Mijn leven als freelance clown

Ik zat wat op Craigslist te scrollen, toen ik een post zag met de titel: 'BEN JIJ EEN VRIENDELIJK PERSOON MET EEN UITBUNDIGE PERSOONLIJKHEID EN HOUD JE VAN KINDEREN?' Ik brak de ongeschreven regel van nooit op titels in capslock te klikken, en klikte. Voor een post die duidelijk om een baantje als clown ging, was de omschrijving van het werk behoorlijk vaag – al werd wel extreem nadrukkelijk vermeld dat vrouwen boven de dertig absoluut niet in aanmerking kwamen. Ik lachte, en ging verder met het zoeken naar werk.

Ik scrolde langs allerlei andere domme carrièreopties in de buurt van Brooklyn, waar ik woonde, maar de gedachte aan de clownsadvertentie drong zich steeds meer aan me op, tot ik me begon te realiseren dat het eigenlijk de perfecte parttime baan is: alleen werken in weekenden, direct uitbetaald krijgen, en waarschijnlijk veel gratis taart. Ik zocht de advertentie met de hoofdletters weer op en typte een reactie. Een interview en twee uur ballonvouwtrainingen later, stond ik ingeroosterd op het 'clownschema'.

Dat kwam doordat het clownbedrijfje toch niet zo klein was als ik dacht. M'n sollicitatiegesprek vond weliswaar plaats in een klein gebouwtje, maar toen ik aankwam op mijn eerste werkdag stonden er ongeveer vijfentwintig clowns klaar. Terwijl ze wachtten tot ze werden uitgezonden, schminkten ze elkaars gezichten, terwijl de baas vreselijk op ze stond te foeteren. Ze schreeuwde: "De moeders van die kinderen hebben plaatsvervangende schaamte voor die dikke reten van jullie!" Toen ze mij zag zei ze dat iedereen bezig was met zich klaarmaken, en dat ik daar niet maar wat moest staan. Mijn leider (beter gezegd mijn clownmentor), Anna, vroeg me of dit mijn eerste keer was. Ik knikte en volgde haar naar de auto, die ons naar mijn eerste feestje zou brengen.

We parkeerden in Manhattan. Terwijl Juan, onze chauffeur, rokend achter het stuur zat, kleedde ik me achterin om. De gerafelde drollenvanger die ik aandeed was veel te groot, en ik kon mijn armen niet voelen, omdat de mouwtjes met glitter zo strak zaten dat mijn bloed niet kon doorstromen.

We gingen een lobby in en de piccolo's begeleidden onze naar de lift. De gemeenschappelijke ruimte was leeg, afgezien van de moeder en haar jarige zoontje, die nog te jong was om bang, of überhaupt geïnteresseerd te zijn in mij. Een dozijn kleuters – continu op de voet gevolgd door hun ouders – druppelde binnen, terwijl we ons voorbereidden. Anna zei dat ik ballondieren moest maken, terwijl ze de cd Kid Bopz Volume 23 in een roze gettoblaster deed.

Ik kon in ieder geval een hond maken van ballonnen, en gelukkig waren de kinderen onder de indruk en wilden ze nog meer opblaaspuppy's. Toen alle kinderen een opblaashond en een geschminkt gezicht hadden, vroeg Anna de kinderen of ze van toveren hielden. Ze leken niet direct overtuigd, maar kwamen toch maar om ons heen zitten. Ik had geen idee hoe ze die trucs deed, maar vond dat haar oprecht lieve uitstraling en haar accent (ik kon er niet uit opmaken waar ze vandaan kwam) een behoorlijk goede clown van haar maakten.

Ik vond het allemaal best wel prima gaan, totdat Anna zei dat ik me als George moest verkleden. Sorry? zei ik. De kinderen waren een spelletje aan het spelen, terwijl wij de badkamer in gingen en Anna een best wel professioneel uitziend kostuum van Curious George, het aapje uit de gelijknamige kinderserie, tevoorschijn haalde. Nadat ik me had omgekleed pakte ze mijn zachte, pluizige apenhand en leidde ze me richting de kinderen.

"We hebben een speciale gast uit een land hier ver vandaan, die graag een speciaal iemand een fijne verjaardag wil wensen," zei Anna. Ik zwaaide. Ik begon te dansen en zag de kinderen vrolijk rondspringen. Op de achtergrond hoorde ik gelach van volwassenen en het klinken van champagneglaasjes. Ik danste als een malloot door de ruimte. De vader gaf ons uiteindelijk een fooi van tachtig dollar – twintig dollar meer dan het aanbevolen bedrag – en wat geschreven feedback: 'Goede show. Vooral George. Ga zeker nog een keer bellen!'

Juan had de gig geregeld, omdat hij de broer van een clown is. Hij gebruikt al het geld om z'n studie te kunnen betalen. Anna zei dat ze wat problemen met haar visa heeft en liever niet te veel risico neemt met een nieuwe baan. Ze deed het werk ook doordeweeks, en spaarde al het geld op. Soms verdiende ze op een avond meer dan de meeste mensen in een week, vertelde ze. Ook waarschuwde ze dat de meeste meisjes het niet lang volhouden.

Toen ik het volgende feestje binnenliep begonnen alle kinderen als een bezetene te gillen. Ben jij een clown? Ben jij mijn vriend? Ga je een ballon maken?

Een man achter een barbecuegrill bood me wat vlees aan, maar het leek me geen goed idee om het eten dat voor het feestje bedoeld was naar binnen te werken, zeker omdat een kleine meisje me extreem nauwlettend in de gaten hield. In plaats daarvan maakte ik een zwaardballon voor haar. Kort daarna wilden alle kinderen een zwaard. Ik maakte een blauwe voor mezelf en schreeuwde "en garde!" in een raar accent. Ik rende achter de kinderen aan en dacht: ik begin hier godverdomme goed in te worden. De kinderen sloegen me in m'n gezicht en toen een kindje per ongeluk m'n zwaard liet knappen, viel ik op m'n knieën en schreeuwde "nooooooo!" terwijl ik met mijn hand naar een denkbeeldige wond greep. Ik gaf me over en ging weer naar Anna. Toen ze me aan zag komen lopen draaide ze zich naar het publiek en vroeg ze wie er van dansen hield. Tot mijn verrassing bleef het behoorlijk stil en was iedereen vooral bezig om een plaatsje met goed uitzicht te bemachtigen op de veranda, die tot een soort podium was omgebouwd.

Een goochelshow improviseren is al lastig, maar synchroon dansen? Zelfs de kinderen konden de angst in m'n ogen zien. Een computerbeat sneed door de stilte, gevolgd door een stem: "This is something new, the Casper Slide part 2. Featuring the platinum band, and this time… we're gonna get… funky!"

Anna zette een neplach op, en klapte mee op het "clap, clap, clap, clap your hands" uit het liedje. Ik deed wat pasjes en keek strak naar één plek, zoals wanneer ik nerveus ben tijdens een presentatie op school.

"To the left." Voor mij of voor de kinderen? "Take it back now, y'all." Terug naar waar ik begon, of naar achteren? "One hop this time." Dat gaat lukken. Right foo leezt stomb. WAT? "Let's foo leez stomb?" Ik had geen idee wat de fuck ik moest doen. "Cha Cha real smooth." Ik weet niet precies wat dat inhoudt, dus deed ik weer mijn standaardpasje. En zo ging ik maar door. Ik maakte wat missers bij "low to the flo" en "Charlie Brown-ing," maar verder deed ik het redelijk en kreeg ik flink wat kinderapplaus. Ik deed nog een enorm broekpak aan met een blauwe overall eroverheen, en een kind schreeuwde meteen: "Minion!" Opeens werd er van alle kanten aan me getrokken. We kregen zestig dollar fooi, precies het voorgestelde bedrag.

We namen pauze bij een winkel langs een drukke straat. Een man schreeuwde vanuit z'n auto of we een rode neus van de alcohol hadden, en Anna zette een geforceerde glimlach op. We waren Juan kwijtgeraakt, en probeerden wat speelgoed uit een automaat te kopen. Het apparaat bleef helaas hangen. Ik voelde me afgezet, maar een kind duwde me opzij. "Je moet weten hoe je ermee omgaat," zei hij, terwijl hij 50 cent in de automaat gooide, er tegenaan beukte en me mijn plastic prijs gaf. "Dus jullie zijn clowns?" Ik bevestigde z'n verdenking, en dacht dat hij misschien een truc wilde zien. "Ik hou niet van clowns," zei hij toen, en liep weg.

We deden nog wat optredens en later die avond, verkleedde ik me als Foofa van de kinderserie Yo Gabba Gabba. Toen de jarige dat zag, slingerde ze haar armen om mijn roze benen en zei ze dat ze van me hield."

De moeder gaf ons geen fooi, waardoor ik in aanraking kwam met de schrik van elke feestclown. Je krijgt een heel laag basisloon, maar je bent op een dag gemiddeld twaalf uur kwijt aan het rondreizen en schoonmaken. Dus zonder die fooi heb je gewoon echt een enorme kutbaan.

We reden een uur door de Bronx om bij het laatste feestje te komen. Vijftien tot twintig kinderen zouden er zijn, stond op het instructiebriefje. De gymzaal was gevuld met honderd jongetjes en meisjes. Kinderen klampten zich aan m'n benen vast en smeekten om een ballon. De eerste golf kinderen werd voor het grootste gedeelte door ouders in bedwang gehouden, de tweede golf blies uit zichzelf de aftocht, huilend om het feit dat ze op de ballonnen van de eerste groep waren gaan staan. Of omdat hun eigen ballon was geknapt. Ze wilden nieuwe ballonnen en vonden het niet eerlijk. Ik wilde eigenlijk tegen ze zeggen dat het leven nu eenmaal niet eerlijk is, maar in plaats daarvan beloofde ik ze dat ze er de volgende keer allemaal eentje zouden krijgen. Onvoldaan gingen de meesten terug naar hun ouders, die me boos aankeken omdat ik hun kind teleurgesteld had, en dat ik ze er maar beter vliegensvlug alsnog een kon geven of ze zouden me wat aandoen. De meest opdringerige, jankende kinderen gaf ik als eerste een nieuwe ballon, om er vanaf te zijn, en de iets geduldigere kinderen liet ik wachten. Dat was toch nog een soort kleine levensles op zichzelf.

Ik keek naar Anna, die me gebaarde dat ik moest afronden omdat ik al in een Ninja Turtle-kostuum zou moeten lopen. In de wc kleedde ik me om. Ik had net m'n kostuum dichtgeritst en een masker van Raphael opgezet, toen er een kind binnenkwam. Ze keek me één keer aan een rende weg alsof ze haar ouders had betrapt terwijl ze seks aan het hebben waren. We kregen vijftig dollar – een tientje minder dan het aanbevolen bedrag.

Terwijl we teruggingen naar het hoofdkantoor in Queens, verscheen er een berichtje van een onbekend nummer op m'n telefoon. Het was een clownsoproep. 'Zondag, negen uur 's ochtends, neem spijkerbroek mee.' Ik ben gewend aan dit soort oproepen, want eigenlijk ging het bij ieder baantje dat ik heb gehad zo. Mensen vragen je laat op de avond om de volgende dag ergens te zijn, en dan krijg je honderdvijftig dollar voor een werkdag van veertien uur; te veel werk en te weinig geld om normaal van te kunnen leven in New York. Dat was nou net de reden dat ik clown werd.

Ik sloeg de opdracht af. Ik dacht dat mijn carrière als clown daarmee ook in gevaar kwam, maar kort daarna was ik al weer ergens te vinden met dikke lagen schmink op m'n gezicht, en met een slecht zittend kostuum aan. Die hele lente was ik clown, soms meerdere keren per week.

Inmiddels ben ik ermee gestopt. Ik trok het toch niet echt meer, na een tijdje. Maar ik kan nog steeds sicke dingen met ballonnen en ik kan nog altijd goed met kinderen omgaan. Die zijn nou eenmaal altijd gefascineerd door een volwassene die de clown uithangt. Zelfs zonder pak.