Een twaalfjarig meisje dat haar hele familie liet vermoorden komt na tien jaar vrij

Hij zou dit jaar eindexamen hebben gedaan.

Op zondag 23 april 2006 werd het jongetje – wiens naam niet openbaar mag worden gemaakt – vermoord in zijn bed. De keel van de achtjarige werd van oor tot oor doorgesneden; zijn knuffels zaten onder het bloed. Zijn ouders werden ook op brute wijze vermoord in de kelder van hun huis in de stad Medicine Hat in de Canadese provincie Alberta.

De drievoudige moord was geen willekeurig misdrijf of een inbraak die uit de hand was gelopen. Het was een plan dat bedacht was door hun zus en dochter.

Ze was twaalf jaar oud. Haar 23 jaar oude vriend knapte het vuile werk grotendeels op. Maar geen van beiden gaf later toe dat zij degene waren geweest die het jongetje had vermoord.

Inspecteur Brent Secondiak, die destijds bij de politie van Medicine Hat zat, herinnert zich nog dat hij een melding kreeg van de centrale dat iemand dacht dat ze lichamen in een kelder hadden zien liggen. Hij voelde gelijk aan dat het geen vals alarm was. Hij reed naar het adres, parkeerde aan de verkeerde kant van de straat, en haalde zijn beschermende kleding tevoorschijn.

Hij keek door een kelderraam en zag dat er minstens een lichaam op de grond lag. Hij vroeg om versterking en een ambulance – hij dacht dat hij misschien nog iemand kon redden. Er was niemand meer in leven in het huis, maar er miste wel een lid van de familie: de dochter. "Ik geloofde echt dat ze vermist en mogelijk ontvoerd was," zei Secondiak. "Het kwam niet in me op dat zij misschien de schuldige was."

In de eerste paar uur werd er een AMBER Alert uitgezonden voor het meisje, maar de politie ontdekte al snel bewijs – brieven en tekeningen – in haar kamer en haar kluisje op school waardoor ze zich realiseerden dat zij een verdachte was.

"Het was een enorme schok dat zij erbij betrokken was, omdat het zo gruwelijk was. Ik kon me niet voorstelling dat iemand die zo jong is zoiets verschrikkelijks zou doen," zei Secondiak.

Het meisje, dat later in de media bekend zou worden als J.R. (omdat volgens de Canadese wet de identiteit van een minderjarige verdachte niet bekend mag worden gemaakt) en haar vriend Jeremy Steinke werden de volgende dag gearresteerd. De politie vond ze met een andere vrouw in de auto van Steincke, een paar uur richting het oosten in Saskatchewan. In de auto lag ook de maandageditie van Medicine Hat News.

Steinke had – zwaar onder de invloed van drank, ecstasy, cocaïne en wiet – een kelderraampje ingeslagen en was zo het huis binnengedrongen. Zijn eerste slachtoffer was de moeder. De vader werd wakker door de worsteling, en vocht met Steinke om zijn gezin te beschermen. Hij porde Steinke in het oog, maar kon uiteindelijk niet op tegen de 23-jarige en zijn mes. "Hij vocht tot het bittere einde," zegt politiechef Andy McGrogan. "Hij was een strijder. Hij had gewoon niet dezelfde wapens als de dader had."

Vlak voordat hij zijn laatste adem uitblies, vroeg de vader aan Steinke waarom hij dit deed. "Dit is wat je dochter wilde," antwoordde hij.

Het jongetje werd als laatste vermoord.

J.R. zal dit voorjaar haar straf hebben uitgezeten. In mei zal ze voor het laatst voor de rechtbank verschijnen in Medicine Hat, en daarna zal ze vrij zijn. Als ze de komende vijf jaar geen misdaden begaat, zullen de moorden van haar strafblad worden gewist.

Als McGrogan, die inspecteur was toen de moorden plaatsvonden, terugdenkt aan de zaak ziet hij de gruwelijke beelden nog steeds voor zich. "Ik zal de foto's van het jongetje met zijn doorgesneden keel nooit vergeten." Ook Secondiak kan de zaak moeilijk van zich af zetten. "Ik heb veel slechte dingen en een hoop lijken gezien, maar niet zoveel kinderen, en al helemaal niet in die staat," zei hij.

Het is een beeld dat waarschijnlijk iedereen die met de moorden en het onderzoek te maken heeft gehad achtervolgt. Het achtervolgt mij in ieder geval wel.

Ik was pas een week of acht in Medicine Hat toen de moorden plaatsvonden. Ik was naar de stad verhuisd om als verslaggever aan de slag te gaan bij Medicine Hat News . Ik wist niet zo goed wat ik van mijn nieuwe baan moest verwachten, maar ik had in ieder geval niet verwacht dat ik in de eerste weken al een verhaal zou verslaan dat me de rest van mijn carrière bij zou blijven.

Ik hoefde eigenlijk niet te werken die zondag, maar was langs de redactie gegaan om iets te checken voor de krant van maandag. Toen ik op kantoor aankwam, vertelde een collega me dat ze dachten dat er een moord en zelfmoord was gepleegd, en er drie mensen dood waren. De situatie leek onder controle, en ik ging naar huis.

In de dagen daarna werden verslaggevers op pad gestuurd om zoveel mogelijk informatie in te winnen. Ze spraken met buren, we probeerden familieleden te vinden. Een journalist en fotograaf postten dag en nacht voor het huis. Ik bleef op de redactie en stond mensen te woord over de telefoon. We kregen meerdere telefoontjes van mensen die beweerden dat ze vrienden waren van J.R. en Steinke. Ze zeiden vooral dat ze het niet konden geloven. Sommigen zeiden dat Steinke onschuldig was.

In de maanden daarna zou ik veel over de zaak schrijven. Ik woonde de preliminaire zittingen voor Steinke bij, en de eerste dagen van het proces tegen J.R..

Naarmate verslaggevers meer te weten kwamen over J.R. en Steinke werd het verhaal steeds vreemder. De twee waren lid van de website VampireFreaks.com en praatten vaak over het drinken van bloed. Steinke vertelde aan mensen dat hij een driehonderd jaar oude weerwolf was. Online stonden foto's van J.R. waarop ze zware, donkere make-up droeg en poseerde met een neppistool.

De twee waren onderdeel van de lokale punk- en gothscene. Ze leerden elkaar kennen bij een punkconcert. Als ze haar gothic kleren aanhad, zag J.R. een stuk ouder uit dan twaalf.

Haar ouders keurde haar relatie met een veel oudere man af. Volgens de verhalen gingen ze goed met de situatie om – J.R. mocht nog steeds naar concerten, maar een van haar ouders ging altijd met haar mee.

Naarmate de verboden relatie steeds sterker werd, begon het stel e-mails uit te wisselen waarin J.R. dingen zei als: "Ik heb een plan. Het begint ermee dat ik ze vermoord en eindigt ermee dat ik bij jou intrek." Steinke antwoordde: "Nou, goed plan, maar we moeten wel wat creatiever worden met details enzo."

De twee hielden allebei van de film Natural Born Killers, en keken die de avond voordat de moorden werden gepleegd. Veel van deze details werden pas bekend bij hun hoorzittingen.

Toen de rechtszaak tegen J.R. begon in juni 2007 zag ze er niet langer uit als een stoer meisje met een duistere kant. Ze zag eruit alsof ze meer thuishoorde bij een kerkpicknick dan een punkshow. Ze droeg een lila blouse en beige broek, en haar donkerblonde haar zat in een nette paardenstaart. Toen ze "niet schuldig" pleitte, kwam haar stem amper boven een fluistertoon uit.

J.R. moest zelf ook een getuigenverklaring afleggen voor de rechtbank. Ze zei dat ze "een grapje" maakte toen ze voorstelde om haar ouders te vermoorden, en dat ze nooit had gedacht dat Steinke het echt zou doen. Maar de jury was niet overtuigd dat ze slechts een pion was in het plan van Steinke. Na een proces dat een maand duurde werd ze schuldig bevonden aan drie gevallen van moord met voorbedachten rade. Ze kreeg de maximumstraf voor een minderjarige: tien jaar, verdeeld over hechtenis en voorwaardelijke vrijlating onder toezicht.

Steinke werd een jaar later ook veroordeeld voor drie gevallen van moord met voorbedachten rade. Hij kreeg een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van 25 jaar.

Als onderdeel van haar veroordeling moest J.R. het IRCS-programma ("intensive rehabilitative custody and supervision") doorlopen, dat ontwikkeld is voor minderjarige overtreders die veroordeeld zijn voor zware misdrijven en een psychische stoornis hebben. Er werden maar weinig details van de psychiatrische evaluaties van J.R. bekend gemaakt, behalve dat ze gediagnosticeerd was met een antisociale gedragsstoornis en oppositioneel opstandige gedragsstoornis. Die twee stoornissen komen ongelofelijk veel voor onder jonge criminelen, zei criminoloog Evan McCuish, die verbonden is aan de Simon Fraser Universiteit.

Maar die stoornissen op zich zijn niet genoeg voor een rechter om een IRCS-straf op te leggen, zei hij. Die wordt gereserveerd voor jongeren die intensieve psychiatrische behandeling nodig hebben.

Rehabilitatie is het doel voor jonge overtreders, zei McCuish, en hechtenis is een laatste redmiddel. "De kinderen die in Canada de jeugdgevangenis in moeten, zijn de zwaarste en gewelddadigste jonge overtreders," zei hij.

Secondiak zegt dat wat hij zag in dat huis aan Cameron Road pas insloeg toen hij terugreed naar het politiebureau om zijn meerderen in te lichten. Toen begonnen de tranen te rollen. "Sommige van die beelden krijg je nooit meer uit je hoofd. Maar ik heb er nu min of meer vrede mee." McGrogan zegt dat de moorden "vlekken" hebben achtergelaten op het korps. "Tenzij je erbij betrokken was, zal je het nooit begrijpen," zei hij. "Het kan me niet schelen of je ook een agent bent…je komt maar zelden zoiets verschrikkelijks tegen."

De vier politieagenten die als eerste op de plaats delict waren zijn nog steeds erg close, zegt Secondiak. Hij zegt dat een van de agenten vaak zijn kantoortje instapt om over de moorden te praten. "Maar wij hebben in ieder geval iemand om mee te praten."

Noch de advocaat van J.R. of de openbaar aanklager wilden commentaar geven op dit verhaal.

Secondiak zegt dat hij het erg moeilijk heeft gehad met de straf van tien jaar die J.R. kreeg. "Op een bepaald punt was ik boos. Boos dat ze niet berecht werd als een volwassene, maar ik heb ook wel medelijden met haar gehad," zei hij. Maar hij zegt dat hij vertrouwen heeft in het systeem. "Op een bepaald moment wilde ik dat ze voor altijd opgesloten zou worden. Maar dat heb ik nu niet meer. Ik hoop dat ze verder kan gaan met haar leven en een productief lid van de samenleving wordt," zei hij. "Dat vind ik wel nog steeds moeilijk om te zeggen. Als je me dit vijf jaar geleden had gevraagd, had ik je een ander antwoord gegeven."

Net als Secondiak heb ik geworsteld met mijn mening over haar straf. Wat ik ervan vind verandert met de dag. Ik vind het moeilijk om het geweld en haar dode familieleden te verenigen met een straf van tien jaar. Wat ik vaak het moeilijkste vind om te accepteren is dat ze grotendeels anoniem zal blijven. Ik kan alleen maar hopen dat ze een goed en productief leven zal leiden, en alle dingen doet die haar broertje nooit de kans kreeg om te doen.

In de afgelopen paar jaren zijn sommige van de strafvoorwaarden van J.R. al versoepeld. Ze hoeft zich niet langer aan een avondklok te houden, en heeft lessen gevolgd aan de Mount Royal University in Calgary. "Die beslissingen worden niet zomaar gemaakt," zei McCuish, die uitlegt dat deze dingen een teken zijn dat het rehabilitatieproces voor J.R. heeft gewerkt. "Door het programma en de behandelingen die ze heeft gekregen kan ze langzaam re-integreren in de maatschappij."

Uit het onderzoek van McCuish blijkt dat de meeste minderjarigen die worden veroordeeld voor moord als volwassenen geen moorden meer plegen. Hoe verschrikkelijk haar misdaden ook waren, Secondiak gelooft wel dat er hoop is voor J.R. "Ik denk niet dat ze echt door en door slecht is. Ik heb weleens mensen ontmoet die echt slecht zijn, en daar hoort zij niet bij." Lees ook: Hoe voelt het om iemand te doden?

De doodgewone locaties van brute moorden

Ayahuasca hielp me om de moord op mijn moeder te verwerken

Like als de wiedeweerga VICE Nederland om niks te missen van alles wat we maken: