Ben je down van het Facebook-succes van anderen? Doe een Google Search, en lach

"Wetenschap heeft bevestigd wat we allang weten. Sociale media maken ons ongelukkig," schreef Seth Stephens-Davidowitz van de week in de the New York Times.

Hij introduceert er zijn nieuwe boek mee dat vanaf vandaag online te koop is. Vijf jaar lang heeft hij data verzameld en bestudeerd van Facebook, Instagram, tot Google en alle bedrijven waarmee ze samenwerken. Het is mijn nieuwe lievelingsboek over data, en het heet Everybody Lies: Big Data, New Data, and What the Internet Can Tell Us About Who We Really Are.

Juist ja. Écht een afgrijselijke titel. Maar er staan wel heel veel leuke dingen in over hoe we allemaal zo goed kunnen opscheppen online, en hoe depressief we daar vrienden mee maken.

Toen ik nog een jong schrijvertje was, en mijzelf elke dag opnieuw in de freelance-arena wierp zonder kennis van zaken (ik moet denken aan de scribent in de film Gladiator, die nadat hij zijn lendendoek vol heeft gepist vrijwel direct wordt neergeknuppeld door een dikke gladiator met een goeiedag aan een ketting), kon ik soms gigantisch ontmoedigd raken door het succes van anderen.

Niet altijd. Soms glijdt het instasucces van anderen van je af als een poes zonder nagels. Maar soms durf je je bed niet meer uit. Je blijft te lang hangen in het succes van anderen door nog meer plaatjes van vliegtuigvleugels en boekendeals te bekijken, totdat je écht zeker weet dat jou zoiets nooit zal overkomen.

Stephens-Davidowitz noemt allemaal voorbeelden van dit gedrag. Ik noem er één. Zo hebben precies net zoveel mensen last van migraine als het prikkelbaredarmsyndroom (gênant), maar er zijn tweeëneenhalf keer zoveel mensen lid van de facebookgroep voor migraine. Snap ik wel.

Hij komt ook met een excellente oplossing: vergelijk de succesvolle foto's met Google-zoekopdrachten over hetzelfde onderwerp. Mensen vertellen Google de dingen die ze niet aan iemand anders willen vertellen. Als vrouwen over hun man praten op Facebook zijn de top 5 meest gebruikte beschrijvingen: "de beste", "mijn beste vriend", "geweldig" en "zo schattig." Op Google is dat 'een lul', 'vervelend', 'homo' en 'gemeen'.

Een prille herinnering dringt zich op van toen ik nog op de basisschool zat. Een moeder van een klasgenootje stond tegen andere ouders op te scheppen dat ze zo trots was op de zang van haar dochter. Maar toen het meisje even later begon te zingen hoorde ik haar zeggen: "Doe die mond dicht, dan komt er geen vlieg in." Mensen liegen. Ze liegen omdat ze willen dat we van ze houden. En we houden niet van mensen die altijd de bittere waarheid vertellen, want de bittere waarheid is dat we allemaal gebroken zijn.

De minst gebrokenen zijn de mensen die zich realiseren dat ze niet bijzonder zijn en die ongeremd over hun ongeluk kunnen praten. Zij weten dat iedereen ongelukkig en onzeker is, en dat niemand altijd gelukkig is. De simpele oplossing van Stephens-Davidowitz is behoorlijk simpel, maar laten we eens kijken hoe hij werkt.

Dus als iemand een "mijn moeder is de beste.." foto op insta plaatst voor moederdag, weet….

Heeft een facebookvriend "de beste vriendin van de wereld"?

Ook zij is waarschijnlijk dom, Frans of zwanger. Heeft iemand de 'beste vriendengroep ever'?

Is iemand 4-ever grateful voor zijn werk?

Loved iemand de buurvrouw?

Heeft iemand niets te klagen? Hahahaha, jawel:

Nee? Geeft niet. Want niemand voelt zich goed. Iedereen voelt zich dik, depressief en alleen. Niet de hele tijd natuurlijk. Maar wel als ze op Facebook zitten. Protip: hou op met facebooken, en begin met googelen.