Waarom Marc Janko zijn kromme tenen op Instagram gooit

Marc Janko (36) gooide deze zomer een paar opvallende foto’s de wereld in. Ze vielen enorm op tussen alle gelikte Instagram-posts van de meeste voetballers. De onlangs gepensioneerde spits deelde geen foto’s van dure auto’s of horloges, maar juist van alledaagse dingen. Zo gooide hij foto’s online van zijn kromme tenen, zijn gezicht toen hij net wakker was, een boterham en hoe hij opgepropt in een vliegtuig zat. Bij elke post zette hij de hashtag #regardlesshappy.

Ik ben benieuwd waarom Janko dit doet, hoe hij terugkijkt op zijn tijd bij FC Twente en hoe zijn leven er tegenwoordig uitziet. Om daarachter te komen, bel ik de Oostenrijkse spits op.

VICE: Ha Marc, verveel je je al zonder voetbal?
Marc Janko: Ik heb eerder het idee dat ik elke dag een paar uur tekort kom. Het voelt alsof ik het drukker heb dan tijdens mijn carrière, maar daar ben ik alleen maar blij mee. Liever dit, dan dat ik helemaal niks te doen heb.

Was het een moeilijk besluit om te stoppen?
Nee, eigenlijk niet. Het spookte in december al door mijn hoofd toen ik bij Lugano in Zwitserland speelde. Ik raakte daar een beetje het plezier kwijt in het voetbal. Lugano was een counterploeg. Ik was veel, maar geen counterspits. Ik ben deze zomer 36 geworden, dus de tijd was rijp om te stoppen. Ik heb er tot nu toe nog geen seconde spijt van gehad.

Waar geniet je nu het meest van?
Nu heb ik een leven waarin alles zelf kan bepalen. Als voetballer zei iedereen constant wat ik moest doen. Als ik geen vakantie had, werd mijn dagelijkse routine compleet door andere mensen bepaald. Ik geniet er enorm van dat ik nu alles zelf kan plannen. Ik wil trouwens niet de indruk wekken dat ik niet gelukkig was als voetballer. Ik ben dankbaar voor de zestien jaar die ik als speler heb gehad. Ik had natuurlijk ook veel eerder kunnen stoppen, niemand dwong me om door te gaan.

Waar ben je tegenwoordig zo druk mee?
Ik ben een jaar geleden voor de tweede keer vader geworden. Mijn twee dochters zouden mijn vrouw en mij de hele dag bezig kunnen houden. Daarnaast laten we na mijn buitenlandse avonturen momenteel een huis bouwen in Wenen, waarover we een hoop beslissingen moeten nemen. Ik ben ook meteen begonnen als analist bij Sky Sports en ben ik druk met mijn eigen startup.

Wat voor startup?
Het bedrijfje heet S:KIN. We hebben een soort tape uitgevonden met noppen erop. Als je de tape ergens op je lichaam plakt, zorgt het op die plek voor een betere bloeddoorstroming. Die startup houdt mijn gedachten de hele tijd bezig. Dat is lekker en maakt het stoppen met voetballen nog wat makkelijker.

Op Instagram zie ik dat je tegenwoordig aparte foto’s post. Bijvoorbeeld van je tenen en eentje met een slaperig hoofd . Waarom doe je dat?
Nou, het begon me op een dag verschrikkelijk te irriteren dat ik op Instagram altijd alleen maar perfecte dingen zie. Het lijkt soms alsof alleen perfectie nog goed genoeg is in onze maatschappij. We lijken de alledaagse dingen niet meer te kunnen waarderen en ik denk dat dat heel gevaarlijk is voor jonge mensen. Ze kunnen depressief worden door al die perfectie op Instagram. Dan denken ze: shit, mijn leven zuigt. Ik kan maar drie normale maaltijden op een dag eten, terwijl andere mensen zevengangendiners in luxe restaurants naar binnen werken. Of ze zien allemaal perfecte lichamen en mensen die horloges van 150.000 euro dragen. Het statement dat ik wil maken is dat de Instagram-wereld niks te maken heeft met het echte leven. Ik zag nooit foto’s van iemand die er niet zo goed uitziet, dus daar ben ik mee begonnen.

Je trapte de campagne af met een boterhammetje.
Dat klopt. De boterham met boter was symbolisch bedoeld. Toen ik jong was vertelde mijn oma altijd over de tijd vlak na de Tweede Wereldoorlog. Als ze weken bijna niet gegeten hadden, was een boterham met boter echt een hoogtepunt. Ook met zo’n broodje kan een mens gelukkig zijn, en vaak vind ik het nog lekker ook. Het leven bestaat niet uit elke dag een zevengangenmenu.

Wat hoop je te bereiken met die posts?
Het is een klein statement voor mezelf en de mensen die me volgen, maar ik verwacht heus niet dat het een wereldwijde beweging gaat worden. Ik probeer Instagram voor mezelf in elk geval anders te gebruiken. Ik wil naast de hoogtepunten in het leven ook gewoon de alledaagse en imperfecte dingen laten zien.

Zoals een foto van je tenen.
Ik wist altijd al dat ik lelijke tenen had. Ik heb er totaal geen problemen mee om iets imperfects van mijn lichaam te laten zien. Mijn tenen bepalen niet of ik wel of niet gelukkig ben. Er zijn veel belangrijkere dingen in het leven.

Ik vind het grappig dat je dit doet, want juist voetballers laten vaak perfectie en rijkdom zien op Instagram.
Ik neem het andere mensen niet kwalijk dat ze zulke dingen posten, zeker mijn ex-collega’s niet. Ze gebruiken Instagram gewoon zoals de rest van de wereld het doet. Het komt ook gewoon doordat de maatschappij heel erg is veranderd. Het is steeds moeilijker om zwakheden te laten zien, zeker als je een publiek figuur bent. Als voetballer heb je een makkelijker leven als je je zwakheden niet toegeeft. We zijn in de maatschappij een beetje kwijt waarom het écht draait in het leven.

Wat is jouw definitie van geluk?
Ik stapte net de auto in, onderweg naar een interview, en vlak daarvoor heb ik mijn familie gedag gezegd. Dat soort kleine momenten met mijn familie zijn heel belangrijk voor me. Het gras lijkt altijd groener aan de overkant, dus mensen jagen soms hele verkeerde doelen na. Ik weet inmiddels precies waar ik gelukkig van word. Mijn familie en vrienden, meer heb ik eigenlijk niet nodig.

Word je ook gelukkig als je terugdenkt aan je tijd bij FC Twente?
Sowieso. Ik vond het altijd heel erg leuk in Nederland. Ik wil niet de populist uithangen, maar de fans van FC Twente zijn echt speciaal. Ik voelde het elke keer als ik het stadion binnenstapte. Ze maakten zoveel lawaai als we achter stonden, terwijl bij veel andere clubs de supporters dan juist beginnen te fluiten. Die fancultuur bij FC Twente was vet hoor. Er was altijd een goede vibe en ik vond het heerlijk om in de Grolsche Veste te spelen. Ik zal het gevoel na mijn winnende goal in de bekerfinale tegen Ajax nooit meer vergeten. Het is geweldig dat ik dankzij YouTube andere mensen helemaal mee terug in de emotie van zo’n wedstrijd kan nemen.

Het moet een leuk feestje zijn geweest na die winnende goal in de finale.
In de bus was het een mooi feestje, maar we konden daarna niet de stad in. Een week later speelden we namelijk nog uit tegen Ajax voor het kampioenschap. We moesten gelijkspelen in Amsterdam, maar we verloren helaas. Iedereen was compleet down in de kleedkamer. We hadden maar een paar duizend mensen verwacht die alsnog de bekerwinst met ons wilden vieren, maar bij terugkomst in Enschede zagen we vanuit de helicopter hoeveel mensen de straat op waren gegaan. Het leek wel of we de Champions League net hadden gewonnen. Het werd een mooi feest, volgens mij eindigde het in een of andere discotheek in Enschede.

Na anderhalf jaar vertrok je bij FC Twente. Dat viel je blijkbaar zo zwaar dat je het niet droog kon houden. Dat klopt, ja. Ik was 29 en kreeg de kans om naar FC Porto te gaan. Zo’n mooie club zou waarschijnlijk nooit meer voorbij komen. Ik speelde vlak voor die transfer lang niet alles, maar toch voelde ik me ontzettend goed bij de club. Ik heb de jongens in de kleedkamer op de hoogte gebracht dat ik weg zou gaan. Ze kwamen allemaal naar me toe en gaven me een knuffel. Op dat moment was ik het helemaal kwijt en toen kwamen de tranen. Tranen van blijdschap, vanwege die mooie transfer, maar tegelijk ook doordat ik een plek moest verlaten waar ik me zo thuis voelde. Ik heb heb echt een geweldige tijd gehad in Nederland, en ontzettend veel gelachen met mijn ploeggenoten.

Wanneer heb je het hardst gelachen?
Ik weet niet of dit het grappigste moment in mijn tijd bij FC Twente was, maar ik moet meteen denken aan een dag dat onze aanvoerder Peter Wisgerhof sip naar de training kwam. We vroegen hem: “Wat is er allemaal aan de hand Peter?” Hij vertelde dat hij en zijn vrouw net een heel duur nieuw kleed hadden gekocht. Het was een wat langer kleed, en dat vonden zijn kinderen blijkbaar ook. Hij was namelijk thuisgekomen en toen waren zijn kinderen dat kleed kort aan knippen. Er was niks meer over van dat dure ding. Daar hebben we erg om moeten lachen, net als om Peters schwalbe tegen Ajax. Die staat nog op YouTube trouwens, die was echt ongelooflijk. Helaas ben ik sinds mijn afscheid niet meer teruggeweest in Enschede. Dat gaat er, nu ik met pensioen ben, snel van komen. Het was een mooie tijd.

Dit is een verhaal uit de serie Het Nieuwe Leven, waarin gestopte profvoetballers vertellen over hun nieuwe carrières. Zie hier alle verhalen uit deze serie van VICE Sports.