Fans vertellen ons waarom ze van hun Harry Potter-tattoos af willen

Ook voordat Harry Potter-auteur J.K. Rowling op 10 juni een essay van 4000 woorden publiceerde, waarin ze haar bevooroordeelde opvattingen over transgender personen uiteenzette, begaf ze zich al op glad ijs. Ze voegde al jaren extra informatie aan haar boeken toe en leek elders in haar oeuvre een transfoob, waardoor het vervelend en vermoeiend werd om Harry Potter-fan te zijn. Ik had al eerder overwogen om mijn kleine tattoo van het symbool van de Relieken van de Dood weg te laten halen, maar na het essay van 10 juni wist ik het zeker. Mijn relatie met Harry Potter voelde al gek, omdat ik nu volwassen ben. Ik kan gewoon niet wachten om dit symbool van toewijding weg te laten halen. Zelfs het nieuws dat er een Harry Potter-game aankomt – iets waar ik al jaren naar verlang – kan me niet meer bekoren.

Ik ben niet de enige fan die zich zo voelt. Ik las veel tweets van anderen die van hun Harry Potter-tatoeages af willen. Kunstenaar Molly Ostertag bood aan om ontwerpen te maken voor fans die iets over hun Harry Potter-tattoo willen laten tatoeëren – in ruil voor een donatie aan een goed doel voor trans vrouwen van kleur.

Motherboard sprak met drie fans over hun Harry Potter-tattoos en hun plannen om ‘m weg te laten halen.

Laneys tattoo combineert het symbool van de Relieken van de Dood, dat in de boeken aan andere mensen laat weten dat je op een vergelijkbare zoektocht bent, met een hert, Harry’s patronus, die hem beschermt tegen wezens die zich voeden met angst.

“Ik liet in 2011 het symbool van de Relieken van de Dood op mijn schouder tatoeëren,” zegt Laney. “Ik was als fan erg actief op Tumblr, en werd helemaal in de wereld van Harry Potter meegesleept – vooral door de verfilmingen. Ik had zoiets van: dit wil ik voor eeuwig op mijn lichaam hebben.”

Laney was van plan om nog meer aan haar tatoeage toe te voegen, maar nu weet ze dat niet meer zeker.

“Ik ben kritischer geworden nu ik volwassen ben, en het voelt nogal gek om daaraan te denken. Het is heel vreemd om zo’n neerwaartse spiraal mee te maken. Ik denk nu negatiever over J.K. Rowling als auteur, maar ook over het werk zelf.”

Er zit veel in de originele teksten van Rowling waarover je je wenkbrauwen kunt fronsen. De kobold-bankiers van Goudgrijp worden beschreven als gierige wezens met haakneuzen, die de banken in de tovenaarswereld besturen. Dat is antisemitisch, zelfs als het per ongeluk was. Ook is het niet geweldig hoe de niet-witte personages uit de boeken, zoals Parvati Patil, Daan Thomas en Cho Chang, worden behandeld. Laney dacht er voor het eerst over na om haar tatoeage te laten bedekken toen Rowlings aanpassingen aan Harry Potter ronduit raar begonnen te worden.

De eerste keer dat Rowling iets aan haar boeken toevoegde nadat ze gepubliceerd waren, onthulde ze dat Perkamentus homoseksueel was. Laney was destijds enthousiast over dat nieuws.

“Ik was toen nog niet uit de kast gekomen en had zoiets van: wow, dit is zo cool!” zegt Laney. “Ik vond het helemaal geweldig, vooral omdat ik nog niet echt had nagedacht over mijn eigen queerheid.”

Maar de vreugde die Laney voelde als Rowling iets aan haar boeken toevoegde, duurde niet lang. Sterker nog, haar gevoel zou snel omslaan en juist veel erger worden.

“Toen ze het over de tovenaarsscholen van over de hele wereld begon te hebben, had ik echt zoiets van: oké,” zegt Laney. “Ja, ik wilde de hele tijd dat er meer content zou komen, maar dit was geen goede content.”

Het hele continent Afrika heeft volgens Rowling maar één tovenaarsschool, de auteur was niet duidelijk over de rol van inheemse Amerikanen in de Amerikaanse tovenaarsgeschiedenis en de Japanse tovenaarsschool heeft een naam die grammaticaal gezien niet klopt. Meer informatie hierover staat op Pottermore, de online encyclopedie waar je alles over Harry Potter kunt vinden. Laney had net het hert aan haar tatoeage toegevoegd, toen Rowling deze informatie over de tovenaarsscholen onthulde.

“Ze heeft gewoon een heel beperkte, Britse blik op de rest van de wereld, en had niet met andere mensen uit die culturen gepraat,” zegt Laney.

Laney vond de latere transfobie van Rowling ook vreselijk, maar toen had ze haar al opgegeven als schrijver.

“Ik ben toch een soort van mijn idool kwijtgeraakt,” zegt ze. “Ik was altijd fan van haar, maar ze heeft me teleurgesteld. Ik worstel er nog steeds mee hoe dat mijn kijk op het werk zelf beïnvloedt.

Jordan was 11 jaar toen hij het eerste Harry Potter-boek las, even oud als Harry toen hij de Zweinstein-brief kreeg waarin hij werd uitgenodigd om naar de tovenaarsschool te gaan. Jordan groeide samen op met Harry, net als veel Harry Potter-fans. Hoewel de boeken populair waren toen hij jonger was, behoorde hij tot de weinige mensen die hij kende die ze allemaal gelezen hebben.

“Ik woonde in het Zuiden van de Verenigde Staten, waar de boeken werden beschouwd als ‘kwaadaardige hekserij’ en dat soort dingen,” zegt Jordan. “Veel mensen hielden op met de boeken te lezen. Ik kan me niet echt herinneren dat mijn vrienden ze op zo’n manier lazen zoals ik dat uiteindelijk deed.”

Hij vond het fijn dat hij in Harry Potter kon ontsnappen, en daarom blijft hij geïnteresseerd in het werk.

“Als jonge tiener, wiens ouders net gescheiden waren, voelde Zweinstein echt als een plek waar je heen kon gaan. Een plek waar je kon ontsnappen aan alle narigheid waar je als kind mee te maken krijgt,” zegt hij.

Jordans tatoeage van het symbool van de Relieken van de Dood, werd door een vriend gezet. Hij begon op zijn achttiende tattoos te laten zetten, en was er net achter dat hij een Harry Potter-tattoo wilde.

“Mijn vrouw, die op dat moment nog mijn vriendinnetje was, was helemaal overstuur, omdat ik een tattoo liet zetten in een walgelijk oud pakhuis. Maar ja, hij deed het toch. Hij bond een naald aan een potlood en drukte die erin.”

Jordan groeide op en begon Engelse literatuur te studeren. Daar leerde hij kritischer te kijken naar de dingen die hij las, waaronder Harry Potter, dat hij vaak herlas.

“Ik begon dingen op te merken, zo van: ze schrijft hier eigenlijk dat slavernij goed is,” zegt Jordan. Hij verwijst naar de huiselven in de boeken, die letterlijk slaaf zijn en weigeren bevrijd te worden. Jordan weet ook nog dat Rowling later onthulde dat het bijpersonage Anthony Goldstein Joods is en dat tovenaars vroeger geen toiletten hadden, gewoon op de grond poepten en het dan weg toverden. Het voelde voor Jordan nogal als mosterd na de maaltijd om aan fans te vertellen dat Anthony Goldstein Joods was, puur en alleen om te zeggen dat er ook Joodse mensen naar Zweinstein gaan. Dat tovenaars gewoon maar overal poepten was tenminste hilarisch.

Maar Rowlings regelrechte transfobie veranderde Jordans relatie met haar werk.

“Het vertegenwoordigt niet meer wat het voorheen deed,” zegt hij. “Ik bedoel, er zijn al zoveel dingen op het randje in die boeken. Het voelde voor mij als: oké, dit betekende iets voor mij, maar nu moet ik mijn band ermee opnieuw evalueren.”

“Ik voelde de tattoo branden als ik bij transgender vrienden was,” vervolgt hij. “Ik zou niet willen dat zij zouden denken dat ik het eens ben met de dingen die zij zegt.”

Toch was Harry Potter nog steeds een enorm deel van zijn leven. En hoewel het werk niet langer aanvoelt als dezelfde ontsnapping die hij in zijn jeugd en tienerjaren ervoer, weet Jordan dat het proces om het werk opnieuw te evalueren lang zal duren.

“Ik denk niet dat ik er ooit helemaal van af zal zijn,” zegt hij. “Dat is misschien niet helemaal de juiste uitdrukking, maar het werk heeft me voor een groot deel gemaakt tot wie ik nu ben. Het zou moeilijk zijn om me daar volledig van te scheiden.”

Kay zegt dat hun onderarm-tatoeage – ook van het symbool van de Relieken van de Dood – hen helpt om makkelijker om te gaan met de kinderen die hen op hun werk ontmoet. Kay werkt in een bibliotheek voor middelbare scholieren.

“Het is een goede ijsbreker,” zegt hen. “En in het begin vond ik ‘m echt cool.”

Kay is non-binair en kreeg de tattoo van een vriend die trans is. Hen zegt dat de tatoeage voor de scholieren een signaal is dat hen de boeken heeft gelezen die zij ook leuk vinden. Maar nadat Rowling haar opvattingen over transgender personen begon te uiten, ervoer Kay hun tattoo niet meer als een uitnodigend symbool.

“De eerste keer dat ze iets zei, dacht ik: oei, oké, misschien leert ze hier iets van,” zegt Kay. “Maar na haar meest recente uiting had ik zoiets van: oké, ik moet iets doen. Het was deels persoonlijk. Ik wil dit ding niet meer op mijn lichaam hebben, omdat het voor mij op een persoonlijke manier is aangetast. Dat is misschien een beetje egoïstisch, maar ik wil niet dat mensen naar me kijken en ervan uitgaan dat ik dezelfde opvattingen heb als zij.”

Toen de boeken voor het eerst verschenen, was Kay groot fan. Hen vond ook deelgenoten online. Kay herlas de boeken jaarlijks, en las dan ook altijd The Shoebox Project, een lang fanfictie-verhaal waarin de romantische relatie tussen Remus Lipos en Sirius Zwart tijdens hun schooltijd wordt verteld. Voor Kay vulden zulke verhalen aan wat er ontbrak in het werk van Rowling.

“Ook dat is geen perfecte gemeenschap,” zegt Kay. “Maar de persoonlijke relatie die ik heb met het verhaal en de personages voelen gescheiden genoeg van Rowlings werk dat ik ervan kan genieten.”

Kay leest graag over zulke romantische relaties – niet alleen tussen Sirius en Remus, maar ook tussen Harry en Draco. Voor Kay lijken de Harry en Draco uit de fanfictie-verhalen niet op de personages zoals ze bestaan in Rowlings werk. Rowling heeft zelf ook stellig beweerd dat Sirius en Remus allebei hetero zijn.

Er zijn verschillende aspecten van Harry Potter waar de fans hun stempel op hebben gedrukt. Zo hebben de fans zich een wereld ingebeeld waar James Potter Desi is, Sirius en Remus verliefd zijn en Peter Pippeling ook verlossende eigenschappen heeft. Kay heeft nog steeds een goede band met deze teksten. Maar wat betreft het originele werk van J.K. Rowling is dat een heel ander verhaal.

Kay zegt dat hen vroeger altijd wel bezig was met een Harry Potter-boek. En ondanks alles wil hen de boeken nog steeds delen met hun tweejarige kindje. Hen weet alleen niet wanneer de volgende keer zal zijn dat hen de boeken er weer bij pakt.

“Als ik ze weer ga herlezen, zal dat een zeer bedachtzame, complexe ervaring worden,” zegt hen. “Ik moet alles opnieuw beoordelen. Ik weet echt nog niet wanneer ik dat zou willen doen.”

Soms ben ik me zo bewust van mijn eigen tatoeage dat ik me ervoor wil verontschuldigen als ik mensen ontmoet. Harry Potter voelde ooit als zo’n inherent onderdeel van mijn begrip van de wereld dat ik geen seconde hoefde na te denken over mijn tattoo. Net als Jordan ben ik opgegroeid met Harry. Net als Kay breidde ik het originele werk uit met fanfictie-teksten. Net als Laney bewonderde ik J.K. Rowling ooit als auteur en vrouw die zei dat ze feminist was. Het voelde raar om met deze andere fans over de boeken te praten, om er plezier aan te beleven.

Ik weet dat ik Rowling ook belachelijk maak vanwege de gekheid van haar boeken (waarom is er een kerstfeest? Geloven tovenaars in Jezus?), maar de retoriek die zij gebruikt over transgender personen is echt schadelijk.

Ik denk dat ik ook eindelijk weet wat ik met mijn tattoo moet. Ik ben op dit moment veel bezig met tuinieren, en vind er hetzelfde soort geluk in als toen ik vroeger Harry Potter las. Planten en bloemen kunnen groei symboliseren. Als ik planten over mijn Relieken van de Dood laat tatoeëren, kan ik misschien leren hoe ik de jeugd los moet laten waarvan ik weet dat ik er nooit meer naar kan terugkeren.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE US