Moet ik als feministische man iets met internationale mannendag?

Het is op 8 maart, op internationale vrouwendag, dat ik geboren ben. Sinds een paar jaar begin ik mezelf voorzichtig feminist te noemen. Maar vandaag is het internationale mannendag. Dat voelt een beetje als 'internationale CEO's van beursgenoteerde bedrijvendag', of als 'internationale bovenmodaal verdienende marketeers die hun kind naar een net iets minder goede school dan ze hadden gehoopt moesten sturen-dag'. Mannen hebben nog altijd meer macht dan vrouwen, verdienen meer geld en hoeven bijvoorbeeld niet te vechten voor het recht op abortus. Het gaat aardig, zo bezien.

En toch is het vandaag echt de officiële internationale mannendag. Moet ik daar als feministische man nou iets mee? En zo ja, wat?

De dag is in 1999 in het leven geroepen door mensen uit de mannenrechtenbeweging, een beweging die dan weer in de jaren zeventig ontstond, grofweg als reactie op de tweede feministische golf die min of meer in de jaren zestig begon. De mannenrechtenbeweging ontstond deels uit angst dat de samenleving te veel zou feminiseren, wat de positie van de man in gevaar zou brengen. Eind jaren zeventig splitste de beweging zich op in tweeën: een pro-feministisch en een anti-feministisch kamp.

Vandaag de dag lijkt de mannenrechtenbeweging nog steeds een tweezijdige medaille te zijn: aan de ene kant de brave borsten die in ambtelijke termen ijveren voor minder suïcide onder mannen en bij wet geregeld gelijk ouderschap (zie bijvoorbeeld deze mannen van het vaderinstituut.be, medeoprichter van internationalemannendag.org), aan de andere kant hebben we te maken met luide mememakers die online kotsen op feminisme en gelijke rechten voor mannen en vrouwen. Die kant propageert het idee dat vrouwen mannen onderdrukken, dat feministen pure haatvolle propaganda spuien. Hypermasculiniteit, vrouwen terug achter het aanrecht, Trumperds, nare versiercoaches, 4-Chan, de term 'feminazi's', zeiken over de nieuwe Ghostbusters-film – dat soort zaken hoort bij het tweede kamp.

Het is de tweede kant die ervoor zorgt dat door een dag als internationale mannendag de vergelijking opkomt met de Black Lives Matter-beweging en de wat onhebbelijke tegenvoeters van de All Lives Matter-kant. Als iemand strijdt voor meer rechtvaardigheid voor een bepaalde groep in de samenleving - Black Lives Matter - kun je daar wel tegenin brengen dat er ook andere groepen in de samenleving zijn met problemen, maar dat is toch alsof iemand klaagt over pijn in de rug, terwijl een zwart mens dood ligt te bloeden. Of om het met John Olivers woorden te zeggen, de Britse televisiehost die over het salarisverschil tussen mannen en vrouwen zei: "If someone lays a turd on your desk, it doesn't really matter if the turd is this big or this big." Internationale mannendag voelt als zeggen dat die strontlucht op het bureau van vrouwen heus ook niet fijn is voor mannen.

Echte man Neo/Keanu weet het even niet, maar neigt naar rood.

Maar sinds de verkiezing van Trump zegt mijn gevoel ook dat er serieuzer moet worden geluisterd naar de argumenten van mensen met wie je het niet direct eens bent. Omdat de mannenrechtenbeweging een tikkie diffuus is, moeten we wel een selectie maken. Laten we een keer niet kiezen voor de meest extreme uitspraken – zoals je die vindt op een forum als reddit.com/r/TheRedPill/ –, maar voor het gematigder forum Internationalemannendag.org.

Op de website van Internationalemannendag.org staat dat 'een van de primaire doelen van internationale mannendag is om de focus van het sociale discours over mannen en mannelijkheid te verleggen van mannen die zich slecht gedragen naar een discours dat juist positieve mannelijke rolmodellen bevestigt. Mannen reageren energieker op positieve beelden van masculiniteit dan op negatieve stereotypering.'

Dat klinkt aardig, maar impliceren deze woorden dat het feminisme er verantwoordelijk voor is dat er een negatief beeld ontstaat van mannelijk gedrag?

Ergens anders op de site lees ik, in een oproep om als man 'de middenweg' te bewandelen: ' Om deze plek [de middenweg] in te nemen is moed nodig, maar ook daadkracht, vastberadenheid, gevoel voor orde en rechtvaardigheid. 'Mannelijke' kwaliteiten (soms als yang aangeduid) waaraan de wereld behoefte heeft en waarover zowel mannen als vrouwen kunnen beschikken.'

Het voelt heel natuurlijk om de wereld op te delen in mannelijke en vrouwelijke 'kwaliteiten', maar wat natuurlijk voelt is nog niet per se juist. Een van de sterke punten van het feminisme vind ik juist dat het identiteit lostrekt van hoe dingen 'horen te zijn', en menselijke eigenschappen lostrekt van geslacht. Je hebt aardige mannen, bikkelharde transgenders, homo's die teringlijers zijn en je snapt waar ik heen wil met deze opsomming. Ik geloof gewoon niet zo in 'mannelijke' eigenschappen, omdat een essentialistische benadering is van wat 'de man' of 'de vrouw' is of zou moeten zijn.

Bij de missie lees ik dat het doel van de organisatie is om genderrelaties en -gelijkwaardigheid te verbeteren. Een ander doel is het promoten van positieve rolmodellen voor mannen, mannen die 'goed en eerlijk trachten te leven'. Ook willen ze aandacht voor gezondheid en welzijn.

Nou, met die doelen kan ik wel leven.

In Nederland is internationale mannendag (nog) een vrij marginaal verschijnsel. Het is bijvoorbeeld tekenend dat er nooit zo vaak op 'internationale mannendag' wordt gegoogled als op internationale vrouwendag. Dus wat moet ik als Nederlandse man met internationale mannendag? Laat ik vooropstellen dat we die dag niet per se hoeven te vereenzelvigen met de nare kanten van de mannenrechtenbeweging. Verder zijn er wel een aantal positieve kanten aan te noemen, zoals het feit dat er aandacht wordt gevraagd voor het feit dat mannen verhoudingsgewijs vaker suïcide plegen dan vrouwen. Maar daar staat dan weer tegenover dat transgenders en homo's die niet uit de kast zijn met geen woord genoemd worden in het kader van mannendag. En weet je in welke beweging dat wel gebeurt? Het feminisme.

Daarom vraag ik me af: waarom zouden die gematigde mannenrechtenmannen die vechten voor een positiever beeld van de man zich niet gewoon feminist noemen, en in die hoedanigheid streven naar een betere wereld?

Ik eindig met een oproep: laat iedereen die internationale mannendag viert dat doen in het kader van feminisme.

-

Vrouwen praten misschien veel, maar we horen ze te weinig. Daarom is Broadly Nederland er. Like onze pagina.