Mocro Maffia is de grimmigste Nederlandse misdaadserie ooit

Vanaf komende donderdag kan je op Videoland de nieuwe serie Mocro Maffia zien. De serie is geïnspireerd op het boek met dezelfde titel, dat weer gaat over de oorlog tussen rivaliserende criminele bendes in en buiten Amsterdam, die inmiddels tientallen, soms onschuldige, levens heeft gekost.

De serie is dus geïnspireerd op echte gebeurtenissen, maar het verhaal is fictief. Een mislukte ripdeal in de eerste aflevering zet een grimmige golf van geweld in gang. De belangrijkste figuren in de serie zijn ene Romano (gespeeld door Mandela Wee Wee), zijn compagnon Potlood (Nasrdin Dchar) en hun oude vriend – en nu aartsvijand – die De Paus wordt genoemd. Hij wordt gespeeld door Achmed Akkabi.

Achmed is naast een van de hoofdrolspelers ook een van de schrijvers en producer van de serie, samen met Thijs Römer. Ik sprak hem over Marokkaanse humor, en hoe hij tijdens het schrijven aan de serie werd ingehaald door de realiteit.

VICE: Ha Achmed. Was deze serie jouw idee?
Achmed Akkabi: Ja, ik was het boek Mocro Maffia aan het lezen, en toen had ik het daarover met Thijs. Hij zei: “Volgens mij moeten we kijken of we hier wat mee kunnen.”

Las je het boek meteen toen het uitkwam?
Kort daarna. Ik was op dat moment bezig met de opnames van Moordvrouw, en je moet op een filmset regelmatig heel lang wachten. Ik besloot een boek mee te nemen, en tijdens het lezen dacht ik: wie dit straks mag gaan verfilmen heeft echt een field day.

Hoezo dan – wat is er boeiend aan de mocro maffia?
Het is crime. Daar zit altijd aantrekking in. Iedereen is dol op series als The Wire, Sopranos en Gomorra. Bovendien is dit wereldje zo’n nieuwe manier van geweld in de stad Amsterdam. Zo nietsontziend. Een soort new wave aan criminelen – zoals je ook ooit een new wave had in de hip hop. Die heftigheid wilden we vangen in een serie. Een van mijn eerste eisen was wel dat ik niet het verhaal wilde vertellen dat in het boek staat. Geen echte namen, geen echte families, geen echte lijnen. Ik dacht: we kunnen ons laten inspireren, maar ik ga die shit niet echt vertellen.

Volg je de ontwikkelingen in de echte mocro maffia op de voet?
Eigenlijk niet echt. Toen ik begon met schrijven moest ik dat sowieso helemaal loslaten. Het boek heb ik al vrij snel losgelaten, maar het is wel een aantal keer voorgekomen dat de realiteit ons heeft ingehaald. Ik had bijvoorbeeld een scène geschreven over een shootout op straat in Amsterdam-Oost. De locaties waren al geregeld, en toen werd vijf dagen voor het draaien een jongen van zeventien geliquideerd in Amsterdam-Oost. Het eerste wat we hoorden was: jullie mogen daar niet meer filmen. Hetzelfde geldt voor een andere situatie, die ik niet ga spoilen omdat het een iets te grote situatie is in de serie. Die hadden wij geschreven, geïnspireerd door international crime, en vervolgens stond een week later in de krant precies datgene waar wij over schreven.

Dat is natuurlijk wel een teken dat je op een goed spoor zit.
Dat is waar, en in die zin is het vet dat je weet dat je geen bullshit aan het bedenken bent. Tegelijkertijd wil je geen dingen schrijven waarvan mensen kunnen denken: hé, dit gaat letterlijk over mij.

De titel van de serie is Mocro Maffia, net als de titel van het boek. Er zijn mensen die moeite met die benaming hebben, Gerard Spong bijvoorbeeld. Wat vind je daarvan?
Je weet meteen: oh, dat gaat meteen over criminaliteit in Amsterdam. Maar het klopt niet dat er alleen maar Marokkanen in zitten – het zijn ook Nederlanders en Surinamers en Turken. Wat dat betreft snap ik mensen die zeggen dat die term niet helemaal klopt.

Ben je eigenlijk bezig met de reactie van de echte mocro maffia op deze serie? Journalist Paul Vugts, die voor Het Parool over de mocro maffia schrijft, moest onderduiken vanwege bedreigingen uit het criminele milieu.
Paul Vugts schreef de waarheid. Dit is fictie.

Er zitten misschien elementen in waar mensen zich in herkennen.
Ik kan me niet voorstellen dat als je naar een personage zoals Tatta of Potlood kijkt en denkt: hé, dit gaat over mij. Het gaat niet over jou. Dit is echt een totaal ander verhaal.

Er wordt weinig gelachen in de serie, ik vond het vooral vrij grimmig allemaal.
Dat ligt eraan welk publiek er kijkt. Veel humor ontgaat de meeste mensen, omdat het Marokkaanse humor is. Dat is echt totaal andere humor. Maar goed, het zit inderdaad niet vol met dijenkletsers, het is geen Kinderen geen bezwaar.

Maar los van de humor is het ook een vrij duistere serie.
Er zijn al genoeg luchtige series over criminaliteit. We wilden het echt rauw maken. Een serie waarbij mensen schrikken en denken: wow, gaat dat niet iets te ver? We hebben dat nodig.

Waarom hebben we dat nodig?
Omdat we dat niet hebben, terwijl andere landen ons voorbijstreven. Penoza is denk ik het heftigste wat we hebben in Nederland. We kunnen op dat level gaan zitten, maar waarom gaan we niet gewoon all the way. Zo rauw als maar kan. En als het niet werkt, werkt het niet, maar dan hebben we het in ieder geval geprobeerd.

Zit dat rauwe, en die Marokkaanse humor, er ook in omdat je wil dat jongens uit Amsterdam-West deze serie vet vinden?
Nou, je wil wel dat de jongens van de straat hiernaar kijken en je niet uitlachen. Natuurlijk probeer je daar rekening mee te houden, natuurlijk wil ik dat al die boys het hard gaan vinden. Absoluut, dit is ook voor hen, voor de jongens op straat.