Nicole Bus bruncht met Jay Z en Diddy, maar is nog niet klaar met dromen

De instagrampagina van Nicole Bus is esthetisch gezien een van de meer aangename plekken op het internet. Het is een zorgvuldig gecureerde verzameling beelden – professionele shoots, hier en daar een interviewfragment, en deze snoezige babyfoto staat er ook op. Maar de foto die het meest in het oog springt is de allereerste, waarop te zien is hoe Nicole poseert in gezelschap van Diddy, Meek Mill, DJ Khaled, Jay Z en Nipsey Hussle, die eerder dit jaar werd vermoord.

Die foto, gemaakt op de jaarlijkse brunch van platenmaatschappij Roc Nation, straalt een zeldzame klasse uit. De outfits, de zelfverzekerde koppen achter dure zonnebrillen, de kroonluchter – zelfs van de gordijnen is met zekerheid te zeggen dat ze blij zijn dat ze daar hangen, en niet gewoon ergens in Gelderland. Maar het sickste aan deze foto is de manier waarop Nicole perfect tussen deze muzikale wereldelite past.

Dat is fijn, want sinds begin dit jaar is dit haar realiteit. Jarenlang maakte ze muziek in Nederland – ze bracht onder andere een Nederlandstalig album uit bij Top Notch en deed mee aan The Voice – maar een echte doorbraak bleef uit. Opgeven was voor haar geen optie, maar gelukkig kwam ze via een talentenprogramma van de stad Rotterdam in contact met de Amerikaanse producer Needlz. Ze werkten samen, en uiteindelijk kwam haar muziek terecht bij de juiste mensen van Roc Nation – het label van Jay Z.

Lang verhaal kort: inmiddels woont Nicole in Amerika, werd haar eerste single You een grote hit en deze maand bracht ze haar album KAIROS uit. In september was ze een paar dagen in Nederland, en kon ik haar eens aan de tand voelen over alles wat er dit jaar gebeurde.

VICE: Hoe zou je je afgelopen jaar omschrijven?
Nicole Bus: Onwerkelijk. Van de Roc Nation-brunch naar spelen op Essence Festival, fashion events vol celebs, interviews met BET, vijf weken op nummer één van de Billboard R&B chart, Ghostface Killah die als verrassing ineens m’n nummer remixt, waarna Rick Ross dat ook zomaar besloot te doen, Alicia Keys die me ging volgen op Instagram. Een opeenstapeling van ongelofelijke dingen, en dat allemaal in acht maanden.

Ik moet zeggen dat ik een beetje starstruck was toen ik op je Instagram keek.
Ik af en toe ook. Ik vond het moeilijk te bevatten dat ik op tour mocht met Common. Ik kon het niet laten om hem te vertellen hoeveel hij voor me heeft betekend. Nou, dan ben je wel blij met je Hollandse nuchterheid, hoor. Ik besef heel goed dat alle mensen die ik ontmoet ook een hele weg hebben moeten afleggen om te komen waar ze nu zijn. Als zij naar de wc gaan stinkt het ook, snap je?

Op een gegeven moment klopt Roc Nation aan, je onderhandelt over een contract, en opeens moet je naar Amerika verhuizen. Wat zijn de praktische stappen die je moet zetten op dat moment?
M’n huis op orde brengen, zodat ik het netjes achter kan laten. Erg veel koffers kopen en die vervolgens inpakken, en dan een vlucht boeken. De accommodatie daar werd voor me geregeld, dus daar had ik geen werk aan. In de eerste week waren we in Santa Monica. Het eerste wat we hebben gedaan is daar alle mooie plekken bezoeken. Naar het strand, bioscoopje, even tot rust komen. Dat is het belangrijkste.

En die brunch, hoe was die?
Gek. Je bent de hele tijd om je heen aan het kijken om te beseffen waar je bent. Pusha T was er, Beyoncé met haar bodyguard, Usher, DJ Khaled, Meek Mill – maar het gekke aan die plek is dat er extreem goede muziek wordt gedraaid, dus wij wilden eigenlijk gewoon dansen – samen met de stagiaires en alle andere mensen die zichzelf niet te belangrijk vinden om los te gaan.

Hoe was je contact met Jay Z daar?
Kort, maar krachtig. Het was onze eerste ontmoeting. Hij zei dat hij m’n oorbellen mooi vond. Je merkt aan alles dat hij iemand is die keihard heeft gewerkt om te zijn waar hij nu is, maar hij geniet ook heel erg van het gezelschap om hem heen. Uiteindelijk is het wel een tweede familie voor hem, die hij zelf heeft neergezet.

Je hebt ook in Nederland muziek uitgebracht, wat zijn de grote verschillen?
Labels blijven labels. Projectmanagers zijn hetzelfde, distributie blijft hetzelfde. Je hebt alleen te maken met grote cultuurverschillen. Amerikanen durven veel groter te dromen, en vervolgens ook hun dromen te leven. Excentrieke dromen mogen bestaan, zolang je ook een plan hebt om ze te verwezenlijken. Dat is belangrijker dan gelijk in de stress schieten over budgetten en mogelijkheden. Geloven in je dromen, geloven in wat je doet in het algemeen, werkt voor mij heel goed.

Wat zijn dingen die je mist als je daar bent?
Eten. Plekken als World of Food in Amsterdam-Zuidoost. Je hebt daar een tentje waar ze Surinaamse soepen verkopen. Man, je wil niet weten hoe vaak ik daar door de jaren heen ben geweest. Maar de Indonees ertegenover is ook geweldig. Los van World of Food is ons eten in de supermarkt zoveel beter dan in Amerika. Het brood smaakt daar naar karton, je proeft dat het niet authentiek is. Er komt geen bakker aan te pas. Je kan je niet voorstellen hoe snel je een plak kaas en echte boter gaat missen als je boodschappen doet in Amerika.

En naast eten? Wat doe je als je even terug bent?
Ik hou enorm veel van m’n eigen huis. Het is zo fijn om thuis te zijn en met een boekje binnen te zitten. Musea bezoeken. Maar vooral goed eten. Ik voel me sowieso heel goed. Tien jaar lang heb ik gewerkt om te kunnen leven van muziek, en nu kan ik een aardige boterham beleggen.

Je hebt meerdere keren laten weten dat het leven wat je nu leidt eigenlijk precies je doelstelling was. Werken met producers die Grammy’s hebben gewonnen, in het buitenland wonen, tekenen bij Roc Nation. Hoe moeilijk is het om te blijven geloven in zulke grote doelen op het moment dat het eigenlijk helemaal niet zo lekker loopt en je moet rondkomen van lesgeven?
Dat is natuurlijk heel pittig. Maar ik heb de hoop nooit opgegeven, juist niet toen het minder goed ging. Als ik op het moment dat het slecht gaat de kracht kan vinden om te blijven geloven in die doelen, dan betekent het dat ze altijd in zicht blijven. En het geeft me nu extra motivatie om weg te rennen met elke kans die ik krijg, omdat ik er jarenlang zo over heb gezeurd.

Ik denk vaak dat mijn generatie slecht is in doelen stellen omdat er zoveel mogelijkheden zijn voor een carrière, maar basale dingen zoals een koophuis in een stad naar keuze lijken onmogelijk.
Het enige wat ik kan zeggen is dat je op zoek moet gaan naar wat je echt wil, en zodra je dat weet zit er maar een ding op: je tanden erin zetten als een pitbull.

Is het zo makkelijk? Zijn er nooit momenten geweest dat je wilde opgeven?
Het heeft zo nu en dan door m’n hoofd gespookt. Maar ik heb die gedachten zo hard als ik kon uit m’n hoofd getrapt. En als dat niet lukt, mag je best vertrouwen op de hulp van anderen, en jezelf erdoorheen laten slepen als je het zelf niet meer ziet zitten.

Je hebt al die doelen opgesteld, en ook behaald. Wat nu? Is er geen zwart gat?
Ik vind het wel moeilijk om volgende doelen op te stellen, ja. Wat gaan we de komende tien jaar doen? Een Grammy winnen? Een Oscar? Ik weet het niet. Ik heb in elk geval geleerd dat het gevoel dat dromen onbereikbaar zijn vaak onterecht is. Ik kreeg trouwens een brief van de Grammy’s waarin staat dat ze me graag in het comité willen – ik heb hier in Nederland een pas gekregen waardoor ik stemrecht heb. Dat is in elk geval een goede eerste stap in de goede richting.

Je bent nog heel even in Nederland, hoe ga je je tijd invullen?
Nou, ik heb net een sicke vintage synthesizer gekocht op Marktplaats. Dus ik ga straks lekker met de trein naar Haarlem om dat ding op te halen.

Ga je diegene vertellen wie je bent?
Nee joh, tenzij diegene me herkent van De Wereld Draait Door. Nee, ik ga enorm dankbaar zijn voor de synthesizer. Vooral voor deze prijs.

Kun je het bonnetje inleveren bij Jay Z?
Haha, zo werkt het helaas niet.

Bedankt!

Het album KAIROS van Nicole Busis 18 oktober uitgekomen. Beluister het hieronder: