Mijn liefdesleven stopte niet toen mijn haar plotseling begon uit te vallen

Toen ik afgelopen februari op vakantie was en net wilde gaan douchen, streek ik met mijn vingers door mijn haar toen ik plotseling iets glads voelde, achterop mijn hoofd. Het was een kale plek ter grootte van een euromunt. Toen ik weer thuis was ging ik gelijk naar de huisarts, en daar kwam ik erachter dat ik alopecia areata heb, een auto-immuunziekte waarbij je lichaam je haarzakjes aanvalt. Naar schatting heeft één op de duizend tot tweeduizend mensen last van deze aandoening, die plotseling haarverlies en ronde kale plekken veroorzaakt.

Alopecia is alleen een cosmetische aandoening, maar helaas is het ook totaal onvoorspelbaar. Sommige mensen krijgen het maar op één plekje, anderen verliezen op een bepaald moment al hun haar. Ik kreeg er in drie maanden tijd nog dertien kale plekken (die in grootte varieerden van een kwartje tot de helft van m’n handpalm) en een hele hoop ongerustheid bij.

Ik verfde en blondeerde mijn haren al sinds de eerste klas. Bovendien wordt in Hawaï, waar ik vandaan kom, lang haar gezien als het symbool van schoonheid en vrouwelijkheid. Toen mijn haar met handenvol tegelijk begon uit te vallen, ging ik door een achtbaan van emoties. Ik voelde me niet meer mezelf. Elke keer dat ik mijn haar waste, voelde het alsof ik een deel van mijn identiteit zag verdwijnen in het doucheputje.

Je zou misschien denken dat daten wel het laatste was waar ik op dat moment mee bezig was, maar niets was minder waar. Continu vroeg ik me af hoe iemand me ooit nog aantrekkelijk zou kunnen vinden, maar ook hoe zou het zijn om te daten met een pruik op, en waarom mij dit moest overkomen. Ik was jaloers op vriendinnen die hun haar in een hoge paardenstaart konden doen. Wie zou mij ooit verkiezen boven hen? Ik stelde me voor hoe de jongens met wie ik gedatet had zouden reageren als ze wisten wat er nu aan de hand was. Ik besloot om niet meer op date te gaan tot ik mijn zelfvertrouwen weer terug had.

Een paar maanden later, in juni, vroeg een goede vriendin of ik mee uit wilde voor haar verjaardag. Ik zei ja en droeg mijn haar in een soort slobberige staart met veel zwart haarpoeder om de plekken te verbergen.

Die avond was er ook een groep vrienden van haar vriendje bij, allemaal jongens die ik nog niet eerder had ontmoet. Ik was behoorlijk dronken toen ik luidkeels tegen mijn vriendin riep hoe knap ik een van hen vond – iets wat ik normaal gesproken niet zo snel zou doen. Die mededeling bereikte de jongen in kwestie ook. Gelukkig was het wederzijds. Toen de bar dichtging, sprong iedereen in een auto richting mijn huis, om daar kennis te maken met mijn nieuwe hond. Ik weet niet precies hoe, maar op een gegeven moment was iedereen verdwenen, behalve hij.

De volgende ochtend werd ik wakker met een enorme kater. Toen ik me omdraaide en hem naast me zag liggen, raakte ik in paniek en voelde ik voorzichtig op m’n hoofd of er geen kale plekken bloot lagen. Ik bad stilletjes dat het haarpoeder dat ik had gebruikt niet vlekte. Zonder dat ik mijn hoofd van het kussen tilde, bond ik m’n haar in een lage paardenstaart en deed ik m’n best om het een beetje op te kammen zodat de kale plekken niet te zien waren. Blijkbaar werkte het, want hij gedroeg zich niet alsof-ie iets geks had gezien. We praatten even, wisselden nummers uit, en toen vertrok hij.

Ik zag het niet aankomen, maar we spraken die week weer af, en de dag erna en, nou ja, behoorlijk vaak daarna. Tijdens elk afspraakje ging ik regelmatig naar de wc om te checken of m’n kale plekken niet te zien waren. Ik verstopte het haarpoeder in een doosje tampons onder de gootsteen, voor het geval hij in het medicijnkastje achter de spiegel zou gluren. Als hij bleef slapen, zorgde ik er altijd voor dat ik de volgende ochtend als eerste op was, zodat ik snel wat poeder op m’n achterhoofd kon strooien. Als z’n ogen weleens afdwaalden naar de bovenkant van mijn hoofd, voelde ik mijn hart overslaan. Ik was constant bezig om mijn zogenaamde imperfectie te verbergen, omdat ik bang was voor wat ik dacht dat zijn mannelijke fragiliteit zou doen met onze ontluikende relatie.

Nadat we ongeveer een maand officieel samen waren, moedigde mijn therapeut me aan om hem te vertellen over mijn alopecia. Aangezien ik liever confrontaties vermijd, vond ik dit niet gelijk een goed idee. Mijn therapeut en ik oefenden het gesprek op een paar verschillende manieren, maar niks voelde goed. Wat als hij wegrende? Dat zou reteveel pijn doen. Maar tegelijkertijd had ik het gevoel dat ik hem voor de gek hield, hem niet liet zien wie ik echt ben. En het verborgen houden begon langzamerhand een kwelling te worden. Ik bleef maar twijfelen, tot ik op een ochtend besloot dat ik het gewoon moest zeggen. Ik draaide me naar hem om en vroeg: “Weet je wat alopecia is?” Ik hield mijn adem in.

“O, ja, mijn zus heeft het.”

Ik voelde een last van mijn schouders vallen terwijl we over de ervaringen van zijn zus en die van mezelf praatten. “Jij bent meer dan je haar,” zei hij later. Hij werd mijn vertrouweling. En wanneer ik het gevoel had dat er steeds meer haar uitviel, of dat mijn haar dunner werd op een bepaalde plek, was hij een goede afleiding.

Het is nu zeven maanden geleden dat ik de eerste kale plek ontdekte. Mijn haarverlies is minder geworden, en op de kale plekken komen alweer wat haren terug. Ik weet niet of dat te maken heeft met hem en hoe hij me steunt, of dat ik gewoon geduldig moest zijn met de behandeling, maar volgens mij is het een combinatie van allebei. Ik weet natuurlijk niet of het nog gaat terugkomen – misschien word ik in de toekomst wel volledig kaal – en ik weet ook niet of we voor eeuwig bij elkaar gaan blijven. Maar een ding weet ik wel: wat er ook gebeurt, ik ga me niet langer verstoppen, en ik laat het me niet tegenhouden om risico’s te nemen.

Als ik terugkijk op hoe mijn leven is veranderd in de afgelopen maanden, realiseer ik me hoe erg ik ernaast zat toen ik dacht dat mijn aandoening me onaantrekkelijk, ongeliefd en onwaardig maakte. Ik dacht maandenlang dat ik moest verbergen wie ik was en was doodsbang, waardoor ik allerlei mooie momenten en kansen miste. Ik moest door m’n angst heen, en mede dankzij een groep van andere prachtige kale vrouwen online realiseerde ik me uiteindelijk dat mijn identiteit mijn persoonlijkheid is, mijn gedachten en mijn gedrag, en niet alleen mijn haar. Ik leerde om mezelf te accepteren en omarmen, met en zonder haar.