Jan de Puddingsbroodjesman is niet meer

Diepe rouw onder duizenden feestgangers, ravers en levensgenieters: Jan Minke, bekend als de Puddingsbroodjesman, is dood. Al vanaf een afstand zag je hem aan komen lopen, met zijn witte overhemd, grote glimlach en kale, glimmende kop. Op zijn arm droeg hij altijd een metalen dienblad met daarop een flink aantal puddingbroodjes met een dikke laag poedersuiker.

Jan was een wandelend geschiedenisboek en hij liep al met zijn broodjes rond op de allereerste Landjuweel (het zomerfestival van Ruigoord) in de jaren zeventig. Hoe hij het dorp en het gebied eromheen heeft zien veranderen, vertelt hij in dit filmpje:

Mijn eerste herinnering aan de puddingbroodjesman is van ongeveer vijftien jaar geleden, toen ik als puber met een bevriende familie mee mocht kamperen tijdens Landjuweel. Vanaf de dijk hoorde ik iemand hard en vrolijk 'PUDDINGBROODJES' roepen – snel keek ik in mijn portemonnee voor een paar gulden, en met in mijn kielzog tientallen anderen liep ik in de richting van zijn geroep. Ik zette mijn tanden in het kleffe witte bolletje, proefde de zachte, mierzoete room, iets van vanille en de poedersuiker – in twee happen had ik het op.

Hoe stoned of dronken ik ook was, hoe schor mijn keel was van de sigaretten, zo'n broodje ging er altijd in; op een urenlange marathonrave was het soms het enige wat ik at. Waar kwam die vent toch altijd vandaan, en hoe wist hij waar hij moest zijn? Zelfs bij de meest obscure illegale raves kwam hij tegen het ochtendgloren aanzetten met zijn zeer welkome broodjes. Al konden je kaken niet meer kauwen, je deed uren over zo'n slap broodje zoetigheid, en na afloop zat er meer poeder op je jas dan in je neus – niks kwam tussen jou en je puddingbroodje.

Ook op andere festivals en feestjes buiten Ruigoord kon je Jan de Puddingbroodjesman tegenkomen. Op de facebookpagina van Woofer Land stromen sinds gister steunbetuigingen binnen op zijn overlijdensbericht – iemand zegt dat hij bij binnenkomst Jan gelijk opsnorde voor een broodje 'omdat we 's middags toch niks meer weg kregen', en een ander kende hem nog van bakkerij Vink in Haarlem, waar ze samen hadden gewerkt.

Ook Fransje Barens, fervent festivalbezoeker, reageert verdrietig op het bericht dat Jan er niet meer is. Zij haalde ook al een jaar of vijftien zo'n lekker sompig, klef broodje bij de beste man. "Hij was al hartstikke oud, volgens mij richting de tachtig. Ik sprak hem eens op Magneet Festival, en hij vertelde toen dat hij nog steeds met veel plezier broodjes verkocht omdat hij zo graag met jonge mensen omgaat. En een andere keer, op de parkeerplaats bij Ruigoord, bood hij ons een hele zak bolletjes aan nadat bleek dat ons brood op was. Zo sympathiek!"

Ook festivalvrijwilliger Bert koestert mooie herinneringen aan de goedzak. "Hij kwam niet alleen op de evenementen zelf, terwijl we Magneet Festival aan het opbouwen waren kwam hij ook al langs. Bouwers hebben immers ook honger."

Jan Minke gaat ontzettend gemist worden door iedereen die wel eens feestend of chillend een puddingbroodje heeft gegeten. Het is nog maar de vraag of deze leegte opgevuld kan worden door een of andere verantwoorde foodtruck. Soms is een vrolijke hap suiker gewoon het enige wat je nodig hebt.