Nee, ik ga door de quarantaine geen betere versie van mezelf worden

We kunnen niet zeggen dat we het niet zagen aankomen: het coronavirus dat zich als een dreigende wolk genadeloos over de wereldkaart verspreidde. We zagen het virus steeds dichterbij komen, maar het kon ons niet zoveel schelen. Het bleek namelijk nogal moeilijk, in het begin zelfs ronduit absurd, om je voor te stellen dat we hetzelfde zouden meemaken. De beelden van verlaten straten, overbevolkte ziekenhuizen, mensen die vechten om wc-papier en volledig leeggeroofde supermarkten leken zo ver weg.

Ondertussen staat een groot deel van de wereld onder huisarrest. In België zitten we nog maar zo'n twee weken thuis, en we zijn al massaal stappenplannen aan het volgen en good mood tutorials aan het kijken om gelukkiger te worden. Twee weken – en ik voel me al schuldig omdat ik die hele tijd blijkbaar al verspild heb.

Het had natuurlijk ook goed kunnen gaan. Tenminste als je even vergeet dat de gebruikelijke gebreken van onze samenleving waarschijnlijk alleen maar erger worden door deze gedwongen quarantaine. Dan had je jezelf kunnen wijsmaken dat nu eindelijk het moment was aangebroken om gewoon lui in je zetel te gaan zitten en naar het plafond te staren terwijl je schaamteloos een hele zak chips naar binnen schrokt.

Maar in de geprivilegieerde opsluiting die ik momenteel beleef, werd ik al snel constant geconfronteerd met die vreselijke propaganda voor een ‘efficiënte’ quarantaine. Verbazingwekkend veel mensen doen nu alsof dat zowat de enige manier is om je quarantaine door te brengen. En zo wordt ‘in uw kot blijven’ gewoon een nieuwe soort peer pressure. Maar het ding is: daar hebben we nu écht geen nood aan, want guess what: het is zo al moeilijk genoeg.

Als ik door mijn Instagram scroll terwijl ik languit in mijn bed of zetel lig, voel ik me schuldig. Schuldig omdat ik niet het beste maak van deze quarantaineperiode. Schuldig omdat ik deze tijd niet wil romantiseren, omdat ik geen quarantainedagboek wil bijhouden waar vervolgens toch niemand een zak om gaat geven, omdat ik nog steeds niet naar gratisrijbewijsonline.be wil surfen om eindelijk mijn theoretisch rijbewijs te halen, omdat ik geen zielige workouts of yogalessen volg achter een computerscherm, omdat ik mijn kot niet opruim, omdat ik niet elke dag een uur ga lopen, omdat ik geen grappige vlogger ga worden, omdat ik niets ga bijleren, omdat ik niet ga proberen te stoppen met roken, omdat ik geen groot project wil opstarten nu ik er de tijd voor heb, omdat ik geen mooie aquarelletjes, keramische potten of scrapbooks ga maken.

Ik verdoe mijn tijd liever met hele dagen Solitaire spelen, chocolade eten, kettingroken en wat verlamd in de zetel liggen tot 13u, als een konijn dat naar een lichtbak staart.

Die zogenaamde "specialisten" die je favoriete sociale media overspoelen met hun activiteiten, tips, passende playlists, persoonlijke trainingsapps en detox-recepten, verhogen bij mij alleen maar de angst dat het virus zich dag na dag zal blijven verspreiden. "Werkschema's voor een succesvolle dag in quarantaine" zijn de ultieme nagel aan mijn doodskist, meestal geschreven door hyperactieve ondernemers of mediterende influencer-papa’s. Blijkbaar is ‘niets doen’ in zijn puurste vorm maatschappelijk verboden. Je lichtjes vervelen is al even uit den boze. Nee, in quarantaine moet je een nieuwe hobby vinden, een passie. En dan moet je daar verslag over doen voor de hele wereld, elke dag opnieuw.

“Kijk hoe mijn quarantaine beter is dan die van jou” is het nieuwe “kijk hoe mijn leven beter is dan dat van jou” geworden. Wedden dat wanneer alles voorbij is, social media overspoeld zullen worden met voor/na foto’s met de hashtag #confinementglowup? Naar welke nieuwe post-quarantaine wereld haasten we ons eigenlijk? Een wereld waarin je vriend zegt dat hij “opnieuw verbonden is met zijn ware ik“ alsof hij net terug is van een sjamanistische reis? Een wereld waar parken overspoeld worden met vrolijke joggers en giechelende koppeltjes alsof ze rechtstreeks uit een reclamespotje voor vitaminensupplementen komen?

Is er een betere manier om ons; de luieriken, de tamzakken, de couchpotatoes; nog dieper in die put van depressie te storten? Volgens de media kunnen we het nóg beter doen door “online workouts” te volgen of door “stijlvol thuis te werken”. Maar wat als ik geen zin heb in online workouts? Wat als ik 5 kilo verdik? Of 7 kilo verlies door al dat roken? Wat als ik er in juli nog steeds even shit uitzie? Wat als ik gewoon een jeansbroek wil dragen of nog liever volledig naakt wil rondlopen? Het is toch niet omdat ik in mijn kot moet blijven, dat ik plots moet gaan sporten als een atleet die traint voor de Olympische Spelen of me moet kleden alsof ik de CEO van Vogue ben. Ik moet toch geen ‘super’ versie van mezelf worden omdat de media zich verveelt en er niet tegen kan?

Quarantaine is geen race of wedstrijd, het is gewoon een verplichting om zo weinig mogelijk contact te hebben met anderen. Laat ons dus gerust.

Hebben de gelukkigen die de luxe hebben om zelf te kiezen hoe ze hun isolatie willen doorbrengen, niet het recht om zichzelf te laten gaan zonder dat ze constant tot de orde worden geroepen? Hebben we niet het recht om ons eens écht te vervelen? Om over heel dit gedoe na te denken, of om net over helemaal niets na te denken? Om belachelijk veel snoep te vreten en de afwas te laten staan? Om te vinden dat het te lang duurt? Om verder te leven zonder ambitie? Om te verzinken in onze geest, ons lichaam, onze seksualiteit? En de twijfel, de quarantaineblues en de angst voor de komende dagen die we ondertussen hebben opgelopen gewoon te accepteren?

Want zeg nu zelf: moeten we van de quarantaine een trainingskamp maken waar iedereen als een betere versie van zichzelf uitkomt? Ik vind van niet. Maar blijkbaar zijn er maar weinig mensen die mijn mening delen.

Wij mailen je elke week onze 10 beste verhalen. Deal? Abonneer je dan gratis op de VICE-newsletter.

Volg VICE België op Facebook, Twitter en Instagram voor meer originele verhalen over alles wat ertoe doet in de wereld.