Romantische foto's van mannen die op zee leven

Mijn vader was een zeeman. Het grootste deel van mijn kindertijd bracht hij door op zee. Het leven op het water heeft me altijd gefascineerd – ik zag helemaal voor me hoe mijn vader van de ene exotische plek naar de andere vaarde. Toen ik wat ouder was, realiseerde ik me dat mijn vader niet tegen piraten vocht of schatkisten opgroef, maar dat hij gewoon een normaal beroep had.

Wat ook veranderde, was dat mijn vader geen telegrammen meer stuurde, maar ons belde via Skype, waardoor mijn moeder en ik hem konden vergezellen op de Indische Oceaan of de westkust van Australië. Toen ik zag hoe en waar hij leefde als hij weg was, kreeg ik meer begrip voor zijn werk en groeide ik dichter naar hem toe.

De Roemeense zeevaarder en fotograaf Cezar Gabriel Popescu probeert datzelfde beeld aan een breder publiek te tonen. Op zijn facebookpagina My Life at Sea deelt hij foto’s en persoonlijke reflecties op het dagelijks leven op een olietanker. Hij wil mensen laten zien hoe een zeevaarder omgaat met de fysieke en emotionele aspecten van het werk. Ik belde Popescu toen hij vlakbij Mexico was, om hem te vragen wat hij met zijn foto’s wil bereiken.

VICE: Hey Cezar, ben jij een zeeman, een fotograaf of allebei?
Cezar Gabriel Popescu: Ik werk nu al achttien jaar op zee, momenteel als monteur. Hoewel ik zeven jaar geleden pas begon met fotografie, beschouw ik mezelf ook als fotograaf. Gelukkig vullen die twee dingen elkaar perfect aan.

Waarom begon je een facebookpagina?
Toen ik begon met fotografie, nam ik voornamelijk foto’s tijdens mijn vakantie. Zonsondergang, zonsopgang, je kent het wel. Het kwam niet in me op om foto’s te maken van mijn collega’s en het leven aan boord. Ik dacht: dat interesseert toch niemand. Maar toen begon het me op te vallen dat ik altijd dezelfde vragen van vrienden en familie kreeg: wat we doen als het stormt, of ik weleens dolfijnen heb gezien en waar ik zoal de hele dag mee bezig ben. De meeste mensen hebben geen flauw idee, dus ik besloot het te laten zien met mijn foto’s.

Vinden je collega’s het een beetje leuk om op de foto te gaan?
In het begin waren ze nog wat verlegen, maar nu vinden de meesten het wel leuk. Ik weet zeker dat er nog steeds een paar mensen zijn die er niet zo comfortabel mee zijn, maar ja, je kan niet iedereen tevreden stellen.

Hoe besluit je welk deel van een dag je vastlegt?

Ik plan eigenlijk helemaal niets vooraf, omdat ik onze levens zo normaal mogelijk wil weergeven. Ik ben monteur, dus het is logisch dat de meeste foto’s laten zien wat mijn team zoal doet. Daarnaast probeer ik zoveel mogelijk aspecten van het leven aan boord vast te leggen – van het dek tot de keuken.

Hoeveel havens heb je tot nu toe gezien?
Joh, dat is bijna niet bij te houden. De enige plekken waar ik nog niet ben geweest, zijn Australië, Japan en de westkust van de Verenigde Staten. Het mooiste waar ik ooit ben geweest was de Straat Magellaan in Zuid-Amerika. Toen fotografeerde ik nog niet, dus daar heb ik helaas geen bewijs van.

Is het eigenlijk waar wat ze zeggen? Zijn zeemannen allemaal vrouwonvriendelijke alcoholisten?
Haha, welnee! We zijn echt niet allemaal emotieloze, dronken klootzakken. Ik weet zeker dat zulke zeelui wel bestaan, maar de meerderheid van de mensen waar ik mee heb gewerkt in de afgelopen achttien jaar waren gewoon normaal. Het klopt dat je harder wordt van dit beroep – je hebt discipline nodig om op een schip te werken, en omgaan met persoonlijke problemen kan moeilijk zijn als je ver weg bent van je dierbaren. Maar dat betekent niet dat we allemaal verknipt zijn.

Je foto’s scheppen een romantisch beeld van het leven van een zeevaarder. Wat zijn de moeilijkere dingen van je werk?
Tsja, wat moet ik zeggen. Ik romantiseer de boel inderdaad een beetje. Maar ja, ik hou nou eenmaal van poëzie. Dit beroep kan erg hard zijn. Vooral als we langer dan verwacht in een storm zitten en we voedsel en water moeten rantsoeneren. Maar het lang van huis zijn is absoluut het moeilijkste van mijn werk. Als iemand in je familie in de problemen zit, en je kan niks doen omdat je zo ver weg bent, voel je je ontzettend machteloos. Dat is verschrikkelijk.

Kom je weleens in gevaarlijke situaties terecht? Ben je bijvoorbeeld ooit overvallen door piraten?
Nee, we varen eigenlijk nooit door gebieden waarvan bekend is dat er piraten rondhangen. Maar we zijn wel altijd voorbereid, zodat we onszelf kunnen verdedigen als er iets gebeurt. De meeste schepen hebben tegenwoordig gewapende beveiligers aan boord, en we doen vaak noodoefeningen. Ik heb veel ongelukken gezien op schepen – gelukkig nooit met een fatale afloop. Een keer brak er een slang af en werd ik vol in mijn gezicht gesproeid met een chemische substantie. Mijn ogen waren drie dagen opgezwollen. In het begin zag ik helemaal niets, maar na een tijdje zag ik weer schaduwen en kreeg ik langzaam mijn zicht terug. De gedachte dat ik permanent blind zou blijven was doodeng.

Er werken mensen met verschillende culturele en religieuze achtergronden samen op één schip. Is dat weleens lastig?
Ik ben nog nooit op een schip geweest waar dat voor problemen zorgde. Er zullen altijd spanningen zijn, maar die gaan nooit over religie of cultuur.

Wat doe je aan boord als je niet hoeft te werken?
Tot een paar jaar geleden hingen we altijd in de kantine, keken we films en speelden we kaartspelletjes. Tegenwoordig zitten veel van mijn collega’s in hun cabine te internetten, of ze kijken films op hun laptop. Technologie is geweldig om contact te houden met familie, maar je raakt er soms ook van in een isolement.