Hoe het is om je kapot te schamen voor je voeten

Ik kon wel janken toen ik op mijn zestiende na één voetbaltraining uit mijn splinternieuwe roze Nike Mercurials scheurde. Ik ging terug naar de winkel, maar de verkoper was niet verrast. Het kwam erop neer dat mijn grote voeten gewoon niet gemaakt zijn voor mooie voetbalschoenen. Ik moest maar wennen aan saaie, zwarte Adidas-kicks die ouwe senioren droegen tijdens hun kelderklasse wedstrijden. Dat was de eerste keer dat ik mijn voeten verafschuwde.

Het vreemde aan mijn voeten is dat ze niet heel veel groter lijken dan andere voeten. Mijn maat 48 komt vooral door mijn extreem hoge wreef – die door vrienden ook weleens de zwarte piste wordt genoemd – en de spanwijdte tussen mijn grote en kleine teen. Breed en hoog, zijn ze. Ik heb ook allerlei willekeurige bosjes haar op mijn wreef, enkels en alle tien mijn tenen, waar mijn ex-vriendin altijd om moest lachen. Wat ook niet meehelpt: de grote teen van mijn linkervoet is op dit moment blauw van de bloedblaar die eronder zit, omdat iemand erop ging staan tijdens voetbal. M’n teen leek wekenlang op een aangebrand, zwart worstje. Het is wachten geblazen totdat m’n nagel eraf valt.

Nadat ik me hierover beklaagde bij een vriend, zei hij op onverschillige toon dat er wel meer mensen zijn die last hebben van de verschijning van hun voeten. “Er zijn mensen die hun schoenen niet durven uittrekken op het strand,” zei hij. Dat verbaasde me, want ik heb daar nog nooit iemand over gehoord. Maar wat blijkt: één op de vijf Nederlanders schaamt zich voor, of heeft moeite met zijn of haar voeten. Er is afgelopen jaar zelfs een campagne gestart om dit probleem bespreekbaar te maken. Wow! Er zijn meer mensen zoals ik!

Ik was benieuwd hoe iemand anders omgaat met voetengêne, want misschien biedt dat mij ook wel soelaas. Ik ging op zoek, en kwam er al gauw achter dat ik een collega heb met schroom voor haar voeten. Maud is een lange, knappe vrouw. Ik loop naar haar toe en werp meteen even een blik op haar patta’s, omdat ik ervan uitga dat ze eruitzien als clownslaarsjes. De Dr. Martens onder haar strakke jeans zien er echter – in verhouding tot de rest van haar lichaam – supernormaal uit. “Maar ik heb al sinds mijn tiende maat 43 en dat is echt kut,” verzekert ze me. We gaan zitten om er eens wat langer over te praten.

VICE: Ha Maud, als ik mijn Air Max maat 48 onder een skinny jeans aantrek, lijken het net twee witte cruiseschepen. Hoe zit dat bij jou?
Maud: Op mijn zesde had ik al maat 38 en gek genoeg vond ik de grootte van mijn voeten toen juist heel erg mooi. Ik zat op ballet en iedereen had daar dunne platvoetjes. Ik had echt super hoge wreven, en als ik mijn voet strekte, vond ik ‘m heel sierlijk en voelde ik me net Assepoester. Op een gegeven moment werden ze écht groot en begonnen mensen ook vervelende opmerkingen te maken. Daar werd ik heel onzeker van en sindsdien schaam ik me. Als ik van boven neerkijk op mijn voeten, voel ik met net Calimero: zij zijn groot, en ik voel me klein.

Mensen vergelijken mijn voeten weleens met een zwarte piste. Wat voor opmerkingen krijg jij naar je hoofd geslingerd?
Ik zal nooit mijn vakantie in Italië vergeten. Ik was een jaar of veertien en heel erg bezig met hoe ik eruitzag. Tijdens die vakantie zaten er drie Italiaanse jongens achter me aan die me leuk vonden, en vaak met me begonnen te praten. Op een gegeven moment zat ik bij het zwembad met mijn voeten op de rand, en kwamen de jongens bij me zitten. Dat leek hartstikke gezellig, maar de volgende dag hoorde ik wat ze gierend tegen mijn zusje hadden gezegd: “Je hebt een mooie zus, alleen wel echt jammer van die enorme voeten.” Ik heb de rest van de vakantie met mijn voeten in het water gezeten.

Mijn voeten zijn ook nog eens harig en mijn grote teen lijkt op een blauwe champignon. Zijn jouw voeten alleen maar groot, of is er meer aan de hand?
Was dat maar het enige. Naast ballet basketbalde ik ook, waardoor mijn voeten het flink te verduren kregen. Bovendien wilde ik op school mooie schoenen dragen, dus propte ik mijn voeten vaak in te kleine laarsjes. Daarom heb ik nu overal op mijn voeten littekens van blaren. Ik basketbal nog steeds, dus die blaren blijven en op m’n hiel zit een enorm dik stuk littekenweefsel. Met basketbal verlies ik heel vaak mijn teennagels, omdat mensen erop gaan staan. Als je teennagel er eenmaal een keer af is geweest, blijft het daarna gebeuren. Bij het kleinste tikje schiet hij er weer vanaf.

Ik vind het trouwens ook vaak een drempel om m’n sokken uit te trekken als er iemand bij is.
Ja, ik ook. Maar ik heb er vooral last van op het strand. Als er dan bijvoorbeeld een mooie jongen naast me komt zitten, graaf ik ze snel in het zand. Teenslippers zijn echt geen optie. Mijn voeten zijn zo breed dat ze er dan helemaal uit puilen.

Ik doelde eigenlijk ook een beetje op seks.
Daar doe ik mijn sokken wel voor uit, hoor. Een vluggertje waarbij je allebei nog half je kleren aanhebt heeft zijn charme, maar alléén je sokken aanhouden tijdens de seks? Nee. Ik vind het vooral gênant als iemand anders mijn sokken uittrekt in bed. Als dat gebeurt, denk ik altijd: “Oké Maud, oogcontact houden, oogcontact houden. Als hij je teennagels maar niet ziet.” Mijn ex werkte in het podotherapeutisch schoeisel, dus hij kende genoeg andere voeten die niet voldeden aan het schoonheidsideaal. Dat maakte het wel makkelijker.

Ik heb zelf nooit de behoefte gehad om naar de pedicure te gaan. Hoe verzorg jij je voeten? Heb je tips?
Ik weet niet of jij er iets aan hebt, maar mijn gouden tip is zwarte nagellak. Dat is de enige kleur die mijn teennagels goed kan verhullen. Als ik tijdelijk geen teennagels heb, lak ik gewoon over mijn huid heen. Dan lijkt het net alsof ik een nagel heb. Maar veel dingen die ik minder mooi vind aan mijn voeten kan ik niet veranderen. Ik heb bijvoorbeeld een enorme bult aan de binnenkant van mijn enkel. Bij basketbal wilde ik namelijk altijd spelen, zelfs als ik geblesseerd was. Ik heb best vaak doorgespeeld met gescheurde pezen. Ik wikkelde mijn voet altijd in met zoveel mogelijk tape, zodat ik het niet voelde. Uiteindelijk is dat nooit goed hersteld, en nu heb ik bulten. Het zij zo.

Inderdaad, die voeten hebben we nou eenmaal. Hebben jouw voeten ten slotte ook voordelen?
Ik kan herenschoenen aan. In het basketbal zijn die echt cool. En als ik ze in de lucht houd vind ik ze er eigenlijk wel oké uitzien. Dan lijken ze minder breed, maar dan moet ik wel m’n nagels hebben gelakt. Zou je ook eens moeten proberen!

Dankjewel Maud!