Dankzij het grootste orgasme-onderzoek ooit weten we beter hoe vrouwen klaarkomen

Dit artikel verscheen eerder op VICE.com.

Het afgelopen jaar vond het grootste onderzoek naar vrouwelijke orgasmes ooit plaats. Bijna 37 procent van de meer dan duizend Amerikaanse vrouwen die aan dit onderzoek deelnamen, gaven aan clitorale stimulatie nodig te hebben om een orgasme te krijgen, terwijl 18 procent zei genoeg te hebben aan een vaginale penetratie.

De conclusie die we uit deze studie kunnen trekken? Dat er ontzettend veel verschillende manieren zijn waarop vrouwen tijdens seks het liefst worden aangeraakt. Maar daarover later meer.

Het onderzoek werd uitgevoerd in samenwerking met OMGYes, een bedrijf dat zich richt op "de wetenschap van het vrouwelijke genot." Het bestond uit een online vragenlijst, dat werd ingevuld door vrouwen tussen de 18 en 94 jaar oud. Aangezien OMGYes ook al 1000 interviews met andere vrouwen had afgenomen over hun seksuele voorkeuren, lag het totale aantal participanten op 2000 – daarmee is het de grootschaligste studie ooit naar dit specifieke onderwerp.

De vrouwen die de vragenlijst invulden, moesten dertig vragen beantwoorden over hun seksuele gedrag en hun ervaringen met genitale stimulatie – inclusief de vraag waar ze het liefste worden aangeraakt. Naast de 37 procent die aangaf clitorale stimulatie nodig te hebben om klaar te komen, gaf 36 procent van de vrouwen aan dat dit juist niet het geval was, maar het wel bijdroeg aan de beleving. 18 procent zei dat vaginale penetratie genoeg was om tot een orgasme te komen, 9 procent gaf aan dat ze tijdens de geslachtsgemeenschap geen orgasmes hadden of op een andere manier klaarkwamen, zoals met orale seks.

De vrouwen kregen ook de vraag onder welke omstandigheden hun orgasmes het best zijn. De antwoorden waren vooral 'dat er tijd moest zijn om de spanning op te bouwen,' 'met een partner te zijn die weet wat je fijn vindt,' en de aanwezigheid van 'emotionele intimiteit.' Wat de voorkeuren voor het aanraken betreft, gaf 66,6 procent van de vrouwen aan dat ze het liefst direct bij de clitoris worden aangeraakt, en dat die beweging het best 'op en neer' kon worden gemaakt.

Het onderzoek is een welkome toevoeging op onze kennis van vrouwelijke seksvoorkeuren, een onderwerp dat lang is achtervolgd door grotendeels ongefundeerde freudiaanse beweringen over de aard van het vrouwelijke orgasme.

En daarmee bedoelen we ook letterlijk freudiaans, want niemand minder dan Sigmund Freud had er invloedrijke theorieën over. "Freud betoogde dat het clitorale orgasme onvolwassen was," schreef de feministe Anne Koedt in haar beroemde essay The Myth of Vaginal Orgasm uit 1970, "en dat tijdens de puberteit, wanneer geslachtsgemeenschap met mannen voor het eerst zou plaatsvinden, het orgasme zich naar de vagina zou moeten verplaatsen. De vagina, zo werd aangenomen, was in staat om een soortgelijk, maar volwassener orgasme tot stand te brengen dan de clitoris. Er werd veel werk verricht om deze theorie verder uit te werken, maar er zijn nauwelijks vraagtekens gezet bij de fundamentele aannames ervan."

"Het idee dat het ene orgasme volwassener is dan het andere is belachelijk," zegt Debby Herbenick, die als onderzoeker bij dit recentste onderzoek betrokken was. "En die tegenstelling tussen het clitorale en het vaginale orgasme is ook wat gek, want anatomisch gezien zijn deze lichaamsdelen nogal klein en liggen ze dicht op elkaar. Ik denk sowieso niet dat we erg veel hebben aan discussies over welk zenuwuiteinde het best tot een orgasme zou kunnen leiden."

De waarheid achter het vrouwelijk orgasme zit volgens Herbenick genuanceerd in elkaar, maar de wetenschap loopt een flink stuk achter. Historisch gezien is er sprake van een kenniskloof. Maar dit onderzoek vormt een belangrijke stap om die kloof te dichten, hoopt Herbenick; het is een van de eerste die zich baseren op een groep vrouwen die representatief is voor de Verenigde Staten.

"Het allereerste onderzoek naar seksueel gedrag die de hele Verenigde Staten vertegenwoordigde, werd uitgevoerd in de vroege jaren negentig, de tweede pas in 2009," zegt Herbenick. "Overigens door ons eigen onderzoeksteam. Maar voordat deze plaatsvond zat er dus al een gat van twintig jaar. Dat heeft denk ik deels te maken doordat dit soort onderzoek kostbaar is, en de overheid nooit geld beschikbaar heeft gesteld om het te financieren."

Eerdere onderzoeken naar de seksuele beleving van vrouwen gebruikten een veel kleinere steekproef, of richtten zich niet op specifieke details over aanraking. Het gebrek aan dit soort data maakt het volgens Herbenick en haar collega’s lastig om empirisch onderzoek te doen naar zenuwnetwerken in en rondom de geslachtsdelen. En dat kan seksuologen en artsen er weer van weerhouden om er gegronde adviezen over te geven.

Hoewel dit misschien wel een van de meest specifieke onderzoeken ooit is naar de vrouwelijke seksbeleving, geeft Herbenick ook aan dat er nog een aantal vragen onbeantwoord zijn. "Het intrigeerde me dat 41 procent van de vrouwen echt de voorkeur had voor één bepaalde manier van aanraken," zegt ze. "Ik zou het voor een vervolgonderzoek interessant vinden om te kijken wat er gebeurt wanneer je vrouwen aanmoedigt om ook andere manieren te ontdekken, zodat ze er misschien achter komen of er ook niet andere manieren zijn die ze net zo fijn vinden."

Bovenal kunnen we de studie zien als een aanmoediging om beter te communiceren in bed, vindt Herbenick. "Als zoveel mensen de voorkeur voor één handeling hebben, moeten we echt meer praten over wat we lekker vinden," zegt ze. "Anders blijft het een gokspelletje. Dat je van íets weet dat je het fijn vindt, wil niet zeggen dat je je daartoe hoeft te beperken. Eigenlijk ben ik gewoon heel erg voor nieuwe dingen ontdekken."