Als je al van Laeticia Amihere hebt gehoord, komt dat waarschijnlijk door haar bekendste prestatie: ze was de eerste Canadese vrouw die het lukte om een basketbal te dunken. Ze was pas vijftien jaar en de video ging viral nadat de Ontario Basketball Association het op Twitter had gepost.“Die dunk leverde heel wat aandacht op,” zegt ze in gesprek met VICE Sports. HEt was ook indrukwekkend, maar het is niet het beste aan de nu zestienjarige basketballer. Ze behoort bij de grootste basketbaltalenten van Noord-Amerika en werd al op haar zestiende opgeroepen voor het nationale team van Canada.
Advertentie
In Canada worden jonge talenten vaker snel doorgeschoven als ze goed presteren. Amihere werd bijvoorbeeld op haar dertiende al doorgeschoven naar Onder 16. Het past bij de strategie van het land. “Het was geweldig om haar in het team te hebben,” zegt Lisa Thomaidis, de coach van het nationale Canadese team. “Zo kon ik haar kwaliteiten van dichtbij zien en volgen hoe ze zou reageren in deze omgeving. Zo kon ze al zien waar ze de komende tijd gaat spelen. Ze is extreem fysiek en een geweldige atleet. Ze moet nu gewoon doorgaan met aan haar skillset werken en dan komt het allemaal goed.”
Het is de bedoeling dat Amihere in 2018 meegaat naar het WK basketbal. Ze werkt keihard. Je wordt alleen al moe als je naar haar schema kijkt. Ze combineert haar middelbare school met een leven als topatleet. Ze staat op om half zes op om ‘s ochtends voor school al een training af te werken. Dan gaat ze naar school in Oakville, Ontario, gevolgd door training tot zes uur. Daarna eet ze snel, maakte ze haar huiswerk en dan is het weer tijd om acht uur slaap te pakken. Ze kan dus niet bepaald als een normale tiener leven, maar dat vindt ze prima. Amihere waardeert de structuur die de trainingen geeft en gebruikt de weekenden om tijd met familie door te brengen.
“Er zitten nooit genoeg uren in een dag, maar ik denk dat ik een aardig ritme heb opgebouwd. Daar krijg ik energie van,” zegt ze. “Mijn teamgenoten zijn als familie voor me, dus met hen zijn, zelfs op het veld, is best wel lachen. Ik begon al op de basisschool met topsport, dus ik zie al mijn hele jeugd hoe het is om topsporter te zijn. Ik heb nu liever die manier van leven dan iets anders.”
Amihere werkt ook met een individuele trainer aan haar veelzijdigheid. Maar al dat werk kwam in oktober opeens stil te liggen. Ze scheurde een knieband tijdens een training, waardoor het seizoen 2017-18 er al op zit voor haar. Haar team doet nu rustig aan, zodat ze niet terugvalt tijdens de revalidatie. Amihere hoopt dat ze komend seizoen weer mee kan doen. Dan heeft ze nog een vol jaar om zich voor te bereiden op haar eerste jaar in het Amerikaanse universiteitssysteem.
Advertentie
“Ik wist eerst niet wat ik erbij moest voelen, omdat ik nog nooit een zware blessure had gehad,” zegt ze.” Het gekste is eigenlijk dat ik er helemaal niet lang mee heb gezeten, omdat ik er alleen maar aan kon denken dat ik snel terug wilde komen en aan mijn herstel wilde werken. Ik probeer niet teveel te denken aan wanneer ik precies terugkom, omdat ik deze revalidatie professioneel en zorgvuldig door wil gaan. Maar ik kom sowieso fysiek en mentaal sterker terug. Dit is gewoon een nieuw hoofdstuk in mijn dikke boek en ik ga dit ontstijgen. God geeft de moeilijkste gevechten aan de beste strijders.”
Amihere heeft de keuze uit flink wat universiteiten om heen te gaan. Ze wil in ieder geval een opleiding sportmanagement gaan doen in haar studententijd. “Ik ken veel speelsters van dat niveau, dus ik vraag al rond hoe zij het hebben bij hun universiteit. Dat helpt me om een keuze te maken. Zij vertellen me wat de voor- en nadelen zijn en waar ik op moeten letten als ik straks de keuze ga maken.”
Ondertussen kijkt Amihere ook al of ze stappen buiten de sport kan zetten als ondernemer. Ze brainstormt over een nieuwe kledinglijn speciaal voor jonge, vrouwelijke sporters. “Ik wil die beginnen en de sportcultuur veranderen, vooral hier in Canada,” zegt ze. “Ik wil anderen inspireren, dus ik wil shirts maken waar bijvoorbeeld ‘Jump like a girl’ op staat.”
Ze hoopt dat haar succes een momentum helpt op te bouwen voor vrouwelijke Canadese basketbalspeelsters. “Veel meisjes vragen me hoe ik zo heb leren dunken, dus ik denk er ook aan om trainingskampen op te zetten voor jonge meisjes daar. Daar motiveert me,” zegt ze. “Meisjes in Canada kijken echt naar me op. Dat vertrouwen wil ik terugbetalen, omdat ik niemand had om naar op te kijken toen ik jonger was.”
—Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.