Wat er gebeurt als je onverwachts veel te veel lsd binnenkrijgt

In Gaspar Noés nieuwe film Climax, die is gecoproduceerd door VICE Studios, loopt een gezellige avond vreselijk uit de hand als de aanwezigen onverwachts een flinke dosis lsd binnenkrijgen. Dat leidt tot waanzin, verkrachting en moord. Zo heftig gaat het er in het echt meestal gelukkig niet aan toe, maar toch kan het behoorlijk heftig zijn als je onverwachts een grote hoeveelheid lsd voor je kiezen krijgt.

Een lsd-trip kan op zichzelf al een behoorlijk wereldschokkende ervaring zijn. Een minuut lijkt een eeuwigheid, maar een uur is in een oogwenk voorbij. De realiteit vervormt tot een kleurrijke mengelmoes van bewegende patronen en je lichaam lijkt te versmelten met de rest van de wereld. Zo’n ervaring kan flink beangstigend zijn. Maar stel je voor dat je niet eens van plan was om zo hard te trippen.

Dat is precies wat Zies overkomt op een huisfeestje in Amsterdam. Hij heeft net een flesje met vloeibare lsd op de kop getikt, neemt een druppel en zit een beetje met het flesje in zijn mond te spelen. Dan breekt de flessenhals en schiet de hele inhoud per ongeluk zijn keel in.

Het eerste wat Zies denkt is: ach, dit kan ik nog wel aan. Maar dan begint hij te rekenen. Er zaten ongeveer honderd druppels in het flesje. Elke druppel is al een aardige dosis: ongeveer 150 microgram per stuk. “Toen besefte ik dat ik 15.000 microgram lsd had binnengekregen, honderd doses. Dat is gewoon te veel. Dan moet je de ambulance bellen,” vertelt hij in een videochat.

Zies wordt met spoed naar het ziekenhuis gebracht. De artsen op de spoedeisende hulp van het OLVG in Amsterdam zijn bang dat hij stukken glas heeft ingeslikt, wat levensgevaarlijk kan zijn. Inmiddels is hij al zo hard aan het trippen dat hij nauwelijks aanspreekbaar is. Dokters geven hem een kalmeringsmiddel om de ergste schok van de monstertrip te dempen.

Hoe het voelt om zoveel lsd binnen te krijgen kan Zies niet meer vertellen. Vanaf het moment dat hij aankomt in het ziekenhuis kan hij zich niks meer herinneren. Het eerste wat hij nog weet is zes uur later, als hij weer terug is op het feestje waar het allemaal begon. Hij tript dan nog een beetje, maar de heftigste effecten zijn voorbij.

Bekijk ook: Op zoek naar hallucinogene honing in Nepal

Dat Zies niet zoveel meer van de giga-dosis lsd kan herinneren, is misschien niet eens zo’n slechte zaak. Hij heeft in ieder geval geen angstaanjagende herinneringen aan een oneindig smeltend universum. De 27-jarige Yvonne uit Dordrecht had wat dat betreft minder mazzel. Ze nam per ongeluk een dubbele dosis lsd bij een vriend thuis.

“De kamer leek op te lossen in het niets,” vertelt Yvonne over haar ervaring. De trip die volgt is doodeng. Met de hulp van haar tripsitter weet ze uiteindelijk toch een positieve draai aan de ervaring te geven.

Het is nog maar een maand geleden dat ze in een soort semi-spontane bui besluit ze wat lsd te nemen. Maar het enige wat haar vriend in huis heeft, is een snoepje met een dubbele dosis erop gedruppeld. “Ik had bedacht dat ik het snoepje daarom maar eventjes in mijn mond zou houden, zodat ik niet de hele dosis binnen zou krijgen.” Yvonne zit op een poef in een rijtjeshuis een beetje te kletsen, als ze de tijd volledig uit het oog verliest. “Voor ik het wist was heel de suikerlaag van het snoepje verdwenen.”

Het duurt ongeveer een halfuur voordat de eerste effecten opkomen. Eerst vindt Yvonne het nog leuk. Op de achtergrond staat een live-concert van Santana op Woodstock te spelen. “De muziek klonk veel sprekender. We waren wat aan het lachen en het was gewoon gezellig.”

Maar de sfeer slaat om als ze naar de wc loopt. Het wordt steeds moeilijker om te bewegen. Als ze terugkomt zit haar tripsitter een beetje ongeïnteresseerd op zijn telefoon te chatten met iemand anders. “Ik voelde me niet meer serieus genomen,” vertelt Yvonne. “Er ontstond een beetje een negatieve vibe.” Er komen steeds vervelendere gedachten omhoog borrelen. “Ik durfde niet toe te geven dat ik het eng vond, omdat ik dacht dat ik een bad trip zou krijgen als ik dat zou toegeven.”

Om de aandacht af te leiden begint ze een joint te rollen. Ondertussen worden de effecten steeds heviger. Alles begint te bewegen en op een gegeven moment lijkt zelfs de hele kamer in het niets op te lossen. “Alles om me heen begon te smelten. Er waren steeds minder vaste vormen om me heen. Ik kreeg er geen grip meer op. Ik probeerde me te focussen op het rollen van de joint, maar ik kon mijn handen gewoon niet meer bewegen. Dat was eng.” Ongeveer een uur lang staart ze naar het vloeitje. Tabak, wiet, tip, alles ligt erin. Maar ze heeft geen controle meer over haar lichaam.

Ondertussen komt de ene na de andere doemgedachte naar boven. “Ik begon te denken aan mijn ex-vriendjes, wat die me allemaal hebben aangedaan,” vertelt ze. “Ik heb uren achter elkaar gehuild: om dingen uit het verleden, emotionele liedjes, noem maar op. Ik moest denken aan een van mijn familieleden die drie jaar geleden zelfmoord pleegde. Ik voelde een intense woede, een gevoel dat ik voorheen eigenlijk niet durfde te uiten.”

Yvonne heeft last van wat in de volksmond een ‘bad trip’ heet. De effecten van de lsd voelen naar, ze is in de war, angstig en heeft het gevoel dat ze niet meer uit de penarie komt.

Zo’n bad trip kan behoorlijk uitzichtloos voelen. Toch is het relatief eenvoudig om zwaar trippende mensen op te vrolijken. “Eigenlijk hoef je mensen die te hard trippen alleen gerust te stellen,” vertelt Trudy van Dijken. Ze werkt als arts op de spoedeisende hulp van het Diakonessenhuis in Utrecht. Ze geeft ook trainingen voor de Nederlandse Vereniging voor Spoedeisende Hulpartsen (NVSHA) over wat je kunt doen om zwaar trippende mensen een beetje op te lappen.

“De omgeving speelt een belangrijke rol in hoe mensen een lsd-trip ervaren,” vertelt Van Dijken in een telefoongesprek. “De prikkeldemping valt weg, de filters die je normaal hebt voor alle prikkels werken niet meer.” Vaak worden mensen dan angstig omdat ze niet weten wat er gebeurt. Soms worden ze zo angstig dat ze zich melden bij de spoedeisende hulp in het ziekenhuis of bij de EHBO-post op een feest. Bijna altijd is er lichamelijk gezien niks aan de hand. “Hart, longen, alles blijft gewoon functioneren,” vertelt Van Dijken. “Dan is de spoedeisende hulp eigenlijk een heel slechte plek om te zijn. Er lopen allemaal mensen in doktersjassen, overal staan machines te piepen en we doen allerlei checks om te zien of het wel goed gaat.” Als mensen nog niet angstig waren dan worden ze het wel van die omgeving.

“Daarom vertel ik tijdens trainingen altijd dat je trippende mensen in een donkere kamer moet zetten, het liefst met iemand ernaast bij wie ze zich veilig voelen, een goede vriend of zo. Je kunt mensen niet uit een trip krijgen, maar je kunt ze er wel doorheen praten.”

Dat is precies wat de tripsitter van Yvonne ook doet. “Joh, gaat het?”, vraagt hij. “Ik weet niet, het gaat een beetje hard,” stottert Yvonne. Ze krijgt wat Dextro Energy en een paar mandarijntjes in haar handen gedrukt. “Hier, neem dit, dan voel je je beter,” zegt hij. Yvonne kijkt hem een beetje ongelovig aan, maar probeert het toch. “Ik wilde zo graag dat het zou helpen, dat ik er toch maar gewoon in geloofde.” Ze zetten wat rustigere muziek op en Yvonne voelt zich weer gesteund door haar tripsitter. Daardoor lukt het om wat meer tot rust te komen.

De hele nacht ziet ze nog felgekleurde en snel bewegende figuren en patronen als ze haar ogen dichtdoet. Ze slaapt die nacht slecht, maar uiteindelijk wordt ze opgelucht weer wakker.

Ondanks dat ze tijdens de trip doodsangsten heeft uitgestaan, heeft de ervaring ook positieve effecten op haar gehad. “Ik ben sinds die lsd-trip minder boos om dingen waar ik toch niks aan kan veranderen,” vertelt ze. Tijdens haar werk in de horeca heeft ze nu minder last van stressvolle situaties. “Soms kon ik de drukte niet zo goed aan, dan liet ik mezelf er helemaal door opfokken. Maar nu heb ik meer zoiets van: ach, ik sta hier nog wel een tijdje. Ik heb geen haast.”

Zies, die per ongeluk een heel flesje lsd nam, heeft achteraf wel meer last van zijn ervaring. Sinds het incident heeft hij last van breinschokken: op willekeurige momenten lijkt het alsof er een stoot elektriciteit door zijn hoofd schiet. ’s Nachts droomt hij zo levendig dat het lastig is om echt uit te rusten en overdag vergeet hij weleens uit te stappen bij de tramhalte omdat hij zo gefocust is op kleine details.

Wat dat betreft komt Yvonne er een stuk beter van af. Na de trip beseft ze dat de ruimte waarin ze zat te trippen veel te druk was ingericht voor haar smaak. “Overal hingen kleurige versieringen. Maar voor mij waren dat eigenlijk te veel prikkels. Dat heeft wel een belangrijke rol gespeeld in waarom ik niet zo lekker ging.”

Bijna de hele trip durft ze niks te zeggen over wat ze voelt. Pas als haar tripsitter vraagt wat er aan de hand is, zegt ze iets. Maar als ze er eindelijk wat van heeft gezegd, kan ze de negativiteit een beetje loslaten. “Dat was voor mij een punt om te denken: misschien moet ik eens wat vaker kenbaar maken wat ik zelf wil.”

Ben je na het lezen van dit artikel benieuwd geworden hoe regisseur Gaspar Noé een onverwachte trip in beeld brengt, check dan de nieuwe film 'Climax'. Klik hier voor locaties en speeltijden.