Een ‘smaakgoeroe’ van Ben & Jerry’s vertelt hoe ze zoveel lekkers in een bak proppen

Het is moeilijk om een vrouw te zijn in academische wereld. Het is ook moeilijk om een vrouw te zijn in de wereld van eten en drinken.

Natalia Butler, die nu ‘smaakgoeroe’ is bij het hoofdkwartier van Ben & Jerry's in Burlington in de Amerikaanse staat Vermont, staat met een voet in allebei deze werelden. Ze komt uit Puerto Rico en heeft een master voedingswetenschappen aan de Universiteit van Massachusetts gedaan. Ze had constant het gevoel dat ze zich moest bewijzen tegenover haar superslimme internationale leeftijdsgenoten. Ze werkte daarna als jonge vrouw in de door mannen gedomineerde drankenindustrie, waar ze cider maakte en zich ook keer op keer weer moest bewijzen. Nu, als de eerste hispanic smaakgoeroe – wat trouwens de officiële naam voor haar baan is – van Ben en Jerry's, heeft ze eindelijk het gevoel gekregen dat ze deel uitmaakt van een team waar haar werk voor zichzelf spreekt.

We praten met haar over alles wat met ijs te maken heeft.

MUNCHIES: Vertel eens wat over jezelf. Waar kom je vandaan? Wat was je relatie met eten toen je opgroeide?
Natalia Butler: Ik ben geboren en opgegroeid in Puerto Rico. Mijn moeder is Puerto Ricaanse en mijn vader is Dominicaan. Mijn familie bezat drie restaurants, dus we waren altijd in de buurt van eten. In Puerto Rico draait alles om eten. Alles is een feest, we eten eigenlijk de hele tijd en hebben grote familiediners. Mijn grootmoeder had sinaasappelbomen, avocadobomen en citroenbomen, dus er was altijd goed en vers eten.

Omdat mijn leven om eten draaide, dacht ik altijd dat ik daar iets mee zou doen. Maar een restaurant draaiende houden is slopend. Mijn ouders waren altijd aan het werk. Mijn moeder heeft haar masterdiploma gehaald en ik wist dat ik dat ook wilde. Ze hield van haar restaurants, maar ze wilde niet dat haar kinderen hetzelfde leven zouden hebben als zij.

Wat voor opleiding heb je nodig om smaakgoeroe te worden?
Ik wist niet zeker wat ik wilde doen, maar ik kreeg een beurs aangeboden voor een studie in Puerto Rico. Ik wist dat ik voor mensen wilde zorgen, dus dacht ik er over om geneeskunde te gaan doen. Misschien zou ik wel dokter worden, net als iedereen van mijn eiland die naar de universiteit gaat. Of iets in de farmaceutische industrie, maar dat wilde ik niet echt. Ik besloot uiteindelijk voor biochemie te gaan en omdat ik een studiebeurs had, mocht ik allerlei zomerstages doen. Een zomer liep ik stage bij de Universiteit van Massachusetts en toen ik over de campus liep, zag ik een gebouw waarop met grote letters ‘Food Science’ stond. Ik dacht bij mezelf: huh, bestaat dit? Kan ik dat echt doen? Ik wist meteen dat niet meer wilde werken in de biochemie en meteen nadat ik mijn diploma haalde, melde ik me aan.

Het is een grote stap van Puerto Rico naar het platteland van Massachusetts. Hoe ging dat?
Het is erg koud in Massachusetts. In Puerto Rico is iedereen vriendelijk, knuffelt iedereen elkaar en stopt iedereen altijd even om hallo te zeggen. In het begin wist ik niet dat mensen in Massachusetts niet ook zo waren. Ik voelde me een tijdje erg eenzaam en daarom kwam ik bijna nooit uit het lab. Ik dacht: ik ga mezelf het hele weekend hier of in de bibliotheek verstoppen. Maar als je mee wil doen met mijn studiefeestje, dan zijn we meteen vrienden! Voedingswetenschappen aan UMass is ook ontzettend competitief. Veel van mijn klasgenoten werden actief benaderd door de faculteit om daar te komen werken. Ik heb me echt in het zweet gewerkt om binnen te komen, dus had ik het gevoel dat ik me moest bewijzen en twee keer zo hard moest werken als iedereen.

In de weekend kookte ik voor mezelf en nodigde ik soms wat vrienden uit. Ik had eerst geen auto, maar toen ik eenmaal een auto had, kon ik nabijgelegen steden als Hadley en Springfield verkennen. Dat was fantastisch. Er waren daar allemaal Puerto Ricanen! Ik wist dat helemaal niet. Ik kon daar ook eindelijk het eten vinden dat ik wilde eten en voor mijn vrienden wilde maken.

In het lab houdt iedereen van koken. Dat is een van de manieren waarop we geïnspireerd raken. Al mijn collega’s zijn enorme foodies. We kiezen vaak een bepaalde keuken uit en iedereen maakt dan een gerecht voor de lunch. Op die manier experimenteren en blijven we constant leren over nieuwe smaken.

Ben je de eerste vrouwelijke smaakgoeroe?
Ik ben zeker niet de eerste vrouw, maar ik geloof dat ik wel de eerste hispanic ben. Een van mijn goede vrienden hier, een vrouw, is net een paar weken na mij aangenomen.

Hoe zijn jouw ervaringen als vrouw van kleur in de wetenschap? Heb je vrouwelijke mentors?
Ik eigenlijk nooit een vrouwelijke mentor gehad, ik ben altijd door mannen begeleid. Bij mijn eerste baan, bij dat ciderbedrijf, was mijn collega een man die er al een paar jaar werkte. Omdat ik het gevoel had dat ik me op de universiteit en bij mijn master zo hard moest bewijzen, had ik het gevoel dat ik dat tegenover hem ook moest doen. En daar was ik helemaal klaar mee. Toen ik een keer door LinkedIn aan het scrollen was, zag ik deze baan bij Ben & Jerry’s en dacht ik: weet je wat, ik ga er gewoon voor. Het was bizar dat er zevenhonderd sollicitanten waren en ik uiteindelijk de baan kreeg. Ik barstte in huilen uit toen de HR-vrouw me belde om het te vertellen.

Wat is jouw filosofie als het gaat om ijs maken? En hoeveel daarvan is eigen en hoeveel komt van Ben & Jerry’s?
Het is grappig, ik zie ijs altijd gewoon als een vloeistof. Omdat het zo’n simpele basis is, kun je er eigenlijk elke smaak aan geven en je helemaal uitleven. Het voelt eigenlijk net als cider. Het was ook heel leuk om daarmee met nieuwe smaken te experimenteren.

Ik ben heel blij dat ik producten ontwikkel voor de Japanse markt en de rest van Azië. Wat die consumenten willen is altijd een leuke uitdaging, omdat het totaal anders is dan in Amerika.

In Japan smaakt eten vaak veel avontuurlijker, dat werkt vast ook zo met ijs.
Zeker! Natuurlijk zijn ze gewend aan heftigere smaken dan hier in de VS, maar als ze ons ijs eten, willen ze wel dat Amerikaanse. Ze willen toch die swirls en stukjes chocolade. En daar zijn we ook het beste in: swirls en chocolade. Het is heel makkelijk om creatief te zijn met die bouwstenen.

Hoe weet je wanneer een smaak perfect is?
Zoals ik al zei, is iedereen in onze keuken een foodie. Iedereen mag een nieuwe smaak proeven en we zijn ontzettend eerlijk. Het wordt nooit persoonlijk, maar we houden ons niet in. De andere smaakgoeroes kunnen nogal hard zijn. Als een smaak door deze jury heen komt, wordt het misschien in productie genomen.

Wat is je favoriete klassieke B&J-smaak?
Ik ben dol op cookie dough met chocolate chip cookies. Het is echt mijn lievelingssmaak. Je kunt er weinig fout mee doen. Waar werk je nu aan?
Ik kan niet te veel details geven, maar we proberen altijd te innoveren en nieuwe producten uit te brengen die mensen zullen verrassen. Denk bijvoorbeeld aan onze pint slices. Ik kan met zekerheid zeggen dat er volgend jaar een boel ontzettend spannende nieuwe producten aan zitten te komen.

Volg MUNCHIES op Facebook en Instagram.