Matteo wil niet meer koken in sterrenrestaurants die zijn vrienden niet kunnen betalen

Het is acht uur 's avonds en Matteo Sperati en ik zitten aan een tafeltje in de (nu nog) lege Mercat Bar in Rome. Hij gaat straks samen met zijn vakbroeders een zesgangenmenu koken voor zijn maandelijkse eetavondje. De 24-jarige chef-kok uit Rome heeft ondanks zijn jonge leeftijd een cv waar de meeste chefs van dromen. Na een korte carrière bij sterrenrestaurants Burrafina in Londen en Gardenia in Turijn, nam Matteo ontslag en besloot hij om voor zichzelf te beginnen. "Ik ben te rock 'n roll voor de Michelinwereld," zegt Matteo, nippend aan een glaasje water.

Matteo vindt het belangrijk dat zijn gerechten toegankelijk zijn voor een groter publiek. "Het ergste was dat mijn vrienden niet op zulke plekken kwamen eten. Te duur en te chique. Ik organiseer vaak dinertjes bij mij thuis voor mijn vrienden, zodat zij ook dingen kunnen proeven die ze normaal niet eten," vertelt Matteo. "Gerechten die gastronomisch gezien next level zijn hoeven niet altijd gepaard te gaan met upper class-onzin en veel geld. Je kan ook gewoon normaal blijven doen."

Met deze gedachtegang is Matteo's initiatief Otsumami ontstaan. Otsumami is in Japan het eten dat wordt geserveerd bij alcohol; dat kan bier, sake of een cocktail zijn. Matteo bereidt één keer per maand een zesgangendiner in een pub of bar in de stad, waarbij elke gang gepaard gaat met een alcoholisch drankje ontworpen en uitgekozen door de eigenaar van de bar. Dit alles bij elkaar voor veertig euro. Naast hem in de keuken staan zijn vrienden Luca (ex-chef bij het driesterrenrestaurant Le Calandre en pizzabakker Gabriele. "Het moet lekker zijn, maar het belangrijkste is dat iedereen zich op z'n gemak voelt," zegt Matteo.

De tent begint vol te raken, en Matteo groet de ene na de andere kennis. Het merendeel van de gasten zijn vrienden. De bar verandert langzamerhand in de huiskamer van Matteo, en ik heb ook mijn vrienden uitgenodigd, zoals het hoort op een huisfeestje.

Ik lees het menu van de avond door en zie dat bijna alle gerechten geïnspireerd zijn door de Japanse keuken. Ik ben zelf Japans, en het is altijd spannend als een niet-Japanner dat probeert te koken. Maar als de glazen sake-champagne op tafel worden gezet verdwijnen al mijn zorgen. Matteo heeft als voorafje kalfszwezerik met groene thee-ijs en goudbes voor ons klaargemaakt. Ik smelt.

Waar eerst onze borden nog zorgvuldig worden geïnspecteerd ("proef ik nou Campari in de saus?") zijn onze zintuigen bij de derde gang een stuk minder scherp. In rap tempo wordt het ene bord voor het andere verwisseld en sta ik ineens met in mijn linkerhand een gin-tonic met kappertjes en in mijn rechterhand een pruimensake. De gin, sake en kwartel met gedroogde aardbei gaan bijzonder goed samen.

De hele tent is lam. Bij de vierde gang staan er teveel glazen op tafel en de serveerster besluit dat de hele zaal een rookpauze neemt. Even later staat iedereen, inclusief de chefs, buiten te roken. Daarna gaan we snel terug aan tafel.

De mannen weten hoe ze moeten koken en wat gezelligheid betekent. De serveersters zetten het dessert op tafel: ananas-ravioli met een mille-feuille van passievrucht, en een bourbon sour. Dit is het beste feestje ooit.