Ik behandelde mijn depressie met ketamine

Ketamine staat vooral bekend als drug om tijdens feestjes even lekker vaag van te worden, maar het middel wekte onlangs de belangstelling omdat het mogelijk een goed medicijn is tegen depressie.

De World Health Organization schaart ketamine tussen de "essentiële medicijnen", omdat het spul heel veel gebruikt wordt als pijnstiller. Hierdoor kunnen dokters ketamine ook voorschrijven voor psychische stoornissen, zonder dat daar een officieel doktersrecept voor nodig is.

De onderzoeksresultaten zijn extreem veelbelovend. Zo blijkt uit dit recente onderzoek dat ketamine in 75% van de gevallen tot verbetering van langetermijndepressies leidt.Ketamine blijkt een veel snellere werking te hebben dan traditionele antidepressiva zoals Prozac. Een dosis Ketamine, toegediend via een infuus, stimuleert namelijk een andere neurotransmitter, waardoor het geen weken, maar slechts enkele uren duurt voordat er significante veranderingen optreden in de hersenen.

Brent Miles, een 41-jarige songwriter en journalist uit Phoenix, liet zijn klinische depressie in 2013 regelmatig behandelen met een ketamine-infuus. Hij vertelde me hoe dat toen is gegaan.

In 2013 hoorde ik op de radio over onderzoeken naar ketamine als middel tegen depressie. Ze zeiden dat het maar in een paar staten was toegestaan, en één daarvan was Arizona. Dat is toevallig waar ik woonde, en aangezien ik inmiddels echt alles al had geprobeerd leek het me wel een goed idee.

Twintig jaar geleden, toen ik 21 was, werd er een bipolaire stoornis bij me vastgesteld. Ik probeerde elk denkbaar medicijn uit. Sommigen hielpen wel, maar het ging altijd gepaard met hele vervelende bijwerkingen. Andere medicijnen deden niks. Ik heb geen geneeskunde gestudeerd, maar soms voelde het alsof ze er maar gewoon wat willekeurige medicijnen tegenaan gooiden.

Ze hebben me echt alles laten proberen: Prozac, Wellbutrin, Zoloft, Paxil, Geodon, Zyprexa en Effexor. Ook kreeg ik Valium, Xanax en andere verslavende benzodiazepine's voorgeschreven, om mijn angsten te onderdrukken. Het ging slecht met mijn studie omdat ik me niet kon concentreren, waardoor er ook nog ADHD bij me werd vastgesteld, en ik Ritalin voorgeschreven kreeg.

Sommige van deze medicijnen waren erg effectief. Ik voelde me er zo goed door dat ik steeds meer begon te nemen. Daardoor had ik ook steeds meer nodig om hetzelfde effect te voelen, en na jarenlang al deze zeer verslavende pillen te slikken, nam ik ze op een gegeven moment vooral voor de high. Dan besef je je opeens dat je eigenlijk gewoon een junk bent geworden, wat niet echt helpt als je al psychische problemen hebt. Het was een serieus probleem en ik ken anderen die precies hetzelfde hebben meegemaakt.

Vandaar dat toen ik over verhalen over ketamine hoorde, dacht van: ach, waarom zou ik dat niet eens proberen? De onderzoeksresultaten waren veelbelovend, en de wetenschappelijke uitleg klonk best logisch. Omdat medisch gebruik van ketamine legaal is kon ik gewoon een afspraak maken. De verzekering dekte het niet, dus ik heb in vier termijnen iets van €1,300 betaald voor zes behandelingen.

Eerst heb je een soort intakegesprek, om te checken of je niet gewoon gek bent of wat dan ook. Daarna moet je driehonderd vragen beantwoorden over je gemoedsrust, en de stand van zaken wat betreft je psychische probleem. Vervolgens wordt er door een psychiater gekeken of de ketaminebehandeling bij je profiel past. Ze laten niet zomaar iedereen binnen. De mensen die gewoon trek hebben in ketamine proberen ze eruit te vissen.

Ik was behoorlijk enthousiast geworden van alle onderzoeksresultaten die ik had gelezen. Maar ik maakte me ook zorgen, want ik had nooit eerder ketamine gebruikt, en ik kende de verhalen over mensen die nooit meer wakker worden uit een narcose. Ik dacht veel te veel over die shit na.

Voor je eerste behandeling beginnen ze met een hele lage dosis, om te kijken hoe je erop reageert. Als het goed gaat, verhogen ze de keer erna de dosis. De dosis blijft sowieso veel lager dan wanneer je ketamine neemt die je op straat hebt gekocht, omdat ze niet willen dat je gek wordt. Ik heb er zoals ik al zei geen ervaring mee, maar mensen schijnen er goed lijp van te kunnen worden.

De behandelingen duren twee uur. Een verpleger legt je uit hoe het gaat gebeuren, en dat je een gil moet geven als je het niet meer trekt. Je bloeddruk en hartslag worden gemeten, en vervolgens maken ze je klaar voor het infuus. Ze willen je gedurende de behandeling wel bij zinnen houden. De verpleger legde uit dat je niet in slaap mag vallen. Je mag tv kijken, er hangen grote flatscreens met Netflix erop, of muziek luisteren. "Maar geen Slayer. Dat werkt niet bevorderend." zei hij.

Ik wou Pulp Fiction kijken, maar dat mocht ook niet. Er stond een screensaver aan op de tv met een soort scènes uit Earth erop: beelden van de natuur en van wilde dieren, met hele ontspannende achtergrondmuziek. Uiteindelijk is dit het enige waar ik tijdens mijn behandelingen naar gekeken heb, twaalf uur lang dus. Op een of andere manier ging ik door die natuurscènes opeens mijn problemen relativeren. Ze waren niet langer het einde van de wereld, bedacht ik me. Ik voelde op dat moment als het ware echt het leven binnensijpelen.

Ik voelde me los van de realiteit; je observeert, maar je participeert niet. Het was heel vaag, ik kan het niet echt uitleggen. Mentaal ga je voor je gevoel door allemaal verschillende niveaus heen, alsof je in Inception of The Matrix bent, en niet meer weet wat echt is. Je gedachten komen en gaan. Als ik depressief ben schieten er allemaal negatieve gedachten door m'n hoofd en raak ik daarin verstrengeld, maar met ketamine sta je er los van. Je leert je zorgen accepteren.

De ketamine werkt langzaam in, maar op een gegeven moment wordt het vrij intens, bij mij tenminste. Je gedachten flitsen als herinneringen voorbij, en je kan het niet tegenhouden. Soms voelde het alsof ik bad ging. Af en toe spreken ze je wel aan om te controleren of je nog wakker bent. Dat was in mijn geval geen probleem, ik voelde me nooit heel slaperig. Hooguit heel kalm. Na de behandeling mag je uiteraard niet zelf naar huis rijden.

Dat was mijn eerste ervaring met een dissociatieve drug. Ik had op de middelbare school wel veel LSD gebruikt, en later wel eens xtc en mdmda. Hoewel je je dan even heel lekker voelt, voelde ik de volgende dag altijd dat alle serotonine uit mijn hersenen gezogen was. Dan voel je je gewoon weer kut. Daarom vind ik dat soort drugs eigenlijk niks.

Met ketamine heb ik nooit last gehad van ontwenningsverschijnselen of gevoelens van verslaving. In tegenstelling tot mijn reactie op veel andere medicijnen, wou ik na vijf keta-behandelingen niet per se de straat op om meer te scoren.

Je moet wel echt meerdere behandelingen ondergaan. Sommige mensen hebben er twee nodig, anderen tien. Maar het helpt. Na mijn eerste behandeling voelde ik me een week lang goed. En niet manisch goed, gewoon echt goed. Ik voelde me voor het eerst in lange tijd normaal.

Na de tweede behandeling, met de hogere dosis, voelde ik me nog beter. Het enige probleem is dat de behandelingen echt fucking duur zijn. Ik had het gevoel dat ik meer behandelingen nodig had dan dat ik uiteindelijk kon betalen. Hoe dan ook, het hielp echt en het effect verdween niet. Na eerdere medicijnen voelde ik me ook wel eens minder depressief, maar als ik er dan mee ophield kwam het weer terug. Volgens mij gebeurt dat bij heel veel mensen met een bipolaire stoornis.

Toen ik eenmaal genoeg geld had gespaard ben ik wekelijks een psychiater en een therapeut gaan bezoeken. Ik durfde mijn psychiater niet echt over de ketamine te vertellen, omdat ik vermoedde dat ze er niet genoeg vanaf wisten, en het daardoor af zouden keuren. De methode is nog erg nieuw, dus veel mensen in de psychiatrie kennen het nog niet. Na de psychotherapie, gecombineerd met de effecten van de ketamine, voelde ik me echt duizend keer beter.

Vorig jaar vertelde Soong Phoon op VICE ook al haar verhaal over hoe ketamine haar depressie genas.