Yung Felix wil ooit in het rijtje Jobs, Zuckerberg en ‘die guy van Tesla’ staan

Yung Felix heeft een afspraak gemaakt met zichzelf: wanneer hij de gouden status behaald op een van zijn tracks mag hij zichzelf trakteren. Op – hoe toepasselijk – goud. Nummers als JA! met Bizzey en Catch Up met Josylvio zorgen ervoor dat zijn sieradencollectie aangevuld blijft worden, en voor zijn nieuwe aanwinsten gaat hij naar een Amsterdams goudwinkeltje in een zijstraat van het Rokin. Ze kennen hem daar inmiddels maar al te goed. Vaak storten alle vijf de medewerkers zich op Felix wanneer hij er weer binnenwandelt. “Hebbie weer wat te vieren, jongen?” Dat vindt hij leuk. Eind 2018 wil hij aan elke vinger een ring, en dat gaat in dit tempo waarschijnlijk nog lukken ook. Ik sprak af met Felix in een Amsterdamse hotelbar om hem te vragen hoe hij dit wil waarmaken, en het werd snel duidelijk dat hij niet op zijn mondje is gevallen. Noisey: Hé, Felix! Het jaar is pas twee maanden bezig en je hebt nu al twee nummer 1-hits en produceerde Bizzey’s nummer 1-album November. Moet je niet eens op vakantie?
Yung Felix: Eigenlijk wel, ik ben te lang niet op vakantie geweest, maar ik ben bang dat ik dingen mis. Het is nú aan de hand, snap je? Ik heb weleens dat ik de Instagram Stories check van andere artiesten en denk: shit, waar was ik? Die track van Ronnie en Famke Louise, bijvoorbeeld. Als ik dat voorbij zie komen dan baal ik ervan dat ik daar niet bij ben, dat er niet ‘produced by Yung Felix’ achter die track staat.

Is zoveel werken wel goed voor je?
Laatst werd vanuit mijn label gezegd dat ik even een paar dagen vrij moest nemen, maar what the hell moet ik dan de hele dag doen? Als ik niet met muziek bezig ben is het fokking druk in mijn hoofd. Ik word ’s ochtends vaak moe wakker, omdat ik tijdens mijn slaap bezig ben met hoe ik het merk Yung Felix groter kan maken. Ik heb lang naar dit punt toegewerkt, ik krijg er juist energie van door te merken dat het gezien en gewaardeerd wordt wat ik doe.

Word je al herkend op straat?
Jazeker, dagelijks. Of nou ja… Ik ben nu met de trein vanuit Amersfoort naar Amsterdam gekomen en er is nog niet één keer Yung Felix naar me geroepen. Dat vind ik dan kut. Super dom, I know, fame is net zo verslavend als drugs. Ik ben een aandachtshoer, maar je moet wel weten dat het me niet gaat om puur en alleen die aandacht. Als ik niet herkend word zie ik het meer als een bevestiging dat ik niet genoeg out there ben en dat ik dus nog harder moet werken.

We hebben elkaar een aantal jaren al eens ontmoet. De Felix die ik daar zag was teruggetrokken en op de achtergrond. Ik heb het gevoel dat ik nu tegenover een compleet ander mens zit.
Nee hoor, vanbinnen ben ik dezelfde Felix, al snap ik wel wat je zegt. Ik zag mezelf toen niet als een artiest, het hele plaatje was er nog niet. Ik maakte muziek en dat was het. Mijn doel nu is dat ik niet langer in één adem genoemd wil worden met degene waarvoor ik muziek produceer. Ik ben niet ‘die van die track van Bizzey’. Yung Felix moet een op zichzelf staande artiest worden, het verschil met drie jaar geleden is dat ik dat nu hardop durf uit te spreken. Als je het niet eens hardop uit durft te spreken, hoe ga je er dan ooit werk van maken? Het is de wet van aantrekkingskracht: spreek je dromen uit. Nu zeg ik letterlijk tegen mensen: ik ga de grootste artiest van Nederland worden.

Oké, maar hoe realistisch is dat als producer in dit land?
Het is lang niet realistisch geweest, producers hoorden op de achtergrond. Nu heb je hebt een Esko, Jack $hirak, IliassOpDeBeat. Daar hebben mensen een beeld bij, maar waar ik naartoe wil ligt daar ver boven. Ik hoef nu niet de discussie te voeren of ik mezelf een betere producer vind, daar gaat het niet om, maar qua grootte en following ben ik pas tevreden als ik naast een Kleine of een Ronnie sta.

Dat is ambitieus. Heb je daar een plan voor?
Ja. Als een artiest bij mij in de studio komt maak ik een afspraak: we maken een track voor jou, maar ook een track voor mij, die uitkomt onder mijn naam. Door hits als Vroom, JA! en Catch Up heb ik mijn strepen verdiend en kan ik dat ook vragen. Mijn inbox zit vol met artiesten die willen samenwerken, ook internationaal, maar ik ben lang niet overal in geïnteresseerd. Ik hoop niet dat dit arrogant klinkt, maar ik ga niet meer de studio in puur en alleen om een andere artiest groter te maken. Je zegt vaak ‘Yung Felix’ alsof het een product is. Leidt het niet af van de muziek als je zo veel bezig bent met je ‘merk’?
Enkel muziek maken vind ik allang niet meer interessant. Ik doe dit al tien jaar, hè? Ik was nog geen twintig toen ik mijn eerste mixtape uitbracht met Spacekees, Sef en Faberyayo. Tuurlijk, muziek maken is mijn leven, maar alles wat er nog meer bij komt kijken als de track er eenmaal is vind ik minstens zo interessant. Het plannen, het positioneren: het is soms bijna politiek, maar I love it. Ik bel elke dag met Jiggy, ik wil precies weten hoe het werkt. Je klinkt als een harde zakenman. Schuilt daar ook een gevoelige jongen achter?
Ja en nee. Mijn pa heeft altijd een eigen bedrijf gehad, hij is een echte ondernemer. Op zakelijk gebied zijn emoties niet altijd handig, heb ik van hem geleerd. Gevoelens kosten veel tijd. Toen mijn ex het uitmaakte was ik een hoopje ellende. Ik zei belangrijke werkafspraken af, mijn verdriet nam het helemaal over. Ik zonderde mezelf af, maar na een paar dagen kwam mijn pa onaangekondigd langs. “Ik vind het vervelend om je zo te zien, jongen,” zei hij. “Maar je moet door. Dit heeft geen zin.” Ik heb hem veel later nog weleens opgebeld om hem te bedanken voor dit moment. Het was precies wat ik toen nodig had.

Hoe lang kun je eigenlijk al rondkomen van muziek?
Nog niet zo lang geleden was ik postbezorger en vulde ik vakken bij Albert Heijn. Ik haatte die shit, man. Dan kwam ik uit de Herman Brood Academie en moest ik meteen door naar de supermarkt waar een teamleider me de les probeerde te lezen. Er zijn veel mensen die misbruik maken van hun machtspositie. Door die tijd weet ik wel dat macht niks te maken heeft met iets als een functietiteltje of een uniform. Je moet het ownen, je moet het uitstralen. Daarom kijk ik op YouTube ook vaak van die tutorials over non-verbale communicatie, over hoe je iemand overtuigend een hand kan geven bij een eerste ontmoeting, bijvoorbeeld. Ik hou er echt van om menselijk gedrag te analyseren.

Zijn er eigenlijk mensen tegen wie je opkijkt?
Vroeger droomde ik van een carrière als Diplo, nu kijk ik veel meer naar mensen uit het zakenleven zoals die guy van Tesla, Mark Zuckerberg of Steve Jobs. Ik wil mezelf niet net als Kanye ‘the next Steve Jobs’ noemen, dat is lelijk, maar ik heb wel het gevoel dat ik van die gasten het meest kan leren. Het zijn underdogs en ze bleven erin geloven. Het voelt een beetje alsof ik nu mijn eerste Macintosh aan het bouwen ben, dat moment waarop de meesten nog steeds dachten dat Steve Jobs het nooit zou maken.

Loop je niet een beetje van stapel? Het zijn niet de minste namen om jezelf mee te vergelijken.
Vast, maar dat boeit me niet. Ik snap niet dat wij Nederlanders een vies gezicht trekken als je ambities uitspreekt, wat dat betreft pas ik beter in Amerika, maar dat is nu even niet het plan. Eerst Nederland kapotmaken, over twee jaar naar het buitenland, over vijf jaar een eigen label en managementbureau. Er komen dit jaar sick veel Yung Felix-tracks uit, ik ben nu niet eens meer aan het produceren. JA! wordt nu trouwens ook opgenomen in het Spaans, die versie ga je in de zomer aan alle Spaanse costa’s horen. Leuk voor al die nuchtere Nederlanders, haha.

Al die Nederlanders die wél op vakantie gaan.
Ik heb geen vakantie nodig als ik dit kan blijven doen. Dingen maken waar mensen blij van worden. Ik zat vanochtend bij de kapper en toen dacht ik: ja, man. Dit is ook een vet beroep. Als kapper kun je iemand die een kutdag heeft gehad weer blij maken met een mooi kapsel. Dat vind ik vet en dat is wat ik wil. Als het uiteindelijk allemaal niet lukt is dat ook oké. Maar ik wil het blijven willen. Hongerig blijven om andere mensen blij te maken.