Foto’s van het ruige nachtleven in de hoofdstad van Oeganda

Er zijn een hoop dingen die niet mogen in Oeganda. Je mag geen seks hebben met mensen van hetzelfde geslacht, je mag wiet roken niet "promoten", en (dankzij een nieuwe anti-pornografiewet) geen beelden of video's verspreiden van vrouwen in minirokjes, of waarin je dijen, tieten of billen kan zien. Maar ondanks de strenge wetten in het land, zijn er nog genoeg mensen die wel van een feestje houden. De Italiaanse fotograaf Michele Sibiloni verhuisde zo'n zes jaar geleden naar Oeganda en begon het nachtleven in de hoofdstad Kampala vast te leggen.

Een deel van zijn foto's zijn nu verzameld in het boek Fuck It, dat deze maand uitkomt. Ik sprak hem over de uitgaansscene in Kampala.

VICE: Hoi, Michele. Je maakte vroeger nieuwsreportages over drugshandel en gewapende rebellengroepen. Waarom ben je overgestapt naar feestfotografie?
Michele Sibiloni: Nadat ik een paar jaar het nieuws had verslaan in Rwanda, Oeganda en Burundi had ik veel goede foto's geschoten en had ik het gevoel dat ik veel had geleerd, maar er miste wel iets. Ik was niet altijd tevreden over mijn werk en wilde het iets persoonlijker maken, iets dat meer te maken had met mijn eigen leven. Ik realiseerde me dat een van de redenen dat ik dol ben op deze stad het nachtleven is.

Wat was het begin van deze serie?
Het begon allemaal met een foto van een nachtwaker, dat is ook de eerste foto in het boek. Nadat ik die foto had gemaakt besloot ik een serie van portretten te schieten van nachtwakers. Ik nam mijn camera al wel vaker mee als ik uitging, maar nu had ik echt een doel.

Hoe reageerden mensen op je camera? Clubfotografie wordt steeds normaler, maar niet iedereen vindt het leuk om rond drie uur 's nachts een camera in z'n gezicht geduwd te krijgen.
Het verschilt. Sommige mensen vonden het niet erg, sommigen vroegen om uitleg. Anderen werden boos. Maar hoe vaker ik het deed, hoe meer ik me op mijn gemak voelde, en het idee kreeg dat het mijn recht is om foto's te maken. Ik moest mijn camera wel vaak verstoppen, omdat ze je fouilleren bij de deur, en als je eenmaal binnen bent en een foto of twee hebt genomen, dan komt er weleens iemand op je af die je vraagt om te vertrekken. Soms moest ik wachten op het juiste moment om een foto te maken, dan snel op het knopje drukken, en dan kijken of iemand me eruit zou gooien

Nadat ik mijn nachtwakerserie had afgerond begon ik steeds meer uit te gaan om alle kanten van het nachtleven in Oeganda vast te leggen. Hoe meer ik fotografeerde, hoe interessanter het werd, omdat ik allemaal nieuwe soorten foto's begon te maken die ik daarvoor nooit genomen had. Maar ik zat toen nog niet aan een boek te denken. Ik wilde gewoon uitgaan en dat aspect van het Oegandese leven en van mijn leven hier vastleggen.

Naar wat voor plekken ging je?
Allerlei plekken, van huisfeestjes met expats tot bars en clubs in Kabalagala – de rosse buurt van Kampala. Er zijn daar veel bars en clubs, mensen koken op straat, en er zijn kleine hotelletjes waar mannen meisjes mee naartoe nemen om seks te hebben. Er waren ook kleinere barretjes in buurten die gezien worden als getto's of sloppenwijken. Maar ik heb het gevoel dat ik elke buurt in Kampala nu op mijn duimpje ken – misschien niet elke bar, maar wel elke buurt

Hoe was dat? Wat voor mensen kwam je zoal tegen?
Wat ik bijzonder vind aan Kampala is dat je op bepaalde plekken allerlei soorten mensen in één bar kan vinden, van schatrijk tot straatarm. Er is weinig klassendiscriminatie. Ik bedoel, een biertje is in de ene bar natuurlijk duurder dan in de andere, maar er zijn geen plekken die "alleen voor rijke mensen" zijn. En dezelfde sekswerkers gaan ook naar de chique plekken en de armoedigere plekken. Ik merkte dat er 's nachts een soort democratie heerst waarbij sociale klassen niet veel meer uitmaken, en mensen contact met elkaar hebben en elkaar gebruiken op andere manieren. Het was niet zoals in Kenia, waar er plekken zijn voor rijken en andere plekken voor armen.

Er zijn ook een paar mensen die op meerdere foto's staan. Kan je me iets vertellen over Sandra, wiens tatoeage van een penis je op de titel van je boek bracht?
Ze is iemand die ik ken, die ik heb gefilmd en geïnterviewd. Ze heeft een paar verhalen voor het boek voor me geschreven, over hoe het is om een prostituee in Kabalagala te zijn, en over hiv en aids. De verhalen waren erg interessant, maar ik heb ze uiteindelijk niet in het boek gebruikt omdat ik wilde dat de lezer op zijn eigen manier door de foto's heen zou gaan. Ik wilde niet dat de aandacht volledig op hiv of prostitutie gevestigd zou zijn.

Het boek gaat daar niet alleen over, en ik wil niet allerlei stereotypes bevestigen. Toen ik voor het eerst in Afrika aankwam had ik zoveel stereotypes in mijn hoofd zitten die ik in kranten en op tv had gezien, en ik wilde van Fuck It iets heel anders maken. Daarom wilde ik zoveel mogelijk verschillende soorten mensen in mijn boek hebben: expats, sekswerkers, alle soorten mensen die ik tegenkwam.

Denk je dat de lezer door jouw boek Oeganda anders zal gaan zien?
Ik weet het niet, ik hoop het. Ik denk dat het een uniek verhaal is. Het werpt een licht op bepaalde kanten van de Oegandese maatschappij die vaak verborgen blijven. Oeganda is een politiek onderdrukt en conservatief land – met anti-homowetten, een recente anti-pornografiewet, en wetten die door evangelische kerken worden gepusht die tegen de mensen liegen over seksualiteit – maar achter gesloten deuren geven mensen daar niet veel om. Ze feesten hier net zoals ze in Londen, Parijs of New York zouden doen.

Bedankt, Michele.

Fuck It is verkrijgbaar bij Edition Patrick Frey. Lees ook: Prachtige polaroids van het Amsterdamse nachtleven in 1980

Drugs, kuiven en communisme: het nachtleven in Belgrado in de jaren tachtig

**Deze gast fotografeert al veertig jaar lang Britse clubgangers[ ](http://www.vice.com/nl/read/prachtige-polaroids-van-het-amsterdamse-nachtleven-in-1980-2923)**

Like VICE Nederland voor je dagelijkse partij prachtverhalen, want anders mis je dingen: