FYI.

This story is over 5 years old.

Creators

Foto-essay: de ongewilde schoonheid van Chinese spooksteden

Jing Jin City is een luxeoord met een resort en een spa, zo’n vierduizend villa’s en noodzakelijkheden zoals een golfbaan en een paardenrenbaan. Toch ontbreekt het aan één ding: bewoners.
Alle afbeeldingen in dit artikel zijn afkomstig uit het boek Jing Jin City van fotograaf Andi Schmied

Mark Minkjan is hoofdredacteur van Failed Architecture en schrijft de komende weken voor The Creators Project over het falen en slagen van moderne architectuur. 

We hebben allemaal weleens foto’s gezien van Chinese spooksteden. Ze schieten als paddenstoelen uit de grond, als remedie tegen de explosief groeiende bevolking van China. Tegelijkertijd zijn het ook gewoon grote bouwprojecten waar ontwikkelaars geld aan kunnen verdienen, die op hun beurt weer voor werkgelegenheid zorgen. Soms worden de steden zelfs gebouwd als exacte kopieën van Europese wereldsteden. Toch ontbreekt het bij veel van die nieuwe plekken aan één ding: bewoners. De vraag is of de bevolkingsgroei al deze gebouwde leegte zal kunnen opvullen. Voor nu levert het in ieder geval macabere en fascinerende beelden op.

Advertentie

De in Boedapest en Londen wonende fotograaf en kunstenaar Andi Schmied bezocht een van deze spooksteden, niet alleen om de verlaten plekken vast te leggen, maar ook om op zoek te gaan naar de verborgen psychologie van de stadslandschappen. Haar project Jing Jin City gaat over de gelijknamige stad, op zo’n honderd kilometer van Beijing. Het is een luxeoord met een Hyatt Regency Resort and Spa, zo’n vierduizend villa’s en noodzakelijkheden zoals een golfbaan en een paardenrenbaan. Veel van die villa’s zijn echter maar half afgebouwd, wachtend op een toekomst die misschien nooit zal komen.

Jing Jin City is niet een complete spookstad, want het heeft wel een paar ‘kunstmatige’ inwoners. Dat zijn voornamelijk bewakers en tuiniers, die ervoor moeten zorgen dat de boel fatsoenlijk blijft, zonder ongewenste verwildering van de natuur of indringers van buitenaf. Wanneer hun dienst erop zit, verandert hun rol van arbeider naar inwoner. Schmied zegt daarover: “Ze slapen in de villa’s die ze moeten beschermen en onderhouden. Daar veranderen ze het interieur en maken ze geïmproviseerd meubilair van ongebruikte bouwmaterialen. In de dubbelhoge woonkamers creëren ze sculpturen van het venstermateriaal en in de winter breken ze het ijs van de rivier om te kunnen vissen tussen de golfbaan en de grootste villa’s.”

De kunstenaar deed meer dan alleen het fotograferen van de grote leegstand en de eigenaardige leefwijze van de spaarzame bewoners. Zo verzamelde Schmied het promotiemateriaal waarmee de lokale overheid investeerders en potentiële bewoners wil aantrekken, en deed ze in zekere zin ook zelf mee met spookstedelingen: in en om de leegstaande gebouwen maakte ze installaties van overgebleven spullen. Vervolgens legde ze die installaties vast op twee momenten: zodra  ze waren opgebouwd, én zes maanden daarna. Sommigen veranderen mettertijd, anderen liggen er nog vrijwel hetzelfde bij. Het benadrukt de geheimzinnige sfeer in de spookstad, en de (on)veranderlijkheid ervan.

Advertentie

Het project mondde uit in een boek dat ze samen met kunstenaar Lawrence Lek maakte. Het boek is opgedeeld in drie delen. In het eerste deel vangt ze met haar foto’s en fictieve teksten de leegte in Jing Jin City. Vervolgens laat ze zien hoe deze leegte uitnodigt tot interactie met de opgebouwde omgeving. Het derde deel gaat over de notie van tijd, waarin onder andere te zien is hoe het haar installaties is vergaan in de zes maanden nadat ze waren gebouwd. Zelf zegt ze over de plek: “In Jing Jin City zie je hoe bewoners zich een constant veranderende plek op een ongewone manier toe-eigenen, en zelf aan die verandering bijdragen.”

Meer foto-essays over architectuur:

Foto-essay: hoe de nieuwste wolkenkrabbers Londen langzaam verpesten
Foto-essay: de heerlijke kneuterigheid van zelfbouw in Nederland
Foto-essay: de ruïnes van de Europese eenwording
Foto-essay: doodgeboren gebouwen als slachtoffers van de financiële crisis