MICH is niet arrogant, de band denkt gewoon goed over zichzelf na

Kunstenaar en Le Le-lid Piet Parra had al vijftien gitaren in huis staan voordat hij begon met spelen. Nu hij ze wel bespeelt weet hij eigenlijk nog altijd niet wat hij precies aan het doen is. "Het is zo fucking moeilijk", vertelt hij tijdens zijn derde bier terwijl hij er eigenlijk maar één zou drinken. We zitten in zijn vaste kroeg De Kletskop aan de Amsterdamse Zeedijk en tegenover hem zit Bastiaan Bosma; ook kunstenaar, muzikant in nog genoeg andere bands en ooit de helft van Aux Raus. Hij is de zanger van het stel en samen met Rimer London op toetsen en Mick Johan op drums vormen ze het nieuwe project MICH​. Ze maken korte, somber stemmende liedjes die zowel wat weghebben van surfrock als shoegaze. Alle muziek is door Piet Parra geschreven, de man die dus nog altijd beweert het niet te kunnen. Van Bastiaan kan je moeilijk zeggen dat hij een goede zanger is, maar dat boeit hem weinig.

Goed, we zitten dus in De Kletskop en ik vraag ze of ze zin hebben in een serieus gesprek of dat ze het liever over ditjes en datjes willen hebben. "Serieus", zeggen ze beiden, want ze worden wat ouder.

Noisey: Vergeleken met jullie andere en voorgaande projecten klinkt MICH vrij serieus.
Bastiaan: Meen je dat nou? De meeste mensen die ik erover spreek vinden het juist niet serieus klinken. Het klinkt ook eerder een beetje kinderachtig en simpel.

Toch zit er zeker ook een neerslachtige, donkere laag in.
Bastiaan: Dat zijn we ook wel, en dat terwijl we niet eens over de sfeer van de muziek hebben overlegd. Ik hoopte al langer dat iemand me muziek zou opsturen die ik echt te gek vind, maar zelf niet kan maken. Piet stuurde me precies die muziek op. De muziek van MICH is soms best vrolijk, ik vind het dan wel fascinerend om er dan heel melancholisch over te zingen. Ja, het is toch ook wel redelijk melancholisch.
Piet: Zonder ons iets te zeggen, had je een video voor 'I.d.i.o.t' gemaakt. Toen ik hem zag, klopte het helemaal. Het is een reflectie op wat je vroeger deed en waar je nu staat.
Bastiaan: MICH is persoonlijk. Ik vond dat wat we (hij en Luuk Bouwman, red.) met Aux Raus deden heel tof, vooral omdat het een strak concept was en explosief bleef. Je kon ons overal boeken, we maakten er toch wel een feest van. Maar ik zet mezelf nu veel meer te kijk dan toen ik met Aux Raus mijn blote kont liet zien. Aux Raus werd teveel een Gebroeders Ko. Ik hou van domme muziek, maar MICH is wel de eerste band waarvan ik de plaat zou kopen. Nou ja, in elk geval zou luisteren. Ik zou het niet supergoed vinden, maar wel fascinerend. Het verdient dat het wordt uitgebracht.​

Parra komt uit de hiphop, Bastiaan meer uit de punk-hoek. Hoe is MICH eigenlijk ontstaan?
Piet: Door onze show op Red Light Radio kwam ik erachter dat hij heel veel dingen vet vindt die ik ook vet vind. 
Bastiaan: Toen is Parra muziek op gaan sturen. Eerst waren het nog punkliedjes, maar ik heb al in zoveel punkbands gespeeld dat ik vroeg of-ie ook nog wat andere dingen had liggen. Toen kwam hij met de muziek die nu MICH is.

Als je zingt  hoor je trouwens nog altijd goed dat je uit Rotterdam komt, al woon je er al een tijd niet meer.
Bastiaan: Het is heel Hollands om te klagen over steenkolenengels. Ik probeer wel wat meer aan mijn uitspraak te doen, maar verder boeit het me weinig. Ik kan er ook echt niets aan doen.  Mensen denken dat ik het expres doe, maar dat is niet waar. Ik kan geen accenten nadoen. Geen Surinaams, Belgisch of Limburgs, dat lukt gewoon niet, ik kan alleen Rotterdams. En toch vind ik mijn teksten veel beter dan genoeg bands uit Engeland of Amerika.
Piet: Ai, wat arrogant (lacht).

Piet treedt niet mee op met MICH. Ben je echt zo para als je bijnaam doet geloven?  
Piet: Mijn aandeel is zo geschreven dat het op band mee kan lopen. Het leek me ook wel lachen om het live net iets anders te doen. Daarbij: dan had ik een jaar geleden moeten beginnen met oefenen, en had ik op het podium moeten gaan zitten want ik heb nog nooit staand gitaar gespeeld. Ik word nerveus van het idee op te moeten treden. Ik zou me twee weken van te voren al druk maken en dat is het niet waard. Ik heb de muziek al gemaakt, waarom zou ik het nog een keer herhalen?
Bastiaan: Wat een arrogante houding eigenlijk. Zo van, nou laat de rest het maar lekker oplossen (lacht).

Je wilde ook niet op de foto voor bij dit interview.
Piet: Het klinkt misschien dom, maar het hoeft van mij gewoon niet zo per se. Het is niet dat ik niets wil. Ik hou van dingen maken, maar al het gedoe eromheen hoeft niet.

Hebben jullie weleens een persoonlijkheidstest gedaan?
Piet: Ik heb wel eens gepraat hier en daar en ik heb online eens getest of ik hoogsensitief ben. Dat blijkt voor negentig procent het geval te zijn.
Bastiaan:  Ik heb er eens een keer eentje gedaan op de site van Jelinek. Daar kwam ook uit dat ik 90% hoogsensitief ben, en depressief en arrogant (lacht). Ik hoef het allemaal niet zo te weten. Waarom vraag je dit?

Zomaar. Wanneer heb je voor het laatst gehuild?
Piet: Vorige week.
Bastiaan: Vannacht. Ik huil bijna elke keer als ik tv kijk.
Piet: Maar toch niet volledig in tranen? 
Bastiaan: Zeker wel, echt biggelen. Het gebeurt vaak bij simpele dingen en als het om liefde gaat, zoals vader en zoon-momenten. Omdat niemand het toch ziet, laat ik het gewoon gaan.
Piet: Is de tijd niet voorbij dat je nog naar programma's keek?
Bastiaan: Ik kijk ze nog altijd hoor. Utopia, en Hunted is fucking vet. Ik moest ook huilen toen Floortje Dessing de Televisierring won, met die vader erbij die superoud is en daar op zijn laatste kracht stond. Ik schrok er wel van, want ik heb eigenlijk een tyfushekel aan haar. Ik ben gevoelig voor goedkoop sentiment.

Huil je ook wel eens om muziek?
Bastiaan: Ook best vaak, ja. Bij The Smiths en zo, van die kutdingen. De RTL van de indiemuziek. Het is ook een beetje wat MICH is, het is sentiment.
Piet: Ik huil niet om muziek, muziek brengt bij mij een andere energie los.  Alhoewel, ik moet me wel inhouden als ik dat ene liedje hoor over een vader die geen tijd heeft en dan later heeft de zoon zelf geen tijd.
Bastiaan: Dat is van Ugly Kid Joe.
Parra: Dat is niet van hun. Zij hebben het gecoverd, dwaas. En Boudewijn de Groot. Van Mijnheer de President krijg ik nog altijd kippenvel.
Bastiaan: Wat Piet en ik delen is dat we kunnen genieten van Funniest Home Videos, en dan echt de oude Bob Sagat-shit. Hij was altijd on fleek gewoon.
Piet: Ik weet nog steeds niet wat dat betekent.
Bastiaan: Ik ging trouwens net even naar de wc en dacht toen: komen we niet arrogant over?

Jullie hebben het zelf een paar keer laten vallen.
Bastiaan: Ik vind mezelf niet arrogant, ik denk wel veel over mezelf na.
Piet: We hebben ook veel tijd om over onszelf na te denken.
Bastiaan: Soms zou ik wel willen dat het iets minder was, maar het is niet per se verkeerd om veel over jezelf na te denken en zelfreflectie toe te passen. Uiteindelijk kun je dat weer kwijt in de dingen die je maakt. Ik ben een groot Voskuil-fan, een adept, hij is mijn geestelijk vader. Wat ik fascinerend vind aan hem is dat hij schrijft over zichzelf om zichzelf te ontplooien. Toen ik hem begon te lezen had ik echt zoiets van: wow, dit is iemand die totaal anders is dan ik, maar wat hij doet is wel dat wat ik ook probeer te doen: mezelf leren kennen. Tot aan zijn dood was hij principieel en dat vind ik erg sterk. Ik denk dat de mensen in MICH dat ook zijn. Standvastig.
Piet: Stijlvast. Je denkt na over jezelf in relatie tot de wereld. En omdat ik zoveel met de buitenwereld bezig ben, heb ik tegelijkertijd de behoefte om veel thuis rond te hangen, om me van de buitenwereld af te schermen.
Bastiaan: Precies daar gaat de hele plaat over. In de teksten zitten ook veel referenties naar andere bands; Nirvana, The Fall, Grace Jones. Ik vind het altijd tof om in muziek referenties te horen naar andere bands.  Ik heb nog nooit in een band gezeten waarbij mensen nieuwsgierig waren naar de achterliggende gedachte. Het was meer van "broek uit" en "zuipen". Ik hoop dat mensen dat met MICH wel iets meer hebben.

​In januari komt het debuutalbum uit van MICH op Excelsior Recordings.​

Live is Piet Parra nergens te vinden. Sofie Winterson wel, zij speelt bas. Speeldata: 
5 november - Crossing Border - Den Haag
12 november - Le Mini Who? - Utrecht
23 december L.A.N. Party - Subbacultcha @ Melkweg

foto header @ Harry Brieffies