις πρώτες 5- 6 βίζιτες της γυναίκας- και με μερικές (γυναίκες), όπου τον “έπαιρνε” δούλευε “μισά- μισά” από όσα έβγαζαν.

Ο κύριος αυτός (ο ιδιοκτήτης)- που με παρακαλούσε να αναλάβω το “μαγαζί” του- με χρέωσε τελικά και είκοσι μία χιλιάδες ευρώ. Μου είχε υποσχεθεί ότι θα πλήρωνε αυτός τα ένσημά μου- δεν το αναμόχλευσα ποτέ όσο εργαζόμουν. Κατάλαβα ότι δεν είχε πληρώσει ποτέ, τίποτα όταν είδα ότι όσα χρήματα κατέθετα η ίδια σε έναν ακατάσχετο λογαριασμό μου τα “τραβούσε” ο ΕΦΚΑ τελικά. Αυτή τη στιγμή επιβιώνω με σύνταξη που έχω από τον πατέρα μου, ως ανύπαντρη θυγατέρα. Από τα χρόνια μου ως εργαζόμενη στο σεξ, όχι σύνταξη δεν πήρα, χασούρα έχω.

Αυτά τα χρόνια “πήγα” κάποιες φορές κι εγώ με πελάτες, μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού, πάντα με επιλογή δική μου. Πηγαίναμε τις βόλτες μας, σε εστιατόρια, κάναμε και σεξ- τους έπαιρνα πέντε, έξι κατοστάρικα, μέχρι και χιλιάρικο (ευρώ).

Γνώρισα νταβατζήδες, πολλές φυλές… Οι Έλληνες είναι η κλασική περίπτωση του αρχιμαλάκα που έχει πιστόλι στα χέρια του. “Κότες” όλοι τους, που έτσι και τους κάνεις “χου” θα “κλάσουν μαλλί”… Σε μένα έχει τύχει ένας τέτοιος τύπος να μου κολλήσει πιστόλι στον κρόταφο, επειδή δεν προμόταρα λέει την δικιά του… Σε μένα, που έπινα και άραζα με γκάνγκστερ στη Νέα Υόρκη, που έχω δει φονικά, πιστολιές στο κεφάλι στον “Τσολιά” (νυχτερινό κέντρο) στη Νέα Υόρκη. Μίλησα τότε σε αυτούς που έπρεπε και κλαιγόταν μετά (ο νταβατζής) ότι ήταν άδειο το πιστόλι και ήθελε μόνο να με φοβερίσει. Την ίδια νύχτα είχαν φύγει και αυτός και η δικιά του από το μαγαζί. Οι Νιγηριανοί, θυμάμαι, πολύ σκληροί, αντιμετώπιζαν τις γυναίκες σαν αντικείμενα, σαν σκεύη ηδονής. Οι Αλβανοί δεν προλάβαινα να τους γνωρίσω, έμπαιναν φυλακή- αυτοί από τις ανατολικές χώρες (της Ευρώπης) “δουλεύουν” με τα στούντιο, δεν τους γνώρισα.

Οι γυναίκες συχνά ήταν ανταγωνιστικές μεταξύ τους, ποια έχει τους περισσότερους πελάτες- “έπαιζαν” ζήλειες,  ξυλοδαρμοί από τους νταβατζήδες αλλά και μεταξύ τους. Θυμάμαι κάποιες που έσπαγαν θερμόμετρα και πέταγαν υδράργυρο στα σκαλιά της “αντιπάλου”, ή σκόρπιζαν αλάτι. Έκαναν “μαγικά”, μαγγανείες και τέτοιες παπαριές…

Στην αρχή καμία δεν είχε άδεια άσκησης επαγγέλματος, ούτε να μιλήσεις για ασφάλεια. Από ένα σημείο και μετά υπήρχαν γυναίκες που έβαζαν τα ένσημά τους. Κάποιες προνοούσαν, ήταν πιο συγκροτημένες, πιο καπάτσες, αγόραζαν σπίτια, έκαναν τα κουμάντα τους.

Κυρίως, όμως, γνώρισα γυναίκες που ήταν δυστυχισμένα πλάσματα, γυναίκες που αφέθηκαν στη μοίρα τους. Είδα μεγάλες γυναίκες, πάνω από 60 χρονών να παρακαλάνε τον πελάτη… Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν, λέει το γνωμικό. Κι αυτές, τι άλλο μπορούσαν να κάνουν για να επιβιώσουν;

mina_1.jpg

Μίνα Κ.: Δεν στα λέω αυτά για να με λυπηθείς, τη ζωή μου εξιστορώ.

Ξεκίνησα το ‘79, ήμουν δεκαεννιά χρονών. Στην Θεσσαλονίκη τότε, Αθηναία εγώ, πήγα για τρεις μέρες και έμεινα τρία χρόνια. Προτού βγω ως τρανσέτα ψάχτηκα για δουλειές, αλλά εκείνα τα χρόνια αν ήσουν θηλυπρεπής δεν σε έπαιρναν σε εργασία. Έβλεπες την απέχθεια που ένιωθαν. Ρατσισμός υπάρχει και σήμερα αλλά τότε το στίγμα ήταν πολύ πιο έντονο. Θυμάμαι είχα ζητήσει εργασία σε μεγάλο κομμωτήριο στην Τσιμισκή, προσλήφθηκα, αλλά μετά από δεκαπέντε μέρες απολύθηκα. Ακούγονταν πολλά από τα κορίτσια που εργαζόντουσαν εκεί, “γιατί αυτό το αγοράκι είναι εδώ;”… Ενώ ήξερα τη δουλειά.

Την θυμάμαι ευχάριστα τη Θεσσαλονίκη, είναι όμορφη πόλη κι ας πέρασα μεγάλες πείνες εκεί. Τρεις μέρες, θυμάμαι, κοιμόμουνα μπρούμυτα για να μην πονάω από την πείνα. Δεν στα λέω αυτά για να με λυπηθείς. Τη ζωή μου εξιστορώ. Βρέθηκα στο δρόμο και με φιλοξενούσαν κάποιοι, είτε για να καθαρίζω το σπίτι είτε για κάνουμε σεξ, αυτά τους πρόσφερα εγώ ως αντίτιμο. Δε μου φερόντουσαν καλά, εγώ από την άλλη ζούσα την εφηβεία μου, δεν άντεχα τους περιορισμούς. Μέσω ενός φίλου μου άρχισα να εργάζομαι σε ένα καλλιτεχνικό γραφείο (ατζέντικο), έκανα καφέδες για τους πελάτες (ιδιοκτήτες μπαρ και νυχτερινών κέντρων) που ερχόντουσαν από όλη την Ελλάδα.

Γνώρισα την κυρία Σούλα στη γειτονιά- αυτή έκανε παρέα με καμπαρετζούδες και κονσοματρίς από τα μαγαζιά. Και με γνώρισε με μια τρανσέτα Θεσσαλονικιά, που μόλις είχε επιστρέψει από Αθήνα για να δει τους γονείς της. Εκείνη την εποχή δεν έκαναν πεζοδρόμιο στη Θεσσαλονίκη οι τρανς- ήτανε 4-5 μόνο που δουλεύανε σε καφενεία: κάτι χαμαιτυπεία στη Σταυρούπολη, στα καπνομάγαζα. Εκεί έκανες κονσομασιόν, ήταν ένα χιλιάρικο τη βραδιά και όσες μάρκες μπορούσες να βγάλεις. Όσες περισσότερες μάρκες (ποτά δηλαδή, campari) έβγαζες, ήσουν το καλύτερο παιδί του αφεντικού. Εγώ δεν ήμουνα πότης ποτέ, λέγανε κιόλας “αν δε σε γαμήσουμε, ποτό δεν έχει”, ε από τα δέκα (ποτά) κατέβηκα στα δύο, μετά από λίγες μέρες έφυγα και απο ‘κει. Αναγκαστικά έπρεπε να βγω στο δρόμο.

Το 1981, πριν βγει το ΠΑΣΟΚ, κυνηγούσανε (τις τρανς) πολύ στην Αθήνα, στη  Συγγρού, με αισχρό τρόπο, καθημερινά, δεν μπορούσαν να δουλέψουν τα παιδιά και έρχονται, τότε, πολλές τρανσέτες στην Θεσσαλονίκη- ήμασταν τέσσερις πέντε και γίναμε τριάντα. Η ίδια ήμουν τρανσέτα πλέον, χαμηλών τόνων. Γνώρισα άλλες τρανς, συγκατοικήσαμε, με βοηθήσανε και ψυχολογικά για να μην είμαι τόσο πεσμένη- γιατί εμένα δε μου άρεσε η κονσομασιόν ούτε ο δρόμος. Με το ζόρι τα έκανα αυτά, γιατί έπρεπε να φάω. Με την οικογένειά μου είχα τσακωθεί, υποστήριξη μόνο από μια θεία μου είχα. Δεν μου άρεσε ούτε η μετάβαση, έγινε αναγκαστικά, για το οικονομικό- εγώ κομμωτήριο ήθελα να ανοίξω. Και σκόπευα να μαζέψω κάποια χρήματα και να επιστρέψω στην Αθήνα για να ανοίξω ένα κομμωτήριο. Δεν ήθελα να επιστρέψω ως άσωτος υιός, αλλά ως άξια. Για αυτό έκανα τη μετάβαση.

mina_6.jpg

Τα κορίτσια στη Θεσσαλονίκη ήθελαν να δουλεύουν και στο πεζοδρόμιο. Εμείς “φτιάξαμε” την “Πολυτεχνείου” (ως πιάτσα/ σημείο σεξεργασίας στο δρόμο), ήμασταν οι πρώτες τραβεστί στη Θεσσαλονίκη που κάναμε αυτόφωρο για την Πολυτεχνείου. Έχω απόκομμα από τις εφημερίδες της εποχής- “Τραβεστί στη Θεσσαλονίκη” ήταν ο τίτλος. Αθωωθήκαμε τελικά. Ακολούθησαν και άλλα αυτόφωρα και πολλά σκηνικά κινηματογραφικά στη Θεσσαλονίκη. Όταν μια άλλη τρανς που εργαζόταν στην Αθήνα μου πρότεινε να “κατέβω” και να με φιλοξενήσει, εδώ στην Καλλιθέα, την ακολούθησα.

Εδώ που είμαστε τώρα είναι το πρώτο σπίτι που βρήκα, το καλοκαίρι του ‘83. Κανείς δε δεχότανε να μου νοικιάσει, στον ιδιοκτήτη εδώ του είπα από την πρώτη στιγμή, “με ενδιαφέρει το σπίτι αλλά είμαι τραβεστί”. Είχα ξεθαρρέψει λίγο, είχα βγει και στη Συγγρού, έφαγα και το ξύλο μου από τις δικές μας, “βαφτίστηκα”… Έπρεπε να βαφτιστείς εκείνα τα χρόνια, αλλιώς δεν ήσουν τραβεστί.

Τότε ήταν δύσκολο να βρει σπίτι μια τρανς- έπρεπε να εγγυηθεί ο ιδιοκτήτης για σένα, να το “πάρει πάνω του” και να σε συστήσει στην πολυκατοικία ως “δικό του” άνθρωπο για να σε δεχτούν κάπως. Εμένα η ιδιοκτήτρια, που όπως και ο γιος της δεν είχαν κόμπλεξ, είπαν στους άλλους ενοίκους ότι “το παιδί είναι ανηψιός μας και να μην ασχοληθεί κανείς.

Το πούλαγαν τότε το διαμέρισμα, ένα εκατομμύριο δραχμές. Αλλά που μυαλό εγώ τότε για να πάρω σπίτι; Δεν πείναγα πλέον, έβγαζα χρήματα αλλά είχα αρχίσει να τα ψιλοβρίσκω με την οικογένειά μου και ήθελα να τους υποστηρίζω οικονομικά, ήμουν εκεί στραμμένη. Βοηθούσα την οικογενειά μου, ίσως γιατί ήμουν βλάκας…Αυτό ήθελα και αυτό έκανα πάντως. Ούτε μου περνούσε από το μυαλό να αναζητήσω άλλη δουλειά, είχε γίνει τρόπος ζωής πλέον.

Δεν έπινα αλκοόλ ούτε έκανα ντραγκς. Αν ήμουν σπάταλη κάπου, ήταν στα ρούχα, στα παπούτσια, στα έπιπλα. Μου άρεσε το ωραίο. Αφού κάνουμε αυτή τη δουλειά σκεφτόμασταν, πρέπει να “ανεβούμε”. Να πάρουμε και κάνα σπίτι, να μας μείνει κάτι. Αλλά εμένα δεν με ενδιέφεραν τα σπίτια τότε, ήμουν πιτσιρίκα. Ήθελα να ντυθώ καλά, να ετοιμαστώ για τη δουλειά, να βγει το μεροκάματο και να πάμε στα μπουζούκια. Όλες έτσι κάναμε.

Ήμουν πάντα ανασφάλιστη, ένσημα μηδέν. Ήθελα, αλλά δεν μπορούσα. Ιδιωτικές ασφάλειες, ακόμα και μεγάλες εταιρείες, δεν μας ασφάλιζαν, μας θεωρούσαν άτομα υψηλού κινδύνου. Μετά από χρόνια, όταν είδα κάποιες άλλες (τρανς σεξεργαζόμενες) να το καταφέρνουν, έκανα μια ιδιωτική ασφάλεια, το 2004 εντέλει- έδινα είκοσι χιλιάδες ευρώ το χρόνο, για δύο χρόνια. Σαράντα χιλιάδες ευρώ συνολικά- πλήρωνα και για σύνταξη και για ιατρική περίθαλψη. Αναγκάστηκα να διακόψω λόγω της οικονομικής κρίσης που ξεκινούσε τότε- προσπάθησα να μειώσω τα ασφάλιστρα, το έψαξα με δικηγόρους, δεν το κατάφερα. Και όταν διέκοψα οριστικά, ούτε καφέ δεν με κεράσανε. Έχασα πάνω από σαράντα χιλιάρικα.

Και η οικογένειά μου με εκμεταλλεύτηκε, για χρόνια τους έκανα καταθέσεις, πλήρωνα ενόικιά τους, τους έδινα χρήματα αβλεπί- μάλλον ήθελα να τους αποδείξω ότι μπορώ να τους βοηθήσω. Και ήθελα οι γονείς μου να είναι καλά. Μέχρι διαμέρισμα τους αγόρασα, με δικά μου λεφτά και με πέταξαν έξω. Ξέσπασα τότε. “Αυτό είναι το σπίτι μου, με τα τσιμπούκια μου το αγόρασα” του είπα (στον πατέρα της). Όλα τα χρήματα που τους έδινα… γιοκ, μηδέν εις το πηλίκο.

Αποταμίευα λίγο και για μένα- αλλά αν ήμουν πιο προσεκτική και αν η κοινωνία δεν με έβγαζε στο δρόμο, στη “γωνία”, θα ήμουν πολύ καλύτερα σήμερα. Πλέον έχω έξοδα φαρμάκων, παίρνω είκοσι χάπια τη μέρα.

Με την πανδημία έκανα το εμβόλιο και μετά από δυο βδομάδες δεν μπορούσα να περπατήσω όπως πριν, λαχάνιαζα, έτρεμαν τα πόδια μου. Τρεις φορές σωριάστηκα- μου έβαλαν βηματοδότη τελικά το 2021. Σε δημόσιο νοσοκομείο. Και ο καρδιολόγος που με κούραρε, ευγενέστατος άνθρωπος. Αλλά είναι εξαίρεση. Εννιά στους δέκα γιατρούς με έχουν αντιμετωπίσει ρατσιστικά.  Είμαι τρανς και ανασφάλιστη, άνεργη. Ανασφάλιστος ίσον τίποτα, κακομοίρης- έχεις άλλη αντιμετώπιση από όλο το σύστημα, υποτιμητική. Εγώ πήγα “μιλημένη” από τον γιατρό, αλλιώς φοβάμαι ότι δε θα με χειρουργούσανε”. Για αυτό και έχω πληρώσει πολλά και σε ιδιώτες γιατρούς και διαγνωστικά κέντρα, όταν έχω κάποια χρήματα, εκεί πηγαίνω.

Έχουν καθυστερήσει ένα χρόνο να μου κλείσουν τον ιατρικό φάκελο στο “Λαϊκό”. Έχει κολλήσει το θέμα. Έχουν προσπαθήσει να με βοηθήσουν, πολλές φορές κιόλας, από τη “Θετική Φωνή” και το “Red Umbrella”- πριν λίγες μέρες με ειδοποίησαν από το νοσοκομείο ότι σύντομα θα ξεμπλοκάρει η διαδικασία και θα σταλεί ο φάκελος στο ΚΕ.Π.Α. (Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας).  Σκοπός μου είναι να βγάλω αναπηρική σύνταξη. Τη δικαιούμαι.

Έβγαλα άδεια εργασίας το 2004, ως εκδιδόμενο άτομο/ πρόσωπο. Δεν έβαλα, όμως, ένσημα στο ΙΚΑ. Το σκέφτηκα αλλά θα ήταν ανώφελο. Σύνταξη δεν θα προλάβαινα να βγάλω, δεν έφταναν τα χρόνια. Σκέφτηκα ότι θα ήταν χαμένα λεφτά, όπως αυτά που είχα ήδη χάσει στις ιδιωτικές ασφαλιστικές.

Είμαι ακόμα ενεργή, δεν βγαίνω στο δρόμο, αλλά έχω ακόμα τους πελάτες μου, τους φίλους μου- γιατί φίλους μου τους θεωρώ και έτσι τους αντιμετωπίζω. Κάποια στιγμή θα αποσυρθώ, δεν θα μπορώ βιολογικά να κάνω αυτή τη δουλειά. Λογικό δεν είναι; Έρχεται αυτό. Το βλέπω, στο κοντινό μέλλον.

Είμαι πολύ απαισιόδοξη, πολύ αγχωμένη κι ας προσπαθώ να μην το δείχνω… Τα τελευταία χρόνια δεν έχω καμιά δυνατότητα αποταμίευσης. Δύσκολα τα βγάζω πέρα. Οι πελάτες είναι λιγότεροι και τα έξοδα όλα αυξάνονται. Δεν θέλω να ξεφτιλιστώ, δεν θέλω να πέσω σε πλήρη ένδεια. Δεν ξέρω τι θα κάνω. Θα βρεθεί ένα χέρι βοηθείας; Θα αυτοκτονήσω; Δεν θα το αντέξω να βρεθώ στο δρόμο.

Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.

Περισσότερα από το VICE

Ο Πάνος Μιλά για τις Πρώτες Στιγμές Αφότου Αποφυλακίστηκε

Η Νέα Γενιά Οπαδών στο Μεδεγίν Θέλει να Εξαφανίσει τη Βία από το Ποδόσφαιρο

Πώς να Κάνεις Σχέση με Ζευγάρι: Ένας Οδηγός για Αρχάριους

Ακολουθήστε το VICE σε FacebookInstagram και Twitter.

]]>
v7bx3mΑλέξης ΓαγλίαςVICE StaffΑλέξης ΓαγλίαςΣεξεργασίασεξουαλική εργασίαεργασία στο σεξνομοθεσίαζωή
<![CDATA[Η Νέα Γενιά Οπαδών στο Μεδεγίν Θέλει να Εξαφανίσει τη Βία από το Ποδόσφαιρο]]>https://www.vice.com/gr/article/wxjqdw/h-nea-genia-opadwn-sto-medegin-8elei-na-e3afanisei-th-bia-apo-to-podosfairoSat, 21 Oct 2023 21:51:54 GMTΤις τελευταίες δεκαετίες, συνέβησαν διάφορα άσχημα πράγματα στο ποδόσφαιρο: σκανδαλώδη Παγκόσμια Κύπελλα, θεσμική διαφθορά, ρατσισμός στα γήπεδα και ούτω καθεξής. Ωστόσο, ως παθιασμένος οπαδός της Μαρσέιγ εξακολουθώ να πιστεύω ότι υπάρχει κάτι μοναδικό και όμορφο στο άθλημα. Πέρα από τα οικονομικά κίνητρα των μεγάλων ομάδων, το ποδόσφαιρο εξακολουθεί να δημιουργεί μια αίσθηση κοινότητας και ταυτότητας.

Το 2019, πήγα στην Κολομβία για πέντε μήνες για να γράψω μια διατριβή για την ποδοσφαιρική κουλτούρα. Κατέληξα να περνάω το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μου στο Μεδεγίν, μια πόλη με μακρά ιστορία βίας που έγινε διαβόητη στις αρχές της δεκαετίας του ’00 για τα ποσοστά ρεκόρ ανθρωποκτονιών, διαφθοράς και διακίνησης ναρκωτικών. Το ποδόσφαιρο ήταν πάντα μια αντανάκλαση της κοινωνίας και οι σύνδεσμοι οπαδών της πόλης - γνωστοί ως "barras bravas" - απέκτησαν επίσης φήμη για τις βιαιότητές τους.

Μεταξύ 2008 και 2020, 149 οπαδοί ποδοσφαίρου έχασαν τη ζωή τους από οπαδική βία. Αλλά αυτά τα στατιστικά δεν λένε όλη την αλήθεια. «Το να μιλάμε για βία μεταξύ των συνδέσμων είναι συχνά προβληματικό για έναν απλό λόγο: στην Κολομβία υπάρχει μια εσωτερική σύγκρουση για πάνω από 60 χρόνια», λέει ο Alejandro Villanueva Bustos, ερευνητής πολιτικών επιστημών που ειδικεύεται στον οπαδισμό. «Η βία των barras δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί χωρίς να μιλήσουμε για τη βία γύρω τους».

Το ίδιο μου λέει ο αντιδήμαρχος Sergio Velázquez όταν συναντιόμαστε στο γραφείο του στο Δημοτικό Συμβούλιο του Μεδεγίν. «Όταν λένε ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι βίαιο από μόνο του, είναι αλήθεια», λέει. «Το ποδόσφαιρο δεν δημιουργεί βία, οι οπαδοί εσωτερικεύουν και αναπαράγουν αυτό που συμβαίνει ήδη έξω».

Για την καταπολέμηση της βίας, οι αρχές του Μεδεγίν ενέκριναν μια σειρά προληπτικών μέτρων. Καθόρισαν συγκεκριμένες ζώνες διέλευσης για να αποφεύγεται η διασταύρωση των αντιπάλων barras. Για χρόνια, απαγόρευαν στους συνδέσμους να ταξιδεύουν στους εκτός έδρας αγώνες της ομάδας τους. Αλλά οι barras διαμαρτυρήθηκαν ότι αυτά τα μέτρα σκότωναν σταδιακά το πνεύμα του ποδοσφαίρου. Κατέληξαν σε μια εναλλακτική στρατηγική: Να μεταρρυθμιστούν εκ των έσω.

Έτσι προέκυψε η έννοια του «barrismo social». Ο όρος χρησιμοποιείται για να ορίσει τις κοινωνικές δράσεις υπό την ηγεσία συνδέσμων που στοχεύουν στην αποκλιμάκωση της βίας μέσα και γύρω από ποδοσφαιρικούς αγώνες. Στόχος τους είναι να επαναπροσδιορίσουν το πώς σκέφτονται, αισθάνονται και ενεργούν οι οπαδοί, συνεργαζόμενοι με τις τοπικές αρχές σε πολιτιστικές, κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές δράσεις σε μειονεκτικές περιοχές.

Στο Μεδεγίν, υπάρχουν δύο βασικοί barras: Oι Los del Sur, o μεγαλύτερος σύνδεσμος οπαδών στη χώρα, που κάνει περιστασιακά κοινωνικές δράσεις, και ο καινούργιος σύνδεσμος Pueblo Verdolaga, που εστιάζει αποκλειστικά σε κοινωνικές δράσεις.

Ο Juan Esteban Mosquera είναι ένας από τους ιδρυτές του συνδέσμου Pueblo Verdolaga. Είναι επίσης ο τύπος που μου έμαθε την έννοια του κοινωνικού barrismo όταν έπεσα τυχαία στον λογαριασμό του στο Instagram. Αποφάσισα να τον συναντήσω στο σπίτι του στο Ενβιγάδο, στα νότια προάστια του Μεδεγίν, για να μιλήσουμε για την ποδοσφαιρική παράδοση της πόλης.

Φτάνω στο σπίτι του Mosquera καταμεσήμερο με 35 βαθμούς Κελσίου. Με περιμένει στην αυλή του μαζί με άλλα μέλη των Pueblo Verdolaga. Αφού παράτησε τη δουλειά του στον χώρο της διαφήμισης για να σπουδάσει κοινωνική μηχανική, ο Mosquera ίδρυσε τον σύνδεσμο για να υποστηρίξει την Ατλέντικο Νασιονάλ, μια από τις δύο κύριες ομάδες του Μεδεγίν.

«Η Ατλέντικο Νασιονάλ είναι το νόημα της ζωής μου», λέει. «Η ομάδα μου και ο σύνδεσμός μας, είναι οι λόγοι που σηκώνομαι το πρωί. Ό,τι κάνω περιστρέφεται γύρω από αυτά».

Σε συνεργασία με διάφορες δημόσιες αρχές, ο σύνδεσμος επανεπενδύει όλα του τα κέρδη – από συνδρομές, επιδοτήσεις, merch και άλλα – σε κοινωνικά έργα. Αγοράζουν χρώματα για να ανακαινίσουν σπίτια, νοικιάζουν λεωφορεία για να πάνε οπαδούς στο γήπεδο, μοιράζουν δώρα σε ορφανά τα Χριστούγεννα και παραδίδουν φάρμακα σε ηλικιωμένους σε απομονωμένες περιοχές. Μέσω του έργου τους "A la cancha por primera vez" (Στο γήπεδο για πρώτη φορά), βοήθησαν άτομα από χαμηλότερα οικονομικά στρώματα να αποκτήσουν εισιτήρια για να δουν ζωντανά την ομάδα να παίζει.

Για αρκετές δεκαετίες, η Κολομβία έχει εμπλακεί σε μια εμφύλια σύγκρουση μεταξύ του πλούσιου αστικού πληθυσμού και του φτωχού αγροτικού πληθυσμού – μια σύγκρουση που περιστρέφεται κυρίως γύρω από την άνιση κατανομή εξουσίας και πόρων της χώρας. Τη δεκαετία του '60, μετά από μια δεκαετία πολιτικής βίας, εμφανίστηκαν δύο ένοπλες δυνάμεις που είχαν ως στόχο να εκπροσωπήσουν την τελευταία ομάδα: οι Επαναστατικές Ένοπλες Δυνάμεις της Κολομβίας (FARC) και ο Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός (ELN). Και οι δύο έκαναν έναν ανταρτοπόλεμο εναντίον της κυβέρνησης για περισσότερα από 50 χρόνια, μέχρι που κατέληξαν σε ειρηνευτική συμφωνία το 2018.

Τώρα, η χώρα έχει ξεκινήσει το δύσκολο έργο της επανένταξης πρώην ανταρτών στην κοινωνία και της εξομάλυνσης των παλιών αντιπαλοτήτων. Εκεί έρχεται ο σύνδεσμος Pueblo Verdolaga: Συμμετέχει στη διαδικασία προσκαλώντας πρώην αντάρτες να συμμετάσχουν σε διάφορα εργαστήρια φωτογραφίας, θεάτρου και τέχνης.

Το 2019, διοργάνωσαν ένα τουρνουά ποδοσφαίρου σε συνεργασία με τον ΟΗΕ για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Μέρας Ειρήνης. Πάνω από 80 πρώην αντάρτες, καθώς και οι οικογένειές τους και άνθρωποι από τις κοινότητές τους, ταξίδεψαν στο Μεδεγίν για να παρακολουθήσουν τους αγώνες.

excomabatant des farcs.jpeg
ΠΡΩΗΝ ΑΝΤΑΡΤΗΣ ΤΩΝ FARC ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ. ΦΩΤΟ: PUEBLO VERDOLAGA FAN GROUP

Πήγα στον Mosquera και την ομάδα του στο γήπεδο για να παρακολουθήσω έναν αγώνα. Στη διαδρομή μου λέει πώς οι barras έχουν γίνει πλέον θεμελιώδες κομμάτι της κοινότητας – ακόμη και όταν οι αρχές το είχαν κάνει στο παρελθόν, βοηθώντας π.χ. κάποιον να χτίσει ένα σπίτι.

«Ο κόσμος δεν εμπιστεύεται πλέον τις αρχές», λέει, «αλλά αν το φτιάξει ένας barrista, θα χειροκροτήσουν και θα πουν ευχαριστώ».

Ορισμένα κοινωνικά πρότζεκτ τα τρέχει ο δήμος, αλλά σε αποκλειστική συνεργασία με τους barras – όπως το Golvivencia (ένα μείγμα των ισπανικών λέξεων για «γκολ» και «συνύπαρξη») και Así suena el fútbol Αυτός είναι ο ήχος του ποδοσφαίρου). Στο προηγούμενο πρότζεκτ, οι barras διοργάνωσαν ποδοσφαιρικούς αγώνες μεταξύ λεγόμενων αντιπάλων – για παράδειγμα, νεαρών εναντίον της αστυνομίας ή οπαδών αντίπαλων ομάδων. Η ανατροπή είναι ότι παίζουν χωρίς διαιτητή και αντ' αυτού ενθαρρύνονται να διαιτητεύουν οι ίδιοι το παιχνίδι για να προωθήσουν τη μη βίαιη επίλυση συγκρούσεων. Το τελευταίο τους πρότζεκτ επιτρέπει σε νέους από μειονεκτικές γειτονιές να μπουν στην ορχήστρα του barra, να μάθουν πώς να παίζουν κάποιο όργανο και να παίζουν σε αγώνες.

Ο Raúl Martínez, κοινωνιολόγος και διοργανωτής στο Los del Sur, βλέπει τους barras ως πραγματική πολιτική δύναμη. «Όταν τα παιδιά από τη γειτονιά μαζεύονται και συνεργάζονται με την επιτροπή κοινοτικής δράσης, εμπλέκονται στην πολιτική – όχι στην πολιτική των κομμάτων, αλλά στην πολιτική της καθημερινότητας», μου λέει πίνοντας καφέ. «Υιοθετούμε πολιτική θέση και αναλαμβάνουμε πολιτική δράση όταν κάνουμε δουλειά με τα παιδιά στις γειτονιές. Αφοσιωνόμαστε σε προγράμματα που είναι για όλους».

Ο αντιδήμαρχος Velázquez συμφωνεί: «Οι αρχές είναι αργές, πρέπει να περιμένεις πολύ για να γίνουν τα πράγματα», λέει. «Κοινωνικές ομάδες όπως οι barras κινούνται πιο γρήγορα και κατανοούν καλύτερα τις ανάγκες των ανθρώπων. Καταλήγουν να λύνουν τα προβλήματα της κοινότητας, γεγονός που κάνει το κράτος να τα βλέπει διαφορετικά. Όταν αποφασίζουμε να θεσπίσουμε ορισμένες δημόσιες πολιτικές, καθόμαστε και τις συζητάμε με τους barras για να βεβαιωθούμε ότι θα γίνουν γρήγορα».

Σε μια χώρα όπου πολλοί άνθρωποι είναι πιο πιθανό να συντονιστούν για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα παρά για έναν ντιμπέιτ για πρόεδρο –και όπου η εμπιστοσύνη στις αρχές έχει επιδεινωθεί από τα χρόνια της διαφθοράς– είναι λογικό να αναρωτιόμαστε εάν οι πολιτικοί έχουν απώτερο κίνητρο να συνεργαστούν στενά με τους barras.

«Έχουμε εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια και έχουμε δει ότι σε σημαντικές στιγμές, υπάρχει στρατηγική προσέγγιση προς τους οπαδούς», εξηγεί ο Bustos. «Έτσι οι οπαδοί εκμεταλλεύονται την ευκαιρία να ζητήσουν από τους πολιτικούς εξοπλισμό, σημαίες και χρήματα. Δεν πλησιάζει πλέον ο πολιτικός υποσχόμενος τρία ή τέσσερα πράγματα, μάλλον το αντίθετο».

Σε κάθε περίπτωση, τα αποτελέσματα των κοινωνικών πρωτοβουλιών των barras και των δημόσιων αρχών είναι ορατά στους Κολομβιανούς – τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου. «Οι barras είναι βασικός παράγοντας στην κοινωνική ανάπτυξη της χώρας και έχουν μεγάλη κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης», συνεχίζει ο Bustos. «Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι barras είναι σχεδόν εξίσου σημαντικοί στην Κολομβία με το ίδιο το ποδόσφαιρο».

Περισσότερες φωτογραφίες παρακάτω:

casa de la memoria.jpeg
Ο ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ PUEBLO VERDOLAGA ΟΡΓΑΝΩΣΕ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ CASA DE LA MEMORIA, ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΝΟΠΛΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΤΗΣ ΚΟΛΟΜΒΙΑΣ ΣΤΟ ΜΕΔΕΓΙΝ . ΦΩΤΟ: PUEBLO VERDOLAGA FAN GROUP
IMG_9074.jpg
dsc_0525.jpeg
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΕ Ο ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ PUEBLO VERDOLAGA ΚΑΙ ΤΑ ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΕΙΡΗΝΗΣ. ΦΩΤΟ: PUEBLO VERDOLAGA FAN GROUP
IMG_9347.JPG
ΕΦΗΒΟΙ ΠΑΙΖΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΩΝ PUEBLO VERDOLAGA. ΦΩΤΟ: PUEBLO VERDOLAGA FAN GROUP
IMG_0756.JPG
ΦΩΤΟ: PUEBLO VERDOLAGA FAN GROUP
IMG_5503.JPG
ΦΩΤΟ: PUEBLO VERDOLAGA FAN GROUP
IMG_1548.JPG
Ο JUAN ESTEBAN ΔΙΝΕΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΔΩΡΑ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΤΩΧΟΤΕΡΕΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΜΕΔΕΓΙΝ. ΦΩΤΟ: PUEBLO VERDOLAGA FAN GROUP
IMG_5366.JPG
ΦΩΤΟ: PUEBLO VERDOLAGA FAN GROUP
IMG_0954.JPG
ΟΙ PUEBLO VERDOLAGA, Ο ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΤΛΕΤΙΚΟ ΝΑΣΙΟΝΑΛ. ΦΩΤΟ: PUEBLO VERDOLAGA FAN GROUP
IMG_9254.png
IMG_5725.JPG
Ο JUAN ESTEBAN MOSQUERA ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΔΕΓΙΝ. ΦΩΤΟ: PUEBLO VERDOLAGA FAN GROUP
IMG_9853.jpg
ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΡΟΤΖΕΚΤ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ PABLO VERDOLAGA. ΦΩΤΟ: PUEBLO VERDOLAGA FAN GROUP

 Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο  VICE Belgium.

Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.

Περισσότερα από το VICE

Όσα μου Δίδαξε για τη Ζωή το «Τhe X-Files»

Πώς να Κάνεις Σχέση με Ζευγάρι: Ένας Οδηγός για Αρχάριους

Χιλιάδες Αρχαία Κτίσματα "Κρύβονται" Μέσα στον Αμαζόνιο, Σύμφωνα με Μελέτη

Ακολουθήστε το VICE σε FacebookInstagram και Twitter.

]]>
wxjqdwMatéo VignéGen UedaΠοδόσφαιροColombieBelgiqueviolenceActivismeultrassupportersMEDELLIN
<![CDATA[Φωτογραφίες από ένα Δάσος της Ευρώπης Όπου Κρύβονται Μετανάστες]]>https://www.vice.com/gr/article/xgwwe3/fwtografies-apo-ena-dasos-ths-eyrwphs-opoy-krybontai-metanastesMon, 16 Oct 2023 04:29:58 GMTΣτα σύνορα μεταξύ Πολωνίας και Λευκορωσίας βρίσκεται το Εθνικό Πάρκο Belovezhskaya Pushcha, ένα από τα τελευταία παρθένα δάση της Ευρώπης που είναι ακόμα σε μεγάλο βαθμό ανέγγιχτο από τον άνθρωπο. Τα τελευταία δύο χρόνια, μετανάστες από την Αφρική, τη Μέση Ανατολή και τη Νότια Ασία κρύβονταν στο δάσος στην προσπάθεια τους να περάσουν στην Ε.Ε. μέσω Πολωνίας. Η πολωνική συνοριακή αστυνομία περιπολεί ασταμάτητα σε αυτές τις περιοχές, ασκώντας βία και διώχνοντας όποιον βρει.

Η κρίση ξεκίνησε το 2021 όταν ο πρόεδρος της Λευκορωσίας, Aleksandr Lukashenko, χαλάρωσε τη νομοθεσία της χώρας για τις βίζες, επιτρέποντας την είσοδο σε άτομα με εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Η κίνηση θεωρήθηκε σε μεγάλο βαθμό ως αντίποινα για τις κυρώσεις που επιβλήθηκαν από την Ε.Ε. μετά τη φερόμενη νοθεία της νίκης του Lukashenko στις εκλογές του 2020 στη Λευκορωσία. Οι εντάσεις μειώθηκαν το 2022, αλλά πρόσφατα αυξήθηκαν ξανά μετά την αποστολή 10.000 στρατευμάτων από την Πολωνία στην περιοχή ως απάντηση στην εισβολή της Λευκορωσίας στο έδαφός της.

Για τους χιλιάδες ανθρώπους που κρύβονται στο δάσος, οι συνθήκες διαβίωσης είναι πολύ σκληρές. Το χειμώνα, οι θερμοκρασίες πέφτουν συχνά κάτω από το μηδέν. Οι άνθρωποι χάνονται στο δάσος προσπαθώντας να το διασχίσουν και δυσκολεύονται να βρουν το δρόμο της επιστροφής. Από το 2021, τουλάχιστον 48 πτώματα έχουν βρεθεί εκεί. Η ανθρωπιστική βοήθεια και η πρόσβαση στα μέσα ενημέρωσης στην περιοχή έχουν απαγορευτεί από την πολωνική κυβέρνηση.

Παρόλα αυτά, οι δημοσιογράφοι έχουν βρει τρόπους να καταγράφουν την κρίση και εθελοντές βοηθούν τους μετανάστες με τρόφιμα, ρούχα και ιατρική βοήθεια. Ανάμεσά τους είναι η φωτορεπόρτερ Hanna Jarzabek, η οποία εργάστηκε μυστικά στην περιοχή από τον Αύγουστο του 2022 έως τον Μάιο του 2023. Τη ρωτήσαμε για τη σειρά φωτογραφιών της, The Jungle και τις ιστορίες που της έμειναν περισσότερο.

JUNGLE_003.jpg
OI ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΔΙΕΦΥΓΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ EΡΥΘΡΑΙΑ, ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΙΟ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΙΚΕΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΕΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΕΡΑΝ ΤΣΑΪ, ΠΡΟΣΕΧΟΝΤΑΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ Η ΣΥΝΟΡΙΑΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: HANNA JARZABEK

VICE: Γιατί αποφάσισες να κάνεις φωτορεπορτάζ στα σύνορα μεταξύ Πολωνίας και Λευκορωσίας; Hanna Jarzabek: Γεννήθηκα στην Πολωνία. Από την αρχή, παρατήρησα τη διαφορά στον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τους πρόσφυγες από την Ουκρανία σε σύγκριση με αυτούς που διέρχονται από τη Λευκορωσία. Ενώ οι ανθρωπιστικές οργανώσεις μπορούν να επέμβουν στα σύνορα της Ουκρανίας, πρέπει να δρουν μυστικά στα σύνορα της Λευκορωσίας. Η Πολωνία εφαρμόζει αυστηρές μεταναστευτικές πολιτικές εκεί.

**Τι εννοείς "αυστηρές";
**Περίπου 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι ήρθαν από την Ουκρανία στην Πολωνία από την αρχή του πολέμου. Νομίζω ότι είναι υπέροχο που τους βοηθάμε. Σχεδόν 40.000 άνθρωποι ήρθαν από τη Λευκορωσία και συνέχεια απωθούνται προς τα πίσω. Η πολωνική κυβέρνηση έχτισε επίσης ένα τείχος εκεί.

Γιατί να παρέχεται βοήθεια στη μια ομάδα και όχι στην άλλη;
Πιστεύω ότι έχει να κάνει με την εθνικότητα, τον πολιτισμό και το θρησκευτικό υπόβαθρο.

JUNGLE_004.jpg
Ο MOHAMMED, 30, ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΕΜΕΝΗ, ΧΤΥΠΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ. ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΤΗΚΕ ΣΤΟ ΜΑΤΙ. ΦΩΤΟ: HANNA JARZABEK

Ποιοι είναι οι άνθρωποι στα σύνορα;
Πολλοί φεύγουν από τον πόλεμο ή τη φτώχεια. Πρώτα πηγαίνουν στη Ρωσία και στη συνέχεια στη Λευκορωσία, όπου παίρνουν βίζα - είναι εύκολο εκεί, καθώς η κυβέρνηση της Λευκορωσίας βγάζει χρήματα από αυτούς. Στη συνέχεια, οδηγούν από το Μινσκ προς τα σύνορα και τους λένε να περπατήσουν άλλα δέκα χιλιόμετρα μέσα στο δάσος. Θέλουν να μπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να υποβάλουν αίτηση για άσυλο. Όμως οι Πολωνοί συνοριοφύλακες τους σταματούν. Το ταξίδι από Μεσόγειο είναι επικίνδυνο, αλλά δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι καταλαβαίνουν πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι το δάσος.

JUNGLE_005.jpg
ΜΙΑ ΣΥΡΙΓΓΑ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΕΝΕΣΗΣ ΣΕ ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΡΑΝ. ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΣΥΧΝΑ ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ, ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΗ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ. ΦΩΤΟ: HANNA JARZABEK

Πόσο άσχημα μπορεί να γίνουν τα πράγματα;
Ο χειμώνας που πέρασε ήταν σκληρός. Μια φορά, περπάτησα μέσα στο δάσος για τρεις ώρες με δύο εθελοντές. Ένας από αυτούς ήταν γιατρός. Τελικά βγήκαμε έναν Σύρο πρόσφυγα που είχε σοβαρή υποθερμία. Του αλλάξαμε τα βρεγμένα ρούχα, αλλά η κατάστασή του επιδεινώθηκε. Μετά από δύο ώρες, ο γιατρός αναγκάστηκε να καλέσει ασθενοφόρο. Δεν ήμασταν σίγουροι ότι θα έβγαζε τη νύχτα.

Γιατί να περιμένετε δύο ώρες;
Δεν υπάρχει Ερυθρός Σταυρός ή άλλες οργανώσεις εκεί. Αν καλέσεις ασθενοφόρο, εμφανίζεται και η συνοριακή αστυνομία. Γι' αυτό οι πρόσφυγες έχουν έναν αριθμό έκτακτης ανάγκης για να επικοινωνούν με εθελοντές.

JUNGLE_014.jpg
H OLA G. ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΔΙΑΣΧΙΖΟΥΝ ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ΣΥΧΝΑ ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ. ΦΩΤΟ: HANNA JARZABEK

Γιατί να περιμένετε δύο ώρες;
Δεν υπάρχει Ερυθρός Σταυρός ή άλλες οργανώσεις εκεί. Αν καλέσεις ασθενοφόρο, εμφανίζεται και η συνοριακή αστυνομία. Γι' αυτό οι πρόσφυγες έχουν έναν αριθμό έκτακτης ανάγκης για να επικοινωνούν με εθελοντές.

Τι έγινε αφού τηλεφωνήσατε;
Περιμέναμε άλλες τέσσερις ώρες, στους -11°C. Η ομάδα διάσωσης είχε τις συντεταγμένες μας, αλλά όταν τελικά έφτασε, δεν υπήρχε ιατρικό προσωπικό: μόνο συνοριοφύλακες και πυροσβέστες.

JUNGLE_015.jpg
Ο Υ.Κ. ΕΙΝΑΙ 25ΧΡΟΝΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΡΙΑ. ΚΡΥΦΤΗΚΕ ΜΕΡΕΣ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΚΑΙ ΕΠΑΘΕ ΣΟΒΑΡΗ ΥΠΟΘΕΡΜΙΑ. ΟΙ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΒΡΗΚΑΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΝΑ ΚΑΛΕΣΟΥΝ ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΟ, ΑΛΛΑ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ Η ΣΥΝΟΡΙΑΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ. ΦΩΤΟ: HANNA JARZABEK

Έφτασε ο πρόσφυγας στο νοσοκομείο;
Τον έβαλαν στο αυτοκίνητο αλλά δεν τον πήγαν ποτέ εκεί.

Πώς το ξέρεις αυτό;
Ανησύχησα πραγματικά και έφτασα στο κοινοβούλιο για να μάθω πού βρισκόταν.

JUNGLE_017.jpg
ΕΘΕΛΟΝΤΗΣ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΤΣΑΪ ΣΤΟΝ Υ.Κ.. ΦΩΤΟ: HANNA JARZABEK

Επέζησε;
Ναι, οι αξιωματικοί τον πήγαν σε έναν καταυλισμό μεταναστών.

Μίλησες με κανέναν άλλο;
Θυμάμαι μια γυναίκα από το Ιράν που είχε συμμετάσχει σε διαμαρτυρίες για τα δικαιώματα των γυναικών. Η ιρανική κυβέρνηση την έβαλε στη μαύρη λίστα και έπρεπε να τραπεί σε φυγή. Κανονικά θα έπρεπε να μπορεί να πάρει πολιτικό άσυλο.

JUNGLE_018.jpg
ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΚΟ GRUPA GRANICA ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΤΑ ΒΡΕΓΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΙΣΟΠΑΓΩΜΕΝΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥ Υ.Κ. ΦΩΤΟ: HANNA JARZABEK

**Και γιατί δεν πήρε;
**Οι Πολωνοί συνοριοφύλακες την απώθησαν πίσω στη Λευκορωσική πλευρά πριν προλάβει να ζητήσει άσυλο. Ήταν με μια φίλη της και τον άντρα της. Κατά τη δεύτερη προσπάθειά τους, οι φρουροί τους επιτέθηκαν και χρησιμοποίησαν δακρυγόνα. Η γυναίκα ξύπνησε σε νοσοκομείο της Πολωνίας, αλλά ο άντρας και η φίλη της δεν ήταν εκεί.

Που ήταν;
Στη Λευκορωσία. Πέρασαν μήνες για να μπορέσει στείλει ένα μήνυμα στον άντρα της και να μάθει ότι ήταν ακόμα ζωντανός. Όταν μίλησα μαζί της, κάποιος την είχε πάρει να τη φιλοξενήσει στο σπίτι του στην Πολωνία. Αυτό απαγορεύεται, αλλά κάποιοι εξακολουθούν να το κάνουν. Χρησιμοποιήσαμε το Google Translate για να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον. Οι ιστορίες της ήταν τρομακτικές. Αλλά αυτό που θυμάμαι περισσότερο ήταν τα μάτια της γεμάτα φόβο.

JUNGLE_021.jpg
ΕΘΕΛΟΝΤΗΣ ΠΟΥ ΖΕΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΣΥΛΛΕΓΕΙ ΕΙΔΗ ΠΟΥ ΑΦΗΝΟΥΝ ΠΙΣΩ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ. ΦΩΤΟ: HANNA JARZABEK

Η άρνηση του δικαιώματος σε κάποιον να υποβάλει αίτηση για άσυλο είναι παράνομη σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Γιατί συμβαίνει όμως;
 Οι συνοριοφύλακες δεν ρωτάνε καν. Αν κάποιος το αναφέρει, το αγνοούν. Δεν υπάρχουν μάρτυρες ή μεταφραστές. Οι πρόσφυγες δεν έχουν την ευκαιρία να υποβάλουν αίτηση – απωθούνται πίσω στη Λευκορωσία. Οι συνοριοφύλακες πατάνε τα τηλέφωνά τους και τους οδηγούν πίσω στο δάσος χωρίς GPS. Θα μπορούσατε να πείτε ότι η συνοριακή αστυνομία στέλνει ανθρώπους στο θάνατο.

Σε έχουν πιάσει ποτέ οι συνοριοφύλακες;
Ναι, όταν φωτογράφιζα το τείχος, 186 χιλιόμετρα από ατσάλι και συρματοπλέγματα. Αλλά προσποιήθηκα ότι ήμουν τουρίστρια, και επειδή διατήρησα την απαιτούμενη απόσταση από τον τοίχο, δεν μπορούσαν να κάνουν καμία ενέργεια πέρα από το να κάνουν ερωτήσεις. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι περίπου 30 χρόνια μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ένα άλλο τείχος χωρίζει την Ευρώπη.

Το τείχος σταματάει τους πρόσφυγες;
Είναι πεντέμισι μέτρα ψηλό και έχει συρματοπλέγματα, αλλά οι άνθρωποι εξακολουθούν να σκαρφαλώνουν πάνω του. Πέφτουν στην πολωνική πλευρά και σπάνε τα πόδια τους.

Ξέρεις κάποια ιστορία με αίσιο τέλος;       
Έχω μάθει για ανθρώπους που βρίσκονται σε ασφαλή μέρη, που έφτασαν στη Γερμανία ή βρήκαν τους συγγενείς τους στην Ε.Ε.

Περισσότερες φωτογραφίες παρακάτω:

JUNGLE_027.jpg
ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΝΕΚΡΟΙ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΘΑΒΟΝΤΑΙ ΣΥΧΝΑ ΣΤΟ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΩΝΙΚΟΥ ΧΩΡΙΟΥ BOHONIKI. ΕΚΕΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ HALIKARI DAKHER, ΕΝΟΣ ΜΩΡΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ. Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΗΤΑΝ ΕΓΚΥΟΣ ΚΑΘΩΣ ΔΙΕΣΧΙΖΕ ΤΟ ΔΑΣΟΣ. ΠΕΘΑΝΕ ΛΙΓΟ ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΩΡΟ ΤΗΣ. ΦΩΤΟ: HANNA JARZABEK
JUNGLE_039.jpg
ΧΑΜΕΝΟ ΣΟΥΔΑΝΙΚΟ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ. ΦΩΤΟ: HANNA JARZABEK
JUNGLE_030.jpg
ΠΕΡΥΣΙ Η ΠΟΛΩΝΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΕΙΧΟΥΣ ΜΗΚΟΥΣ 186 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΩΝ. ΦΩΤΟ: HANNA JARZABEK
JUNGLE_038.jpg
ΣΥΧΝΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΕΦΤΟΥΝ ΑΠΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΝ ΝΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΙΑΤΡΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ. ΦΩΤΟ: HANNA JARZABEK
JUNGLE_041.jpg
ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΕΧΕΙ ΠΟΛΛΟΥΣ ΒΑΛΤΟΥΣ ΟΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΝΙΓΕΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ. ΦΩΤΟ: HANNA JARZABEK

Αυτό το φωτορεπορτάζ χρηματοδοτήθηκε με τη βοήθεια του Investigative Journalism for Europe (IJ4EU).

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Germany.

Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.

Περισσότερα από το VICE

Ο Βαγγέλης Ευαγγελίου Πέρασε Έξι Μήνες Μαζί με τους Ενοίκους του Ψυχιατρικού Ξενώνα Χίου

Έφαγα «Πόρτα» Σχεδόν σε Όλες τις Εφαρμογές Γνωριμιών

Για τον ZAF οι Άνθρωποι Πονάμε Λιγότερο, Όταν Πονάμε Μαζί

Ακολουθήστε το VICE σε FacebookInstagram και Twitter.

]]>
xgwwe3Sabrina WinterMatern BoeselagerHanna JarzabekΦωτογραφίεςΠροσφυγικόπροσφυγικό ζήτημαδάσοςΠολωνίαΛευκορωσία
<![CDATA[Η ΛΟΑΤΚΙ+ Κοινότητα Δίνει την Απάντησή της στη Ρατσιστική και Ομοφοβική Ρητορική]]>https://www.vice.com/gr/article/n7eqaw/h-loatki-koinothta-dinei-thn-apanthsh-ths-sth-ratsistikh-kai-omofobikh-rhtorikhFri, 13 Oct 2023 13:19:29 GMTΤη δική της απάντηση ετοιμάζεται να δώσει η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα στη συνεχόμενη ομοφοβική, ρατσιστική και φασιστική ρητορική, που καθημερινά γίνεται όλο και πιο έντονη στην ελληνική κοινωνία. Για αυτό τα μέλη του ανεπίσημου "Δικτύου ΛΟΑΤΚΙ Οργανώσεων" αποφάσισαν την από κοινού διοργάνωση πορείας "Παραγωγής ΛΟΑΤΚΙ". 

Το ραντεβού ορίστηκε το Σάββατο 14 Οκτωβρίου, στις 7 το απόγευμα, στη γωνία Γλάδστωνος και Πατησίων - στο σημείο της δολοφονίας του Ζακ/της Zackie Oh. Η πορεία θα ξεκινήσει στις 7.30 και θα καταλήξει στη Βουλή. 

Ακολουθεί το ανοιχτό κάλεσμα στις αντιφασιστικές, φεμινιστικές, αντιρατσιστικές, και ΛΟΑΤΚΙ ομάδες, οργανώσεις και φορείς: 

Αρκετά ακούσαμε τις φασιστικές, ομοφοβικές, και ρατσιστικές απόψεις, τώρα είναι η σειρά μας να απαντήσουμε.

Το τελευταίο διάστημα στοχοποιούμαστε από άτομα σε θέσεις εξουσίας, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, και ατομικότητες που εκφράζουν ρατσιστικές απόψεις, χωρίς να υπολογίζουν πως αναφέρονται στις ζωές μας, διασύρουν κοινωνικές ομάδες, και οδηγούν σε επιθέσεις κατα των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων αλλα και σε εν ψυχρώ δολοφονίες όπως αυτή του Ζακ/της Zackie Oh, και της Άννας.

Ζητάμε δικαιοσύνη και απαιτούμε την άμεση υλοποίηση του Εθνικού Σχεδίου για την Ισότητα των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων.

Ελάτε να γεμίσουμε με αγάπη και χρώματα τους δρόμους της Αθήνας, να θυμηθούμε πως δεν είμαστε μόνα μας, πως είμαστε μέλη της ίδιας κοινωνίας και ζητάμε τα αυτονόητα.

Ανοιχτό κάλεσμα σε αντιφασιστικές, φεμινιστικές, αντιρατσιστικές, και ΛΟΑΤΚΙ ομάδες, οργανώσεις και φορείς να συμμετέχουν στην πορεία.

Σε περίπτωση που θέλετε να συμμετέχετε με μπλοκ στην πορεία ενημερώσετε μας.

Η πορεία γίνεται με την στήριξη των:
Athens Pride - Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Αθήνας
Οικογένειες Ουράνιο Τόξο
Intersex Greece – Ελληνική Κοινότητα Ίντερσεξ
Oμάδα ΛΟΑΤΚΙ+ Εργασιακής Υποστήριξης
Πολύχρωμο Σχολείο
Colour Youth - Κοινότητα LGBTQ Νέων Αθήνας
Proud Seniors Greece - Ομάδα Υποστήριξης ΛΟΑΤΚΙ+ Ατόμων 50 και Άνω
Rainbow seniors
Δίκτυο Ενδυνάμωσης Σεξεργαζομένων
Κακοποιητικές, παραβιαστίκες, και ρατσιστικές συμπεριφορές δεν θα γίνουν ανεκτές και τα άτομα θα απομακρύνονται από το σώμα της πορείας.

Πότε: Σάββατο 14 Οκτωβριου
Σημείο Εκκίνησης: Γλάδστωνος & 28ης Οκτωβρίου
Ωρα Συνάντησης: 19:00
Ώρα Έναρξης Πορείας: 19.30

Περισσότερες πληροφορίες για την πορεία "Παραγωγή ΛΟΑΤΚΙ" θα βρείτε εδώ. 

Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.

Περισσότερα από το VICE

Πώς Είναι να Διασώζεις Πρόσφυγες στη Μεσόγειο

Η Ζωή του «Κλώνου» του Kanye West

Ζητήσαμε από Σεφ να μας Πουν τι Μαγειρεύουν Όταν Έχουν Hangover

Ακολουθήστε το VICE σε FacebookInstagram και Twitter.  

]]>
n7eqawVICE StaffVICE StaffομοφοβίαLGBTQπορείαΑθήνα
<![CDATA[Ο Βαγγέλης Ευαγγελίου Πέρασε Έξι Μήνες Μαζί με τους Ενοίκους του Ψυχιατρικού Ξενώνα Χίου]]>https://www.vice.com/gr/article/v7by3d/o-baggelhs-eyaggelioy-perase-e3i-mhnes-mazi-me-toys-enoikoys-toy-psyxiatrikoy-3enwna-xioyTue, 10 Oct 2023 05:59:47 GMT«Είσαι ο πρώτος φίλος που κάνω στα 56 μου χρόνια και ο πρώτος που δεν μου είπε ποτέ ψέματα». Αυτή τη συγκλονιστική φράση είπε στον Βαγγέλη Ευαγγελίου ένας από τους ενοίκους του Ψυχιατρικού Ξενώνα της Χίου. Πώς είναι να ακούς μια τέτοια κουβέντα από έναν άνθρωπο που ζει εδώ και χρόνια στη ψυχιατρική δομή του ακριτικού νησιού;

«Σ' αγαπάω τόσο πολύ, που άρχισαν πάλι να μαυρίζουν τα μαλλιά μου/Βαγγέλη, χάρη σε σένα έζησα τους έξι ωραιότερους μήνες της ζωής μου/ Εσύ είσαι πιο τρελός από εμάς/Σ' ευχαριστώ που βοηθάς το μυαλό μου να αλλάζει στάσεις και να ξεπιάνεται», είπαν άλλοι ένοικοι στον Βαγγέλη Ευαγγελίου, ο οποίος από την εξάμηνη παραμονή του στον Ψυχιατρικό Ξενώνα της Χίου κρατάει δεκάδες φράσεις και στιγμιότυπα ως παντοτινά σημεία αναφοράς. Ο συγγραφέας και φωτογράφος βούτηξε ολόκληρος σε αυτή τη νέα για εκείνον πραγματικότητα που εξελίσσεται παράλληλα δίπλα μας και από την οποία μας χωρίζουν λιγότερα απ’ όσα νομίζουμε.

backstage ένοικοι (1).jpeg
Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΕΙ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΝΟΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟΥ ΞΕΝΩΝΑ ΧΙΟΥ

Αφορμή για αυτή τη «μετακίνηση» και τη διαμονή του στη συγκεκριμένη δομή στάθηκε η ανάγνωση ποιημάτων από το τελευταίο του βιβλίο «μετά το ωμέγα» στον Ψυχιατρικό Ξενώνα της Χίου. «Όταν τελείωσα το πρώτο ποίημα, έγινε ένα ιδιαίτερο σχόλιο από την Ειρήνη, μια ένοικο του ξενώνα κι εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πως αυτή τη γυναίκα θέλω να τη γνωρίσω καλύτερα. Στις 18 Δεκεμβρίου του 2021 επέστρεψα στην Αθήνα και άρχισα να στήνω την ιδέα του “Chiograpy Project” (σ.σ.: τρία φωτογραφικά πρότζεκτ, ΟΙ ΕΝΟΙΚΟΙ, το W chance και η ΑΓΝΩΣΤΗ Χ. για τους ανθρώπους της Χίου) που ήθελα να υλοποιήσω τα επόμενα δύο χρόνια».

Την ίδια περίοδο ο Β. Ευαγγελίου διαγνώστηκε με καρκίνο, αλλά αυτή η εξέλιξη αντί να παγώσει τα σχέδιά του τα έκανε ακόμα πιο επείγοντα, διότι βίωσε αυτό που ήξερε από πάντα: δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για να κάνουμε όλα όσα θέλουμε. Μάλιστα, την αναμέτρησή του με την ασθένεια την έκανε κόμικ, το οποίο θα κυκλοφορήσει από την Κάπα Εκδοτική με τίτλο «Κάβουρας». Επίσης, παραδόξως ο καρκίνος τού έδειξε ακαριαία ότι δεν υπήρχε πιο σωστή στιγμή από εκείνη για να «μετακομίσει» στον Ψυχιατρικό Ξενώνα του νησιού.

backstage ένοικοι (2).jpeg
Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΝΟΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟΥ ΞΕΝΩΝΑ ΧΙΟΥ

«Με το που μπόρεσα να σταθώ στα πόδια μου μετά τις χημειοθεραπείες, είχα πεισμώσει άγρια στη ΖΩΗ. Παραλίγο να περάσω στην άλλη όχθη που λέγεται θάνατος, αλλά αφού ευτυχώς δεν έγινε κάτι τέτοιο, ήθελα οπωσδήποτε να περάσω σε κάποια άλλη όχθη».

Από τον μισό χρόνο που έζησε ο φωτογράφος στον Ψυχιατρικό Ξενώνα της Χίου θα προκύψει ένα μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ και ένα φωτογραφικό βιβλίο που είναι ακόμα υπό κατασκευή. Αρχικά, του ζητάω να θυμηθεί την πρώτη μέρα που βρέθηκε στη δομή του ακριτικού νησιού σε αντιδιαστολή με την τελευταία μέρα της παραμονής του εκεί, 175 μέρες αργότερα. Κάποιες ερωτήσεις αργότερα, ο Β. Ευαγγελίου θα μοιραστεί μαζί μας αποσπάσματα από τα σημειωματάρια που γέμισε εκείνους τους έξι μήνες.

backstage ένοικοι (3).jpeg
Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

**Θα μας δώσεις την εικόνα της πρώτης και της τελευταίας μέρας σου στον Ψυχιατρικό Ξενώνα της Χίου;
**Ήταν όλοι μέσα στην κουζίνα, ασθενείς και θεραπευτική ομάδα και έφτιαχναν μπακλαβά. Φορούσαν όλοι λευκή στολή για να μην λερωθούν κι ένιωθα πως βρίσκομαι κάπου μεταφυσικά. Αυτή ήταν η πρώτη αίσθηση. Εκείνη την πρώτη ημέρα μάλιστα, έβγαλα τα πορτραίτα δύο ενοίκων, της Ελένης και του Γιάννη, που συμπεριλήφθηκαν σε έκθεση φωτογραφίας στην Αθήνα, τον περσινό Σεπτέμβρη.

Αργότερα, την ίδια πρώτη ημέρα, λειτούργησα σαν Σέρλοκ Χολμς, επειδή ήθελα να βρίσκομαι ένα βήμα μπροστά. Μάζευα συνεχώς δεδομένα για ταξινόμηση. Με αυτό τον τρόπο, προσπάθησα η πρώτη μου ημέρα να μοιάζει με μήνας και να εκμεταλλευτώ θετικά, ό,τι δώρο θα προέκυπτε από αυτή τη συμπύκνωση του χρόνου. Θυμάμαι το πόσο αθόρυβα περπατούσα ή άγγιζα γύρω μου τα αντικείμενα, λες και ήμουν σε τόπο εγκλήματος που έπρεπε να σεβαστώ πολλά πράγματα και κυρίως, τα στοιχεία που θα οδηγούσαν στην εξιχνίαση της «υπόθεσης».

Η τελευταία ημέρα ήταν πολύ δύσκολη για όλους μας και δεν είμαι έτοιμος να μιλήσω ακόμα γι' αυτήν με λεπτομέρειες. Θα πω όμως το εξής: στο διαρκές μεταβαλλόμενο περιβάλλον του Ψυχιατρικού Ξενώνα, άλλαζα πολύ συχνά πουκάμισα σαν τα φίδια. Οπότε την τελευταία ημέρα, δευτερόλεπτα πριν φύγω, κοίταξα στο πάτωμα και είδα τα εκατοντάδες «πουκάμισα» που φόρεσα τις 175 εκείνες ημέρες. Έφυγα βουρκωμένος.

backstage ένοικοι (4).jpeg
Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΕΙ ΕΝΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΝΟΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟΥ ΞΕΝΩΝΑ ΧΙΟΥ

**Μου επιτρέπεις να σε ρωτήσω αν έχεις περάσει από κάποια ψυχιατρική δομή στο παρελθόν;
**Όχι, δεν είχα ξαναζήσει σε ψυχιατρική δομή, όμως μπορώ να πω ότι αρκετές φορές νιώθω να έχω περάσει στην απέναντι όχθη που λέμε πολύ απλά «τρέλα». Αλλά δεν με φοβίζει γιατί έχω καλό πράκτορα (γελάει). Θέμα «ταξιδιωτικού πράκτορα» είναι όλα στη ζωή. Όταν σου βγάζει εισιτήριο να φύγεις για κάπου, πρέπει να σου βγάζει πάντα μπροστά σου και το εισιτήριο της επιστροφής.

**Πόσο διαφορετικό ήταν αυτό που είχες στο μυαλό σου πριν μπεις στη δομή από την εμπειρία που βίωσες αυτούς τους έξι μήνες;
**Δεν φανταζόμουν με τίποτα πως η εμπειρία αυτή θα έμοιαζε σαν να κρατούσα για έξι μήνες στο χέρι, ένα ξέχειλο ποτήρι με νερό. Φυσικά και δεν είχα την ψευδαίσθηση ότι πάω να μπω σε κάτι εύκολο. Από όσα κι αν είχα σκεφτεί πριν ξεκινήσει το πρότζεκτ, τίποτα δεν ίσχυε, αφού η ιλιγγιώδης μετακίνηση από το ζενίθ στο ναδίρ και αντιστρόφως, καθημερινά, ήταν κάτι πέρα από υποθέσεις και θεωρίες. Ακόμα και αυτό που νόμιζα πως θα αποκομίσω, ήταν πολύ λιγότερο από αυτό που πραγματικά αποκόμισα, αφού ό,τι τελικά έζησα, θα είναι για πάντα, ένα σημείο αναφοράς.

ενοικοι (12).jpg
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΡΟΤΖΕΚΤ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ «ΟΙ ΕΝΟΙΚΟΙ»

**Ποια είναι η μεγαλύτερη προκατάληψη που έχει η κοινωνία για τους ψυχικά πάσχοντες που καταρρίφθηκε για σένα στην πράξη;
**«Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι». Μεγάλο μέρος της κοινότητας, λόγω μη πληροφόρησης ή κακής πληροφόρησης νομίζει πως είναι επικίνδυνοι οι ψυχικά νοσούντες - έχουν παίξει τον ρόλο τους και τέτοιου τύπου ταινίες. Ποτέ δεν φοβήθηκα τους «τρελούς» όπως τους λένε στις γειτονιές και στα χωριά.

 Αυτό που δεν γνώριζα, όμως, είναι το κατά πόσο μπορούν να δεθούν με έναν άλλον άνθρωπο. Και επειδή αυτό συνέβη στο πρότζεκτ μου, πήρα την απάντηση ξεκάθαρα. Πάντως, ως δημιουργός, αν κάτι μπορώ να κάνω για το στίγμα που ευτυχώς έχει ελαττωθεί, είναι το να παρουσιάσω τους ενοίκους του Ξενώνα στην κοινωνία, μέσω φωτογραφίας ή βίντεο, με όρους ανθρώπινους κι αυτό αποδεδειγμένα κάνει το κοινό να συνδέεται μαζί τους πολύ γρήγορα.

Ας είμαστε πιο «μαζεμένοι», γιατί η ίδια η κοινωνία μας είναι ασθενής, αφού χρειάζεται σθένος ώστε να έρθει κοντά σε ανθρώπους που είναι «διαφορετικοί». Νιώθω  όμως ότι είμαστε σε καλό δρόμο.

ενοικοι (1).jpg
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΡΟΤΖΕΚΤ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ «ΟΙ ΕΝΟΙΚΟΙ»

**Πόσο δύσκολο ήταν να κερδίσεις την εμπιστοσύνη των ανθρώπων αυτών και πώς τους προσέγγισες;
**Στην αρχή, ήμουν αμέτρητες ώρες μαζί τους στο σαλόνι, ώστε να τους ακούω και να δείχνω ότι με αφορά να τους γνωρίσω. Δεν ξέχασα ποτέ, ούτε για ένα δευτερόλεπτο πως οι ένοικοι είναι εύθραυστοι. Έπαιξε κι αυτό τον δικό του ρόλο. Το κύριο συστατικό προσέγγισης ήταν η αλήθεια μου. Ήμουν συνεχώς ειλικρινής μαζί τους, δίχως ποτέ να πάρω πίσω κάτι που έχω πει. Το να βλέπουν καθημερινά, λοιπόν, ότι με τηρώ και είμαι συνεπής στη ζωή μου τους έκανε να αφεθούν σιγά-σιγά. Για έξι μήνες οι ένοικοι με αξιολογούσαν με το βλέμμα τους.

**Το γεγονός ότι διαγνώστηκες με καρκίνο πώς λειτούργησε σε σένα; Σε έκανε να συνειδητοποιήσεις ότι δεν ξέρουμε πόσο χρόνο έχουμε για να κάνουμε τα πράγματα που θέλουμε;
**Έτσι κι αλλιώς και πριν ασθενήσω ένιωθα πως δεν ξέρω πόσο χρόνο έχω, οπότε εκτιμούσα το καθετί. Δεν θα προλάβω να κάνω αυτά που θέλω, ακόμα και να φτάσω 100 - αυτό το έχω πάρει απόφαση. Το δώρο που μου έφερε η διάγνωση και η πορεία της πρόσφατης περιπέτειάς μου είναι να καταλάβω πόσο μαλάκας κι άδικος έχω υπάρξει με ανθρώπους και να υποσχεθώ στον εαυτό μου πως δεν θα μου επιτρέψω ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. Απολαμβάνω τον Βαγγέλη του «κουτιού» τώρα κι ευχαριστώ τον καρκίνο!

**Πόσο άλλαξες εσύ μετά από την παραμονή στον ξενώνα και πόσο επηρεάστηκαν οι ένοικοι και με ποιον τρόπο;
**Έγινα ακόμα πιο ζεν. Έμαθα να ακούω τους άλλους και να με συνεπαίρνει η ροή της συνείδησής τους. Να με αφορά σε πρώτου βαθμού συγγένεια, το βίωμα, του απέναντι. Οι ένοικοι έχουν επηρεαστεί εξαιτίας μου και μπορεί αυτό να το διακρίνει κάποιος σε μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητάς τους. Το πως θα φάνε ή θα απαντήσουν σε κάποιον ή το πόσο θα στύψουν το μυαλό τους πριν απαντήσουν εύκολα και ανώδυνα σε μία ερώτηση.

backstage ένοικοι (5).jpeg
ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΟ ΑΠΟ ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΣΤΟΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟ ΞΕΝΩΝΑ ΧΙΟΥ

**Τι θα προκύψει από τον πολύ μεγάλο όγκο υλικού που συγκέντρωσες;
**Θα ταξιδέψω τους ενοίκους, από τον προσεχή χειμώνα σε ολόκληρη την Ελλάδα, με διαδραστικές παρουσιάσεις και ομιλίες σε φωτογραφικές ομάδες, σε σχολεία και σε δομές ψυχικής υγείας. Ταυτόχρονα θα κάνω το editing ώστε να δημιουργηθεί ένα φωτογραφικό βιβλίο. Ακόμα δεν έχω αποφασίσει με ποιο τρόπο θα πλησιάσω την αισθητική του βιβλίου, διότι θέλω να περάσει αρκετός καιρός και να «κάτσει» μέσα μου αυτή η εμπειρία.

Κάτι τελευταίο που θα προκύψει και με συγκινεί είναι ένα ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, με ενδιαφέρουσες εκπλήξεις εντός του. Μικρός μέρος του, θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά την Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας (10 Οκτωβρίου) στο Ομήρειο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Χίου, σε ημερίδα που οργανώνω μαζί με την Κλινική Ψυχολόγο και Επιστημονικά Υπεύθυνη του Ψυχιατρικού Ξενώνα, Εριέττα Περδικάρη.

ενοικοι (2).jpg
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΡΟΤΖΕΚΤ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ «ΟΙ ΕΝΟΙΚΟΙ»

Τα σημειωματάρια του εγκλεισμού

Κλείνοντας, θα μπορούσες να μου γράψεις δύο φράσεις, εν είδει ημερολογίου, για κάθε μήνα που έζησες στον Ψυχιατρικό Ξενώνα της Χίου;
Θα μοιραστώ, για πρώτη φορά δημόσια, αποσπάσματα από τα σημειωματάρια που γέμισα εκείνους τους έξι μήνες:

Μάρτιος: Γεμάτος απορίες και γύρω μου όλοι και όλα, σαν δέντρα που απλώνονται προς κάθε κατεύθυνση. Έξω έχει κρύο. Μέσα, η ακινησία με κρατάει ζεστό.

Απρίλιος: Συνειδητοποίηση πως η σκέψη τους κάνει υπερωρίες για χάρη μου και πως θα ζήσω αρκετό καιρό μαζί τους με την πληρότητα και την έλλειψη μαζί.

Μάιος: Τα πιο ιδιαίτερα γενέθλιά μου με τους ενοίκους να τραγουδούν "να ζήσεις Βαγγέλη και χρόνια πολλά, μεγάλος να γίνεις με άσπρα μαλλιά" και να γελούν αφού είναι ήδη γκρίζα.

ένοικοι πρότζεκτ (12).jpg
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΡΟΤΖΕΚΤ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ «ΟΙ ΕΝΟΙΚΟΙ»

Ιούνιος: Επιτρέπονται μόνο ποιοτικές μικροθλίψεις  που πάνε την ψυχή μπροστά,  ως ώθηση  για κάτι καλύτερο. Εμείς στοχεύουμε στο φως και το φως φτάνει για όλους.

Ιούλιος: Νιώθω κλόουν περιτριγυρισμένος από κλόουν. Ο κλόουν δεν έχει φύλο. Δεν ξέρουμε την ηλικία του ή την καταγωγή του. Δεν τον ενοχλεί η γκάφα ή η αποτυχία. Είναι το πιο ελεύθερο ον στον δυτικό κόσμο. Θα μπορούσε ίσως να τον συναγωνιστεί ένας ασθενής, ένας φυλακισμένος ή ένας ξεριζωμένος.

Αύγουστος: Ανυπομονώ να φύγω, για να διεκδικήσω πάλι την επιμέλεια του εαυτού μου που άρχισα επικίνδυνα να χάνω. Η ποίηση, μου επέτρεψε να μην τον χάσω αρκετά νωρίτερα αλλά για να μη μου λείψω, θα χρειαστεί να εγκαταλείψω. Φεύγω, για την ώρα. Θα επιστρέψω με άλλους όρους. Ένα πολύ µακρύ ταξίδι, το οποίο πραγματοποιήθηκε σε πολλά επίπεδα, είναι έτοιμο να βγει από το μεγάλο παράθυρο.

Ακολουθήστε την Ντιάννα Βασιλείου στο Instagram.

Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.

Περισσότερα από το VICE

Αστεγία στην Ελλάδα: Εξαθλίωση και Καταγγελίες για Εφόδους σε Δομές Φιλοξενίας τη Νύχτα

Μια Μέρα στον «Παράδεισο» των Τετράποδων Φίλων μας στη Θεσσαλονίκη

Τα Νεοκλασικά της Αθήνας: Πότε Γκρεμίστηκαν και «Καταστράφηκε» η Πρωτεύουσα

Ακολουθήστε το VICE σε FacebookInstagram και Twitter.

]]>
v7by3dΝτιάννα ΒασιλείουVICE Staffψυχιατρείοψυχική ασθένειαΕλλάδαΝτοκιμαντέρΨυχική Υγεία
<![CDATA[Πώς Είναι να Διασώζεις Πρόσφυγες στη Μεσόγειο]]>https://www.vice.com/gr/article/wxjzey/pws-einai-na-diaswzeis-prosfyges-sth-mesogeioWed, 04 Oct 2023 21:01:23 GMTΧίλια οκτακόσια εβδομήντα πέντε. Αυτός είναι ο αριθμός των ανθρώπων που πνίγηκαν στη Μεσόγειο μεταξύ Ιανουαρίου και Ιουνίου 2023, σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης (IOM). Είναι μεγάλη αύξηση σε σύγκριση με το 2022, όπου σημειώθηκαν 1.400 θάνατοι – και αυτή η εκτίμηση δεν λαμβάνει καν υπόψη το δεύτερο εξάμηνο του έτους.

Η ανθρωπιστική κρίση στη Μεσόγειο συμβαίνει εδώ και οκτώ χρόνια, προς μεγάλη αδιαφορία των ευρωπαίων πολιτικών και του κοινού. Οι μόνοι οργανισμοί που δεσμεύονται σταθερά για τη διάσωση ανθρώπων στη θάλασσα είναι ΜΚΟ όπως η SOS Humanity, των οποίων το έργο σωτηρίας δυσκολεύουν όλο και περισσότερο οι ευρωπαϊκές αρχές καθημερινά.

Ο φωτογράφος Raphael Schumacher ακολούθησε τη SOS Humanity στο πλοίο Humanity 1 για έναν μήνα, από τα μέσα Ιουνίου έως τα μέσα Ιουλίου 2023. Ο χρόνος του Schumacher στο πλοίο ήταν σύντομος αλλά απίστευτα έντονος. Οι φωτογραφίες του προσφέρουν μια μικρή ματιά στην τραυματική εμπειρία προσφύγων που χάθηκαν στη θάλασσα, καθώς και στην καθημερινή ζωή όσων προσπαθούν να τους σώσουν.

VICE: Πού τράβηξες αυτές τις φωτογραφίες; Raphael Schumacher: Ξεκινήσαμε από το λιμάνι της Humanity 1 στις Συρακούσες. Από εκεί, πλεύσαμε προς την Τυνησία και μείναμε σε διεθνή ύδατα – εκεί τραβήχτηκαν οι περισσότερες φωτογραφίες.

**Πόσες βάρκες με πρόσφυγες συναντήσατε εκείνη την περίοδο;
**Εννέα. Μπορεί να μην ακούγονται πολλές, αλλά καταφέραμε να σώσουμε 400 ζωές σε αυτή την αποστολή.

Hände greifen sich. Menschen werden von einem Boot auf ein anderes gezogen (l.). Ein Rettungsreifen fliegt durch die Luft. Im Boot darunter sitzen viele Schutzbedürftige.

**Ήσουν στο πλοίο ως φωτογράφος ή διασώστης;
**Και τα δυο. Το μισό από το πλήρωμα είναι επαγγελματίες και το άλλο μισό είναι εθελοντές εκπαιδευμένοι στα σημαντικά πράγματα που πρέπει να γνωρίζουν εν πλω. Είχαμε γιατρό, μαία, ψυχολόγο και μεταφραστή. Πήγα ως φωτογράφος, αλλά βοήθησα επίσης στο 80% των περιπτώσεων. Είχα λίγο χρόνο για καλλιτεχνική έκφραση. Δεν μπορούσα να στήσω μια εικόνα ή να σχεδιάσω τα θέματα. Απλώς τραβούσα κρατώντας τη μηχανή στο ύψος τον γοφών μου χωρίς να κοιτάζω τον φακό όταν ήταν η κατάλληλη στιγμή.

Πώς λειτουργεί μια διάσωση;
Κάνουμε γύρους σε περιοχές όπου μπορεί να υπάρχουν βάρκες προσφύγων. Όταν βρούμε μια βάρκα, αφήνουμε το πλοίο και επιβιβαζόμαστε σε μικρότερες βάρκες διάσωσης. Όταν είμαστε αρκετά κοντά στους πρόσφυγες, συστηνόμαστε, δίνουμε σωσίβια και τους φέρνουμε στο πλοίο ασφαλείς.

Die Humanity 1 strahlt ein kleines Boot mit Geflüchteten an.

Τους πηγαίνετε σε κάποιο κοντινό λιμάνι;
Μακάρι. Αφού αναφερθεί μια διάσωση, οι αρχές ορίζουν ένα «ασφαλές λιμάνι», το οποίο ουσιαστικά δεν είναι ποτέ το πλησιέστερο. Το ταξίδι σε αυτά τα ασφαλή καταφύγια διαρκεί μερικές φορές έως και τέσσερις ημέρες.

Όταν τελικά φτάσουμε, οι άνθρωποι φεύγουν και εμείς κάνουμε το τετραήμερο ταξίδι της επιστροφής – για οκτώ μέρες δεν μπορούμε να βοηθήσουμε κανέναν άλλο. Είναι μια εντελώς παράλογη διαδικασία, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αν ενεργούσαμε ενάντια στους κανονισμούς, θα ήταν παράνομο.

Drei Geflüchtete beugen sich erschöpft über die Reling.

Τι εντύπωση σου άφησαν οι άνθρωποι που έσωσες;
Τραυματισμένοι σε μεγάλο βαθμό – όχι από το ταξίδι στη Μεσόγειο, αλλά από πριν, στις πατρίδες τους. Στις στάσεις τους στην Τυνησία και τη Λιβύη, αυτοί οι άνθρωποι διώκονταν συστηματικά και ξυλοκοπούνταν. Βασικά, όλοι έχουν βιώσει πολλά βάσανα.

Πολλοί θέλουν να μιλήσουν για αυτό, αλλά μερικοί έχουν απωθήσει εντελώς τα τραυματικά γεγονότα και μετά βίας θυμούνται. Άλλοι είναι απλώς βαθιά θλιμμένοι. Μερικοί είναι ανακουφισμένοι που έχουν σωθεί από τη θάλασσα. Όλοι είναι αισιόδοξοι. Αν τους ρωτήσεις τι θέλουν για το μέλλον, όλοι λένε: «ειρήνη».

Ein Mann strahlt übers ganze Gesicht.

Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη στιγμή που σε στοιχειώνει ακόμα;
Κάποτε είδαμε μια βάρκα με πρόσφυγες στη νύχτα. Ήταν γύρω στα μεσάνυχτα και η θάλασσα ήταν πραγματικά φουρτουνιασμένη, τα κύματα τεράστια. Ευτυχώς βρήκαμε τη βάρκα, διαφορετικά οι άνθρωποι σε αυτό πιθανότατα δεν θα είχαν επιβιώσει. Ήμουν έτοιμος να σταματήσω λιγάκι να ξεκουραστώ όταν εμφανίστηκε ξαφνικά μια βάρκα μπροστά μας μες στην καταιγίδα

Μπήκαμε γρήγορα στα ταχύπλοα μας και τα κύματα ήταν τόσο ψηλά που δεν μοιράσαμε ούτε σωσίβια. Συνήθως, αυτό είναι το πρώτο πράγμα που κάνουμε, αλλά αν οι άνθρωποι στη βάρκα έσκυβαν προς τα εμπρός, μπορεί να την είχαν αναποδογυρίσει. Συνήθως εξηγούμε την κατάσταση και σε αυτούς, αλλά εκείνο το βράδυ απλώς τραβήξαμε τους πάντες στις σωσίβιες λέμβους μας όσο το δυνατόν γρηγορότερα.

Υπήρχε μια γυναίκα που ήταν έγκυος εννέα μηνών. Κοίταξα τη στρογγυλή κοιλιά της και πώς καθόταν στη μέση της θάλασσας στη βάρκα, περιτριγυρισμένη από τεράστια κύματα. Μόλις η γυναίκα ήταν ασφαλής, ξεκίνησε ο τοκετός της. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη Λαμπεντούζα από την ιταλική ακτοφυλακή.

Ein kleines Boot wird mit Licht angestrahlt.

Ξέρεις πώς είναι η γυναίκα σήμερα;
Όχι, δεν ξέρω τίποτα για κανέναν που σώσαμε. Μόλις οι άνθρωποι επιβιβαστούν στο πλοίο μας, λαμβάνουν έναν αριθμό - όλα γίνονται ανώνυμα. Από τη σκοπιά του διαχειριστή, θα ήταν πολύ περίπλοκο να καταγράψουμε τους πάντες με το όνομά τους. Με αυτόν τον τρόπο προστατεύουμε και τα προσωπικά τους δικαιώματα. Όταν φεύγουν από το πλοίο, τους εκχωρείται ένας νέος αριθμός από τις ιταλικές αρχές. Γι' αυτό η σειρά φωτογραφιών μου ονομάζεται All Numbers End. Αν όλοι είναι απλώς ένας αριθμός, φυσικά έχουν χάσει τελείως την ανθρώπινη υπόσταση τους.

**Ποια φωτογραφία από τη σειρά σε επηρέασε περισσότερο;
**Βρίσκω πολύ δυνατή την ασπρόμαυρη φωτογραφία του πρόσφυγα του οποίου τα μάτια είναι ορθάνοιχτα – πραγματικά με ταράζει. Έχω δει αυτή την έκφραση στα πρόσωπα των ανθρώπων τόσο συχνά, δεν μπορώ καν να προσδιορίσω ένα ξεκάθαρο συναίσθημα. Μερικές φορές έμοιαζαν έτσι όταν ήταν πανικόβλητοι, άλλες όταν ήταν εντελώς ανακουφισμένοι και μερικές φορές όταν ένιωθαν ευφορία. Όπως και να ‘χει, δείχνουν έτσι όταν αισθάνονται κάτι πολύ έντονο.

Ein Mann reißt die Augen auf. Seine Hand verdeckt die Hälfte seines Gesichts.

Γιατί επέλεξες αυτό το θέμα;
Ήθελα να τονίσω ότι πρόκειται για μια τραγωδία που οφείλεται στον άνθρωπο. Νομίζω ότι ο εγκέφαλός μας σβήνει κάποια στιγμή όταν του παρουσιάζεται το ίδιο μήνυμα ξανά και ξανά. Αλλά άνθρωποι πεθαίνουν στη Μεσόγειο καθημερινά. Αυτές είναι οι συνέπειες των απάνθρωπων πολιτικών της ΕΕ. Ελπίζω οι φωτογραφίες μου να προσφέρουν μια πιο ανθρώπινη οπτική για τους ανώνυμους αριθμούς προσφύγων.

Έχει αλλάξει κάτι μέσα σου αφού συμμετείχες σε αυτήν την επιχείρηση θαλάσσιας διάσωσης;
Συνειδητοποίησα τη ματαιότητα των δικών μου ανησυχιών. Ενώ ήμουν στο πλοίο, μου είπαν ότι έπρεπε να πληρώσω κάποιο φόρο που με ενόχλησε πραγματικά για μια στιγμή και μετά σκέφτηκα: «Μια στιγμή, δεν έχει καμία σημασία. Όλα αυτά δεν είναι πραγματικά προβλήματα». Συνειδητοποίησα ότι ήμουν πραγματικά τυχερός που γεννήθηκα εκεί που γεννήθηκα.

Αισθάνομαι παράξενα μετά το τέλος της αποστολής. Μίλησα με δύο τπρώην μέλη του πληρώματος σήμερα που ακόμα δυσκολεύονται και προσπαθούν με κάποιο τρόπο να επεξεργαστούν τα πάντα – ακόμα και εβδομάδες αργότερα. Είναι εμπειρίες που δεν ξεχνάς τόσο εύκολα.

Περισσότερες φωτογραφίες παρακάτω:

Ein Kleinkind trägt eine orangene Rettungsweste.
Viele Menschen sitzen voreinander auf dem Schiffsboden und richten den Blick nach unten.
Links: Ein Mann mit einem bunten Tuch auf dem Kopf blinkt in die Kamera. Rechts: Zwei Füße in Flipflops.
Boote mit Geflüchteten bei Nacht.
Boote mit Geflüchteten bei Tag.
Links: Eine Frau mit einer orangenen Rettungsweste. Rechts: Ein Baby mit einer orangenen Rettungsweste.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Germany.

Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.

Περισσότερα από το VICE

Τι Είναι το "Human Design"; Δοκίμασα το Next Big Thing στην Ευεξία

Νέοι που Έζησαν στην Επαρχία Μιλούν για την Κακοποίηση Ζώων που Έχουν Δει

Retro Rappers: Το Προφίλ στο TikTok που «Ξεθάβει» Βίντεο Από το Παρελθόν των Rappers

Ακολουθήστε το VICE σε FacebookInstagram και Twitter.

]]>
wxjzeyAlexandra TheisMatern BoeselagerΠροσφυγικόΜεσόγειοςπρόσφυγεςΦωτογραφίεςβάρκαSea WatchbootFotos
<![CDATA[«Στο Άπειρο και Ακόμα Παραπέρα»: Για την Ομάδα Never Give Up τα Όνειρα Δεν Έχουν «Ταβάνι»]]>https://www.vice.com/gr/article/7kx74z/sto-apeiro-kai-akoma-parapera-gia-thn-omada-never-give-up-ta-oneira-den-exoyn-tabaniTue, 03 Oct 2023 21:08:18 GMT«Αισθάνομαι καλύτερος άνθρωπος. Μετά από οκτώ χρόνια αισθάνομαι υπεράνθρωπος». Αυτό είναι το συναίσθημα ενός ανθρώπου που έχει μάθει να βοηθάει. Έτσι το περιγράφει ο ίδιος. Με αυτόν τον τρόπο βιώνει όσα κάνει. Ο Θωμάς Τάτσιος είναι ποδηλάτης, 42 χρόνων, οικογενειάρχης. Ξεκίνησε το 2015 να σπρώχνει ένα αναπηρικό καροτσάκι με τον Χρήστο, 33 χρόνων σήμερα, που έχει κινητικά προβλήματα. Έτρεξαν σε αγώνες. Μαραθώνιους. Και έτσι ιδρύθηκε η ομάδα Never Give Up. Των εθελοντών που μόνο στόχο έχουν να δώσουν λίγη χαρά σε αυτούς τους ανθρώπους που είναι περιορισμένοι. Συμμετέχουν σε αγώνες δρόμου. Η ομάδα είναι αυτή που υποστηρίζει τα παιδιά αυτά. «Υπάρχουν αυτές οι στιγμές των αγώνων που λες “η πόλη σου ανήκει”, έστω για δύο ώρες», μεταφέρει στο VICE και σαν να είναι ο ίδιος που απελευθερώνεται. Που βγαίνει από τον χώρο του και είναι ευτυχισμένος. Όπως έπρεπε να συμβαίνει κάθε στιγμή με όλους τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα.

Το χαμόγελο του 17χρονου Ορέστη, είναι το κέρδος. Η ανταμοιβή. Ενός παιδιού με αντίστοιχα κινητικά ζητήματα, που έδειξε πόσο ικανοποιημένος ήταν, όταν πέρασε την αψίδα τερματισμού του 3ου λαϊκού δρόμου Θερμαϊκού έχοντας τρέξει 14 χιλιόμετρα. Δρομείς του ήταν ο Λεωνίδας και ο Νίκος από τους Never Give Up. Ανταποκρίθηκαν με ένα γρήγορο κάλεσμα. Ένα email. «Έχουμε εθελοντές. Όμως αν χρειαστούμε περισσότερους με ένα μήνυμα μπορεί να έρθει όλη η δρομική κοινότητα», λέει αισιόδοξος ο Θωμάς Τάτσιος.

Οι Never Give Up (Ποτέ Μην τα Παρατάς) ιδρύθηκαν επειδή έτσι έπρεπε. Ήταν η γνωριμία του Θωμά με τον Χρήστο στις καλοκαιρινές διακοπές στην Ιερισσό Χαλκιδικής. «Σε μία βόλτα που τον πήραμε μαζί με τα παιδιά μου, αρχίσαμε να τρέχουμε. Τους έλεγα “μισό λεπτό έχω το καρότσι”. Εκείνος είχε ενθουσιαστεί. Και τότε του είπα “μπαγάσα με κέρδισες” και σκέφτηκα να τρέξουμε», περιγράφει ο Θωμάς Τάτσιος. Ξεκίνησαν με αποστάσεις 5 χιλιομέτρων, 10, 21 και το 2019 ήταν ο πρώτος μαραθώνιος. Αλλά και τα πρώτα προβλήματα. Δεν ήταν δρομέας, είναι ποδηλάτης. «Ήταν πολύ βάρβαρη εμπειρία. Το καρότσι δεν είναι για αγώνες. Στα πρώτα 500 μέτρα χάσαμε τον έναν τροχό. Ήρθε ένας γείτονας και βοήθησε να τον φτιάξουμε. Κατέστρεψε ένα άλλο εργαλείο για να μας βρει την κατάλληλη βίδα. Χωρίς να μας γνωρίζει. Θα μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω και να μην το κάνουμε. Όμως συνεχίσαμε και τερματίσαμε».

9.jpg

Έτσι έγιναν όλα. Τα μεγάλα προβλήματα λύθηκαν όταν μία εταιρία, η Livemedia, δώρισε στην ομάδα το πρώτο ειδικό καρότσι για τους αγώνες. «Εκεί άλλαξε η φιλοσοφία, βρέθηκε ο άνθρωπος που θα μας έκανε δώρο ένα καρότσι και αυτό έφερε φίλους να στηρίξουν την προσπάθεια, άλλα παιδιά, άλλους δρομείς», περιγράφει ο Θωμάς. Ήδη οι Never Give Up πλαισιώνονται από δύο παιδιά που έχουν κινητικά προβλήματα, ενώ οι δρομείς της ομάδας έχουν συνοδεύσει και μία κοπέλα που πάσχει από τη νόσο των Αγγέλων. «Προχωράμε σιγά, με σταθερά βήματα επειδή δεν θέλουμε όλο αυτό να κάνει κοιλιά. Θέλουμε να το μεγαλώσουμε, μπορεί να το συνεχίσουν τα παιδιά μας», σχολιάζει ο Θωμάς και όταν τον ρωτάς που θα πάει αυτό ονειρεύεται. «Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα. Εμείς θέλουμε να υπάρχει αυτή η κοινότητα, καθώς αναπτύσσονται και άλλες αντίστοιχες δράσεις σε Αθήνα και Πτολεμαΐδα. Να ενωθούμε όλοι μαζί. Σε μία εκκίνηση να βρεθούν εκατό καρότσια. Να έχουμε κάποια στιγμή μία ξεχωριστή εκκίνηση». Ο στόχος είναι να αλλάξει η νοοτροπία. «Στο εξωτερικό τους βλέπεις στον δρόμο. Τα παιδιά στην Ελλάδα είναι στο σπίτι, δεν βγαίνουν. Εμείς θέλουμε να πετύχουμε αυτό, να βγουν».

Ικανοποιείται επειδή αυτά τα παιδιά είναι ευτυχισμένα μετά τους αγώνες. «Σε όλους τους αγώνες ο Χρήστος έχει μία τάση να χαιρετάει τον κόσμο, δείχνει τον ενθουσιασμό του. Με τον τρόπο του στη συνέχεια εξιστορεί τί έγινε σε όποιον συναντάει», περιγράφει ο Θωμάς μεταφέροντας την εικόνα του πιλότου του. Έτσι ήταν και ο Ορέστης το πρωί του Σαββάτου. «Του άρεσε πάρα πολύ, τον πλαισίωσαν από την ομάδα, έκαναν πολλή πλάκα, του αρέσει που τους χειροκροτάει ο κόσμος και τον ενδυναμώνουν». Η μητέρα του Ορέστη, Κρυσταλλία Κόμπου, έχει αντιληφθεί καλύτερα απ’ όλους πόσο καλό κάνει αυτή η συμμετοχή στο παιδί της. «Είναι ορατός, βγαίνει έξω. Γίνεται αποδεκτός με τις αδυναμίες του, τις ιδιαίτερες δεξιότητές του. Δίνει το μήνυμα ότι όλοι μπορούμε και ότι όλοι πρέπει να είμαστε αποδεκτοί. Περνάει ένα μήνυμα δύναμης μέσα από αδυναμίες», μεταφέρει στο VICE.

10.jpg

Ο Ορέστης έχει αλλάξει ως άνθρωπος από τότε που δραστηριοποιείται στο τρέξιμο. Όπως λέει η μητέρα του στην αρχή ήταν σφιγμένος, δεν μιλούσε και απαιτούταν προετοιμασία αν χρειαζόταν να δημοσιοποιηθεί από τον ίδιο η προσπάθειά τους. «Βλέπω ότι πλέον ανοίγεται και θέλει να βγαίνει, να συμμετέχει και να αλληλοεπιδρά με τους ανθρώπους». Μέσα από τους μαραθώνιους του Ορέστη, του Χρήστου, αναδεικνύεται ο αγώνας για όλα τα άτομα που έχουν κινητικά προβλήματα. «Είναι σημαντικό για μας να μάθουμε πόση σημασία έχει να κάνουμε προσβάσιμο το περιβάλλον μας, να αλληλοεπιδρούμε μαζί τους και να μην τους βλέπουμε σαν κάτι που δεν μας αφορά. Όλοι μαζί μπορούμε να συνυπάρξουμε με τις δεξιότητες που έχει ο καθένας», λέει η κυρία Κόμπου. 

Η αναφορά είναι αυτοί οι άνθρωποι. Άλλωστε όπως λέει ο Θωμάς Τάτσιος «κανείς δεν ξέρει τον Θωμά. Όλοι ξέρουν τον Χρήστο, τον Ορέστη, τα καρότσια πάνω έχουν τα ονόματά τους» και ζητάει να έχει η ομάδα πρόσβαση στα ειδικά σχολεία, προκειμένου η δράση να γίνει γνωστή. Να αυξηθούν τα παιδιά που θέλουν να τρέξουν με τους Never Give Up. «Εγώ ένας δρομέας είμαι. Τα παιδιά είναι όλη η φάση». Στο site www.nevergiveup.gr ο καθένας μπορεί να δηλώσει και να γίνει εθελοντής. Είτε ως δρομέας, είτε ως βοηθητικός σε άλλες εργασίες. Ήδη η ομάδα έχει στη διάθεσή της τρία ειδικά κατασκευασμένα καρότσια, για να εξυπηρετήσει όσους θέλουν για τους αγώνες που ακολουθούν. Οι πιλότοι – τα παιδιά με αναπηρίες – είναι γνωστοί πλέον σε όλο το δρομικό κίνημα. «Είναι πολλοί αυτοί οι δρομείς που κατά τη διάρκεια της διαδρομής θέλουν και αυτοί να σπρώξουν το καρότσι», περιγράφει ο 42χρονος. «Κάποτε τους έβλεπαν ίσως με συμπάθεια, ή με συμπόνοια. Τώρα τους βλέπουν σαν ομότιμους. Ως την ελίτ του δρομικού κινήματος».

5.jpeg

Είναι η μεγάλη ικανοποίηση της προσφοράς. Αυτή που περιγράφει ο εμπνευστής της ομάδας. «Το χαμόγελό τους στον τερματισμό μας δίνει την ώθηση για τον επόμενο αγώνα. Στην ουσία πιο πολλά έχουμε πάρει από αυτά τα παιδιά παρά έχουμε δώσει. Ξεπερνάμε άλλες δυσκολίες της καθημερινότητας πολύ πιο εύκολα». Έτσι. Ανθρώπινα.

Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.

Περισσότερα από το VICE

Ζητήσαμε από Σεφ να μας Πουν τι Μαγειρεύουν Όταν Έχουν Hangover

Ο Φίλος μου, ο Ηρωινομανής: Φωτογραφίζοντας τις Τελευταίες του Ημέρες

Οι Νέοι Σήμερα Είναι πιο Gay από Ποτέ, Σύμφωνα με Νέα Μελέτη

Ακολουθήστε το VICE σε FacebookInstagram και Twitter.  

]]>
7kx74zΚώστας ΚαντούρηςVICE Staffnever give upκινητικά προβλήματαμαραθώνιοςΙσότηταεθελοντές
<![CDATA[Οι Νέοι Σήμερα Είναι πιο Gay από Ποτέ, Σύμφωνα με Νέα Μελέτη ]]>https://www.vice.com/gr/article/4a37vg/oi-neoi-shmera-einai-pio-gay-apo-pote-symfwna-me-nea-melethTue, 03 Oct 2023 07:55:27 GMTΑκούσατε, ακούσατε: οι νέοι σήμερα είναι σούπερ, σούπερ gay. Σύμφωνα με νέα δεδομένα από το Γραφείο Εθνικής Στατιστικής (ONS) της Βρετανίας, το 9,2% όλων των ατόμων ηλικίας 16 έως 24 ετών εκτιμάται ότι προσδιορίζονται ως λεσβίες, gay ή bisexual (LGB).

Αντίστοιχα μιλάμε για το 5,1% των ατόμων ηλικίας 25 ως 34 ετών, το 3% των ατόμων μεταξύ 35 και 49 ετών και ένα μόλις 2% των ατόμων ηλικίας 50 ως 64 ετών. Ναι, όπως πάντα οι boomers, χάνουν μερικές φοβερές βραδιές clubbing.

Τα ευρήματα, τα οποία έρχονται λίγες μέρες μετά το τέλος της Bisexual Awareness Week, δείχνουν επίσης ότι τα δύο τρίτα αυτών των ατόμων ηλικίας 16 έως 24 ετών προσδιορίζονται ως bisexual. (Πραγματικά είναι bi κουλτούρα να αργείς για τα πάντα – συγγνώμη, δεν φτιάχνω εγώ τους κανόνες)

Οι μεγάλες νικήτριες είναι τα κορίτσια: Περισσότερες νεαρές γυναίκες από άντρες προσδιορίζονται ως LGB – περίπου μία στις 10 νεαρές γυναίκες στη Βρετανία προσδιορίζονται ως λεσβία, gay ή bi, αριθμός που υπερδιπλασιάστηκε τα τελευταία πέντε χρόνια.

Σύμφωνα με την έρευνα, το ποσοστό της βρετανικής κοινωνίας που προσδιορίζεται ως ετεροφυλόφιλο έχει μειωθεί, από 95 τοις εκατό σε 93,4 τοις εκατό – και ο αριθμός των ατόμων που προσδιορίζονται ως LGB έχει αυξηθεί.

Το 2017, μόνο το 2,1 τοις εκατό – ή 1,1 εκατομμύρια άτομα – προσδιορίζονταν ως λεσβίες, gay ή bi. Αυτό έχει πλέον αυξηθεί στο 3,3%, που σημαίνει ότι ο αριθμός των κοριτσιών, των gay και των they έχει εκτιναχθεί σε περίπου 1,8 εκατομμύρια.

Το ONS λέει ότι αυτό «μπορεί να αποδοθεί στο ότι περισσότερα άτομα εξερευνούν τη σεξουαλική τους ταυτότητα, σε συνδυασμό με την αλλαγή της κοινωνικής στάσης απέναντι σε διαφορετικές ομάδες και την έκφραση αυτών σήμερα».

Αν θέλετε να φύγετε από την ομοφοβική πόλη σας, τα προηγούμενα στατιστικά στοιχεία του ONS μπορούν να σας κατευθύνουν. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ένα στα 20 άτομα στο Λονδίνο ηλικίας 16 ετών και άνω προσδιορίζεται ως LGB, καθιστώντας το Λονδίνο την πόλη με το υψηλότερο ποσοστό λεσβιών, gay και bi ατόμων στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Ίσως καλό είναι να αποφύγετε τα Ανατολικά Μίντλαντς, όπου μόνο το 2,1 τοις εκατό του πληθυσμού προσδιορίζεται ως LGB, ενώ η Ουαλία έχει το υψηλότερο ποσοστό LGB ατόμων (4,3 τοις εκατό) και από τα τέσσερα έθνη.

Μπορείτε να δείτε τον queer δείκτη – όχι επίσημη ορολογία του ONS– της περιοχής σας με αυτόν τον διαδραστικό χάρτη εδώ.

Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.

Περισσότερα από το VICE

Τα Μοναδικά Σπίτια των Αρχαίων που Δεν “Σκούπισε” ο Χρόνος Βρίσκονται σε ένα Κακοτράχαλο Βουνό της Ηπείρου

Retro Rappers: Το Προφίλ στο TikTok που «Ξεθάβει»Βίντεο Από το Παρελθόν των Rappers

Πλέον Μπορείς να Αγοράσεις Ναρκωτικά και Χρησιμοποιημένα Εσώρουχα στο Facebook Marketplace

Ακολουθήστε το VICE σε FacebookInstagram και Twitter.

]]>
4a37vgZing TsjengJamie CliftonLGBTQGen Zgeneration zlesbiangaybisexualonsέρευμα
<![CDATA[Άντρες που Παλεύουν με Διατροφικές Διαταραχές]]>https://www.vice.com/gr/article/k7z8nx/antres-poy-paleyoyn-me-diatrofikes-diataraxesThu, 31 Aug 2023 22:24:29 GMTΟι διατροφικές διαταραχές μπορούν να επηρεάσουν άτομα όλων των ηλικιών, φύλων και μεγεθών. Αλλά όταν σκεφτόμαστε τον όρο, φέρνουμε στο μυαλό μας εικόνες νεαρών, πολύ αδύνατων κοριτσιών με ανορεξία. Οι άνδρες δεν εντάσσονται σχεδόν ποτέ σε αυτές τις συζητήσεις, ειδικά αν είναι ενήλικες.

Αυτά τα στερεότυπα αντικατοπτρίζονται και στην ιατρική έρευνα – οι περισσότερες μελέτες για διατροφικές διαταραχές επικεντρώνονται σε γυναίκες με ανορεξία. Μόνο το 1% των άρθρων που έχουν αξιολογηθεί, εξετάζουν άντρες με διατροφική διαταραχή. Η επιστημονική μας γνώση είναι επίσης περιορισμένη για παρόμοιες διαταραχές όπως η βουλιμία, η διαταραχή υπερφαγίας και η διαταραχή περιορισμένης πρόσληψης τροφής.

Είναι δύσκολο να υπολογίσουμε πόσο διαδεδομένες είναι οι διατροφικές διαταραχές στους άντρες. Η πιο πρόσφατη αξιολόγηση μελετών τοποθετεί αυτόν τον αριθμό στο 12,8%, αλλά το ποσοστό αυτό μπορεί να είναι μικρότερο από το πραγματικό, σύμφωνα με την Isabelle Plasmeijer, ιδρύτρια του ολλανδικού κέντρου θεραπείας διατροφικών διαταραχών ISA Power. Οι άντρες είναι λιγότερο πιθανό να αναζητήσουν ιατρική βοήθεια, εξηγεί. Μια κοινότητα που επηρεάζεται ιδιαίτερα από το ζήτημα είναι οι queer άνδρες, οι οποίοι είναι πιο πιθανό να αναπτύξουν διατροφική διαταραχή από τους στρέιτ αντίστοιχα.

Ο Mike Megens, 26 ετών, είχε στο παρελθόν EDNOS, που σημαίνει «διαταραχή πρόσληψης τροφής μη προσδιοριζόμενη διαφορετικά». Περιλαμβάνει συμπτώματα ανορεξίας, βουλιμίας ή υπερφαγίας, αλλά δεν πληρούν ακριβώς συγκεκριμένα κριτήρια, πράγμα που σημαίνει ότι η διατροφική διαταραχή δεν μπορεί να κατηγοριοποιηθεί ξεκάθαρα.

Mike Megens
Mike Megens

Η εικόνα του Megens για τον εαυτό του άλλαξε από το δημοτικό. «Ήμουν λίγο πιο μεγαλόσωμος από τους συμμαθητές μου, οπότε άκουγα συχνά σχόλια για το βάρος μου», θυμάται. Έτσι προσπάθησε να χάσει μερικά κιλά και μετά ακόμα περισσότερα πήγε γυμνάσιο, το οποίο είδε ως μια νέα αρχή. Εκ των υστέρων, συνειδητοποίησε ότι η απώλεια βάρους του είχε να κάνει και με την ταυτότητά του, επειδή από νωρίς κατάλαβε ότι ελκυόταν από αγόρια. «Ευτυχώς οι γονείς μου και η αδερφή μου με στήριζαν, αλλά κάποιοι άλλοι συγγενείς έκαναν πλάκα, παρόλο που δεν ήμουν ακόμα out», λέει.

Η απώλεια βάρους ήταν ένας τρόπος να προστατευτεί: «Αν είχα καλούς βαθμούς, ήμουν καλός και όμορφος και είχα ωραίο σώμα, ο σεξουαλικός μου προσανατολισμός θα ήταν η μόνη ατέλεια στα μάτια των άλλων».

Ο Megens κατάφερε να κρατήσει κρυφή τη διατροφική του διαταραχή για πολύ καιρό. Έτρωγε το βράδυ, για να μην το προσέξει η οικογένειά του. Είχε όμως κάποια συγκεκριμένα αιτήματα. «Δεν ήθελα σάλτσα στο φαγητό μου και τα μαγειρευτά με άγχωναν», θυμάται. Αργότερα, ζητούσε από τους γονείς του να του σερβίρουν μόνο λαχανικά και πατάτες, ώστε να ξέρει ακριβώς πόσο έτρωγε. «Τους είπα ότι δεν μου άρεσε κάτι άλλο και δεν έκαναν ερωτήσεις».

Ο Ilias (ζήτησε να χρησιμοποιήσει ψευδώνυμο για να μπορεί να μοιραστεί την ιστορία του πιο ελεύθερα), 24 ετών, είχε διατροφική διαταραχή για χρόνια πριν καν το καταλάβει. Επειδή εκείνη την εποχή αντιμετώπιζε άλλα προβλήματα ψυχικής υγείας, όταν ήταν περίπου 16 ετών, δεν πίστευε ότι είχε διατροφική διαταραχή. Έπαιρνε Ritalin για τη ΔΕΠΥ του, ένα φάρμακο που χρησιμοποιείται επίσης συχνά από άτομα με διατροφικές διαταραχές για να αισθάνονται λιγότερη πείνα. Επιπλέον, αργότερα άρχισε να παίρνει όλο και περισσότερα ναρκωτικά σε πάρτι, όπως MDMA, επειδή δεν ήταν καλά. «Έβγαινα σχεδόν κάθε εβδομάδα και μερικές φορές δύο φορές την εβδομάδα», λέει. «Και μετά δεν πεινούσα τη μισή εβδομάδα». Τελικά, έχασε πολύ βάρος.

Maurice Kaasjager
Maurice Kaasjager

Η τότε κοπέλα του τον έκανε να καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. «Μου είπε ότι δεν πρόσεχα τον εαυτό μου», λέει. «Όχι για να με επικρίνει, αλλά από ανησυχία. Έμεινα έκπληκτος γιατί νόμιζα ότι ήμουν πολύ χοντρός, αλλά το σχόλιό της με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι δεν είχε να κάνει με αυτό».

Ο Maurice Kaasjager, 16 ετών, είχε επίσης αμφιβολίες σχετικά με την εικόνα του εαυτού του σε νεαρή ηλικία. «Τα αδέρφια μου έκαναν συχνά αστεία για το βάρος μου», λέει. «Δεν το έκαναν για να με πληγώσουν, αλλά μου έμεινε». Η αδερφή του έχει καρδιοπάθεια και ο άλλος αδερφός του έχει αυτισμό, επομένως ήταν πάντα το παιδί που υποτίθεται ότι ήταν καλά. «Δεν μιλούσαμε πολύ για τα συναισθήματά μας στο σπίτι, γιατί ήμασταν πάντα σε mode επιβίωσης», εξηγεί.

Συχνά συνέκρινε το σώμα του με άλλων και αποφάσισε να γυμναστεί για να τους μοιάσει περισσότερο. «Στην αρχή, έκανα αθώα πράγματα, έπινα νερό αντί για αναψυκτικά, γυμναζόμουν περισσότερο. Αλλά μετά κατέληξα να μην τρώω απολύτως τίποτα κάποιες μέρες».

Οι γονείς του Kaasjager παρατήρησαν ότι οι διατροφικές του συνήθειες άλλαζαν και τον πήγαν σε έναν διαιτολόγο. «Δεν ακολούθησα το διατροφικό πλάνο που πήρα, γιατί μου άρεσε να παραλείπω γεύματα», λέει. «Ακούγεται περίεργο, αλλά ήταν ωραίο να έχεις έναν στόχο -να μην τρως- και να τον πετυχαίνεις. Στην πραγματικότητα, με έκανε δυστυχή, αλλά δεν το είχα συνειδητοποιήσει εκείνη τη στιγμή». Έβλεπε το φαγητό ως εχθρό του και κάποιες μέρες δεν έτρωγε απολύτως τίποτα.

Ο Ilias ξέρει κι εκείνος από αρνητικά σχόλια και «αστεία». Έχει συγγενείς στην Τουρκία, οπότε τους επισκεπτόταν κάθε καλοκαίρι. Και κάθε χρόνο αντιμετώπιζε τα ίδια σχόλια για το βάρος του, είτε πάχαινε είτε αδυνάτιζε. «Μου φαινόταν άσχημο που ο έδιναν τόση σημασία στο βάρος μου», λέει. «Και όσο αδύνατο κι αν ήμουν, τα σχόλιά τους με έκαναν να θεωρώ τον εαυτό μου χοντρό».

Στο σπίτι, οι γονείς του έλεγαν συχνά τη γνώμη τους για την εμφάνισή του. «Μερικές φορές αφορούσε το σώμα μου, το οποίο πίστευαν ότι έπρεπε να δουλέψω, άλλες φορές δεν τους άρεσαν τα μαλλιά ή τα ρούχα μου», λέει. Μάλιστα και άγνωστοι έτυχε να κάνουν σχόλια για το σώμα του. «Μια άγνωστη γυναίκα με πλησίασε σε ένα μπαρ, έπιασε τα μπράτσα μου και είπε, «Θα έπρεπε να πηγαίνεις στο γυμναστήριο πιο συχνά και να πάρεις λίγο βάρος».

Maurice Kaasjager
Maurice Kaasjager

H σχέση μεταξύ αθλητισμού και διατροφικών διαταραχών είναι περίπλοκη για τους άντρες και με πολύ διαφορετικούς τρόπους από ό,τι για τις γυναίκες. Καθώς το ανδρικό πρότυπο ομορφιάς γίνεται όλο και πιο μυώδες και σμιλεμένο, πολλοί άντρες αισθάνονται την πίεση να γίνουν φέτες. «Η τάση που θέλει τους άντρες αυστηρούς με το σώμα και την άθληση με ανησυχεί», λέει η Plasmeijer. Ο Kaasjager το επιβεβαιώνει: «Θέλουμε να έχουμε όγκο και είμαστε πρόθυμοι να γυμναστούμε για να το πετύχουμε αυτό». Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, δεν μπορούσε να παίζει ποδόσφαιρο και αυτό επηρέασε την ψυχική κατάσταση του, αλλά αυτό είχε επίσης να κάνει με την ξαφνική απουσία κοινωνικής επαφής και ρουτίνας.

Αυτή η απώλεια μιας ρουτίνας στην καθημερινή ζωή μπορεί επίσης να τροφοδοτήσει μια διατροφική διαταραχή. Σύμφωνα με την Plasmeijer, η κρίση του COVID είναι ένα καλό παράδειγμα. «Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, υπήρχε πολλή σιωπή, κενό και μοναξιά. Έτσι παλιά τραύματα μπορούν να επανεμφανιστούν και οι άνθρωποι τα αντιμετωπίζουν με διαφορετικούς τρόπους. Κάποιοι αρχίζουν να γυμνάζονται ή να κάνουν περισσότερη δίαιτα, άλλοι τρώνε πολύ ή πολύ λίγο. Μια διατροφική διαταραχή μπορεί να καλύψει το κενό σε τέτοιες στιγμές».

Ο Megens βίωσε μια παρόμοια δύσκολη περίοδο το 2015, όταν μετακόμισε από τη γενέτειρά του στα νότια της Ολλανδίας στο Άμστερνταμ για σπουδές. «Στο Λίμπουργκ νόμιζα ότι είχα τον έλεγχο της ζωής μου, εν μέρει λόγω μιας συγκεκριμένης ρουτίνας, αλλά και επειδή γυμναζόμουν πολύ και  πρόσεχα τι έτρωγα», εξηγεί. «Ακούγεται τρελό, αλλά η διατροφική διαταραχή μου έφερε μια ηρεμία».

Στο Άμστερνταμ, η ζωή του δεν είχε τόση δομή: δεν είχε σχολή κάθε μέρα, πήγαινα σε περισσότερα πάρτι και γυμναζόταν λιγότερο. Παρόλο που του άρεσε, τα πράγματα στράβωσαν: «Έκανε τη διατροφική μου διαταραχή χειρότερη, γιατί προσπαθούσα να ανακτήσω τον έλεγχο».

Ανεξάρτητα από τα ερεθίσματα και τα τρία άτομα με τα οποία μιλήσαμε συνέδεσαν τη διατροφική τους διαταραχή με τον ορισμό της κοινωνίας για τον ανδρισμό. «Οι άνθρωποι συχνά αντιμετωπίζουν τις διατροφικές διαταραχές είναι γυναικείες ασθένειες, ενώ νομίζω ότι πολλοί άντρες έχουν τέτοια πρόβλημα», λέει ο Kaasjager. «Λίγοι άντρες μοιράζονται τις ιστορίες τους επειδή ντρέπονται. Θέλουμε να είμαστε πιο σκληροί, λιγότερο ευάλωτοι».

Mike Megens

Ο Ilias επίσης ένιωθε ότι  δεν μπορούσε να μιλήσει για το πρόβλημά του με την οικογένεια και τους φίλους του. «Δυστυχώς, δεν υπάρχει αρκετός χώρος για να μιλήσουμε για αυτό», λέει. «Στα μάτια πολλών ανθρώπων, ένας άντρας πρέπει να είναι δυνατός, τόσο ψυχικά όσο και σωματικά».« Ως άντρας», συμπληρώνει ο Megens, «νιώθεις ότι δεν μπορείς να παραδεχτείς ότι είσαι ευάλωτος», «ή ότι νοιάζεσαι για την εμφάνισή σου».

Μια μέρα το 2026, ενώ είχε πάει να δει τους γονείς του, διάβασε ένα άρθρο για ένα άτομο με διατροφική διαταραχή. «Αν και η ιστορία αφορούσε μια γυναίκα, αναγνώρισα όλα όσα περιέγραφε», λέει. «Κοίταξα τη μαμά μου και είπα: “Μαμά, αυτό ακριβώς έχω”. Οι γονείς του προσπάθησαν να κατανοήσουν και να υποστηρίξουν τον γιο τους, αλλά ήταν δύσκολο να καταλάβουν. «Στα μάτια τους, ήμουν όμορφος και κοινωνικός, έπαιρνα καλούς βαθμούς και είχα μια ωραία ζωή στο Άμστερνταμ», λέει ο Megens.

Οι φίλοι του έμειναν έκπληκτοι όταν τελικά τους ανοίχτηκε. «Μου είπαν “Αν μια γυναίκα είχε την ίδια συμπεριφορά, σίγουρα θα το είχαμε προσέξει”». Κάποιοι φίλοι αισθάνθηκαν ένοχοι, αλλά δεν κατηγορώ κανέναν. Για πολύ καιρό, δεν το έβλεπα ούτε εγώ ο ίδιος».

Maurice Kaasjager
Maurice Kaasjager

Ο Megens κατέληξε σε ψυχοθεραπεία περίπου τρεις ή τέσσερις φορές την εβδομάδα, όπου τελικά ένιωσε ότι τον καταλάβαιναν. «Θυμάμαι ότι ο ψυχοθεραπευτής μου με ρώτησε: “Υπάρχουν πολλά πράγματα που σου αρέσουν αλλά δεν τα κάνεις πια λόγω της διατροφικής σου διαταραχής. Τι θα ήθελες να ξανακάνεις;”, είπε. «Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν το κολύμπι. Ξέσπασα σε κλάματα, γιατί ήταν κάτι που πάντα αγαπούσα».

Ο Ilias, από την άλλη, έφυγε από το σπίτι των γονιών του πριν από περίπου τέσσερα χρόνια επειδή «δεν χρειαζόταν αυτόν τον αρνητισμό», όπως το έθεσε. Εξακολουθούν να μιλούν, και είναι καλά τα τελευταία τρία χρόνια, αλλά ποτέ δεν ζήτησε βοήθεια για τη διατροφική του διαταραχή. «Έχω δει έναν ψυχοθεραπευτή, αλλά διαπίστωσα ότι οι πολιτισμικές διαφορές συχνά με έκαναν να νιώθω ότι δεν με καταλάβαινε».

Ο Megens ζήτησε βοήθεια από τους αγαπημένους του και δεν κάνει πια ψυχοθεραπεία, αλλά έχει πολλή κατανόηση για τους ανθρώπους που δεν κατάφεραν να κάνουν αυτό το βήμα. «Θα ήθελα να πω σε αυτούς τους άντρες: “Σας παρακαλώ κάντε το. Όσο περισσότερο περιμένετε, τόσο πιο δύσκολα θα το ξεπεράσετε”».

Mike Megens
Mike Megens

Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.

Περισσότερα από το VICE

Ο Buzz Κοιτάζει το Game Κατάματα και Κάνει Ραπ για τον Δρόμο

Ματωμένα MacBook και Μετρητά: Μέσα στους Βίαιους Server του Discord Όπου Νέοι Φλεξάρουν τα Εγκλήματά

Περιπέτεια ή Poverty Porn; Εταιρεία Χρεώνει 4.000 Δολάρια για Πεζοπορία σε Μεταναστευτική Διαδρομή

Ακολουθήστε το VICE σε FacebookInstagram και Twitter.

]]>
k7z8nxSona BokerAmarens EggeraatChris en MarjanΥγείαΦαγητόδιατροφικές διαταραχέςάντρεςgezondheidanorexia
<![CDATA[«Οι Λεσβίες Δεν Υπήρχαμε»: Πώς Μεγαλώνει Μία Ομοφυλόφιλη στη Ρωσία]]>https://www.vice.com/gr/article/93kqd8/oi-lesbies-den-yphrxame-pws-megalwnei-mia-omofylofilh-sth-rwsiaSun, 27 Aug 2023 21:14:04 GMT

Τι θα μπροούσα να ξέρω τότε για τον εαυτό μου; Η επιθυμία μου ήταν πολύ δυνατή, αλλά ταυτόχρονα με τρόμαζε. Δεν ήξερα τίποτα για τις λεσβίες.

Στο μικρό Ουστ-Ιλίμσκ οι λεσβίες δεν υπήρχαν. Το 2009, όταν δύο φίλες μου από το σχολείο φιλήθηκαν στην είσοδο ενός κτιρίου και είπαν πως ήταν λεσβίες, κανείς δεν τις πίστεψε, επρόκειτο για ένα αστείο. Αλλά για κάποιον λόγο εγώ δεν το θεώρησα κωμικό. Μου άρεσε το συγκρότημα Night Snipers, είχα το live album τους Trigonometry σε CD, το οποίο άκουγα αρκετές φορές την ημέρα. Η φωνή που άκουγα στα ακουστικά μου με άγγιζε σωματικά, ένιωθα να ελκύομαι από εκείνη. Η σημασία κάποιων από τα τραγούδια ήταν ασαφής, αλλά μπορούσα να νιώσω όλα όσα αφορούσαν αυτά τα τραγούδια, και ταυτιζόμουν με την ηρωίδα των στίχων τους. Με δίδασκαν πώς να αισθάνομαι. Ανακάλυψα ότι οι Night Snipers ήταν και παραμένουν είδωλα για τις λεσβίες πολύ αργότερα, όταν άρχισα να δουλεύω στο μαγαζί με τα ρούχα όπου γνώρισα τη Ζάνα.

Η χρονιά που πέρασα δουλεύοντας στο Depo, όπως έλεγαν το μαγαζί, υπήρξε πραγματική μύηση στη λεσβιακή κουλτούρα στο τέλος της δεκαετίας του 2000. Πηγαίναμε σε club, βλέπαμε το The L Word, ακούγαμε Zemfira και Night Snipers, και η διευθύντρια μού έδωσε ένα αρχείο με ταινίες σχετικά με τις λεσβίες, προκειμένου να τις κατεβάσω στον υπολογιστή μου. Έβλεπα και ξανάβλεπα συνεχώς και τα δύο μέρη του If These Walls Could Talk και του Imagine Me & You. Δεν μου άρεσε το The L Word γιατί όλες οι γυναίκες ήταν υπερβολικά αστραφτερές και ο κόσμος τους μου ήταν ξένος. Πίστευα πως ένας από τους χαρακτήρες, η Σέιν, ήταν πολύ κουλ, αλλά το να τη βλέπω ήταν αβάσταχτο γιατί η Ζάνα προσπαθούσε να της μοιάσει, και οτιδήποτε είχε να κάνει με τη Ζάνα μου προκαλούσε πόνο και χτυποκάρδι. Η Ζάνα ήταν μια σαγηνευτική, σιωπηλή τύπισσα όπως η Σέιν. Φορούσε χαμηλοκάβαλα παντελόνια και τα μαύρα της μαλλιά έπεφταν στα μάτια της. Ήθελα τη Ζάνα τρομερά έντονα. Αλλά εκείνη, διαισθανόμενη τη δύναμη που μου ασκούσε, πολύ γρήγορα ψύχρανε απέναντί μου.

Στα κλαμπ μεθούσαμε, χορεύαμε, και συζητούσαμε για άλλες λεσβίες. Από αυτές τις συζητήσεις διαπίστωσα πως οι λεσβίες χωρίζονται σε κατηγορίες: οι γυναίκες που έμοιαζαν με τη Ζάνα λέγονταν παλικάρια και ήταν οι πιο δημοφιλείς, καθώς το ανδρόγυνο στιλ τους και η προσοχή που έδιναν στην εμφάνισή τους έχαιραν μεγάλης εκτίμησης στη λεσβιακή κοινότητα. Οι γυναίκες με θηλυκό στιλ αποκαλούνταν γυναικάκια και τις μεταχειρίζονταν υποτιμητικά γιατί αποτελούσαν δείγματα όλων των χαρακτηριστικών της θηλυκότητας. Αλλά στη χειρότερη θέση βρίσκονταν οι «νταλίκες» - οι αρρενωπές γυναίκες. Θεωρούνταν πως μιμούνταν τους άντρες, έκαναν σεξ χωρίς να βγάζουν τα ρούχα τους και έμπλεκαν σε μεθυσμένους καβγάδες στα πάρτυ. Ερωτευόσουν μια νταλίκα μόνο αν ήσουν γυναικάκι ή τρελή.

Εγώ έμοιαζα να είμαι και τα δύο. Γιατί μου άρεσαν πραγματικά οι αρρενωπές, κοντοκουρεμένες γυναίκες. Πίστευα πως ήταν τέλειες. Στο club, η Ζάνα παρτήρησε πόσο προσεκτικά κοιτούσα μια γυναίκα με μπλε τζιν μπλούζα. Με σκούντηξε στο πλάι και άρχισε να γελάει. Γελούσε μαζί μου γιατί μου άρεσε αυτή η θεόρατη γυναίκα, μου άρεσε ο τρόπος που κινούνταν, ο τρόπος που μιλούσε, που πλησίαζε το ποτήρι της μπίρας της, ο τρόπος που το κρατούσε. Αλλά, το σημαντικότερο όλων, μου άρεσε το βλέμμα της. Ήταν ένα βλέμμα που έμοιαζε να σαρώνει τα πράγματα, ένα βλέμμα στο οποίο ήθελα να μπω με πόθο και να ανοίξω, λες και ήμουν κάτι σκληρό που ήθελε να μαλακώσει και να μείνει ανοιγμένο. Το βλέμμα της ήταν ένα κλειδί.

Αλλά η Ζάνα γελούσε μαζί μου. Είδα τα μάτια της να δακρύζουν από τα γέλια, σκορπώντας τη μαύρη της μάσκαρα στα βλέφαρά της. Γελούσε μαζί μου, με τη σεξουαλικότητά μου. Όταν βαρέθηκε, έγειρε προς το αυτί της γυναίκας της, της Γιούλια, και της είπε για μένα. Το στόμα της Γιούλια έμεινε ανοιχτό από το σοκ και με κοίταζε σαν να είχα βγει να διασκεδάσω ντυμένη μπαλαρίνα. Εκείνο το βράδυ χόρεψα με τη γυναίκα με τη μπλε μπλούζα, και το επόμενο πρωί στη δουλειά όλοι έκαναν πλάκα για αυτό. Ανέχτηκα τα πειράγματά τους και δεν μπόρεσα να υπερασπιστώ την επιθυμία μου, καθώς αυτή στρεφόταν προς «έναν τύπο με μ***».

Η ντροπή που ήμουν λεσβία στην οποίαν άρεσαν οι αρρενωπές γυναίκες έγινε κομμάτι του εαυτού μου. Με πολιορκούσε εκ των έσω και απαγόρευα στον εαυτό μου να κοιτάζω προς τη μεριά τους. Όταν εντάχθηκα στις φεμινίστριες, αντιμετώπισα μια ακόμη μεγαλύτερη καταδίκη για τις νταλίκες. Παρόλο που ήμουν ήδη εξοικειωμένη με αυτό από το δεύτερο μέρος του If These Walls Could Talk, στο οποίο η νεαρή κοκκινομάλλα φεμινίστρια Λίντα γνωρίζει τη σιωπηλή μηχανόβια Έιμυ σε ένα λεσβιάδικο. Η Έιμυ είναι μια επαναστάτρια με δερμάτινο τζάκετ, η Λίντα μια κοκκινομάλλα φοιτήτρια. Η Έιμυ εξοργίζει τις φίλες της Λίντα: είναι μακριά από την απαραίτητη θηλυκότητα για την οποίαν μάχονται οι φεμινίστριες του δεύτερου κύματος, μιμείται τους άντρες, άρα είναι μια πράκτορας της πατριαρχίας.

Οι φεμινίστριες των μέσων της δεκαετίας του 2010 στη Μόσχα είχαν παρόμοια άποψη και φαίνεται πως πολλοί άνθρωποι σκέφτονται έτσι ακόμη και σήμερα, παρόλο που είναι ακριβώς αυτή η ουσιοκρατική οπτική που αιχμαλωτίζει τις γυναίκες στη θηλυκότητα και τους στερεί το δικαίωμα να συμπεριφέρονται όπως εκείνες επιλέγουν. Η αρρενωπότητα και η θηλυκότητα δεν αποτελούν ιδιοκτησία ούτε των ανδρών ούτε των γυναικών, και οι αρρενωπές γυναίκες αποτελούν απτή απόδειξη για αυτό. Στους λεσβιακούς και φεμινιστικούς κύκλους, το αποδεκτό ήταν μια «χρυσή τομή», αλλά οτιδήποτε είχε να κάνει με μια ριζοσπαστική μετατόπιση προς το ένα άκρο του έμφυλου φάσματος ήταν τρομακτικό και αντιμετωπιζόταν με αποδοκιμασία.

Επιστρέφοντας στη γη μετά από μια απογείωση στη στρατόσφαιρα της θεωρίας των φύλων, μπορώ να πω πως οι αρρενωπές γυναίκες τρόμαζαν τις φεμινίστριες ακόμη περισσότερο απ’ όσο οι άνδρες. Και καθώς είχα επηρεαστεί για αρκετά χρόνια από τις λεσβίες γύρω μου, δεν μπορούσα καν να επιτρέψω στον εαυτό μου να κοιτάξω νταλίκες.

Και τότε γνώρισα την Αλίνα.

Δεν είχε να κάνει με το πώς έμοιαζε ή συμπεριφερόταν -εκείνο που πρόσεξα ήταν το βλέμμα της, που μεταμόρφωνε το χώρο σε ένα ζεστό και ασφαλές μέρος. Μπορούσα να μείνω σε εκείνο το μέρος για πολλή ώρα και να μη σκέφτομαι τίποτα. Ένιωθα ήρεμη όταν ήταν μαζί μου. Σε επίπεδο ενστίκτου, καταλάβαινα πως αυτή η γυναίκα ήταν η μέλλουσα σύζυγός μου και το στήριγμά μου.

Αλλά πρώτα έπρεπε να την αγγίξω, να νιώσω μέσα μου την ανάσα της, και να την φιλήσω.

Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.

Περισσότερα από το VICE

Τα Summer Blues Είναι τα πιο Επίκαιρα Hits της Εποχής μας

Η Ιστορία του Reality που Έπεισε τους Συμμετέχοντες ότι Πήγαν στο Διάστημα

Για Πόσο Χρονικό Διάστημα Μένει το Χόρτο στον Οργανισμό σου;

Ακολουθήστε το VICE σε FacebookInstagram και Twitter.

]]>
93kqd8Oksana VasyakinaZing TsjengλεσβίαΒιβλίοqueer γυναίκεςΡωσία00sLGBTQlesbianqueer women