Mensen vertellen hun grofste verhalen over intimiderende leraren

Misschien kijk je wel met niet zo’n fijn gevoel terug aan je schooltijd – bijvoorbeeld omdat je je hart werd gebroken door je eerste grote liefde. Maar het kan ook komen doordat je het slachtoffer werd van pesten, geweld, racisme of seksueel misbruik. Kinderen kunnen heel naïef zijn, en wreed. Maar docenten kunnen er ook wat van.

Denk aan die ene leraar die zijn macht misbruikt, en een angstklimaat in de klas creëert. Kinderen durven er vaak weinig aan te doen, omdat ze bang zijn dat hun klachten niet serieus worden genomen of dat dit het alleen maar erger zal maken. En in het ergste geval zit er weinig anders op dan naar een andere school over te stappen.

We spraken zes jonge mensen over hoe grof ze door hun docenten zijn behandeld, en welke gevolgen dit had.

Ik heb altijd een normale verstandhouding gehad met mijn leraren. Ik was ijverig en kwam nooit in de problemen. Het enige smetje was dat ik op een gegeven moment veel lessen heb gemist, omdat ik last had van depressies en slapeloosheid. Mijn moeder belde mijn docent om erover te vertellen, en in plaats van het voor zichzelf te houden, zette hij me voor schut voor de hele klas door te zeggen dat ik “eigenlijk gewoon lui” was.

Een vriendin had het me verteld, want zelf was ik er niet bij. Ik schaamde me kapot. En in plaats van het de leraar kwalijk te nemen, overtuigde ik mezelf ervan dat het eigenlijk wel meeviel met die depressie en ik me niet zo aan moest stellen. Het jaar daarop ging ik naar een andere school. Daar kreeg ik een docent die juist heel veel begrip voor me had, me hielp met leren en zelfs naar mijn huis belde om te checken of alles goed met me ging. Als ik niet van school was gewisseld, zou ik die zelfhaat nooit hebben overwonnen.

Mijn wiskundeleraar had het op de meisjes gemunt. Hij begluurde ons tijdens de les, raakte onze schouders aan en streelde onze dijen. Toen ik zestien was, moesten we voor een experiment een trap oprennen en struikelde iemand. Ik moest lachen. Maar toen het mijn beurt was, zei de docent dat ik een kort rokje aan moest trekken. “Dan heeft de rest ook wat te lachen.”

Hij had sowieso de hele tijd commentaar op mijn outfits, zoveel dat ik op een gegeven moment vooral wijde broeken ging dragen, om zijn aandacht te vermijden. Maar hij wist altijd wel weer iets te vinden om over te beginnen. Toen ik mijn telefoon moest inleveren voor een examen, zei hij: “Ik ben wel benieuwd wat voor foto’s erop staan.” We hebben meerdere keren klachten ingediend bij het schoolbestuur, maar zonder succes. Integendeel: dan kreeg ik juist straf.

Een van mijn leraren greep elke mogelijkheid aan om me te vernederen. Ik was de enige zwarte leerling in mijn klas, en werd daarvoor gepest. Als ik een racistische opmerking kreeg, gaf ik dat bij hem aan, maar hij deed er niks mee omdat hij er hetzelfde in stond als mijn klasgenoten.

Hij schreeuwde vaak naar me, noemde me een “asielzoeker” en zei dat ik van geluk mocht spreken dat mijn familie op zijn belastingcenten kon teren. In de Engelse les zei hij een keer waar iedereen bij zat: “Je bent zwart – waarom is je Engels dan zo slecht?” 

Ik schreeuwde weleens terug, maar verder dan dat ging ik nooit. Ik wilde mijn ouders ook niet ergens mee belasten.

Een van mijn oudere leraren stond bekend om zijn seksuele toespelingen. Hij wist overal wel wat bij te verzinnen. Toen een meisje kauwgom zat te kauwen, vroeg hij bijvoorbeeld: “Slikken of spugen?”

Een keer liet hij de jongens een afbeelding zien van een naakte Venus, en vroeg hij: “Vinden jullie ook niet dat haar tieten er niet uitzien?” Toen we een nieuwsbericht over een verkrachting bespraken, zei hij tegen een jongen: “Even eerlijk, jij zou ook een vrouw verkrachten als je er zin in zou hebben.” Ik diende een klacht in bij het schoolbestuur, maar ik heb er nog niks van gehoord.

Ik zit op een erg religieuze school. We hebben de regel dat meisjes geen rokjes of korte broeken mogen dragen. Dat is best vervelend, want vooral in de zomer kan het nogal warm worden. Op mijn veertiende negeerde ik die regel een keer, en kwam ik de kantine binnen met een driekwartbroek. Een lerares greep me bij mijn armen en trok me van de tafel. Ik probeerde ertegenin te gaan, maar ze stopte me in een bezemkast en sloot me op totdat de lunchpauze voorbij was.

Ik heb de hele tijd gehuild. Mijn vrienden waren geschokt, maar we besloten er geen melding van te maken omdat het een heel populaire docent was, en we bang waren dat het ten koste zou gaan van onze cijfers. Maar achteraf gezien had ik er wel wat mee moeten doen.

*Namen en details zijn veranderd om privacy te beschermen.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE Duitsland.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram