Foto’s van een broer-zusrelatie verscheurd door harddrugs

Ik fotografeer mijn broer eigenlijk al vanaf de dag dat hij werd geboren, dus nu zo'n 25 jaar. Maar toen ik actief foto's van zijn verslaving en herstel begon te maken, deed ik dat omdat hij dat expliciet aan me had gevraagd. Hij wilde dat ik foto's van hem zou maken wanneer we elkaar zagen, omdat hij een visueel verslag wilde van zijn dagelijkse bezigheden - zodat hij zich later zou herinneren hoe erg het was. Ik vond het fijn dat hij me op een bepaalde manier bij dit proces wilde betrekken, door vast te leggen hoe moeilijk het voor hem was.

Mijn broer gebruikte al drugs voordat de fentanyl-crisis een ding was. Het is eng om te bedenken dat fentanyl vandaag de dag in een hoop drugs zit die mensen gebruiken. Ik denk niet dat mijn broer daar ooit mee bezig is. Hij heeft altijd meer dan één drug gebruikt. Volgens mij is hij niet echt bezig met Fentanyl, maar ik kan ernaast zitten.

Het is onmogelijk om een relatie te hebben met iemand die altijd high is. Je begrijpt elkaar niet meer, en je voelt je soms eerder iemands oppas dan iemands zus. Ook wil hij gewoon niet meer bij me in de buurt zijn.

Ik denk echt dat hij een van de slimste mensen is die ik ken. Hij is ook heel erg vreemd en grappig. Als hij maandenlang verdwijnt, dan ben ik vreselijk verdrietig en bezorgd. Aan de andere kant gaat dit al zo'n tien jaar zo. Daarom heb ik een zekere mentale afstand tot hem moeten nemen, voor mezelf. Deze fotoserie is een manier voor mij om me weer verbonden met hem te voelen, omdat ik een emotionele muur om mezelf heen heb gebouwd. Die muur is er nog steeds, maar ik kan door deze foto's ook weer een band opbouwen.

Ik heb geleerd om geen verwachtingen meer te hebben. Ik heb hem weleens opgehaald uit de gevangenis. Hij probeert altijd eerst mijn moeder te bereiken, maar als zij er klaar mee is, dan komt hij naar mij toe. Hij belt me zeker als hij iemand nodig heeft. Maar meestal hoor ik pas wat van hem als er echt iets aan de hand is. Waarschijnlijk omdat ik best hard kan zijn, en ik er ergens ook gewoon een beetje klaar mee ben. Ik kan hem weinig meer bieden, behalve als hij op de drempel van de dood staat, of geen dak boven zijn hoofd heeft om onder te slapen.

Het langst dat ik hem ooit nuchter heb gezien is twee jaar. Ik was in die periode natuurlijk dolgelukkig met onze relatie en met zijn levensstijl. Hij had in die tijd een baantje als loodgieter. Hij leek gelukkig. Ik had een betere tijd als ik met hem was. Zijn verschijning op de foto's correleert echt met zijn gebruik. Als ik hem zie, zie ik in één klap hoe het met hem gaat.

Ik denk dat deze foto's een manier zijn om dichtbij hem te blijven. Om dichtbij stukjes van hem te blijven. Zij zijn niet mijn broer, maar herinneringen aan hem. Ik denk dat ik al lang geleden heb geaccepteerd dat hij er zo'n gevaarlijke levensstijl op nahoudt, dat hij zomaar op een dag verdwenen kan zijn. Ik heb die gedachte ook los moeten laten, want als ik daar de hele dag aan denk word ik gek.

Er is simpelweg niks wat ik tegen hem kan zeggen om zijn gedrag te veranderen. Ik heb alles al geprobeerd, alles al gezegd. Hij heeft ook alles al geprobeerd - alle soorten behandelingen, waaronder NA (Anonieme Verslaafden). Misschien is dat wel juist waarom we samen deze fotoserie hebben gemaakt. We kunnen verbaal niet goed praten over het belangrijkste issue in zijn leven, dus communiceren we op een visuele manier. Deze serie is een manier om te laten zien welke connectie ik zo graag met hem gehad zou willen hebben.

Ik zou willen dat deze fotoserie de oplossing zou zijn voor onze broer-zusproblemen. Want hoewel het wel een manier is om te communiceren, verbetert het niet per se onze relatie.