Een foto van Beyoncé in een zilver-roze glitterpak, omringd door dansers
Photo:
Mason Poole/Parkwood Media
 via Getty Images
concerten

Een kijkje in de louche wereld van bedrijfsconcerten

Boekers vertellen de wildste verhalen over de industrie waarin grote artiesten, van Flo Rida tot Beyoncé, bakken met geld krijgen voor privéshows.

Een paar weken voordat wij schamele stervelingen onze ochtenden opgaven en spaarrekeningen plunderden in een poging om een kaartje voor het concert van Beyoncé te bemachtigen liet het Atlantis Hotel in Dubai het absoluut met geld regenen om haar op hun openingsfeest te laten optreden. Na een concert van anderhalf uur ging Bey naar verluid terug naar huis met zakken gevuld met zo’n 24 miljoen dollar, een bedrag waarvoor iemand met een gemiddeld salaris zijn hele leven zou moeten werken – gegeven dat hij 526 jaar achter elkaar zou werken. Maar hé, misschien kunnen we haar wel op een groot scherm zien optreden op een regenachtige avond in Sunderland, dat is een week geen verwarming wel waard, toch? 

Advertentie

Meer dan duizend glinsterende sterren van de beau monde (van de Jenners tot, uhm, Liam Payne) kwamen voor één avond opdagen in de speeltuin van de rijken (alleen op uitnodiging, sorry). Tijdens haar eerste optreden in vier jaar liet Beyoncé 19 van haar grootste hits de revue passeren; maakte ze met haar orkest, Libanese dansgroep en outfits van designer Atelier Zuhr meerdere verwijzingen naar Dubai; en eindigde met een zweefvlucht over het publiek terwijl ze een door vuurwerk geaccentueerde versie van “Drunk In Love” opvoerde – er werd trouwens geen enkel nummer van haar queerste album tot nu toe, Renaissance, opgevoerd. 

De Bey Hive heeft als gevolg hiervan flink lopen zoemen, en niet op een goeie manier: in de Verenigde Arabische Emiraten is homoseksualiteit illegaal en wordt het bestraft met de dood. Aangezien Renaissance een ode aan de feestzaal en aan de zwarte queer gemeenschap is – zoals Bey ook zelf zei in haar acceptatiespeech bij de Grammy’s – voelt het behoorlijk kortzichtig om niet alleen in de VAE op te treden maar om ook nog eens niks van dat album te spelen. Het PR-team van Atlantis Dubai wilde natuurlijk geen vragen van VICE over de show beantwoorden, dus ik praatte in plaats daarvan met de pioniers achter het hele concept – de boekers. 

Jay Siegan, oprichter van het agentschap voor bedrijfsoptredens Jay Siegan Presents, was verbaasd over hoe algemeen bekend het concert van Beyoncé werd. Als iemand die duizenden geheimhoudingsovereenkomsten heeft getekend en al tientallen jaren decadente bedrijfsfeestjes gooit met artiesten als Coldplay die er optreden is hij gewend dat privéconcerten, nou ja, privé blijven. “Er werd een hoop info over gelekt, wat normaal niet het geval is,” vertelt Siegan aan VICE. “Ik weet niet waarom, maar het voelde opzettelijk, alsof er een soort public branding gaande was.”

Advertentie

Zoals boekers als Siegan weten is de bedrijfsshow van Queen Bey niks nieuws onder de zon: talloze beroemdheden harken poen binnen met dit soort evenementen, schijnbaar met een voorkeur voor geld boven moraal. Iedereen van Post Malone tot Tom Jones, Lady Gaga tot Dua Lipa hebben in de VAE opgetreden; zelfs gay icoon Kylie luidde daar bij – jawel – een ander Atlantis Hotel het nieuwe jaar in. 

“Verschillende landen beginnen nu het vermogen van sport en entertainment in te zien om met andere gemeenschappen in contact te komen en hun eigen merk op te bouwen,” vertelt James Massing, COO van de wereldwijde showpromoter Robomagic Live, aan VICE. Via Robomagic en zijn eerdere werk bij Live Nation en Aser Ventures heeft Massing tours geboekt voor hoge piefen zoals Lizzo, Black Eyed Peas, Duran Duran en J-Lo. “We zien overheden niet als merken maar als consumentgericht,” legt hij uit. “Je ziet dat overheden het vermogen en de effectiviteit van een samenwerking met een artiest inzien.”

Beroemdheden met relatief schone PR-imago’s worden vaker verleid om een beetje mee te snoepen, meestal door centrale overheden en lucratieve bedrijven die onvoorstelbare hoeveelheden geld tot hun beschikking hebben. Een paar maanden terug werd David Beckham online door het slijk gehaald door comedian Joe Lycett omdat hij een contract van 150 miljoen pond had getekend om het Wereldkampioenschap in Qatar te promoten; vervolgens werd Lycett zelf ook betrapt omdat hij daar vroeger ook shows heeft gedaan. 

Advertentie

Siegan heeft een flinke stijging in cliënten uit de VAE opgemerkt. “We krijgen daar steeds meer aanvragen vandaan, die vragen om sterren zoals The Rolling Stones, Beyoncé, Alicia Keys en John Legend. Indrukwekkend genoeg is zijn team uit gewetens overwegingen alles in de VAE uit de weg gegaan. “Er zijn een paar landen waar ik geen werk van aanneem omdat het niet goed voelt,” zegt hij. “Tot nu toe hebben we ervoor gekozen om het af te wijzen.” 

Bedrijfsshows op zich zijn natuurlijk niks nieuws of ongebruikelijks, ze horen bij de business in het algemeen. Achter de koude, zware deuren van hotels, kantoorruimtes, clubs en stadions verdienen beroemdheden een vermogen door voor bedrijven en privécliënten op te treden. 

“Huisbands en beroemde DJ’s zijn wel vertrouwd met het bedrijfsshow-circuit,” zegt Natasha Barlow, oprichter van het PR-bureau House of 27 (Dua Lipa, Lana Del Rey, Years & Years) en consultant voor muzieksupervisie bij Netflix. 

Booking Entertainment schat het prijskaartje van Charli XCX  in op 75.000 dollar, maar die van Gwen Stefani tien keer zoveel

“In de jaren ‘90 kwamen een hoop muzikanten in coverbands terecht die het materiaal van andere artiesten speelden bij bedrijfsshows,” bevestigt Siegan. “Hiermee konden ze hun meer eigenzinnige artistieke projecten financieren en werd er volledig livemuziek-ecosysteem gecreëerd om bands, concertzalen en managers te betalen.” 

Advertentie

Maar welke grote artiesten doen hieraan mee? Je kunt makkelijker vragen wie er niet aan meedoet. “Het is algemeen bekend dat artiesten zoals Beyoncé, Steve Aoki, Snoop Dogg, Andrea Bocelli, Robbie Williams en Alice Cooper,, om er maar een paar te noemen, allemaal in dit bedrijfsshow-circuit hebben opgetreden,” zegt Barlow. “Het grootste deel van de artiesten doet mee.” Sommige artiesten doen wel bedrijfsshows maar gaan sponsorschappen voor merken uit de weg, merkt ze op. Siegan kan maar drie artiesten bedenken die er niet aan hebben meegedaan: The Cure, Bruce Springsteen en Depeche Mode. 

Specifieke boekers voor bedrijfsevenementen en privéfeestjes, meestal met een verleden in de platenindustrie, zijn essentieel om de sterren mee te laten doen. “Als een cliënt direct contact op zou nemen met het PR-bureau van een artiest zou hij ofwel een belachelijke prijs te horen krijgen ofwel niet teruggebeld worden,” zegt Steve Einzig, oprichter van Booking Entertainment. Einzig was de eerste die met het “kalkoen”-model kwam, dat de hele rits van “aankleding, geluid, belichting, hotel, grond, vluchten en diverse benodgidheden” verzorgt en ook het contactpunt tussen de cliënt en het talent is. “We zijn een beetje zoals dat loodsmannetje dat aan de onderkant van een haai zwemt,” zegt hij, nederig. “De haai kan ons op elk moment opeten, maar hij heeft onze hulp nodig.”

Advertentie

Sites zoals Booking Entertainment en Jay Siegan zetten hun websites tjokvol met volledige luxemenu’s van elke artiest die je maar kunt bedenken en nog meer dan dat, met een geschat en constant veranderend prijskaartje. Als je vanuit het gemak van je penthouse suite eenmaal een keuze hebt gemaakt doen zij hun best om de ster over te halen. 

“Door de manier waarop we ons werk doen is vrijwel elke artiest bereid om met ons in zee te gaan,” zegt Einzig. “Ik bedoel, door ons hebben ze de afgelopen dertig jaar honderdduizenden, als niet miljoenen dollars verdiend.” En als je gekozen artiest niet beschikbaar is? Geen zorgen, Einzig staat klaar met alternatieven – een beetje zoals een menselijk Spotify-station.

Sommige artiesten hebben een echte reputatie opgebouwd for dit soort shows. Namen zoals Usher, Pitbull, One Republic, Maroon 5, Fall Out Boy en Kelly Clarkson zijn niet meer weg te denken uit de industrie – een soort Now That’s What You Call Music-koortsdroom, als je het kunt betalen. 

Als we het toch over geld hebben, de tarieven variëren enorm: Hoewel de prijs voor de meeste artiesten bij Booking Entertainment in overleg wordt bepaald, wordt het prijskaartje van Charli XCX  op 75.000 dollar geschat, maar die van iemand als Gwen Stefani tien keer hoger. De vuistregel is ongeveer als volgt: als je een paar hits hebt kost je enkele tienduizenden dollars; als je een bekende artiest bent met een hele reeks grote nummers is het minstens honderdduizend; als je gewend bent om in stadions op te treden kom je voor minder dan een miljoen niet je tourbus uit. En als je Beyoncé bent, niet minder dan tien miljoen. 

Advertentie

Flo Rida is een grote favoriet

Zowel Einzig als Siegan noemen Flo Rida als een grote favoriet: hij bewandelt de lijn tussen relatieve betaalbaarheid en bekendheid, met een verrassend groot aantal hits en een prettige vibe. “Flo Rida heeft hits, hij is een positieve gozer en hij is ook bereid om na afloop van de show nog een halfuurtje een kennismakingsrondje te doen,” zegt Siegan. “Hij kijkt iedereen vriendelijk aan en geeft je kind een boks.” Dit soort dingen maakt een artiest geliefd bij zowel bedrijfsklanten en organisatoren. 

Maar waarom zou je als grote corporatie de reserves van je slechtste kwartaal uitgeven aan een optreden van MR Worldwide? Nou, het gaat wel om iets meer dan plezier hebben op kosten van de CEO.

“Het gaat erom dat je de kracht van hun merk wil vergroten door marketing-geld aan een concert uit te geven en de hele industrie uit te nodigen om langs te komen,” legt Einzig uit. “Mensen denken: ‘Wow, die-en-die laat zus-en-zo op hun evenement spelen, wat vet!’ Dan krijgt het bedrijf ook meteen meer aandacht.” Volgens hem is dit goed voor zowel bedrijfsmogelijkheden als voor de tevredenheid van de medewerkers, omdat die een leuke avond uit krijgen. 

Massing is het daarmee eens: “Het valt terug op het vermogen dat muziek en artiesten hebben om te communiceren en interesses aan te drijven. Soortgelijke merken onderscheiden zich door entertainment te gebruiken, ze worden sexier gemaakt door de partnerships waar geheime shows, privéshows en bedrijfsshows voor de medewerkers bij horen.” 

Advertentie

Het is een motivatietactiek die wordt gebruikt als beloning voor de beste medewerkers – als een verwennerijtje voor na het harde werk. Je wil ze, volgens Siegan, omwille van de ‘optiek’ over het algemeen niet te openbaar maken, a la Succession

Voor artiesten is het ook een goeie deal, zeker nu touren door dingen als Brexit, COVID-19, personeelstekort en de wereldwijde wooncrises een stuk turbulenter is geworden. Waar sommige tours een beetje zakgeld opleveren, beloven bedrijfsshows zakken met geld. Dus kunnen we het artiesten echt kwalijk nemen dat ze bedrijfsshows tussen de algemene tourdata proppen? 

“Uiteindelijk verdienen artiesten het meeste aan live-optredens,” zegt Massing. “En niet alleen Beyoncé – ook voor kleinere artiesten betekenen bedrijfsshows een vast inkomen.” 

Siegan is het daarmee eens: “Artiesten verdienen zoveel geld met dit soort bedrijfsevenementen dat ze hun thuisstudio’s kunnen afbetalen en niet nog een bijbaantje ernaast hoeven te hebben.”

Barlow herinnert zich nog een optreden in 2012 waarin ze met een opkomende band samenwerkte op een “luxe strandfeest” voor een internationaal reclamebureau. “Ze waren vrij nieuw en hadden een kleine fanbase, dus ze maakten nog geen winst met platenverkoop en touren. Een boeking krijgen voor een goed betaalde show als deze kwam dus erg goed uit,” zegt ze. “Een fijne bijkomstigheid van dit soort shows is dat ze op prachtige locaties worden gehouden en dat het talent vaak luxe accommodatie krijgt.” Zou je echt nee zeggen tegen een gratis luxe vakantie en een salaris dat groot genoeg is om al je schulden tien keer af te betalen? 

Advertentie

Waar sommige tours een beetje zakgeld opleveren, beloven bedrijfsshows zakken met geld.

Daarnaast is het ook een goede manier om gaatjes in de touragenda op te vullen. Einzig zegt dat One Republic vorige week nog werden benaderd om een last-minute show in Californië te geven. “Die grote artiesten hebben hun eigen materiaal, dus ze waren in staat om onze show te doen en de volgende ochtend vroeg het vliegtuig te pakken. Voor die mensen is het bijna gratis geld, omdat ze hun mensen toch wekelijks betalen,” zegt hij. Siegan merkt ook op dat hij proactief aan dit proces meewerkt door tourdata te bekijken en mogelijke gaatjes voor bedrijfsklanten te spotten. 

Maar hoewel het voor de artiesten op financieel gebied helemaal top is, is het voor de fans moeilijk om niet flink teleurgesteld te zijn – voor ons is het een kwestie van integriteit van de artiest. Is het wel een echt Beyoncé-concert als ze niets van haar nieuwe album mocht spelen, of zich daar tenminste niet prettig over voelde? Ben je echt nog steeds een headliner als je niet eens je eigen setlist mag bepalen? Voor mensen die er letterlijk voor leven om een artiest live te zien is de realisatie dat ze hun moraal opzij leggen voor een veel betalende show, terwijl jij je maandelijkse huur kwijt bent aan een ticket, maar moeilijk te slikken. De roze bril wordt iets minder roze als je doorhebt dat ze liever een sneu concert opzetten voor een paar zakenklojo’s terwijl veel van hun grootste fans niet eens een ticket kunnen betalen. 

Voor de artiest is het vast ook niet fijn om een concertzaal vol aanbidders in te ruilen voor een ruimte vol half-geïnteresseerde hoge piefen; vandaar ook de gebruikelijke passieloze en bloedeloze performance. “Het publiek is er niet om jou te zien,” zegt Einzig. “Tenzij je een enorme universele aantrekkingskracht hebt zullen mensen er doorheen praten, tussendoor naar de wc gaan en niet opletten.” Bedrijfsshows kunnen ego’s krenken en zelfs negatieve media-aandacht opleveren. 

Advertentie

Privéfeesten zijn ook een onderdeel van de industrie en liggen ergens tussen een show met fans en een show met bankbobo’s. Kun je je My Super Sweet Sixteen nog herinneren? Nou, dat soort dingen gebeuren in het echt ook, van luxueuze Bat Mitzvahs met Drake tot exclusieve verjaardagsfeestjes met Usher tot – zoals Einzig nog weet – een Seal-concert voor twee personen. 

“Deze man had zijn huwelijksgeloften van een nummer van Seal overgenomen, en zijn vrouw had me stiekem gebeld om te vragen of Seal de volgende week beschikbaar was voor een show in Parijs,” zegt Einzig. Zoals een echte feestcoördinator betaamt lukte het Einzig om Seals aankomende show in Londen op deze aan te laten sluiten. “Er lagen rozenblaadjes op de vloer, er brandden kaarsen, er was een romantisch diner en een uitzicht op de Eiffeltoren,” herinnert hij zich. “Er was een centrale ruimte met een piano en twee schuifdeuren. Die bleven dicht tot het diner klaar was, daarna opende ze de deuren en daar zat Seal met een gitaar.” Blijkbaar had de meermalig Grammy-winnaar het oprecht naar zijn zin en is hij nog urenlang gebleven om te drinken en te kletsen. 

Dit moet toch zelfs bij de meest hardvochtige cynici onder ons een glimlach tevoorschijn toveren. Maar andere privéshows laten ook de meer louche kant van de industrie zien. Popsterren lijken een zwak te hebben voor optredens voor controversiële dictators: J-Lo heeft voor de heerser van Turkmenistan gezongen, die voor enorme ongelijkheid heeft gezorgd en ooit lip-syncing, ballet en circussen heeft verboden; Sting heeft ooit opgetreden op een festival dat werd georganiseerd door de dochter van Islam Karimov, de president van Oezbekistan, die is veroordeeld voor marteling en schijnverkiezingen; terwijl Nelly Furtado, 50 Cent, Usher, Mariah Carey en – je raadt het al – Beyoncé allemaal voor de familie Gaddafi hebben opgetreden

Advertentie

Welke grote artiesten doen hieraan mee? Je kunt makkelijker vragen wie er niet aan meedoet.

Siegan herinnert zich de keer dat een Russische oligarch hem contacteerde met een aanbod van 5 miljoen dollar voor vier nummers van een grote vrouwelijke popster, plus extra kosten. “Ik vroeg hem om zijn favoriete nummers en hij kon er geen opnoemen; daarna zei hij dat hij haar op zijn jacht wilde hebben,” zegt hij. “Ik kreeg er helemaal de kriebels van.” Siegan sloeg de deal af, wat leidde tot een geërgerde biljonair en waarschijnlijk ook tot de redding van de geloofwaardigheid van een artiest. 

Dergelijke bedrijfsshows zijn natuurlijk de echt riskante. “Artiesten hebben een merk en een fanbase die ze in stand moeten houden, dus hoewel het financieel zeer voordelig kan zijn om een veel betalende bedrijfsshow te spelen moet je ook onthouden dat  je door een optreden voor een bepaald bedrijf ook op ambassadeursniveau met dat bedrijf zal worden geassocieerd,” zegt Barlow. “Artiesten moeten ook nadenken over de culturele implicaties van een bedrijf en diens aandeelhouders, en over waar de bestemming voor staat.” 

Het is logisch dat fans en progressievelingen zich boos maken om dit soort evenementen, zeker als de artiesten zich op onwetendheid beroepen als er dingen aan het licht komen. Bedrijfsoptredens hebben van nature de meest robuuste en angstaanjagende geheimhoudingsovereenkomsten die je je kunt voorstellen, maar soms glippen er toch verhalen door de mazen van het net. Ook al worden er a la Berghain telefoons dichtgetaped of in Yondr-zakken gedaan, het wordt steeds makkelijker om erachter te komen dat de voorvechters van duurzaamheid, Coldplay, de CEO van Citadel met een optreden hebben vermaakt, dat de Foo Fighters voor Salesforce hebben gespeeld of dat The 1975 met de spelers van FC Barcelona hebben gefeest

Het is eigenlijk wel verfrissend om artiesten te zien die er eerlijk over zijn. Barlow weet nog dat Cardi B tweette dat ze een miljoen dollar had verdiend door voor een Amerikaanse bank op te treden, wat een stuk meer badass is dan er niets over te willen zeggen. 

Uiteindelijk zullen bedrijfsoptredens volgens Massing altijd een groot deel van het inkomen van grote artiesten beslaan, maar hij is ervan overtuigd dat dat ook iets goeds kan zijn. “Het komt erop neer dat je dingen op de juiste manier aanpakt,” zegt hij. “Ik denk dat het gebruiken van je talent of kunst om problemen onder aandacht te brengen – of dat nou duurzaamheid of vrouwelijke emancipatie is – een goeie stap kan zijn, mits je het goed aanpakt.” 

Zou je echt nee zeggen tegen een gratis luxe vakantie en een salaris dat groot genoeg is om als je schulden tien keer af te betalen?

Het is ook moeilijk om de harde ijver van boekers zoals Einzig af te kraken, die me trots vertellen dat ze alles op alles zetten om mensen de tijd van hun leven te bezorgen. Siegans liefde voor muziek is daadwerkelijk ontroerend. Terwijl hij herinneringen ophaalt over zijn eigen band van vroeger en zijn veelzijdige smaak vertelt hij verhaal na verhaal over het bijwonen van shows die hij zelf heeft helpen opzetten. In één daarvan beschrijft hij hoe hij een traantje moest wegpinken toen Andrea Bocelli voor een zaal van compleet verraste gasten speelde. “Dat was het punt waarop ik besefte dat dit soort momenten levens kunnen veranderen,” zegt Siegan. Maar laten we eerlijk zijn, het is logisch dat de boekers deze momenten als semi-spiritueel en als meer dan een transactie zien – zij zijn er verdomme bij!

De meesten van ons zullen nooit in de buurt van zo’n zaaltje tijdens een bedrijfsoptreden komen, laat staan achter het gordijn. Het is gewoon nog meer plezier voor de elite, een geheime wereld waarin straalbezopen directeurs elkaars oren eraf praten tijdens een privéset waar de fans van de artiest zowat hun leven voor zouden geven. Geld brengt misschien geen geluk, maar je kunt er wel “‘n Ons Geluk” van Frans Bauer mee kopen – niet dat wij dat ooit zouden doen. Zolang het volk daarboven er zin in heeft zal de voorraad de muzikale voedselketen afdalen, en wij, helemaal onderaan, zelfs lager dan een loodsmannetje, moeten het maar doen met een gelekte performance van “Drunk In Love” op een gebroken telefoonscherm bekijken. 

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK.
Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.