Ik werd zwanger nadat ik was vreemdgegaan, en ging bijna kapot van schuldgevoel

My First Time is een column en podcastserie waarin seksualiteit, gender en kinkiness onderzocht worden, vanuit een nieuwsgierig en maagdelijk perspectief. Een “eerste keer” kan over zoveel meer gaan dan je ontmaagding. Van experimenteren met kinky dingen tot het uitproberen van iets nieuws en wilds: iedereen ervaart duizenden eerste keren tussen de lakens – dat is hoe seks leuk blijft, toch?

Deze week deelt Charlie Stone haar ervaring met vreemdgaan, en de zwangerschap die daarop volgde. Je kunt de podcast beluisteren op Apple Podcasts, Google Play en Spotify.

Nu ik ouder ben, besef ik dat mijn ouders ook maar mensen zijn, en begrijp ik beter waarom mensen vreemdgaan. Toen mijn vader het deed dacht ik nog: hoe durf je mij zo te kwetsen? Ik voelde me het slachtoffer van zijn gedrag. Maar nu begrijp ik dat hij in een liefdeloos huwelijk zat, en snap ik hoe ongelukkig hij was.

De eerste keer dat ik vreemdging, was eenmalig. Ik had net een nieuwe relatie met de persoon met wie ik nu nog steeds samen ben. Of althans, officieel hadden we nog niks, dus ik kon ook best nog met iemand anders naar bed, vond ik toen. Ik had het hem ook niet verteld. Maar toen we na ongeveer drie maanden ‘het gesprek’ hadden, en we het officieel maakten, betekende dat ook dat we exclusief zouden zijn.

Een maand later ging ik voor het eerst vreemd. Ik zoende met iemand anders tijdens een dronken avondje uit. Ik denk dat het te maken had met mijn nieuwe relatie. Het klinkt misschien raar, maar ik dacht dat het misschien wel de laatste kans zou zijn om dit te doen.

Egoïstisch genoeg dacht ik dat als ik hem erover zou vertellen, hij het niet zo’n big deal zou vinden – ik was immers dronken. Maar hij raakte behoorlijk overstuur. Uiteindelijk heeft hij het geaccepteerd, maar onze relatie begon daarmee wel op de verkeerde voet.

Nu ik erop terugkijk, vraag ik me af of ik de relatie onbewust aan het saboteren was omdat alles zo goed leek te gaan, en ik daar bang van werd. Ik dacht dat ik het niet verdiende om met iemand te zijn die zo liefdevol en fijn voor me was, dus probeerde ik het te verpesten. Mijn laatste relatie was net geëindigd toen mijn ouders van elkaar waren gescheiden, waardoor ik veel verdriet tegelijkertijd te verwerken had gekregen. Dat zal misschien een rol hebben gespeeld.

Toen ik mijn huidige vriend tegenkwam, was ik bang dat hij me zou kunnen kwetsen en in de steek kon laten. Ik had zo weinig zelfvertrouwen dat ik dacht dat, als ik de relatie zou saboteren, ik hem een plezier zou doen: hij had eigenlijk met iemand moeten zijn die beter was dan ik, niet met iemand die vreemdging, geen cent te makken had en zo ongelukkig was als ik. Ik wilde geen negatieve invloed op zijn leven hebben.

Ik besloot om toch de stap te zetten, mijn onzekerheden aan te pakken en een toegewijde relatie aan te gaan. Ik wilde leren hoe het was om echte intimiteit te ervaren. Maar zes weken later ging ik opnieuw vreemd. Het was een studiegenoot die ik al een tijdje kende, met wie ik weleens flirtte wanneer we uit gingen en dronken werden. Toen het vak dat we allebei volgden bijna was afgelopen, gingen we uit met een groepje. In mijn achterhoofd wist ik dat we elkaar misschien wel nooit meer zouden zien, dus vroeg ik hem mee naar huis. We hadden dronken seks, en dat viel behoorlijk tegen. De volgende ochtend vertrok hij en ik voelde me direct heel schuldig. We hebben elkaar nooit meer gesproken.

Waar ik me nog het meest schuldig over voelde, was dat we die ochtend nog een keer seks hebben gehad. Ik dacht: oké, nog één keer, en dan blijf ik echt trouw aan mijn vriendje. Maar daarna walgde ik van mezelf – we waren gewoon nuchter, dus ik kon ons dronkenschap niet eens als excuus gebruiken.

Het werd nog ingewikkelder toen ik er een maand later achter kwam dat ik zwanger was. Ik realiseerde me dat de persoon waarmee ik vreemd was gegaan, ook de vader kon zijn. Ik voelde me al schuldig, en daar kwamen ook nog de emoties bovenop die bij een ongewenste zwangerschap komen kijken. Toen ik mijn vriend over de zwangerschap vertelde en dat ik een abortus wilde, reageerde hij heel behulpzaam. Zijn reactie maakte mijn schuldgevoel honderd keer erger. Ik dacht: wow, ik heb dit echt grondig verneukt.

Pas twee jaar later heb ik mijn vriendje ook verteld over het vreemdgaan. Ik heb er vaak over nagedacht om het hem eerder te vertellen, maar mijn vrienden adviseerden me altijd om dat niet te doen. Ze zeiden dat hij me dan nooit meer zou willen zien, ondanks dat het vreemdgaan niets had betekend. Maar in die twee jaar wilde mijn schuldgevoel maar niet verdwijnen. Dus zei ik het uiteindelijk toch.

We waren op vakantie toen ik het hem vertelde. We zaten samen in een restaurant, en opeens kwam het er allemaal uit. Ik zei hem hoeveel het me speet, hoe het aan me had gevreten, en ik begon te huilen. Hij was geschokt, want tot dat moment zaten we gewoon lekker te eten. En toen zei hij dat hij blij was dat ik het hem kon vertellen. Verbazingwekkend genoeg was hij er oké mee. Hij zei dat hij besefte dat de eerste paar maanden van onze relatie raar waren geweest, voor ons allebei, en dat hij wist dat ik nu nooit meer zoiets zou doen.

Ik ben heel blij dat ik het hem verteld heb. Ik kon het schuldgevoel niet meer aan. Eerst had ik er nog spijt van dat ik het hem niet eerder had gezegd, omdat hij er zo goed op reageerde. Maar uiteindelijk heb ik het hem verteld toen ik er zelf klaar voor was. Dus ik ben er nu wat meer oké mee. Ik had de tijd blijkbaar gewoon nodig.

Nu zou ik nooit meer vreemdgaan. Het schuldgevoel dat ik met me mee heb gedragen vanwege een one-night-stand was al overweldigend. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om een affaire te hebben. Ik wil nooit meer zo’n grote emotionele bagage met me meedragen.