Coronavirus

In Habbo Hotel gaat het sociale leven in quarantaine gewoon door

Ik heb al weken geen mens gezien, dus ik ging op zoek naar sociaal contact in Habbo Hotel.
image2_censored

Vorige week was ik jarig. Ik vierde het met een wandeling door het bos met één vriend. We bleven op anderhalve meter afstand van elkaar. Het feestje had ik afgelast, en de taart noodgedwongen voor het grootste deel alleen opgegeten. Ik heb al twee weken lang niemand geknuffeld.

Mijn sociale leven is, net als dat van jou – even op pauze gezet. Aanvankelijk leek het me wel prettig dat ik me aan niemand hoefde te verantwoorden voor het feit dat ik de hele week in bed lag. Inmiddels begint het irritant, en zelfs verdrietig te worden. Ik draag nu al vijf dagen lang hetzelfde joggingpak. Mijn bed ligt vol met koekkruimels.

Advertentie

Een vriendin wees me erop dat virtuele feestjes een comeback maken in deze tijden van isolatie. Wat bleek? Ze zat weer op Habbo Hotel, dat tot mijn grote verbazing nog bestond. Voor de mensen die te jong (of oud) zijn: Habbo Hotel is een virtuele wereld waar je met een zelfgemaakt poppetje kan rondlopen om met mensen te chatten. Je kunt ook je eigen kamer inrichten met spulletjes, met virtuele vrienden afspreken en dan dingen doen die je in het dagelijks leven ook kunt doen: dansen, chocomel drinken, neuken, meubels kopen en ruzie maken.

In mijn vroege tienerjaren bracht ik veel tijd door op deze website. Ik maakte vrienden op Habbo, ik flirtte er voor het eerst met onbekenden, en ik heb zelfs virtuele seks gehad. Dat laatste mag eigenlijk niet van Habbo (alle scheldwoorden en seks-gerelateerde woorden veranderen automatisch in het woord ‘bobba’ als je ze intikt), maar met veel creatieve, verbale omwegen is het toch nog mogelijk om wat geile praat klaar te spelen.

Om iets te doen tegen mijn eenzaamheid, trok ik mijn stoute schoenen (pantoffels) aan en meldde me aan op Habbo Hotel. KirikoOwtjuhH_x, mijn oude account – dat ik niet meer heb geopend sinds mijn elfde – bleek nog steeds te bestaan. Ik veranderde mijn look naar iets wat meer overeenkwam met mijn huidige stijl, zette mijn pixel-perfect mondkapje op, en ging ik op stap.

habbo

Dit ben ik in mijn Habbo-kamer: een beeld dat overeenkomt met mijn leven irl. Leeg en eenzaam, maar toch thuis

Wat mij meteen opviel, is dat het Habbo Hotel de afgelopen vijftien jaar niet is veranderd. De stijl van de website is nog steeds heel begin jaren nul. Het is een wereld die bestaat uit een beperkt aantal pixels en waar mensen nog steeds shutter shades dragen.

Advertentie

Zo’n enorm gedateerde wereld, dat is bij uitstek een plek om te ontsnappen aan alle ellende van de coronacrisis, dacht ik bij mezelf. Niets bleek minder waar. De eerste kamer waar ik in terecht kwam, heette de ‘NL/BE nCoV-19 Herdenk kamer’, waar ik geacht werd om een virtueel bloemetje neer te leggen voor de doden.

Mensen waren er aan het bidden en spraken over hun angsten met betrekking tot het virus. Dit was niet de plek om nieuwe vrienden te maken. Mijn vlucht uit de realiteit werd een directe confrontatie met hetgeen waar ik van probeerde te ontsnappen. Snel legde ik een bloemetje neer en ging verder op ontdekkingsreis.

h3

Voor de privacy van deze Habbo’s hebben we de gebruikersnamen anoniem gemaakt

Als ik een intieme band zou willen opbouwen met iemand, moest ik een ruimte opzoeken waar ik een een-op-eengesprek met iemand kon voeren. Ik ging naar de minst drukke kamer van heel Habbo Hotel. Daar was slechts één persoon. Het licht was gedimd en Habbo Radio stond aan. Dit leken mij de perfecte omstandigheden voor een goede dosis intieme telecommunicatie. Het gesprek met de andere aanwezige Habbo begon zo:

h6

En ging even later zo door:

h5

We hadden het over virtuele meubels ruilen, boodschappen die de ander had gedaan ter voorbereiding op de apocalypse en het drinken van bier. Niet écht een boeiend gesprek, dus ik zette mijn zoektocht voort.

Na een hele middag chatten had ik nog steeds nergens de juiste Habbovriend gevonden. Ik sprak veel mensen (ook van mijn eigen leeftijd) die door het virus thuis zaten en die op het platform op zoek waren naar sociaal contact. Veel van die gesprekken waren grof, en de vriendelijke gesprekken die ik voerde gingen te vaak over Habbo-meubels. Ik begreep er niets van. Een veilige online ruimte waar schelden verboden is leek mij juist de perfecte locatie om zonder gêne een openhartig gesprek te voeren. Was ik degene die de Habbo-etiquette niet begreep? Was ik deze wereld ontgroeid?

Toen pas besefte ik: in het echte leven ontstaan vriendschappen ook niet zomaar. Waarom zou dat in een virtuele wereld ineens heel anders zijn? Als je echt Habbo’s voor het leven wilt maken, moet je meer dan één middag besteden in het hotel. Want ook in het echte leven moeten we bobba veel metaforische hotelkamers bezoeken om iemand te vinden waar je een gesprek mee kan voeren dat niet over meubels gaat. In de tussentijd bezoek je dan de andere kamers, waar je oppervlakkige relaties onderhoudt, en waar je af en toe een wilde sekspartij beleefd. In dat opzicht lijkt Habbo verdomd veel op het echte leven. Ook hier is eenzaamheid een aspect van het leven. Ook als er een pandemie aan de gang is.

In de tussentijd is Habbo altijd beschikbaar voor bobba-time, voor prietpraat of als tijdverdrijf, en misschien ook wel voor nieuwe vriendschappen met die ene Habbo die gemaakt voor jou lijkt. Als je maar zin hebt om er genoeg tijd door te brengen.

h1