Amerikaanse vuilnismannen verdienen bakken met geld met levensgevaarlijk werk

Ryan Evans weet dat zijn werk zijn lichaam uiteindelijk zal opbreken.

De afgelopen anderhalf jaar was hij officieel ‘medewerker afvalbeheer’ in de stad Berkeley in de Amerikaanse staat Californië, maar hij geeft niet zoveel om die opgedofte benaming. “Ik ben gewoon een vuilnisman,” zegt hij. Hij is nu 34 jaar oud en denkt dat hij nog 26 jaar moet doorwerken voordat hij met pensioen kan. Maar hij realiseert zich ook dat dat grotendeels zal afhangen van hoelang zijn lijf het volhoudt.

Afval ophalen is met 34 dodelijke ongevallen per 100.000 werknemers de op vier na gevaarlijkste baan in de Verenigde Staten, volgens het Bureau of Labor Statistics. In 2016 overleed er in Berkeley nog een andere vuilnisman, nadat hij tussen de vuilniswagen en een elektriciteitspaal werd geplet.

Maar het is ook een groeiend werkveld. Er wordt verwacht dat het landelijke, huidige aantal van 136.000 werknemers – veelal mannen van tussen de 18 en 40 jaar – in 2026 met 13 procent zal stijgen. Dat komt omdat het toenemende bevolkingsaantal onvermijdelijk zal leiden tot nog meer afval.

De pijnen en kwalen die ontstaan door het harde werk maken allemaal deel uit van de sleur. “Je doet alles met de hand, en loopt steeds weer op en neer over lange, steile oprijlanen,” zegt Evans. “Als je aan het einde van de dag eindelijk thuiskomt, doen je schouders, knieën en voeten pijn en zijn je handen gezwollen. Het eist zeker een tol. De oudere mannen hebben moeite met lopen, last van gescheurde spieren in de schoudergordel, moeten knieoperaties ondergaan, dat soort dingen.”

Er staat wel een uitstekende beloning tegenover. Evans zegt dat hij een uurtarief van 30 dollar heeft en zo’n 60.000 dollar, oftewel bijna 53.000 euro, per jaar verdient. Hij krijgt ook twee weken betaalde vakantiedagen en volledige gezondheidszorgvoordelen voor zijn gezin. Als hij 52 jaar oud is, komt hij ook al in aanmerking voor een AOW. Ook brengt hij zijn dagen natuurlijk buiten door, in plaats van in een benauwd kantoor.

“Het is niet saai,” zegt hij. “En je vindt continu dingen.”

Mensen gooien rare shit weg. Hij vertelt over de keer dat hij een helm uit de Tweede Wereldoorlog vond. En onlangs vond hij een viool tussen het afval. Vaak weet hij een plekje te vinden voor de mooiste dingen – soms in zijn eigen huis en anders bij de persoon die er het meeste geld voor over heeft – maar dat doet hij de laatste tijd minder. “Mijn vrouw wil niet meer dat ik dingen mee naar huis neem,” zegt hij.

Naast het dodelijke gevaar is het andere, grote nadeel van het werk dat veel van de troep die mensen weggooien vreselijk stinkt. Soms blijft de grijper van de vuilniswagen hangen en vliegen de luiers en kattenbakvullingen over de straat heen. Dan moet Evans dat met de hand verzamelen. Erger – en gevaarlijker – zijn dingen als bleek, pesticiden of de glazen flessen die in de wagen worden gekieperd.

“Als je niet oplet en het glas breekt, kunnen de scherven je in je nek of gezicht raken,” zegt hij. “Maar de stank? Daar raak je aan gewend.”

Hoewel Evans en zijn vrouw, die projectmanager in een ziekenhuis is, tweeverdieners zijn, kunnen ze het zich niet veroorloven om in Berkeley te wonen. Hij moet elke dag een uur lang heen en terug pendelen van en naar de nabijgelegen stad Concord.

Evens maakt zich zorgen dat zijn baan over tien jaar misschien niet meer bestaat, omdat alles geautomatiseerd wordt. Hij noemt als voorbeeld de nieuwe vuilniswagens in het gebied, waarvoor slechts één werknemer nodig is om ‘m te besturen, hoewel het voorheen de norm was dat het er twee waren. “Op een dag zal er een vuilniswagen zonder bestuurder zijn, begrijp je wat ik bedoel?”

In New York zijn alle gevaren en zorgen hetzelfde, maar wordt alles nog eens versterkt.

In plaats van een enkele organisatie die het vuilnis ophaalt, is er een mix tussen die van de stad en particuliere organisaties, waarbij de laatste de zwaardere nachtdiensten op zich nemen. Allen Henry, een organisator voor het bedrijf Teamsters Local 813, vertelt dat het tot in de jaren negentig goed was om voor de particuliere afvalbedrijven te werken. Daarna beloofde de toenmalige burgemeester Giuliani om de maffia uit de afvalindustrie te weren. “Hij wilde de maffia uit de stad weren,” zegt Henry. “En dat heeft-ie gedaan.”

Maar wegens een onderdeel van Giuliani’s sterke regelgeving mochten de Teamsters niet langer al hun werknemers onder één contract scharen, waardoor iedereen gedwongen werd om met elk afzonderlijk vuilnisophaalbedrijf een nieuwe deal te onderhandelen. Dat leidde op zijn beurt tot lagere salarissen en slechtere arbeidsvoorwaarden.

“Het startsalaris bij het particuliere vuilnisophaalbedrijf Action Carting was 25,25 dollar per uur,” zegt Henry. “Nu is dat 11 dollar per uur. Werknemers hebben geen recht meer op ziektedagen, verlofdagen of vakantietijd. En ze werkten eerst nog op redelijke tijden, maar nu moet iedereen tussen de 14 en 16 uur per dag werken, zes dagen per week. Het is een ramp, en niemand heeft een oplossing.”

De 22-jarige carrière van Joe Ostro is een goed voorbeeld van hoe de particuliere afvalverwerkingsindustrie met de jaren veranderd is. Hij werkt voor Action Carting, dat met 133 vuilniswagens afval ophaalt bij zo’n 16.700 bedrijven, volgens ProPublica. Toen hij net begon, zegt Ostro, voelde deze baan scoren alsof-ie de jackpot had gewonnen.

“Je werkte 20 jaar en kon daarna met pensioen,” zegt Ostro. “Je kreeg uitstekend betaald en de arbeidsvoorwaarden waren ook goed. Maar het is niet meer wat het ooit was.”

Toen Ostro in 1996 begon met werken, verdiende hij “17 dollar nog wat” per uur, en na een paar jaar loonsverhogingen zit hij nu op zo’n 30 dollar. Maar, zegt hij, niemand die in 2019 met een baan in deze sector begint, kan verwachten zoveel te gaan verdienen, hoe lang ze het ook zullen volhouden. De diensten worden alleen maar langer – volgens Henry was een normale dienst twintig jaar geleden 8 tot 12 uur, maar tegenwoordig kan je ervan uitgaan 10 tot 18 uur te werken. En ondertussen worden de arbeidsvoorwaarden steeds nadeliger.

“Ik werk met mensen die 15 tot 17 dollar per uur verdienen, voor hetzelfde zware werk,” zegt Ostro. “Als je hier zo’n 16 dollar voor krijgt, zou je echt moeten overwegen om ander werk te gaan zoeken.”

Ostro is nu 46 jaar oud. Hij heeft overwogen om een baan in de stad te nemen, maar hij heeft hier te veel jaren doorgebracht en het lijkt hem financieel gezien onverstandig om opnieuw te beginnen. Hij denkt dat hij misschien nog drie jaar in zich heeft, voordat hij iets anders moet gaan doen. Tenminste, dat hoopt hij.

“Als je in de particuliere sector in New York zit, haal je het niet tot aan het einde van je carrière,” zegt Henry, de organisator van Teamster. “Mensen gaan niet uit zichzelf met pensioen – dit werk stuurt ze met pensioen.”

—

Hou je ook zo van geld? Like VICE Money en ontvang dagelijks gratis geldverhalen: