Als je je grootouders eens in een bomvolle Kompass of C12 op een vrijdagavond zou laten rondkijken, zouden ze tot hun teleurstelling ontdekken dat alle gezichten braaf naar de DJ gedraaid staan, en iedereen op zichzelf aan het dansen is. In hun tijd dansten mensen nog per twee of in groep de Argentijnse tango, Engelse wals of Polonaise.De Brugse fotograaf Maria Luiza Malú Grymonprez (24) ging voor haar fotoreeks Bum Bum Party Animal acht maanden lang regelmatig naar latin-, dancehall-, afro- en baile funkfeestjes waar mensen wel nog sensueel en uitbundig met elkaar dansen. “Als deze mensen dansen, lijkt het alsof ze hun lichaam overgeven aan de muziek. Ze staan niet meer stil bij wat ze doen, maar denken met hun lichaam”, vertelt ze. Wij spraken met Malú over paringsdansen, een overvloed aan foto’s van lachende mensen en de kritiek die ze kreeg op haar werk.
Advertentie
VICE: Hey Malú, waarom besloot je dansende mensen te fotograferen?
Malú : Dat was eigenlijk totaal niet mijn bedoeling. In de eerste helft van mijn masterproject heb ik gewerkt rond mezelf. Ik voelde me toen heel slecht, en besloot dat te gebruiken in mijn werk en mezelf helemaal bloot te geven. Dan vroeg mijn mentor plots wat ik wél goed vond aan mezelf, en dat zette me aan het denken.Ik heb altijd al gedanst, dat is iets wat ik van mijn mama heb meegekregen. Zij is Braziliaans en haar manier van dansen, die heupen vooral, hebben mij altijd al gefascineerd. De bewegingen in de Afrikaanse cultuur zijn vaak veel sensueler, en die zijn later ook overgenomen door de Brazilianen. Voor mijn project heb ik dan eerst een studie gedaan naar mijn eigen vormen en vrouwelijke bewegingen. Maar ik wou niet enkel focussen op het vrouwelijke, dus heb ik het breder getrokken door ook op feestjes te fotograferen.
Het doet me denken aan een soort paringsdans. Er zijn een heleboel dieren die dat doen, en als mensen zich volledig loslaten en uitbundig dansen, herken ik dat er ook in. Alsof we op zo’n momenten van volledige overgave teruggaan naar het primitieve: daar gaat deze reeks om.
Malú : Dat was eigenlijk totaal niet mijn bedoeling. In de eerste helft van mijn masterproject heb ik gewerkt rond mezelf. Ik voelde me toen heel slecht, en besloot dat te gebruiken in mijn werk en mezelf helemaal bloot te geven. Dan vroeg mijn mentor plots wat ik wél goed vond aan mezelf, en dat zette me aan het denken.Ik heb altijd al gedanst, dat is iets wat ik van mijn mama heb meegekregen. Zij is Braziliaans en haar manier van dansen, die heupen vooral, hebben mij altijd al gefascineerd. De bewegingen in de Afrikaanse cultuur zijn vaak veel sensueler, en die zijn later ook overgenomen door de Brazilianen. Voor mijn project heb ik dan eerst een studie gedaan naar mijn eigen vormen en vrouwelijke bewegingen. Maar ik wou niet enkel focussen op het vrouwelijke, dus heb ik het breder getrokken door ook op feestjes te fotograferen.
Welk gevoel wil je met deze foto’s overbrengen?"Om naar die feestjes te geraken nam ik elke keer ‘s avonds de laatste trein naar Brussel of Antwerpen, en ‘s ochtends de eerste trein terug naar Gent. Het was zwaar werk."
Het doet me denken aan een soort paringsdans. Er zijn een heleboel dieren die dat doen, en als mensen zich volledig loslaten en uitbundig dansen, herken ik dat er ook in. Alsof we op zo’n momenten van volledige overgave teruggaan naar het primitieve: daar gaat deze reeks om.
Advertentie
Was het moeilijk om foto’s te maken op die feestjes?
Ik dacht eerst: ik kan toch niet zomaar naar feestjes gaan en er beginnen te fotograferen? Ik haat het eigenlijk echt om op zo’n moment foto’s te maken. Maar uiteindelijk heb ik contact opgenomen met Team Damp, een DJ-duo waar ik vroeger nog voor heb gedanst. Dankzij hen mocht ik op hun vaak latin-achtige feestjes foto’s maken. Om naar die feestjes te geraken nam ik elke keer ‘s avonds de laatste trein van Gent naar Brussel of Antwerpen, en ‘s ochtends de eerste trein terug naar Gent. Het was zwaar werk.
Goh, ik denk tussen de twintig en vijfentwintig. Maar ik heb niet op elk feestje goede foto’s gemaakt. Mensen begonnen vaak te poseren, en in het begin heb ik veel tijd verspild door hen keer op keer uit te leggen dat ik niet zomaar foto’s maakte, maar bezig was met een project. Na een tijd had ik gewoon zoveel foto’s van lachende mensen. Heel mijn computer stond vol foto’s van lachende mensen.
Op een kleinere locatie in Brugge zijn er meer witte mensen, terwijl het in Brussel of Antwerpen heel kleurrijk is. Op feestjes waar er meer witte mensen zijn, merk je soms dat die een duwtje in de rug nodig hebben. Maar eigenlijk zou je niet bang moeten zijn om te dansen. Op feestjes met meer mensen uit culturen waar dansen heel belangrijk is, is de sfeer is opener en warmer. Dat merk je aan de manier waarop ze dansen en met elkaar omgaan. Maar misschien vind ik dat ook gewoon omdat ik zelf graag naar zo’n feestjes ga. Ik voel me er thuis.
Ik dacht eerst: ik kan toch niet zomaar naar feestjes gaan en er beginnen te fotograferen? Ik haat het eigenlijk echt om op zo’n moment foto’s te maken. Maar uiteindelijk heb ik contact opgenomen met Team Damp, een DJ-duo waar ik vroeger nog voor heb gedanst. Dankzij hen mocht ik op hun vaak latin-achtige feestjes foto’s maken. Om naar die feestjes te geraken nam ik elke keer ‘s avonds de laatste trein van Gent naar Brussel of Antwerpen, en ‘s ochtends de eerste trein terug naar Gent. Het was zwaar werk.
Op hoeveel feestjes ben je geweest?
Goh, ik denk tussen de twintig en vijfentwintig. Maar ik heb niet op elk feestje goede foto’s gemaakt. Mensen begonnen vaak te poseren, en in het begin heb ik veel tijd verspild door hen keer op keer uit te leggen dat ik niet zomaar foto’s maakte, maar bezig was met een project. Na een tijd had ik gewoon zoveel foto’s van lachende mensen. Heel mijn computer stond vol foto’s van lachende mensen.
Wat voor sfeer hangt er op zo’n feestje?"Ik vond het belangrijk om de juiste sfeer te creëren, omdat veel mensen die naar zo’n tentoonstelling komen kijken, niet naar van die uitbundige, sensuele feestjes gaan."
Op een kleinere locatie in Brugge zijn er meer witte mensen, terwijl het in Brussel of Antwerpen heel kleurrijk is. Op feestjes waar er meer witte mensen zijn, merk je soms dat die een duwtje in de rug nodig hebben. Maar eigenlijk zou je niet bang moeten zijn om te dansen. Op feestjes met meer mensen uit culturen waar dansen heel belangrijk is, is de sfeer is opener en warmer. Dat merk je aan de manier waarop ze dansen en met elkaar omgaan. Maar misschien vind ik dat ook gewoon omdat ik zelf graag naar zo’n feestjes ga. Ik voel me er thuis.
Advertentie
Hoe heb je je werk tentoongesteld?
Als bezoeker werd je meteen geconfronteerd met mijn levensgrote fotoprints, en er stond luide muziek op waardoor je net niet met elkaar kon praten. En helemaal achterin zag je een video van een dansende kont. Ik vond het belangrijk om de juiste sfeer te creëren, omdat veel mensen die naar zo’n tentoonstelling komen kijken, niet naar van die uitbundige, sensuele feestjes gaan. Dus wou ik ze er zo mee confronteren. Ik had ook gehoopt dat er wat meer mensen zelf zouden beginnen dansen, maar dat is niet gebeurd. Jammer.Van wie is die kont in de video?
Da’s mijn kont. Net zoals de foto’s is de kadrering van de video erg geïsoleerd. Je ziet enkel wat je moet zien, meer niet. Al de mensen die je ziet op de foto’s zijn geconfronteerd geweest met elkaar of elkaars lichaam op dat feestje. Met die video wilde ik dat moment van confrontatie recreëren, en de kijker ermee in contact brengen.Heb je kritiek gekregen op je werk?
Ja, eigenlijk wel. Ik heb het gevoel dat mensen niet altijd openstaan voor het algemene gevoel van een werk, maar liever op zoek gaan naar een ingewikkelde uitleg. Er werd van mij verwacht dat ik de multiculturaliteit of de positie van de vrouw in die wereld ging benadrukken. Of iets over de genderverdeling van de mensen op de foto's. Maar dat wou ik absoluut niet. Voor mij is multiculturaliteit en feminisme vanzelfsprekend: door daar extra aandacht aan te besteden, lijkt het alsof dat net niet normaal is. Dit project gaat puur over het gevoel van overgave.
Als bezoeker werd je meteen geconfronteerd met mijn levensgrote fotoprints, en er stond luide muziek op waardoor je net niet met elkaar kon praten. En helemaal achterin zag je een video van een dansende kont. Ik vond het belangrijk om de juiste sfeer te creëren, omdat veel mensen die naar zo’n tentoonstelling komen kijken, niet naar van die uitbundige, sensuele feestjes gaan. Dus wou ik ze er zo mee confronteren. Ik had ook gehoopt dat er wat meer mensen zelf zouden beginnen dansen, maar dat is niet gebeurd. Jammer.Van wie is die kont in de video?
Da’s mijn kont. Net zoals de foto’s is de kadrering van de video erg geïsoleerd. Je ziet enkel wat je moet zien, meer niet. Al de mensen die je ziet op de foto’s zijn geconfronteerd geweest met elkaar of elkaars lichaam op dat feestje. Met die video wilde ik dat moment van confrontatie recreëren, en de kijker ermee in contact brengen.Heb je kritiek gekregen op je werk?
Ja, eigenlijk wel. Ik heb het gevoel dat mensen niet altijd openstaan voor het algemene gevoel van een werk, maar liever op zoek gaan naar een ingewikkelde uitleg. Er werd van mij verwacht dat ik de multiculturaliteit of de positie van de vrouw in die wereld ging benadrukken. Of iets over de genderverdeling van de mensen op de foto's. Maar dat wou ik absoluut niet. Voor mij is multiculturaliteit en feminisme vanzelfsprekend: door daar extra aandacht aan te besteden, lijkt het alsof dat net niet normaal is. Dit project gaat puur over het gevoel van overgave.
Advertentie
De hele installatie van Malú kun je nog tot eind augustus bekijken tijdens de ArtyParty in de Melkweg in Amsterdam.Meer van Malú vind je op haar Instagram.Bekijk meer VICE fotoreeksen van Belgische fotografen. Ben je of ken je zelf een getalenteerde fotograaf? Stuur ons dan een mailtje: beinfo@vice.com
