Een multimiljonair legt uit waarom hij rijk is en wij niet

Dit artikel verscheen eerder op VICE Duitsland .

Christian Jagodzinski weet eigenlijk niet precies hoeveel hij bezit. Het ligt ergens rond de 55 miljoen euro. Alleen zijn villa in Miami is al 25 miljoen waard. Met jacuzzi op het terras, gastenverblijf, overdekt zwembad en een privébioscoop. Ambachtslieden bouwden een sterrenhemel in het plafond. Als de 48-jarige Jagodzinski op vakantie gaat, pakt hij zijn privéjet en vliegt hij naar Mykonos. Als hij gaat feesten met vrienden, geeft hij vooral geld uit aan champagne. Op een avond smijt hij al gauw 10.000 dollar over de balk.

Jagodzinski komt uit het Duitse Regensburg en was al op zijn negenentwintigste miljonair. Hij had een online boekhandel gebouwd en die aan Amazon verkocht. In de tussentijd werkte hij in de vastgoedsector en verhuurde hij villa’s met hotelservice aan rijken.

Wat Jan Modaal volgens hem nooit zal begrijpen van het leven van een multimiljonair? “Hoeveel werk het kost om al dat geld te beheren,” zegt Jagodzinski. Wij vroegen hem wat hij precies bedoelde.

VICE Money: Geld bederft je karakter, zeggen ze. Hoe heeft het jou bedorven?
Christian Jagodzinski: Ik probeer niet om me te laten verpesten door het geld. Veel mannen letten bijvoorbeeld niet meer op de lijn zodra ze veel geld hebben. Ze zeggen: “Het maakt niet uit of ik een buikje heb, ik vind toch wel een vrouw.” Dat klopt wel, maar ik probeer toch in vorm te blijven. Als je rijk bent kom je al snel iemand tegen die alleen geïnteresseerd is in je geld, en niet in jou als persoon. Daar moet je rekening mee houden. Daarom zoek ik vrienden die zelf ook geld hebben. Sommige mensen kunnen dat arrogant vinden.

Hoe vaak komen er vrouwen naar je toe omdat ze op je geld uit zijn?
Ik ben gelukkig getrouwd en ik heb twee kinderen. Maar ja: voor vrouwen in de Verenigde Staten is het een manier om aan geld te komen, met een rijke man trouwen en dan weer scheiden. Ik zie dat bij rijke vrienden gebeuren. Russinnen zijn daar erg goed in trouwens. Ze kijken je heel lief aan, maar je merkt wel dat daar geen gevoel achter zit. Veel mannen hebben dat door, maar het maakt ze niet uit. Ze zien het als een soort investering. Vrouwen willen een beetje zakgeld, soms een nieuwe tas, een nieuwe jurk of nieuwe schoenen. Dat koop je dan voor haar. En als ze zegt: “Oh, ik kan mijn huur niet betalen,” dan geef je even 500 of 1.000 dollar. Kleingeld. Maar je moet oppassen dat je niet trouwt om vervolgens weer te scheiden. Dan wil ze de helft van je vermogen hebben.

Is het niet een soort van prostitutie, als je vrouwen waarmee je naar bed gaat zoveel geld geeft?

Ik heb dat helemaal niet nodig. Ik ben best aantrekkelijk. Sommige van mijn vrienden zijn dat niet. Ik heb een kennis die een paar honderd miljoen heeft, en die brengt binnen vijf minuten zijn geld ter sprake. Maar we moeten onszelf niet voor de gek houden: of een vrouw een man aantrekkelijk vindt hangt voor een groot deel ook af van hoeveel geld die heeft en hoeveel zekerheid hij haar kan geven. Bij vrouwen is dat andersom. Daar bepaalt het uiterlijk voor tachtig procent of een man haar aantrekkelijk vindt en het innerlijk maar twintig procent.

Heb je het ooit met een vrouw gedaan die rijker was dan jij?
Nee. Dat is ook lastig. Op de hele wereld zijn misschien maar 200.000 mensen echt rijk. Het zijn bijna allemaal mannen. En die zijn ook bijna allemaal ouder dan ik. Met mijn achtenveertig ben ik een jonge miljonair.

Ben je jaloers op mensen die meer bezitten dan jij?
Het kan natuurlijk altijd dat iemand meer geld heeft. Dat is het grote probleem: wanneer is het genoeg? Als ik niet vijftig, maar honderd miljoen zou hebben, kon ik zelf een luxejacht en een vliegtuig kopen, in plaats van die te huren. Maar wat heb ik daar aan? Ik vind dat je eigenlijk niet meer nodig hebt dan dertig miljoen.

Hoe bang ben je om je geld te verliezen?
Zoveel geld kun je eigenlijk alleen verliezen door slechte investeringen te doen, niet door je manier van leven. In 2008, het jaar van de financiële crisis, is mijn vermogen van vijftig naar veertig miljoen gegaan. Daar merk ik niets van in het dagelijks leven. En toch zit het me dwars, omdat het betekent dat ik mijn werk niet goed heb gedaan.

Heb je ooit iemand omgekocht?
Nee, maar dat komt waarschijnlijk doordat ik in een land woon waar dat niet werkt. In Amerika gaat dat weer anders. Dan neem je een goede advocaat en dan krijg je wat je wil op een legale manier. Maar als ik een tafeltje wil in een restaurant dat vol zit, druk is soms wel honderd of tweehonderd dollar in iemands hand.

Houd je de belastingdienst voor de gek?
Nee. Amerika is fiscaal interessant voor investeerders, al helemaal als je in vastgoed investeert. In de afgelopen jaren heb ik dus bijna geen belasting hoeven te betalen. Ik betaal wel belastingen over wat ik op mijn panden in Saint-Tropez verdien. Dat is alles bij elkaar al zo’n 100.000 dollar per jaar. Ik ben ooit uit Duitsland weggegaan omdat ik daar zo’n 50 procent belasting moest betalen. Als ze mij ergens de helft van wat ik verdien willen afnemen, voel ik me daar niet thuis.

Je kent vast wel dat komische Robin Hood-idee, dat je wat van de rijken weg moet nemen. Dat kan alleen maar van iemand komen die zelf geen geld heeft. Het doet iemand die rijk is net zoveel pijn als je dertig procent afpakt als bij iemand die weinig geld heeft. En wanneer ben je ‘rijk’? Vraag dat maar aan een arme boer in Bangladesh, die zal vast zeggen dat iemand die een auto heeft al het hoogste belastingtarief moet betalen. Veel van dit soort gedachtes is misplaatste communistenlogica.

Wat doen mensen verkeerd als ze niet zo rijk zijn als jij?
Ze bijten zich niet genoeg ergens in vast. Ik geloof dat het voor een deel komt omdat veel mensen het relatief goed hebben. Dat mensen zeggen: “Ach ja, ik wil wel meer geld verdienen, maar daar wil ik niet te veel moeite voor hoeven te doen.” Dat werkt niet. Als je een onderneming opbouwt, doe je niets anders dan werken, slapen, eten en werken. En voor de motivatie is het dan heel belangrijk dat er ergens aan de horizon een bak met geld staat. Toen ik twintig was zei ik: op mijn dertigste wil ik minstens een miljoen per jaar verdienen. Ik heb mijn leven toen zo ingericht dat het me lukte.

Als je aan een dakloze voorbijloopt, hoeveel geld geef je dan?
Dat is lastig te zeggen. Als je twintig euro geeft gaat-ie er een fles whisky van kopen. Wat schiet je daarmee op? Niets. En veel bedelaars houden alleen hun hand op omdat het makkelijker is dan een echte baan zoeken. Dat wil ik natuurlijk niet ondersteunen. Anders gaat iedereen straks bedelen. Ik heb in Miami een dakloze weleens een vaste baan gegeven. Die werkt nog steeds voor ons. Dat is veel beter dan dat ik hem geld zou hebben gegeven, zelfs als het zoveel was dat hij daar een maand van kon leven.

—

Hou je ook zo van geld? Like VICE Money en ontvang dagelijks gratis geldverhalen: