Tien vragen aan iemand die de amish heeft verlaten

De 37-jarige Misty Griffin is verpleegkundige en geeft in eigen beheer boeken uit. Ze komt uit Pasadena in de Amerikaanse staat Californië, waar ze opgroeide als amish. Ze verliet deze geloofsgemeenschap echter op 22-jarige leeftijd, nadat de bisschop bij wie ze inwoonde haar aangerand zou hebben.

We stelden haar tien vragen over haar leven in de Old Order Amish, een van de grootste traditionele amish-groepen in de Verenigde Staten.

VICE: Hoi Misty, laten we beginnen met je achtergrond. Hoe zag je opvoeding eruit?
Misty Griffin: Ik ben vanaf mijn zesde als amish opgevoed door mijn moeder en stiefvader. We woonden op een afgelegen ranch in het noorden van de staat Washington, en ze mishandelden mij en mijn zusje. Ik denk dat andere mensen ons met rust lieten omdat we er zo extreem gelovig uitzagen – wat mijn moeder en stiefvader goed uitkwam. 

Op mijn negentiende probeerde ik te ontsnappen, maar ik werd gepakt. Daarna werden mijn zusje en ik naar een andere strenge amish-gemeenschap gebracht. Daar werden we officieus geadopteerd door twee aparte gezinnen en gedoopt. Mijn zus en ik waren er honderd procent van overtuigd dat we amish moesten zijn – anders zouden we naar de hel gaan. Toen ik jaren later uit de gemeenschap vertrok, moest ik mijn zusje achterlaten, omdat zij niet weg wilde. Ze is nu getrouwd en heeft drie kinderen, en we schrijven elkaar een paar keer per jaar. Ik heb geen contact meer met mijn moeder of stiefvader.

Waarom vertrok je uiteindelijk?
Toen ik ongeveer drie jaar in die amish-gemeenschap woonde, werd ik het dienstmeisje van de predikant – het hoofd van de kerk en een van de leiders van de gemeenschap. Hij en zijn vrouw hadden zeven kinderen die jonger waren dan twaalf, en ik ging bij hen inwonen. Vanaf het moment dat ik bij de bisschop introk, begon hij me aan te randen. Ik hield mijn mond, en als het ooit aan het licht was gekomen, denk ik zelfs dat ik een deel van de schuld op me had genomen. Maar na zes maanden begon ik de bisschop er ook van te verdenken dat hij zijn twaalfjarige dochter verkrachtte, omdat ik hem eens haastig zijn gewaad zag dichtknopen. Toen besloot ik wel naar de politie te gaan.

In veel amish-gemeenschappen wordt het streng afgekeurd als je naar de politie gaat. Mensen die seksueel misbruik plegen worden eerder zes weken lang gemeden en genegeerd. Maar de slachtoffers worden niet uit het huis van de dader gehaald, en de daders mogen daarna gewoon weer in de kerk komen. Daarom wilde ik aangifte doen. Maar de politie vertelde me dat ik niet genoeg bewijs had om de bisschop aan te klagen, en een maand later verhuisde hij met zijn gezin naar Canada. De rechercheur zei dat ze verder niets konden doen, omdat het gezin geen gegevens had achtergelaten.

Ik ging weg bij de amish en probeerde zeven jaar lang een nieuw leven op te bouwen. Maar het knaagde nog erg dat ik niks voor de kinderen van de bisschop had kunnen doen. Na die zeven jaar begon ik mijn memoires te schrijven, om kindermisbruik en seksueel geweld in strenggelovige gemeenschappen aan de kaak te stellen. Twee jaar nadat het boek verscheen keerde de bisschop terug naar de Verenigde Staten. Zijn oudste dochters gaven hem aan bij de politie, in een poging hun jongste zusje te redden. De rechercheur die op de zaak werd gezet, las destijds toevallig mijn memoires. Ik werd in contact gebracht met de kinderen en de bisschop werd wegens kindermisbruik veroordeeld tot tien jaar gevangenisstraf.

Wat vond je het moeilijkst toen je had besloten dat je bij de amish weg wilde?
Het idee dat ik naar de hel zou gaan. De amish zijn er volledig van overtuigd dat je naar de hel gaat als je in hun kerk wordt gedoopt en daarna de kerk verlaat. En als je dat je hele leven hebt gelooft, kom je daar niet zomaar overheen. Ook al had ik het gevoel dat ik het juiste deed, waren er momenten dat ik bang was en twijfelde aan mezelf. 

Er waren ook andere uitdagingen. Ik wist niet hoe ik me moest gedragen in de buitenwereld, en hoe ik moest overleven. Ik wist niet hoe ik een baan moest regelen. Het was alsof ik van de negentiende naar de eenentwintigste eeuw werd geteleporteerd. Ik hield me wel staande, maar was doodsbang.

Wat vond je vooral verwarrend aan de buitenwereld? En waren er ook aangename verrassingen?
Bijna alles voelde vreemd aan. Ik moest bijvoorbeeld leren hoe ik deodorant moest gebruiken en vond het heel raar om iets in mijn oksel te wrijven. Ik had het weleens gezien, maar begreep toen niet wat het was. Ik dacht dat het een soort vaste parfum was. Ik vond het ook heel vermoeiend om elke dag andere kleren uit te zoeken om te dragen. Ik had altijd alleen maar twee werkjurken en een paar kerkjurken in verschillende kleuren.

Alles was luid en eng. Elektrische lichten deden pijn aan mijn ogen, dus die deed ik voortdurend uit. Ik was zelfs bang voor de haardroger, omdat-ie zoveel lawaai maakte. Ik was een half jaar lang helemaal overweldigd.

Maar wat ik geweldig vond, was dat ik niet meer het gevoel had dat ik constant in de gaten werd gehouden. Ik hoefde me geen zorgen meer te maken dat ik iets verkeerds zou doen, en dat dat dan aan de predikant doorverteld zou worden. Iedereen in de buitenwereld was ontzettend aardig. Mensen moedigden me aan om mijn talenten te omarmen en mezelf te zijn. Dat was compleet anders in de amish-gemeenschap, waar je je juist aan de groep moet aanpassen. Ik vond het ook heel fijn om naar verschillende restaurants te gaan om verschillende keukens uit te proberen. Maar het allerbeste aan de buitenwereld is warm en koud stromend water. Daar verbaas ik me soms nog steeds over. Ik hoef ineens geen water meer op de houtkachel op te warmen.

Hoeveel wist je van de wereld voordat je de amish verliet?
Bijna niets. Op veel vlakken wist ik zelfs nog minder dan het gemiddelde jonge amish-lid, omdat ik het grootste deel van mijn leven door mijn moeder en stiefvader in isolatie werd opgevoed. Mijn zusje en ik hadden geen vrienden en mochten niet naar school. Ik had slechts contact met de buitenwereld als ik benodigdheden voor de ranch moest halen of spullen moest verkopen. Op zulke tripjes leerde ik van de buitenwereld wat ik kon zien, maar dat was niet veel. En de isolatie begon al toen ik zes jaar oud was, dus ik kan me ook niet veel van mijn leven daarvoor herinneren.

Hoe verliep de dag dat je wegging?
Ik heb niemand gedag gezegd, vertrok ’s ochtends vroeg en kreeg een lift naar Seattle van een stel dat niet amish was. Als je bij de amish weggaat, neem je normaal gesproken van niemand afscheid. Ik zag wel dat de bisschop en zijn vrouw door het raam naar me keken. Niemand zal je fysiek proberen tegen te houden, maar je wordt ook niet geholpen. Je vertrekt zonder bezittingen.

Ik ging vlak bij Seattle wonen, bij de oudere zus van mijn stiefvader. Ze leek in niets op haar broer: ze was een heel aardige en lieve vrouw. Ze gaf me een baantje in haar meubelzaak en hielp me op weg in de moderne maatschappij. 

Wat hadden de amish tegen je gezegd over de buitenwereld?
Dat het gevaarlijk was. Iedereen wilde je ontvoeren, misbruik van je maken en je voor hun eigen gewin gebruiken.

Mis je bepaalde dingen van je tijd bij de amish?
Ik heb altijd van de kinderen genoten. Ze kwamen altijd naar me toe, probeerden me te helpen of klommen op mijn schoot voor een knuffel. Ik hield van hen allemaal, en ik voelde me erg verdrietig en eenzaam toen ik hun lieve, mollige gezichten niet meer naar me zag glimlachen. Ik mis ook het gevoel van saamhorigheid dat je bij kerken hebt, en de identiteit die je eraan kan ontlenen. Toen ik wegging, wist ik helemaal niet meer wie ik was. 

Verder mis ik mijn werk, dat troost bood en vertrouwd aanvoelde. Ik hield van tuinieren, koken, bakken en ik maakte quilts die verkocht werden. Daar was ik echt heel goed in, omdat ik snel werkte en mijn naaiwerk uitstekend was. Toen ik in de buitenwereld kwam, realiseerde ik me dat ik heel andere vaardigheden moest leren. Niemand was op zoek naar iemand die goed quilts kon maken.

Vertrekken er vaker mensen?
Vooral jonge, ongetrouwde mannen, maar die komen na een paar jaar meestal weer terug. In strenge amish-gemeenschappen, zoals die van mij, worden tieners meestal op hun zeventiende gedoopt. Dat is ongeveer dezelfde leeftijd dat ze beginnen te daten en naar jeugdbijeenkomsten gaan. Als ze zich niet aan de kerkelijke regels houden, kunnen ze worden gemeden. En als je gemeden wordt, mag je niet daten en naar zulke bijeenkomsten gaan – wat voor hen heel belangrijk is. Daarom proberen ze zich meestal goed aan de regels te houden.

Ik heb in mijn gemeenschap nooit een jonge vrouw horen zeggen dat ze weg wilde gaan. In strenge amish-gemeenschappen moeten jonge vrouwen zich ook in alles beter gedragen dan jonge mannen. Sommige tienermeisjes vroegen zich wel af hoe ze eruit zouden zien met make-up, maar veel wilder dan dat werd het niet.

Blijven sommige ouders hun kinderen wel zien als ze zijn vertrokken, ongeacht de regels?
In mijn gemeenschap waren twee gezinnen waar ooit een kind was vertrokken – twee keer een dochter, opvallend genoeg. Eentje was gewoon weggelopen, en niemand wist wat er van haar was geworden. De andere was al getrouwd. Zij sloot zich met haar man en kinderen aan bij de New Order Amish, een amish-mennonitische kerkgemeenschap. Daar zijn auto’s, elektriciteit, telefoons en watervoorzieningen binnenshuis wel toegestaan, maar ze kleden zich nog steeds als amish. Ze werden alsnog gemeden, omdat de amish deze mensen niet als échte amish beschouwen.

Ze hebben de amish-gemeenschap nog een keertje bezocht, maar mochten toen maar een paar uur blijven. Als je wordt gemeden, mag je om de zoveel jaar nog eens op bezoek komen, maar dan moet je wel aan een aparte tafel eten. Dat geldt voor de meeste amish-gemeenschappen, hoewel een aantal liberale amish-gemeenschappen tegenwoordig iets losser zijn geworden over de mijdregels. Ik weet dat de ouders, broers en zussen hun weggelopen familielid meestal niet willen mijden, maar dat alsnog moeten doen, omdat ze anders zelf gemeden worden.

Misty vertelt alles over haar tijd bij de amish in haar boek Tears of the Silenced: An Amish True Crime Memoir of Childhood Sexual Abuse, Brutal Betrayal and Ultimate Survival.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE US