Ik liet mijn ADE-programma samenstellen door mijn sadistische collega’s

Tijdens ADE kun je op een avond kiezen uit misschien wel honderd dingen. Toch kom je vaak weer terecht op feestjes die je al kent, met dezelfde dj's, dezelfde muziek en dezelfde vrienden en bekenden. Gemakzuchtig is het. Waar is het avontuur gebleven? Waar zijn de verrassingen? Nergens, dat is waar ze zijn. Ik wilde het eens anders aanpakken: ik vroeg aan mijn collega's of ze een route voor me wilden uitstippelen. Het sadistische genoegen dat ze daarin schepten zal je verbazen.

Ik zal je een voorbeeld geven:

Shit. Hier had ik niet op gerekend.

Ik vroeg drie collega's om ieder twee feestjes te kiezen. Ze gaven me locaties en tijdstippen. Soms wist ik alleen een adres. Nou snap ik dat Rembrandtplein 11 waarschijnlijk de Escape is, maar wat er in godsnaam te doen is op de TT Melissaweg in Noord of in de Lange Leidsedwarsstraat 41? Om het spannend te houden, mocht ik van mezelf niks opzoeken. Afgezien van het feest in Radion, waar ik om 7 uur aanwezig moest zijn, had ik er best wel zin in. Bovendien kon ik tussendoor wel ergens een dutje doen, want in de middag hoefde ik nergens heen.

Maar toen.

"Hé, wat ga je overdag eigenlijk doen," vraagt Lisa, een van mijn sadistische collega's. "Slapen," zeg ik. "Ik weet nog wel iets waar je naartoe kunt."

Ik begin spijt te krijgen van dit plan, maar dat kan ik niet laten merken. Ik moet sterk zijn. Sterker dan mijn collega's. Dat kan alleen door te zorgen dat ik een prima dag heb. Daarom kruip ik er vrijdagavond vroeg in, zodat ik zaterdag fris ben.

Nadat ik vloekend ben opgestaan, wacht me een onaangename verrassing bij Radion. Ik sta in een lange rij vol doorgesnoven feestgangers. Tot overmaat van ramp begint het hard te regenen. Er dringen regelmatig mensen voor, maar ik ben te moe om te protesteren. Of ik misschien wat water heb, vraagt een jongen. "Mijn mond voelt alsof ik een hele droge rat heb gegeten," zegt hij. "Helaas," zeg ik, en ik vertel voor de grap dat er in mijn tas nog wel een restje Cassis in een flesje zit. "Maar dat is al best oud, hoor."

Niet veel later gieten de jongens de week oude frisdrank gulzig in elkaars monden.

Een uur later en wat onderkoelingsverschijnselen rijker sta ik eindelijk binnen. Het is inmiddels licht buiten. De muziek staat hard, maar het is behaaglijk warm en mijn lichaam begint te tintelen. Ik probeer wat danspasjes terwijl ik de slaap uit mijn ogen wrijf. "Waar ben ik?", vraag ik aan een vrolijke jongen met een pet. "Ben je doorgehaald ofzo?", zegt hij. Ik leg mijn plan uit en hij weet me te vertellen dat ik bij Breakfast Club ben. Sick, dan is er vast ontbijt. Ik eet een tosti en twee bananen. Daarna drink ik twee biertjes. Ik ga voor de vorm nog even in het rookhok staan en flikker dan snel weer op, terug naar bed.

Na een heerlijk dutje krijg ik een bericht van collega Lisa. Ik moet naar Centraal komen, ze is daar zelf ook. Er blijkt een protestmars te zijn van ADEV, een organisatie met een broertje dood aan het commerciële ADE. Het is een gezellige boel, er rijden vrachtwagens met soundsystems in een lange optocht door de straten. Lisa heeft een tas vol bier en met opperbeste humeuren sloffen we richting de Spaarndammerbuurt. Het zonnetje schijnt en af en toe ruik je de karakteristieke geur van crustenzweet en dreadlocks.

Wat nou precies de boodschap of de ideologie van deze club is weet ik niet, maar het voelt fijn om de straat over te nemen met een hoop anderen. Trams moeten heel lang voor ons stilstaan en auto's rijden noodgedwongen om. De sfeer is gemoedelijk en ik voel me eventjes verbonden met deze mensen en hun protest. Iemand geeft een speech over de vercommercialisering van Amsterdam, gentrificatie en de G20, waarna er een dubstep-remix van Killing in the name of door de speakers schalt. Als de parkeerpolitie voorbij rijdt, klinkt er boe-geroep.

Als er even later een boel fietspolitie langskomt, blijft het stil.

Dan gaat het regenen. We besluiten ertussenuit te knijpen voordat alles naar natte hond gaat ruiken. Ik bedank Lisa voor de leuke middag en ga even naar huis om wat gado gado te eten.

Van mijn collega Sander moest ik om 22 uur precies ergens in Noord zijn. Ik heb alleen het adres, en hoewel het vlakbij de NDSM-pont is, moet ik toch even zoeken voordat ik het vind. Ergens achter een hek staat een partytent, dat zal het wel zijn. Er staan een paar mensen te wachten. Ik loop naar de tent en zwaai met het geplastificeerde ding waar mijn naam en werk op staan. Ik ben een beetje vroeg, dus ik mag nog niet naar binnen. Ik dood de tijd door een praatje te maken met een beveiligingsmevrouw. Zij weet wat me te wachten staat: een feest van Hed Kandi op een boot.

Niet zomaar een boot, als je dat soms dacht.

Ik kom als een van de eersten aan boord. De boot ziet er chic uit, met veel gekleurde LED-lampen en tv-schermen met kleurige visuals. De dj draait zomerse house en ik waan me op Ibiza. Ik drink een biertje aan de bar. Echt druk wordt het alleen nog niet. Ik neem even de tijd om na te denken wat Hed Kandi eigenlijk is. Ik heb geen idee, besluit ik even later.

Net als het gezellig begint te worden, realiseer ik me ineens dat een boot natuurlijk gaat varen. Ik loop snel naar het dek om te kijken of we niet al lang ergens op volle zee zijn – de boot heet misschien niet voor niets 'Ocean Diva', maar het valt mee. Ik kom er wel achter dat de boot om middernacht vertrekt voor een tochtje over het IJ. Leuk, maar daar heb ik geen tijd voor: ik moet nog naar nog drie andere plekken.

Ik verlaat de boot. Misschien maar goed ook, want in de anderhalf uur dat ik hier rondloop is er eigenlijk geen reet gebeurd.

Mijn verwachtingen komen uit: Rembrandtplein 11 is inderdaad de Escape. Als ik aankom, hoor ik een portier "Ausweis bitte," blaffen tegen een Poolse vrouw. Ze komt er niet in. Ik mag ook niet naar binnen, want ik heb een rugzak. "Eh, hallo," zeg ik verontwaardigd, en ik wijs naar mijn keycord waar 'pers' op staat. Een beveiliger die hoger in rang is snauwt naar de portier dat-ie me door moet laten. "Hij mot filme."

Binnenkomen in de Escape is een beetje als in een vliegtuig stappen. Je moet je paspoort laten zien bij de deur, je spullen gaan door een vakje naar de andere kant van een afscheiding, en je moet door een metaaldetector. Ik wurm me langs een indrukwekkende hoeveelheid Oost-Europeanen want ik moet pissen en deze plek lijkt een doolhof. Een prachtig doolhof, dat wel. Ik ga een gang in, een trap af, een hoek om, en sta dan ineens weer buiten.

Als het me eindelijk is gelukt om te plassen op de wc, neem ik een kijkje in de zaal. Er is een VIP-gedeelte met tafeltjes. Het ziet er prachtig uit, maar ik mag er niet binnen.

Ik troost mezelf met de gedachte dat ik toch geen fles Moët in mijn eentje op kan. Ik probeer aan de andere kant van de zaal in een ander soort VIP-ruimte te komen. Hoopvol laat ik mijn perskaart zien. "Die doet et hier niet," zegt een beveiliger. Ik meen iets spottends te horen in zijn stem. Dan herinner ik me dat dit precies is waar ik vanmiddag tegen heb geprotesteerd. Ik druip af, betaal vijf euro voor een biertje en ga ergens zitten.

"Is deze stoel bezet?", vraagt een oudere meneer. Nee, zeg ik, en ik knoop een praatje aan. De man vertelt dat hij uit Hengelo komt en Hans heet. "Hans uit Hengelo," zeg ik. "Hans uit Hengelo," herhaalt hij. Ik vraag wat hij hier doet, en hij vertelt dat hij met vier vrienden is. Ze hadden kort geleden besloten om naar ADE te gaan, en ze konden alleen nog kaarten krijgen voor dit feest. Hans nipt van een cola; hij moet de vriendenclub nog terugrijden naar huis vanavond. Hij vertelt dat hij vier jaar geleden een keer naar Sensation was gegaan, en sindsdien de smaak te pakken heeft. Hans lijkt een beetje ongelukkig met de keuze voor de Escape ("er zijn weinig leeftijdsgenoten,") maar toch zie ik in Hans een voorbeeld. Ik hoop dat ik ook nog lekker ga feesten als ik zestig ben. Ik moet ervandoor, Hans blijft nog even zitten.

Ik voel me gesterkt door mijn nieuwbakken vriendschap met Hans. Vrolijk fluitend fiets ik naar de Lange Leidsedwarsstraat. Ik heb geen idee wat me hier te wachten staat. Ik vrees het ergste. Als ik arriveer, zie ik dat ik naar de Ibiza Lounge Club ga. Weer probeert een portier me tegen te houden, maar zodra ze zien dat ik iemand van de pers ben, mag ik doorlopen. De zoete lucht van shisha dringt mijn neus binnen als ik door de deur loop. Ik kijk rond en zie dat ik wat afwijk van de norm.

Als ik midden in de zaak sta, word ik aan mijn jas getrokken. "Kom, geef je jas en je rugzak even af bij de garderobe," zegt een stem. Ik draai me om en er staat een vriendelijke, kale man. Ik leg uit dat ik aan het werk ben, en mijn tas liever bij me hou, maar hij staat erop. "Geef maar, en dan krijg je daarna lekker wat te drinken." Ik voel me al wat meer op mijn gemak.

Het blijkt de eigenaar te zijn. Hij heet Ali en naast een glimmend hoofd heeft hij een prachtig verzorgd gebit. Ik krijg een biertje van het huis en hang wat aan de bar. Ik zou me hier op een willekeurige zaterdagavond niet per se op mijn gemak voelen, denk ik. Misschien was ik niet eens binnengekomen. Maar omdat het ADE is, en ik die plastic perskaart rond m'n nek heb hangen, heb ik het idee dat ik overal welkom ben en alles kan maken. Ik lach vriendelijk naar de andere gasten. Ze lijken het toch een beetje vreemd te vinden dat ik er ben.

Toch is het gezellig, en juist omdat ik zo uit de toon val, vind ik het grappig om hier te zijn. Ik drink nog een tweede biertje en loop dan naar de garderobe om mijn tas te pakken. "Ga je weer weg? Kom, drink nog wat!" Het is Ali. Ik realiseer me dat er hier waarschijnlijk maar weinig journalisten komen tijdens ADE. "Sorry, ik moet ervandoor," zeg ik. Ali kijkt een beetje beteuterd. Ik ook, want ik weet wat mijn volgende en laatste bestemming is. Ik ben een beetje huiverig om erheen te gaan, want ik heb er veel over gehoord.

Toen ik hoorde ik mijn avond zou eindigen in Club Church, leek het me slim om ze even te mailen om mijn komst aan te kondigen. Je mag er immers doorgaans binnen niet fotograferen. Dat bleek op deze zaterdag geen probleem. "Je gaat het heel leuk vinden," verzekerde Anne, die op mijn mail reageerde.

Deze plek is niet goed voor mijn zelfbeeld, denk ik terwijl ik me door een zee van halfnaakte mannen worstel. Sommigen zijn harig, anderen hebben hun borsthaar keurig geschoren, maar bijna allemaal zijn ze gespierd en in vorm. Als ik wat bestel aan de bar, kruipt er een brutale hand onder mijn shirt om even aan mijn zij te voelen. Prima.

Wat later sta ik in de rij voor de wc als er een spiernaakte man naar binnen beent. Hij verdwijnt achter een muurtje. Ik kijk waar hij naartoe gaat, en zie dat hij staat te pissen in een groezelige badkuip. Ik wil niet per se weten waarom er een badkuip op de wc staat.

Er is hier iets wat ik de hele dag nog niet heb meegemaakt: goede muziek. Er wordt wild gedanst en de dj draait een versie van I Feel Love met een bizar lange opbouw. Maar nadat ik op de dansvloer nog een keer in mijn kont ben geknepen, besluit ik om een tijdje op de trap naast een beveiliger te gaan staan. Ik hou me vast aan de reling. Er zit iets slijmerigs op, wat ik nu aan mijn hand heb zitten. Het kan sperma zijn, of glijmiddel. Ik wil eigenlijk niet eens weten welke van de twee het is.

Ik begon vanochtend in een rookruimte, dus lijkt het me goed om daar ook te eindigen. Er hangt een vitrine vol bronzen lullen van het formaat paardenpik. Ik voer een korte discussie met een man over de vraag of je beter een veel te grote of een veel te kleine pik kan hebben. Hij zegt groot, maar ik zeg dat dat ook vervelend kan zijn, en hoge verwachtingen schept. Hij lacht me uit. Daarna word ik een tijdje lastig gevallen door iemand die heel graag wil dat ik een foto van iemand – ik vermoed zijn vriendin – maak. Tuurlijk, waarom ook niet.

Ik besluit dat ik genoeg heb gehad. Het was een avond van heb ik jou daar, maar nu ga ik weer even lekker terug in mijn comfort zone. Bedankt, lieve sadistische collega's. Ik had een prima avond.