Jacques
Charlier is een kunstenaar die tijdens zijn loopbaan al honderden
cartoons tekende die symbool staan voor de genitaliën van hedendaagse
kunstenaars. Heel erg shockerend klinkt dat niet. Op de biënnale in
Venetië zorgden ze echter wel voor consternatie. Zowel de burgemeester
als de curatoren weigerden de tekeningen in de straten te exposeren
omdat daarmee de regels van het fatsoen zouden worden overtreden. Opvallend, aangezien er eigenlijk geen enkele piemel
of poes te zien is. Charlier trok er zich geen bal van aan en toonde
zijn werken op een boot in Venetië en elders in Europa. Op zijn website
biedt hij nu ook een quiz aan met een beloning voor diegene die de
meeste bekende genitaliën kan herkennen.Vice: Hoe ben je tot het idee gekomen om lullen van andere kunstenaars en kunstenaressen te tekenen?
*Jacques Charlier: Ik*
zat al met dit idee in de jaren zeventig. Ik heb toen maar een stuk of
vijftien tekeningen gemaakt. Toen ik werd benaderd door de mensen van
de biënnale, leek het me een goed idee om de cartoontjes weer op te
rakelen. Samen met Enrico Lunghi, de curator, heb ik er zo'n honderd
geselecteerd.Als iemand zo intensief met piemels en poezen bezig is, kan ik niet anders dan me afvragen of jij problemen hebt met seks.
Dit
is niet het enige project waar ik me als kunstenaar mee bezig houd. Seks
is meer en meer aanwezig in de hedendaagse kunst. Ik heb gewoon het
gegeven tot in het extreme uitgepuurd. Er is dus geen foute interpretaties
meer mogelijk.Waarom net deze honderd artiesten?
Sommige
kunstenaars zijn nu eenmaal gemakkelijker in een cartoon om te zetten
dan anderen. Daarnaast zijn ze ook opgedeeld in leeftijd, van de oudste
tot de jongste. Zelfs met duidelijke hints bij elke tekening, besef je
wel dat het geen gemakkelijk spelletje is en dat je over een
behoorlijke kennis van de kunstgeschiedenis moet beschikken om de
artiesten te herkennen.Is het een soort van hommage?
Natuurlijk.
Het werk zit boordevol liefde. Ik ben geen viezerik die moderne kunst
onder de vloermat wil vegen, in tegenstelling wat enkele mensen over
mij zouden beweren. Het is gewoon de kunstwereld getoond in al zijn
naaktheid.Heb je jezelf ook opgenomen in de collectie?
Ja. Ik denk wel dat mijn cartoon moeilijker te herkennen is in vergelijking met de andere.Op
je website vertel je dat je de kunstenaars die nog leven gevraagd hebt
of ze het erg vonden dat hun intieme delen zo publiekelijk werden
getoond.
De meeste kunstenaars
kon het geen hol schelen, anderen vonden het grappig, slechts twee of
drie stonder er weigerachtig tegenover. Enkelen hebben helemaal niet
geantwoord maar toen ik ze zag vertelden ze me dat ze de hele hetze
rond dit werk niet begrepen. Over het algemeen waren we erg verbaasd
over hoe vriendelijk mensen tegen ons waren. Negen steden hebben ons
uitgenodigd in drie weken tijd.Je werk
is getoond op het feestje van VICE Bulgaria in Sofia (waar deze foto's
ook van afkomstig zijn). Wist je dat voor dit interview?
Nee,
maar ik herinner me wel dat dat heel vriendelijke mensen waren en dat
ze eerst toestemming vroegen alvorens de tekeningen op te hangen. Maar
weet je, het is geen puur toeval. Er hangt een heel flauw sfeertje rond
de biënnale. Daardoor wordt elk nieuwtje in de stad quasi onmiddellijk
verspreid via mond-tot-mond reclame. Er werd al over mij gesproken nog
voor ik in Venetië was!Waarom denk je dat ze in Venetië weigerden je werk te exposeren? Het cliché gaat dat Italianen gek zijn op seks.
Dit
soort van beslissingen worden nooit genomen door een enkele persoon.
Het is meestal de curator die in contact staat met mensen van de stad
en de biënnale, niet ik. De artistieke wereld is op dit moment niet zo
groot. Sommige paviljoenen, zoals het Hongaarse, waren echt heel
pittig, andere waren compleet irrelevant. De kunstcritici en de media
hebben niet de tijd, noch het geld om verslag uit te brengen over de
'off'-events, ze worden gecontroleerd en gestuurd vanaf het begin. De
biënnale is als een dinosaurus die je niet meer onder controle kan
houden, het is een toeristisch en commercieel middel geworden. Ik denk
dat het heel hypocriet is om mijn werk af te wijzen op grond van
'fatsoen'. Venetië was de thuishaven van Casanova; nog niet zo lang
geleden hadden ze nog drijvende bordelen. Halfnaakte Yoko Ono posters
doen niemand nog opkijken. Ik denk dat het de titel is, '100 sexes',
die hen deed schrikken.Wat is je volgende project? Andere lichaamsdelen?
Mijn
nieuwe werken hebben helemaal niets te maken met seks, ik ben echt geen
expert ofzo. Ik heb een wachtkamer in het parlement in Brussel volledig
getransformeerd. Ik toon er mijn visie op de wereld. Ik ben ook de
curator van een project waar kunstenaars die ik heb gekozen naar
zestien steden trekken om de kloof tussen kunst en Jan met de pet aan
te kaarten, met een onderliggende politieke boodschap.Hmm, OK, blijkbaar toch geen viezerik.
Charlier is een kunstenaar die tijdens zijn loopbaan al honderden
cartoons tekende die symbool staan voor de genitaliën van hedendaagse
kunstenaars. Heel erg shockerend klinkt dat niet. Op de biënnale in
Venetië zorgden ze echter wel voor consternatie. Zowel de burgemeester
als de curatoren weigerden de tekeningen in de straten te exposeren
omdat daarmee de regels van het fatsoen zouden worden overtreden. Opvallend, aangezien er eigenlijk geen enkele piemel
of poes te zien is. Charlier trok er zich geen bal van aan en toonde
zijn werken op een boot in Venetië en elders in Europa. Op zijn website
biedt hij nu ook een quiz aan met een beloning voor diegene die de
meeste bekende genitaliën kan herkennen.
Advertentie
*Jacques Charlier: Ik*
zat al met dit idee in de jaren zeventig. Ik heb toen maar een stuk of
vijftien tekeningen gemaakt. Toen ik werd benaderd door de mensen van
de biënnale, leek het me een goed idee om de cartoontjes weer op te
rakelen. Samen met Enrico Lunghi, de curator, heb ik er zo'n honderd
geselecteerd.Als iemand zo intensief met piemels en poezen bezig is, kan ik niet anders dan me afvragen of jij problemen hebt met seks.
Dit
is niet het enige project waar ik me als kunstenaar mee bezig houd. Seks
is meer en meer aanwezig in de hedendaagse kunst. Ik heb gewoon het
gegeven tot in het extreme uitgepuurd. Er is dus geen foute interpretaties
meer mogelijk.Waarom net deze honderd artiesten?
Sommige
kunstenaars zijn nu eenmaal gemakkelijker in een cartoon om te zetten
dan anderen. Daarnaast zijn ze ook opgedeeld in leeftijd, van de oudste
tot de jongste. Zelfs met duidelijke hints bij elke tekening, besef je
wel dat het geen gemakkelijk spelletje is en dat je over een
behoorlijke kennis van de kunstgeschiedenis moet beschikken om de
artiesten te herkennen.Is het een soort van hommage?
Natuurlijk.
Het werk zit boordevol liefde. Ik ben geen viezerik die moderne kunst
onder de vloermat wil vegen, in tegenstelling wat enkele mensen over
mij zouden beweren. Het is gewoon de kunstwereld getoond in al zijn
naaktheid.
Advertentie
Ja. Ik denk wel dat mijn cartoon moeilijker te herkennen is in vergelijking met de andere.Op
je website vertel je dat je de kunstenaars die nog leven gevraagd hebt
of ze het erg vonden dat hun intieme delen zo publiekelijk werden
getoond.
De meeste kunstenaars
kon het geen hol schelen, anderen vonden het grappig, slechts twee of
drie stonder er weigerachtig tegenover. Enkelen hebben helemaal niet
geantwoord maar toen ik ze zag vertelden ze me dat ze de hele hetze
rond dit werk niet begrepen. Over het algemeen waren we erg verbaasd
over hoe vriendelijk mensen tegen ons waren. Negen steden hebben ons
uitgenodigd in drie weken tijd.Je werk
is getoond op het feestje van VICE Bulgaria in Sofia (waar deze foto's
ook van afkomstig zijn). Wist je dat voor dit interview?
Nee,
maar ik herinner me wel dat dat heel vriendelijke mensen waren en dat
ze eerst toestemming vroegen alvorens de tekeningen op te hangen. Maar
weet je, het is geen puur toeval. Er hangt een heel flauw sfeertje rond
de biënnale. Daardoor wordt elk nieuwtje in de stad quasi onmiddellijk
verspreid via mond-tot-mond reclame. Er werd al over mij gesproken nog
voor ik in Venetië was!Waarom denk je dat ze in Venetië weigerden je werk te exposeren? Het cliché gaat dat Italianen gek zijn op seks.
Dit
soort van beslissingen worden nooit genomen door een enkele persoon.
Het is meestal de curator die in contact staat met mensen van de stad
en de biënnale, niet ik. De artistieke wereld is op dit moment niet zo
groot. Sommige paviljoenen, zoals het Hongaarse, waren echt heel
pittig, andere waren compleet irrelevant. De kunstcritici en de media
hebben niet de tijd, noch het geld om verslag uit te brengen over de
'off'-events, ze worden gecontroleerd en gestuurd vanaf het begin. De
biënnale is als een dinosaurus die je niet meer onder controle kan
houden, het is een toeristisch en commercieel middel geworden. Ik denk
dat het heel hypocriet is om mijn werk af te wijzen op grond van
'fatsoen'. Venetië was de thuishaven van Casanova; nog niet zo lang
geleden hadden ze nog drijvende bordelen. Halfnaakte Yoko Ono posters
doen niemand nog opkijken. Ik denk dat het de titel is, '100 sexes',
die hen deed schrikken.Wat is je volgende project? Andere lichaamsdelen?
Mijn
nieuwe werken hebben helemaal niets te maken met seks, ik ben echt geen
expert ofzo. Ik heb een wachtkamer in het parlement in Brussel volledig
getransformeerd. Ik toon er mijn visie op de wereld. Ik ben ook de
curator van een project waar kunstenaars die ik heb gekozen naar
zestien steden trekken om de kloof tussen kunst en Jan met de pet aan
te kaarten, met een onderliggende politieke boodschap.Hmm, OK, blijkbaar toch geen viezerik.