Ik moet bijna huilen om deze flashmob voor een politicus

Welkom bij de tweede editie van onze rubriek Politiek is soms zo ongemakkelijk dat het pijn doet. De eerste aflevering vond plaats op het congres van 50Plus, dit keer staan staatssecretaris Martin van Rijn (van Volksgezondheid, Welzijn en Sport) en een griezelige flashmob centraal.

In de aanloop naar de verkiezingen gebeuren er altijd dingen die het daglicht niet kunnen verdragen en waardoor je het liefst je ogen uit je oogkassen wil krabben. Hoe kan het dat er vrijwel niks in de wereld pijnlijker is dan Nederlandse politici in ongemakkelijke situaties?

Als politicus moet je in een aantal dingen goed zijn. Je moet je zin in het leven kunnen behouden in de saaiste situaties ter wereld, zoals urenlange vergaderingen over "het streefcijfer voor een evenwichtige verdeling van de zetels van het bestuur en de raad van commissarissen van grote naamloze en besloten vennootschappen". Daarnaast moet je over zo min mogelijk spontaniteit beschikken, om er niet soms per ongeluk iets uit te flappen wat je niet had mogen zeggen. En je moet uiteraard niet te edgy zijn, want je kunt veel zeggen van de politiek, maar niet dat het bol staat van de seks, drugs en rock&roll.

Een goede politicus is dus een bepaald type mens. Een mens dat floreert in de Tweede Kamer, maar daarbuiten al gauw wat ongemakkelijk overkomt. Tel daar bij op dat politici zich genoodzaakt voelen om zich zo nu en dan onder de mensen te begeven –  zeker als er verkiezingen aankomen – en je komt uit bij situaties zoals onderstaand filmpje. Staatssecretaris Martin van Rijn (van Volksgezondheid, Welzijn en Sport) bezocht een verzorgingshuis in Kampen, waar de medewerkers speciaal een flashmob hadden ingestudeerd.

Fragment via RTV Oost

Je kunt goed nagaan hoe dit allemaal tot stand is gekomen. De lieve mensen van het verzorgingstehuis IJsselheem maakten zich oprecht zorgen over het feit dat er te veel bureaucratie is, waardoor hun écht belangrijke werk belemmerd wordt. Een veelgehoorde en kwalijke klacht in de zorg. En dus wilden ze een krachtig gebaar maken, om hun onvrede duidelijk te maken tijdens het bezoek van de staatssecretaris. Maar – zo werd er besloten tijdens een vergadering waar de koffie rijkelijk vloeide – wel op een positieve manier. Geen rookbommen dus, of verzorgsters die zichzelf vastketenden aan een ton vol met cement. Verzorgster Trudy stelde een flashmob voor, en kon op gejuich rekenen. De schaal kletsmajoors ging voor een tweede keer rond om dit snode plan te vieren.

De volgende stap was het kiezen van een lied. Een modern, opzwepend lied, moest het zijn. Verzorgster Wil stelde Pharell's Happy voor, maar dat lied was te vrolijk, en na het derde kannetje koffie viel de keus op No Limit, de klassieker van 2 Unlimited uit 1993.

Nu was het tijd voor een tekst, die de boodschap 'minder formulieren invullen, meer tijd om mensen te verzorgen' optimaal uitdraagt. Verzorgster Betty maakte thuis achter de computer een eerste opzet in Word. De kern moest 'm zitten in het refrein, dat schreeuwde: niet meer de hele tijd protocollen nalopen en honderden hokjes op formulieren aanvinken over hoe lang opa Bertus onder de douche heeft gestaan en dat oma Greet een tweede bakje vla heeft gegeten, maar gewoon knallen! Vlammen! Oftewel:

"Vonken.
Niet meer vinken.
We willen vonken.
En dus niet meer vinken."

De dagen daarna werd er op het lied geoefend en een toneelstukje ingestudeerd. Op de dag dat de staatssecretaris langskwam, hing er naast de vertrouwde geur van filterkoffie een gezonde spanning en een zweem van strijdlustigheid. Tijdens de officiële plechtigheid werd tijdens een afgesproken moment de flashmob ingestart. Hier is een filmpje van de volledige flashmob:

Graag wil nog even de aandacht voor het állerongelukkigste moment uit de geschiedenis van de mensheid. Het vindt plaats rond 4:30, wanneer het publiek wordt verzocht om te gaan staan en mee te doen. Een man met een blauw overhemd ziet in dat er niks anders op zit om mee te doen, omdat blijven zitten een statement zou zijn. Op 4:36 zie je hoe hij tegen zijn wil in omhoog komt, en absoluut geen idee heeft waar hij zijn rechterhand moet laten. Het is de lichaamshouding van iemand die niks anders kan denken dan 'ik wou dat ik dood was'. Mijn ogen bloeden nog steeds om dit moment.

Weet je, ik moest eerst een beetje giechelen om deze uitvoering het prehistorische concept 'flashmob', het grijze gezicht van de staatssecretaris, de op zich niet vlijmscherpe tekst "vonken niet meer vinken". Maar de knoop in mijn maag is steeds groter geworden. De mensen van verzorgingshuis IJsselheem maken zich echt zorgen om alle bureaucratische rompslomp waar ze de afgelopen tijden steeds meer mee te maken hebben gekregen. Die ene keer dat er iemand langskwam die hier misschien iets aan zou kunnen doen, wilden ze met gestrekt been aangrijpen om dit punt te maken.

Het resultaat is een ontroerende wanhoopsdaad, die ondanks de beste bedoelingen misschien niet helemaal uit de verf komt, maar wel blootlegt hoe ver de politiek en de gewone mensen soms uit elkaar staan, en hoe pijnlijk het is als ze elkaar tegenkomen. De staatssecretaris zei na de flashmob tegen RTV Oost dat hij het punt van de "flashmob met een boodschap" in ieder geval had begrepen. Ik hoop het van harte, voor de mensen van IJsselheem.