Gang Gang Dance pers pers dag

Ik sprak Gang Gang Dance—die vanavond optreden in de Melkweg, wat je echt niet mag missen—op een door het platenlabel V2 georganiseerde persdag. Ik heb een ambivalente verstandhouding met persdagen. In het positiefste licht bezien vind ik het een boeiend ritueel. Op zijn slechtst zijn ze een bevestiging van de cynische visie dat veel media machines zijn die maand in maand uit gevoed moeten worden met content om over de lezer heen te storten, zonder dat in die content noodzakelijkerwijs iemands ziel en zaligheid in ligt. Neem alleen het woord al: content.

Journalisten doen op persdagen alsof ze geïnteresseerd zijn in wat de artiesten zeggen, artiesten praten gedwongen terug. De PR-mensen van de artiesten behandelen je met egards en een onoverbrugbare afstandelijkheid, alsof je in een duur hotel slaapt. Aan het eind van de dag hebben de artiesten hun persoonlijke merk vergroot, heeft het label haar semi-gratis media-aandacht en de journalist zijn interview of basis voor een artikel. Een emotionele connectie met iemand maken op zo’n dag is moeilijk en echt goede verhalen komen er vaak niet uit de geïnterviewden, omdat ze een half uur voor je hebben en al tig andere journalisten hebben gesproken. Het is vaak gewoon voor bijna niemand leuk.

Toch blijft de verleiding om naar zulke persdagen te gaan groot, omwille van het feit dat je als journalist, een schamele stukjesschrijver, even kunt proeven aan een andere wereld, en je lievelingsartiest kunt ontmoeten. Het klinkt vrij sneu en triviaal als ik het zo opschrijf, maar het is niet anders.

Hier is een stukje van het gesprek dat ik had met twee leden van Gang Gang Dance.

VICE: De laatste keer dat jullie in Nederland waren, werd al jullie apparatuur gestolen. Hoe staat het tegenwoordig met jullie geluk?
Lizzi Bougatsos: We hadden een grote schoonmaak nodig. We hadden de reputatie dat we slechte voortekenen met ons meedroegen. Onze drummer werd neergeschoten. Onze spullen werden gejat. Hoe komen we aan al die slechte voortekenen?
Brian Degraw: Al die dingen hadden gewoon te maken met domme pech. Eén van onze bandleden werd door de bliksem getroffen. Dat was op een bepaalde manier ook wel prachtig, al klinkt dat vast vreemd.

Ik begrijp het. Ik denk dat ik het begrijp.
Brian: Onze drummer werd neergeschoten.
Lizzie: Mensen zien dingen vaak anders dan wij.

Zijn jullie bijgelovig?
Lizzie: Oh jazeker. We doen een hoop voodoo-achtige dingen. Ook op het podium.

Heb je nog andere voorbeelden?
Lizzie: Ik liet een keer al mijn haar afknippen bij een kapper en nam het haar in een tas mee naar huis om het in een kunstwerk te verwerken. Ik lijmde het haar op een tafel, als een soort kleed. Samen met nagels.

Dat moet een mooie tafel geworden zijn.
Lizzie: Ja. Hij stond in mijn moeders kelder.
Brian: Ik bewaar al mijn nagels. Ik heb door de jaren heen een grote pot vol nagels verzameld.
Lizzie: Het is een soort ziekte.

Het is een voorwaarde. Ik denk dat zoiets kan leiden tot grootse dingen. Een goede soort dwangneurose. Komt dat ook terug in jullie muziek?
Brian: Onze drummer zei dat hij zich wel eens vreesde dat ik een keer een hersenaneurysma zou krijgen. Want als we aan het repeteren zijn en het gaat lekker, dan kom ik op het punt dat het perfect moet zijn en dan kan ik uren doorgaan. Alle anderen gaan gewoon naar buiten om sigaretten te roken enzo.

En dan ga je door tot je het helemaal hebt.
Lizzie: Het is een manier van werken.
Brian: Het moet gewoon. Als ik voel dat ik er bijna ben, dan ga ik door tot het er helemaal is.

Ik denk dat een hoop muzikanten er zo over denken, net als andere mensen die goed zijn in één specifiek ding. Niet dat ik wil zeggen dat jij maar in één ding goed bent, hoor. En eh, ik weet niet. Waar willen jullie het over hebben?
Brian: Wat heb je voor ons in petto?

Eh, ik weet het niet. Laten we over jullie nieuwe plaat 'Eye Contact' praten. Hoe zouden jullie die omschrijven tegen je vrienden?
Lizzie: Zullen we hetzelfde zeggen als de laatste keer?
Brian: De laatste keer?
Lizzie: Je weet wel, de alien die een regenboog omverrijdt.

Een alien die een regenboog omverrijdt? Gaan jullie bij elke journalist die langskomt een nieuwe omschrijving verzinnen? Dat zou grappig zijn.
Lizzie: Ik weet het niet. Wil je een nieuwe? We kunnen een nieuwe omschrijving verzinnen.

Ik weet het niet. Zijn jullie dat praten over je album beu? Vinden jullie het überhaupt leuk om erover te praten? Of hebben jullie meer zoiets van: het is af. Punt.
Brian: Meer dat laatste. Als het af is, vind ik het niet nodig om het weer uit elkaar te halen, om erachter te komen wat het precies is. Laat dat album gewoon z'n eigen leven leiden. En laten we het houden bij een alien die een regenboog omverrijdt.

Hierna spraken we nog over het feit dat ze een koepel willen bouwen met daarin een geluidstudio net buiten New York, dat Mark Gonzales een vriend van ze is en over de vraag of er een leeftijd was waarop de twee leden van de band die we spraken het gevoel hadden dat alles op zijn plek viel en ze wisten wat ze met hun leven aanmoesten. Dat bleek niet echt zo te zijn.

Vanavond naar de Melkweg gaan voor Gang Gang Dance is trouwens een goed idee omdat hun nieuwe CD fenomenaal is. Check verder ook het verslag dat Subbacultcha van de persdag met Gang Gang Dance maakte, dat hebben ze namelijk erg tof en origineel gedaan. Bovenstaande is trouwens op geen enkele manier respectloos bedoeld naar de mensen van V2, die ons altijd  vriendelijk helpen met het in contact brengen met artiesten. Wuv u!

JAN VAN TIENEN

Met dank aan Sofie Marguillier