Zo kun je freelancen over de hele wereld zonder huur te betalen

In de zonnige lobby van een boetiekhotel in het Mexicaanse Tlaquepaque stelde een mede-journalist mij vorige maand een vraag die ik haat.

“Wat is je thuisbasis?” zei Meredith Heil, schrijver over van alles dat te maken heeft met reizen en cultuur

Ik deed een onhandige poging uit te leggen dat ik net uit de Bahama’s kwam en daarvoor in New Zeeland en New York was, maar dat er wat van mijn spullen in Washington liggen, en wat in Tulsa en in New Orleans. Uiteindelijk hield ik het op ‘rondreizend’, legde uit wat dat betekent en verontschuldigde me toen dat ik zo’n lul was die een woord uitlegt aan een collega-schrijver.

“Jij bent aan het freebasen!” grijnsde Heil. Ze vergaf het me dat ik een lul was. Toen ik de woordgrap doorhad lachten we samen.

Voor de mensen die niet weten wat het is, freebasen (of eigenlijk: basen) is een manier om cocaïne te roken waarvan je extra high wordt. Dit doe ik niet, maar Heil gebruikt het woord om leven zonder thuisbasis te beschrijven. Ik vond het meteen een leuke beschrijving – omdat ik van woordgrappen hou, maar ook omdat het mijn levensstijl beschrijft op een oneerbiedige manier die beter past dan alle andere termen die ervoor gebruikt worden.

Het tenenkrommende begrip ‘digital nomad’ komt in de buurt. Maar tegelijk riekt de titel naar het cliché van een gast met een techstartup en is het een schoolvoorbeeld van onbewust privilege. “Het is een term die druipt van wit privilege, net als de term expat,” bevestigt freebase-journalist Natalie Campton, “die alleen opgaat voor een select groepje mensen dat vrij kan reizen dankzij hun afkomst.”

Om diezelfde redenen krijg ik kippenvel van de titel. Maar privilege is privilege, of ik me er bewust van ben of niet.

Het is onmogelijk te achterhalen hoeveel mensen er precies op deze manier leven. Een blog over de levensstijl van reizende freelancers berekende dat het wereldwijd om zo’n 99 miljoen mensen kan gaan. Dat lijkt krankzinnig veel, maar nu de technologie voor werken-op-afstand steeds verfijnder wordt en de notoir eigenzinnige millennials aan hun carrière beginnen, groeit het aantal mensen zonder vaste woonplek vanzelf. (Een ander blog, van een developer die zich specialiseert in software voor digital nomads, schat dat er in 2035 één miljard kunnen zijn – ik denk van niet, maar goed, hij zegt het.)

Sinds het afronden van mijn studie reis ik zo’n beetje aan één stuk door. Eerst emigreerde ik met een studiebeurs naar de hoofdstad van de Filipijnen, Manila. Daarna heb ik me nog een paar keer één of twee jaar hier en daar gevestigd – tijdens mijn master, voor een relatie, voor een kantoorbaan – voordat ik weer ‘met de wind meeging’ zoals ik het vaak noem. Nu ben ik een reisjournalist en krijg ik betaald om te schrijven over de plekken die ik bezoek.

Ik reis voortdurend. Deels omdat mijn omgeving letterlijk mijn levensstijl bekostigt. Mijn broer en schoonzus staan me toe wat dingen achter te laten in hun huis in Washington D.C., en ik mag er overnachten als ik in de stad ben. Ik ben opgegroeid in een huis nabij Oklahoma en mijn ouders vinden het goed dat ik ook daar wat spullen stal.

Ik bezit bijna niets omdat ik me dat kan veroorloven – minimalisme is een luxe. Sommige mensen bewaren alles. Ze laten oude auto-onderdelen in hun voortuin liggen. Dan kunnen ze die mooi gebruiken als hun nieuwe auto kapot is. Maar ik heb geen auto nodig. Als ik ergens heen moet bestel ik een rit via een app of hou een taxi aan. Of als het echt niet anders kan dan huur ik een auto, als ik het geld heb. Ik ben me bewust van de opeenstapeling van privileges die deze laatste zinnen bevatten.

Het is verbazingwekkend simpel om geen vast adres te hebben. Voor brieven huur je in Nederland voor 199,50 euro per jaar een postbus, waar je af en toe post kunt ophalen en je brieven door kunt versturen, er zijn ook bedrijven die de post direct voor je digitaliseren en naar je toe mailen. En als je leven je werk is, kun je ontzettend veel belasting afschrijven.

Ik kan niet zeggen dat ik geld bespaar door geen appartement te hebben. Wat ik bespaar aan huur geef ik uit aan tijdelijk logies op verschillende plekken. Langer verblijf is goedkoper – ik huurde een appartement in Puerto Escondido in Mexico, vijf minuten lopen van één van de surfbaarste baaien ter wereld, voor 407 euro per maand. Mijn kamer in een gasthuis in de oude wijk Essaouira aan de Atlantische kust in Marokko was 395. Af en toe smijt ik met geld – een huis op een heuvel van meerdere verdiepingen met glazen muren en uitzicht over de Stille Oceaan in Máncora in Peru was 447 euro voor maar vijf nachten. Maar in het huis woonden twee puppies, dus het was het waard.

Soms moet je in een duurdere stad verblijven, dat is wat lastig. Mijn appartement in Parijskostte 726 euro voor twee weken (goed, ik verbleef wel in het toeristische Quartier Latin, dat had beter gekund). In Los Angeles boekte ik een lief appartement in Culver City voor 40 euro per nacht, maar voor de afwisseling en boekte ik daarna een zeilboot die was aangemeerd in Marina del Ray voor 117 euro per nacht. Als ik geld moet besparen, zoek ik gewoon een bijzonder goeie deal en parkeer mezelf een tijdje in het deel van de wereld waar de dollars van mijn oprachtgevers meer waard zijn – wederom een privilege waar ik gebruik van maak – zoals een maand lang yogaretraite voor 170 euro in Lombok, een eiland naast Bali.

Vliegtickets zijn een grote kostenpost in het freebaseleven, maar als je flexibel bent qua bestemming kun je gebruik maken van kortingen. Deze kaart op Google Flights is een goede bron, net als de nieuwsbrief Scott’s Cheap Flights.

Op de dagen dat ik écht internet nodig had besteedde ik altijd 6,50 aan een hotspot van Skyroam, maar tegenwoordig heb ik Project Fi van Google als telecomaanbieder, met een telefoon en internet in 170 landen voor 64 euro per maand.

Het is niet het constante verplaatsen of de kosten wat me opbreekt – het is de eenzaamheid. Alleen zwemmen in een verlaten grot op de Maagdeneilanden of tranen in je ogen krijgen bij een hartverscheurende fado-solo in Lissabon zijn zegeningen waarvoor ik ongelooflijk dankbaar ben. Maar telkens schoonheid beleven in je eentje kan ook een soort gekke gevangenis worden. Een bijzonder krankzinnige variant op een isoleercel. De oplossing voor dit probleem ligt bij jezelf.

“Deze baan of deze levensstijl leerde me dat ik de controle heb over mijn eigen eenzaamheid,” zegt collega-freebaser Compton. “Als ik een dag niet met iemand heb gepraat, ben ik de enige die dat kan veranderen. Ik kan altijd naar een bar gaan of naar een sportschool of een lokaal evenement of iemand ontmoeten via Tinder.” In mijn ervaring zijn bescheiden barretjes met livemuziek een goede plek om vrienden te maken. Tinder is ook geweldig reisgereedschap en niet alleen voor seks. Ik heb over de hele wereld platonische avonturen gehad met mensen die ik op Tinder ontmoette (en ook een paar niet zo platonische).

Ik hou van freebasen, en niet alleen van het woordgrapje. Het is het eigenaardige geluk dat ik erdoor mag beleven. Ik word wakker in nieuwe, vaak beeldschone plekken. Ik kan mijn journalistieke instinct tot het uiterste volgen, me mee laten voeren naar iedere mogelijke plek voor een verhaal of project. Ik hou van de eindeloze verwondering van nieuwe mensen ontmoeten op onbekende plekken en bijpraten met oude vrienden als ik door hun stad reis. “Freebasen, best een fijne term,” zegt Aric Queen, een voormalig freebase-schrijver die nu in Berlijn is neergestreken als ik hem over mijn nieuwe lievelingswoord vertel. “Het heeft de toon van verslavendheid van de levensstijl.”

“Of doen we het omdat we ergens voor vluchten?” vroeg Compton me retorisch. “Waarschijnlijk wel. Vind ik dat erg? Op dit moment niet. Ik heb het gevoel dat ik nog nooit zo gelukkig ben geweest. Ik heb zoveel geleerd van deze chaotische levensstijl.”

Omdat zijn freebase-jaren achter hem liggen is Queens analyse meer ontnuchterend. “Als je constant op doorreis bent kun je iedere slecht gevoel over jezelf bedekken met de gedachte: ‘ik heb gewoon nooit tijd gehad om – vul het maar in.’ Of het nou investeren in een vriendschap is, in een relatie of een carrière. Als je eenmaal gesetteld bent moet je onder ogen zien dat je misschien wel gewoon een klootzak bent.”

Misschien. En misschien is freebasen gewoon een domme manier om te zeggen dat je een digital nomad bent. Maar ik vind het leuk en het verleidde jou ertoe op dit artikel te klikken, waarvan je nu op het einde bent beland. Hunter S. Thompson zei een keer tegen een interviewer: “Ik heb nog geen drug gevonden die je half zo high maakt als aan een bureau zitten schrijven.” En ik heb nog geen drug gevonden die je half zo high maakt als freebasen.

Headerfoto door Alicia Mora.

—

Hou je ook zo van geld? Like VICE Money en ontvang dagelijks gratis geldverhalen: