We wisten niet dat het afscheid definitief zou zijn

Smart Bar Chicago medewerkster Marea Stamper herinnert zich Frankie Knuckles

Het was zondag 19 januari. Vanaf 21.00u stond er een rij die de hoek om reikte. De sfeer in de club was geweldig. Het was de Frankie Knuckles Birthday Bash in Queen!, met een bijna onwaarschijnlijke all star line-up: Frankie Knuckles, David Morales, Louie Vega, Inaya Day en onze geheime gast: Ultra Naté. De rest van de line-up bestond uit Queen! residents Derrick Carter, Michael Serafini en Garrett David. Er waren heel wat mensen die deze show mogelijk maakten. Onze geweldige staff en residents hadden weken achter elkaar het klokje rond gewerkt om het perfecte verjaardagsfeest voor Frankie te verzorgen.

Frankie Knuckles was dertig jaar lang een onderdeel van deze club, hij was onze allereerste gast-dj in 1982. In die dertig jaar heeft hij honderden keren in onze kleine kamer gedraaid. De club was zijn home en hij was resident. Thanksgiving en Memorial Day, dat waren de familiereünies, maar hij had nooit een avond vrij, niet in die dertig jaar.

Rond 23.00u wisten we allemaal dat er iets heel bijzonders ging gebeuren. Mensen uit alle hoeken van de stad vulden de club lachend, knuffelend en meezingend met de liedjes die zij kenden. Derrick Carter is altijd geweldig, maar op deze avond was hij een ander soort van geweldig. Michael en Garett glunderden in de dj booth. Al onze special guests waren gearriveerd, behalve de birthday boy, dus ik stapte naar buiten om te kijken naar de mensenmassa van Chicagoans die trillend van de kou erop wachtten om binnen te komen. Toen werd ik door één van de bewakers gegrepen en hij vertelde me dat ik onmiddellijk nodig was bij Metro, de zaal boven Smart Bar. Terwijl ik de deur opende, zag ik de eigenaar van het gebouw Joe Shanahan en onze bar manager Lenny Lacson staan met Frankie Knuckles' loyale manager Frederick Dunson.

Michael Serafini, Frankie Knuckles en Garrett David

Ik dook de green room in en Frederick, die zichtbaar geschokt keek, zei dat Frankie zich niet goed voelde en niet in staat zou zijn om de show te halen. Zonder ook maar eventjes aan de zakelijke aspecten te denken van wat Frederick ons stond te vertellen, onderbrak Joe het gepraat van Frederick en praatte verder op een wat zachtere toon. "Het geld of een verzette datum kunnen me niets boeien, dat is niet belangrijk voor me. Frederick, dit gaat niet over dat vanavond. Wat gebeurt er? Vertel ons hoe we kunnen helpen. Wat gebeurt er met Frankie? We hebben artsen die we naar zijn huis kunnen sturen. Moet je daarheen? We kunnen daar binnen enkele minuten zijn."

Op dat moment werd de liefdevolle band die Joe en Frankie in de afgelopen dertig jaar hadden gedeeld, mij pas echt duidelijk. Ik wist dat ze close waren, maar dit was op een ander niveau close. Hoewel ze allebei een totaal andere achtergrond hadden, konden ze niet closer zijn.

Dit is waar housemuziek toe in staat is. Het afbreken van muren en ons bevrijden als broers en zussen. Zwart of wit, Joods of niet-Joods, het is geen verschil, toch? Housemuziek, Frankies geschenk, bracht deze twee mannen en zo veel van ons samen op manieren die we nooit hadden kunnen voorstellen.

Toen, als een wonder, ging Fredericks telefoon af. Frankie was zich klaar aan het maken. Hij zou niet in staat zijn om te draaien, maar hij zou hier zijn. Toen hij aankwam, hebben we geprobeerd ervoor te zorgen dat hij zich comfortabel voelde. Het moet heel wat kracht voor hem hebben gekost om überhaupt aanwezig te zijn. Hij bracht de avond door in de green room met het ontvangen van oude vrienden en het uitdelen van knuffels.

Toen het tijd werd om het publiek te vertellen dat Frankie niet in staat was om te draaien, maar wel in het gebouw was, begon het publiek onder leiding van Inaya en Ultra te zingen. Hij hoorde vijfhonderd mensen door de vloer heen hem toezingen.

We wisten niet dat het een definitief afscheid zou zijn. In de nacht dat het gebeurde, wekte mijn man me uit een diepe slaap om te vertellen dat Frankie heen was gegaan. We luisterden samen een set van één van Frankies WBMX shows. Mijn telefoon ging af en het enige wat ik las was: "Frankie!"

Ik kan me niet voorstellen hoeveel kracht het gekost had om alleen dat woord te typen op z'n telefoon, maar de volgende ochtend kwam Joe met de volgende statement:

"Frankie was always one of those DJs that through his music could take us from the dancefloor to church. He was the first person I heard use a Martin Luther King Jr. speech as part of a remix. He was an innovator and a pioneer who influenced generations of musicians and music fans. He took me under his wing 35 years ago at the original Warehouse and then the Power Plant. Frankie was the first DJ we ever booked for Metro/Smart Bar—he played our opening weekend. He's one of the few artists to have played the club in all three decades of its existence. He was a pioneer, a consummate professional. I was lucky to have worked with and collaborated with him. He is and will always be the Godfather of House, but more than that, to me, he was a dear, dear friend who I will deeply miss."

Het was niet makkelijk om de volgende ochtend het kantoor binnen te stappen. Veel van onze medewerkers werken er al tientallen jaren. Frankie is al meer dan dertig jaar nauw verbonden met elk punt van onze kleine wereld. Het is nog niet eens middag en er zijn al veel tranen gevloeid. Er zijn dingen te doen. Wat zetten we op het display? Welke tribute zou volstaan? Hoe kunnen we überhaupt beginnen met ons verdriet en respect uit te drukken? Derrick Carter schreef: "Still, this isn't about me and my sadness. I am not important here. Our community has lost one of its pillars and one of its founders so we all mourn. We all share this. Blessings and light to you all. Now count those blessings and live in that light."

Mijn hart is met Derrick, Michael, Garett en vooral met Joe, maar het is iedereen in de housescene die zowel dit verlies als zijn zegeningen voelen.

Laatst vroeg ik me af: "Hoe bedank je iemand die jou een cadeau als housemuziek heeft gegeven? Denk erover na. Wat heeft housemuziek in jouw leven betekend?"

Ik weet nog steeds niet het antwoord op die vraag, dus namens mij, de residents en iedereen bij Smart Bar, zal ik maar zeggen: dank je voor onze zegeningen, Godfather.