Hij ging acht jaar lang elke dag naar Disneyland – tot de pandemie uitbrak

Afgezien van alle ernstig zieken en de sterfgevallen, zijn er ook een ontelbare hoop leuke dingen die niet doorgaan vanwege COVID-19. Grootschalige evenementen, sportcompetities, vakanties, maar ook naar Disneyland gaan, bijvoorbeeld. Of elke dag naar Disneyland gaan.

Jeff Reitz (47) uit het Californische Huntington Beach was bijna drieduizend dagen achter elkaar naar het attractiepark geweest, totdat de poorten vorige maand sloten vanwege het coronavirus. Het begon allemaal toen hij in 2012 samen met een vriend het plan bedacht om elke dag naar Disneyland te gaan, omdat ze geen baan hadden en niet de hele dag thuis wilden blijven zitten. Maar toen het jaar eenmaal voorbij was, besloten ze er gewoon mee door te gaan. In 2014 stopte die vriend ermee, maar Reitz bleef het park nog jarenlang trouw bezoeken – tot 13 maart, de laatste dag dat het open was.

Om een idee gegeven van hoelang dit is: Reitz ging al dagelijks naar Disneyland toen Gangnam Style een ding was, Blue Ivy Carter nog niet was geboren en het laatste deel van The Twilight Saga nog uit moest komen.

Ik sprak Jeff over wat hij in hemelsnaam nu met zijn leven aanmoet.

VICE: Waarom ging je zo vaak naar Disneyland?
Jeff Reitz: Het begon gewoon als iets leuks, om de moed er een beetje in te houden. We waren destijds allebei werkloos, maar hadden als afscheidsgeschenk een pas gekregen waarmee we het hele jaar gratis naar Disneyland konden. Ik heb het erg naar mijn zin gehad en het zorgde ervoor dat ik tenminste de deur nog uitkwam. Het bleek een manier te zijn om in beweging te blijven, maar het was ook therapeutisch. Als je een zware dag op werk hebt gehad, is het heel fijn om in zo’n vrolijke omgeving te komen. Je ontdoet jezelf van de stress en kunt de volgende dag weer fris beginnen.

Werkt dat na al die jaren nog steeds? Zaten er ook niet dagen tussen dat je er eigenlijk niet zoveel zin in had?
Nee. Ik heb het altijd naar mijn zin gehad in het park en me er altijd heel prettig gevoeld.

Was het soms niet lastig in praktisch opzicht? Ben je nog weleens op vakantie geweest, of heb je Californië überhaupt een keer verlaten?
Het was prima te doen. Doordeweeks ben ik rond half vier ‘s middags klaar met werken, en kom ik een uur later aan bij Disneyland. Daar ben ik dan gemiddeld zo’n drie tot vijf uur, zou ik zeggen.

Ik ben weleens ‘s nachts even op pad gegaan, maar ik heb inderdaad geen verre reizen gemaakt. In het eerste jaar had ik een bruiloft van een vriend in Virginia, dus die moest ik helaas overslaan. Maar we hebben contact gehouden en ik ben nog steeds welkom om langs te komen, zijn gezin te ontmoeten en zijn nieuwe huis te zien. Verder ben ik vooral hier in de buurt geweest. Het lukte me ook best om naar San Diego, SeaWorld, Palm Springs, Big Bear Lake, Six Flags Magic Mountain en Universal Studios te gaan, omdat je dat prima binnen één dag kunt combineren met Disneyland.

Was je nooit ziek?
Begin vorig jaar was ik een paar dagen ziek ja. Maar toen zette ik gewoon een mondkapje op, hield ik het wat korter en deed ik geen al te gekke dingen qua attracties.

Wat vinden je vrienden en familie ervan?
De meesten vinden het wel leuk, sommigen vinden dat het een beetje uit de hand is gelopen. Dan zeggen ze bijvoorbeeld: “Je bent allang voorbij het punt dat mensen je record nog willen verbreken, misschien tijd om er eens mee te kappen?”

Dit is dus een record?
Zover ik weet heeft nog nooit iemand zo’n lange reeks gehaald als ik. En nu het tot een einde is gekomen ga ik het maar eens vast laten leggen bij het Guinness World Records.

Hoe is je leven veranderd in al die jaren?
Ik werk nu zeven jaar in een ziekenhuis, en hoef nu niet meer op een houtje te bijten. Ik heb ook veel mensen over de hele wereld leren kennen, dat is ook wel iets nieuws. Met mijn gezondheid gaat het heel goed – het helpt ook wel dat ik veel loop.

Wat ik vaak tegen mensen zeg sinds Disneyland dicht is, is dat ik het jammer vind dat ik niet zelf heb kunnen bepalen wanneer ik ermee stop, maar dat ik tegelijkertijd ook wel weer blij mee ben. Er is altijd wel een volgend streefgetal. Eerst was het één jaar, toen waren het twee jaren, toen duizend dagen, toen tweeduizend dagen. Ik moest nog vijf dagen en dan had ik de drieduizend gehaald. Ik zat al na te denken of ik er daarna mee zou stoppen, maar ik was er waarschijnlijk alsnog gewoon mee doorgaan.

Ik trek het tot dusver wel redelijk, sinds het gesloten is. Ik heb niet het gevoel dat ik iets mis. Het voelt wel alsof ik aan het afkicken ben, maar wel met de rest van de wereld, aangezien zij allemaal ook niet naar Disneyland kunnen gaan.

Viel er ook geen druk van je schouders, op een bepaalde manier?
Ergens slaakte ik wel een zucht van opluchting, ja.

Hoe was de laatste dag in het park?
Druk en leuk. Er waren die dag veel vrienden gekomen. Het laatste uur kwamen allemaal personages en castleden naar de trappen bij de trein. Samen met een iemand anders was ik de laatste die de poort uitliep – ze sloten het hek achter ons.

Was het een emotioneel moment?
Een beetje. Zelf hield ik me in, maar er waren ook veel mensen die wel een traantje wegpinkten. Ik kan ook wel emotioneel zijn soms, zoals toen ik het nieuws van de sluiting hoorde. Dat was een grote schok voor me. Het moeilijke was dat veel mensen contact met me opnamen en zeiden dat ze het zo erg voor me vonden. Ik was de eerste aan wie ze moesten denken. Het waren net condoleances – alsof er een familielid was overleden.

Ga je hierna niet gewoon weer alsnog elke dag naar Disneyland?
Nee, veel mensen hebben ook gezegd dat ik de reeks hierna gewoon weer op kan pakken, omdat het niet aan mij lag dat ik ermee moest stoppen. Maar voor mij telt het dan niet meer. Het moeten opeenvolgende dagen zijn.

Wat ga je nu dan wel doen, in plaats hiervan?
Ik ga denk ik wat meer rondtrekken, misschien wel naar Yosemite. Het is alweer een tijdje geleden dat ik op zo’n plek ben geweest. En vanaf daar zie ik wel weer verder.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE US.