Deze bodybuilder traint Nederlandse celebs als Anouk en Badr Hari

“Dit wordt een heel actief interview,” lacht Hedwig Parden (55). We staan in zijn sportschool Professional Fitness in Amsterdam-Zuidoost. Om ons heen proberen mensen hun kerstkilo’s eraf te knallen op allerlei fitnessapparaten. “Een interview met mij moet altijd staand,” waarschuwt hij nog eens. Ook tijdens een interview moet hij gewoon door met tips geven aan zijn betalende klanten. Parden is een voormalig bodybuildkampioen en Mr. Universe, tegenwoordig verdient hij zijn geld als personal trainer. Op zijn Instagram is te zien dat veel BN’ers, zoals Ali B en ex-profvoetballer Khalid Boulahrouz, weleens in zijn sportschool te vinden zijn. Zelfs Badr Hari wilde voor zijn partij tegen Rico Verhoeven onder handen worden genomen door Parden. Waarom kiezen al die bekende Nederlanders juist voor zijn werkwijze? Daar hoop ik achter te komen.

Onder een zwarte bodywarmer draagt hij een T-shirt waarop de tekst ‘House of Pain Amsterdam – the war is not over’ op staat. Ook is goed te zien dat hij hier in de sportschool niet alleen bevelen uitdeelt. Parden vertelt dat hij al veel verzoeken voor interviews heeft gehad, maar tot dusver altijd vriendelijk heeft bedankt. “Kom mee, ik laat je iemand zien die me heeft geadviseerd om met jullie mee te werken.” Ik volg hem naar een apparaat waarachter een vrouw zich in het zweet werkt. Als ze omhoog kijkt, blijkt het de Haagse zangeres Anouk te zijn.

Parden staat erom bekend dat hij in zijn oefeningen veel werkt met herhalingen, in plaats van het korte, zware werk. “150 stuks. Drie keer vijftig!” zegt hij tegen Anouk. Hij draait zich weer om naar mij: “Ik daag je uit om hetzelfde te proberen.” Ik geef aan dat ik met mijn dunne beentjes geen partij ben voor Anouk. “Een beetje mannelijkheid moet jou zeggen dat geen enkele vrouw meer kan dan doen dan jij.” Anouk lacht me uit en Parden vindt me zwak. Hij laat me een bord zien dat bij de ingang staat. Het is de wall of shame, vertelt hij, speciaal voor zwakkelingen zoals ik.

Parden loopt weer terug naar de fitnessruimte. Ik vraag nog eens voorzichtig of we niet toch even kunnen gaan zitten, zodat we rustig kunnen praten, maar blijkbaar heeft hij liever dat ik de hele tijd licht hijgend achter hem aan moet rennen. Een interview met Parden is ook een soort workout. Ondertussen deelt hij opdrachten en tips uit aan de mensen in zijn gym. Vanwege de oefeningen met veel herhalingen is het flink zweten geblazen voor zijn klanten.

“Wat het verschil is tussen mijn sportschool en alle andere? Simpel: hier wordt gewerkt,” vertelt hij. Toch is niet iedereen fan van zijn methode. Sommige mensen vinden het na een training genoeg geweest. “Ik zie het als een soort natuurlijke selectie. Als je het niks vindt, moet je lekker gaan darten of biljarten.”

Iemand die het wel aankon, is Badr Hari. In de aanloop naar zijn partij tegen Rico Verhoeven deelde hij regelmatig foto’s van trainingen met Parden. Hij vertelt dat Badr voor het eerst bij hem aanklopte in de voorbereiding voor een partij tegen Sem Schilt in 2009. Parden wilde best met hem werken, maar zijn eerste vraag was duidelijk: “Kun je het wel aan?” Parden ging met Badr aan de slag en de partij tegen Schilt eindigde met een keiharde knock-out in het voordeel van Badr.

Na die partij werkten ze lange tijd niet meer samen, tot de voorbereiding op de partij tegen Rico Verhoeven. Parden maakte meteen duidelijk dat dat op zijn manier zou gaan. “Jullie kennen mijn ideologie. Er is geen democratie en er is er maar één iemand de baas.” Parden liet Badr niet alleen met zware gewichten trainen, maar ook met lichte dumbbells. Soms stond Badr zelfs te trainen met gewichten van twee kilo. “Dat vond-ie heel vreemd, vernederend zelfs,” herinnert hij zich. “Als je daar vijftig herhalingen mee doet, wordt het ook zwaar,” legt hij uit. Acht weken voor de partij zijn Badr en zijn team toch weer zonder Parden gaan trainen. “Waar het gestrand is, vind ik niet zo belangrijk.”

Inmiddels is Anouk klaar met trainen. Ze eet een bakje rijst aan een tafel in de sportschool. “Doe anders een keer mee?” vraagt ze me. “Het is hier echt andere koek. Ik dacht de eerste keer: mijn god, wat is dit? Die man is niet goed bij z’n hoofd.” Hij wist haar te prikkelen door te zeggen dat ze het type was dat snel klaagde en opgaf. Dat liet Anouk zich niet vertellen: “Wacht maar, over twee of drie weken maak ik de hele boel kapot hier.” Volgens Parden heeft ze dat dubbel en dwars waargemaakt.

Anouk legt uit dat ze vooral sport om uit een winterdepressie te blijven. “Ik doe het niet meer voor een beachbody waar ik mee ga lopen pronken. Die tijd is voorbij.” Parden reageerde in eerste instantie dat Anouk lekker naar een psycholoog moest gaan voor haar winterdepressies. “Dat vond ik ook grappig,” zegt ze. “Sindsdien ben ik hier niet meer weggegaan.”

Om ons heen in de sportschool staan verschillende grote kartonnen dozen en rekken met gloednieuwe shirts. Parden verkoopt T-shirts met teksten als ‘Winners have plans. Losers have excuses.’ Anouk benadrukt nog een keer dat ik echt zelf een keer moet meedoen om de werkwijze van Parden te ervaren. Als ik weer met een slap excuus kom, houdt hij een shirt voor mijn buik: “Is dit je maat? Geef ik je gelijk zo’n losershirt.”

Anouk gaat ervandoor en ik praat bij de balie van de sportschool met Parden over zijn carrière als bodybuilder. Hij rolde in het wereldje doordat hij zelf een bodybuilder als klant had, die hem op een dag vroeg: “Als jij het zo goed weet, waarom zie je er dan niet beter uit dan ik?” Parden hield het eerst nog een tijdje af omdat hij bang was klanten te verliezen als hij zelf bodybuilder zou worden. “Dan wordt het te intimiderend en vinden mensen het niet meer leuk om met me te werken.” Zijn voorspelling kwam uit, en hij verloor inderdaad klanten. Hij sleepte vervolgens wel verschillende wereldtitels en prijzen als Mr. Universe in de wacht.

Voor ik het weet heeft Parden een afstandsbediening in zijn hand en zet hij een bodybuildwedstrijd van zichzelf aan op de televisie. Parden staat op een podium, vijftien jaar geleden. Hij glimt van de olie en laat zijn al zijn spieren zien. Hij draagt een rode onderbroek en om hem heen staan drie andere bodybuilders. “Bodybuilders zijn hele complete atleten,” vertelt hij. “Om er zo uit te zien moet je van je kruin tot aan je teennagels in orde zijn.”

Parden kijkt naar zichzelf op tv. Hij vertelt dat het een cliché is dat je ijdel moet zijn als bodybuilder. “De meeste bodybuilders verbergen hun lichaam juist. Ze lopen meestal in pullovers of truien.” Ook in zijn sportschool in Amsterdam-Zuidoost loopt er nooit iemand in een hemdje. “Dan zou ik ook meer spiegels nodig hebben, zodat iedereen naar zichzelf kan kijken. Maar ja, dan wordt er niet meer gewerkt. In de spiegel kijken doe je thuis maar.”

Als bodybuilder ging hij de hele wereld over, van Brazilië tot Bangkok en van Amerika tot Australië. Op een podium moet je volgens hem vooral je tegenstander intimideren, maar verder gaat het er rondom een wedstrijd vriendelijk aan toe. “Er wordt niet gevochten of gescholden achter de schermen,” vertelt hij. “Soms smeren ze elkaar in voor de wedstrijd.” Volgens Parden win je niet tijdens de wedstrijd, maar juist in de voorbereiding.

“Het is geen gezonde sport.” Hij knikt naar de televisie. “Je eet heel veel calorieën en dan is er natuurlijk dat waar nooit over gesproken wordt – het gebruik van steroïden.” Hij geeft aan dat hij die ook heeft gebruikt, al heeft hij zonder hulpmiddelen ook wedstrijden gewonnen. “Ik ben met verschillende dingen in aanraking geweest. Het verdient geen reclame. Het zou perfect zijn als het helemaal uit de sport geweerd wordt, maar dat is lastig. Bodybuilders zijn techneuten en weten precies hoe, waar en wanneer ze het moeten gebruiken.”

In 2005 deed hij voor het laatst mee aan een wedstrijd. Er zijn bodybuilders die op zijn leeftijd nog meedoen aan wedstrijden, maar hij stopte er relatief vroeg mee. “Ik ben op de top gestopt,” zegt hij. “Ik wil niet zeggen dat ik onverslaanbaar was, maar het was heel moeilijk om van me te winnen.” Parden stopt omdat er met bodybuilden niet genoeg geld te verdienen was om zijn gezin te onderhouden.

Sindsdien stort hij zich zeven dagen per week op het geven van personal training. “Vanmiddag komt Boulahrouz,” zegt hij. De verdediger staat ook een flinke training van Parden te wachten. “BN’ers verwachten soms dat ze een speciale behandeling krijgen, maar dat zit er mooi niet in. Bij mij kom je om keihard te werken. Met iets anders kan ik je niet helpen.”